Intro:

Een koude tocht ontmoette mijn blote enkels. Ik hing, met één hand aan een lange spitse punt van het topje van een toren, mijn andere hand greep stevig een broodje vast. Ik had nog niet gegeten. De koude tocht begon een gevaarlijk sterke wind te worden. Ik besloot van de toren af te klimmen, helemaal naar beneden. Nog steeds kauwend op een taai stuk brood had ik de grond bereikt, middels de stijgers die tegen het gebouw in constructie stond. Ik liep een steegje binnen. Zoals de meeste steegjes gaf deze mij een onaangenaam gevoel.

*PFF*. Een doffe klap tegen een van de muren van het steegje, gevolgt door het geluid van een snikkend en smekend persoon.   

'Alsjeblieft, laat me met rust!'

Het was een man, te horen aan de stem. Nog geen volgroeide man, sterker nog, een tiener.

'Sst, sst, maak hier nou niet weer een ding van.'

Zei een wat oudere man. De jongen, inmiddels op de grond liggend, kroop omhoog en maakte aanstalten om weg te rennen. Ik stond tegen één van de twee uitlijnende muren van het steegje aan, in een schaduw, wachtend op het juiste moment om toe te slaan.

'Alsjeblieft, ik smeek je, laat me met rust.'

Jammerde de jongen.

'Kom eens hier, kom eens naar 'daddy'.

'Daddy', een benaming die dominante mannen zichzelf geven. Ik wist wat er ging gebeuren, maar deed nog niets.

Momenten later hoorde ik een rits open gaan, waarna de jongen nog harder begon te snikken, te huilen. Dit was het moment. Ik balde mijn vuisten, stond stevig, dacht aan de trainingen die ik gehad heb om dit soort gebeurtenissen te beindigen en rende naar voren. Het zal nog geen drie seconden hebben geduurt. Ik rende naar de man, die inmiddels zijn broek naar beneden aan het trekken was, trapte op de zijkant van zijn knie, waarna hij viel, pakte zijn haren vast en smeet zijn hoofd tegen de muur aan. Druppels bloed zaten op de muur. De jongen keek mij aan, alsof hij zojuist een engel had gezien, of liever, de duivel. Ik hielp hem omhoog, nadat hij weer op de grond was gevallen, en liep met hem naar het dichtsbijzijnde publieke trekplijster, waar een aantal mensen waren.

'Dank je!'

Zei hij.

Ik negeerde hem.

'Heb je een naam?'

Vroeg ik enkele momenten later.

'Jimmy.'

Antwoordde hij.

'Jimmy, ga naar huis, of naar een vertrouwens persoon. Ik ben hier niet geweest en je hebt mij dus ook niet gezien, vooral mijn gezicht niet.'

Zei ik streng.

'Maar ik heb je gezicht ook niet gezien.'

Ik gooide een flesje in mijn tegengestelde richting, Jimmy's ogen volgden. Zonder dat hij het door had, kijkend naar het blikje dat ik van me af had geworpen, glipte ik weg. Spoorloos. Ik zag hem nog, hij mij niet meer. Ik stond achter een breede boom, midden in het park waar we ons begeefden. Zoals ik hem had aanbevolen, of had gecommandeerd, ging hij richting een huis dat aan de rand van het parkje staat. Hij klopte aan en een oude vrouw deed open, vermoedelijk zijn oma.

Hij is binnen, 'side mission complete'.
Ik keek op mijn horloge, 22.00.

'Shit!'

Vloekte ik zachtjes.

Ik moest vóór 22.30 thuis zijn, althans, dat had ik afgesproken met mijn huisgenoten. Ik leef niet met mijn ouders, die zijn verdwenen, ook niet bij mijn voogd, die wil ik niet in gevaar brengen.

Ik heb een naam, die naam spreek ik liever niet hard op uit, vooral niet als ik in het veld ben. Ik ben 15 jaar oud en leef met mijn team samen in een groot huis. Op mijn zevende zijn mijn ouders ontvoerd. Ik weet door wie, maar ik weet niet waar zij (en hij, de dader) zich bevinden. Ik ben direct door een undercover organizatie opgenomen en ben daar verder groot gebracht. Dit gebeurde niet op een normale manier, dat zeker niet. Ik had zoals elk 'normaal' kind elke dag op een normale school les en had ook genoeg vrienden. In mijn vrije tijd gebeurde andere dingen, ik werd opgeleid tot spion, tot moord machine, tot een deelnemer van een 'ghost ops'. Ik neem nog steeds deel uit van de organizatie, maar leef nu met mijn team samen. Mijn team, mijn beste vrienden, mijn familie.

Chapter 1, other chapters will soon follow...
P.s. ik ben pas recent begonnen met schrijven, dus tips zijn altijd welkom! ;)
De hoofdstukken zullen ook steeds langer worden.