Pito.

| • | • | • |

Naiinis na napabangon ako mula sa pagkakahiga ko. Ginulo ko sa iritasyon ang buhok ko at pakiramdam ko, sobrang laki ng eyebags ko.

For pete's sake, I cannot sleep well! Ang init, ang lamok, tapos may gumapang pang ipis kaninang madaling araw sa 'kin. How can I sleep well in this unbelievable room?!

Bumuga ako ng hangin bago mapag-pasyahang ayusin ang sarili. Maybe a morning walk will help my exasperation decrease.

Paglabas ko ng kwarto ay naabutan kong nagka-kape ang tatay ni Drake samantalang ang nanay naman nito'y wala. Malay ko kung nasa'n. Bahagya pang tumaas ang kilay ko nang mamataan si Freya na naka-school uniform at inaayos ang buhok sa harap ng salamin.

Sayang lang pag-aaral mo, girl. Lilitsonin din naman kita, e.

"Problema mo?" Napansin niya siguro ang pagtaas ng kilay ko.

Dumiretso ako sa lababo para maghugas ng kamay. Pero binitawan ko muna siya ng salita para mang-insulto.

"Mukha ka kasing daga na sinuotan ng palda, e. You got me amazed," pasiring ko.

"Anong sabi mo?"

Tumigil siya sa ginagawa at hinarap ako. Napansin ko tuloy ng malinaw ang mukha n'ya. Galit ka sa pulbo, gorhl?

Natawa ako, bagay na lalong kinasalubong ng kilay niya.

"Alam mo, you're cute." I huffed.

"Buti alam mo? Matagal ko na 'yang alam. Salamat sa papuri." Umikot ang mata n'ya sa sarkastikong sagot nito.

"Ang cute mong tirisin. Mukha ka kasing kuto. Mas cute pa nga 'yung kuto sa 'yo, e." Nginitian ko siya ng matamis matapos no'n. Tinalikuran ko siya't nag-hugas na ng kamay.

Pero napangisi ako ng marinig siyang mag-amok.

"Papa o! Napaka salbahe talaga ng babaeng 'yan! Maling-mali si kuya!"

Nagkibit-balikat ako bago siya harapin. Kita kong hawak n'ya na ang bagpack n'ya at handa ng umalis.

"Aww," I faked a worried expression, "But it looks like your parents had a wrong idea of giving birth to someone as timid as you, bitch."

Hindi siya sumagot at tinitigan lang ako ng masama. Syempre, as her kind hearted sister-in-law, I smiled with compassion.

"Oy, oy, oy, ang aga-aga nagsasagutan kayo diyan. Ano ba 'yan?"

Entrada ng papa niya. Mabuti nalang, kasi kung hindi, baka mag-suicide na 'tong babae na 'to. She wants to test my patience? Well then, let's see what she got.

Isa lang siyang cheap high school girl, kayang-kaya ko siyang gilitan kung gugustuhin ko.

Hindi na siya sumagot at basta nalang umalis sa harapan at lumabas ng pinto. I can't help but to smirked. That's what you got when you're so full of shit.

After I cleaned up myself I've decided to take a morning walk since it's just 8 in the morning. But I got totally grimaced with what I've catch up.

May grupo ng mga kababaihan ang nasa gilid malapit sa 'min. Mga naka-daster at ang iba sa kanila'y may hawak pang paninda. Mukha silang seryoso sa mga pinag-uusapan.

Oh, is this what they called, a morning chitchat?

Oo nga pala, Drake left me a money before he leave for work. Nakita ko lang sa lamesa sa kwarto, may note din kasi na para sa akin 'yun.

But, what can I buy in 500 pesos?

Tss!

As I'm taking a walk I found myself going at the jeep terminal. A bright idea came into my mind. What if I try to visit my mansion?

Wala naman sigurong mawawala bukod sa perang iniwan ni Drake sa 'kin.

Damn... I miss my home, my cars, my clothes, my weapons, my own money. Isang araw palang akong nawawalay sa kanila pero miss na miss ko na sila.

And since I'm going back, I'd like to take some of my clothes. Drake's real wife has a cheap taste so I'm not gonna bite it.

Isaac doesn't mention a thing about that so I guess, it would be fine.

∆ ∆ ∆

Ewan ko kung anong oras na nang makarating ako dito sa Crescent Town.

Yes, I'm here atlast.

And I'm right in front of my mansion. Pakiramdam ko nga, lahat ng gamit ko dito ay gusto kong yakapin, e. I missed 'em all.

Lumapit ako sa malaking gate ng bahay ko at sinimulang i-type ang passcode ng gate pero bigla nalang itong nag-e-error sa hindi ko malamang kadahilanan.

Hindi ako nagpapalit ng passcode since I'm the only one who knows about it, but... why?

Bakit nag-e-error 'to?!

I tried to unlock it three times until it tells me that I needed to wait for five minutes to try again. Kinain ako ng inis kaya naman napahilot nalang ako sa sintido ko. Sayang lang ang pinunta ko! Ang layo at hirap mag-commute tapos wala akong makukuhang magandang gamit?!

Bigla kong naisip si Isaac. For sure he's behind this...

Hindi na 'ko nag-hintay pa ng limang minuto at nilayasan ko nalang ito. Nabi-bwiset ako. I know my passcode was right! There's no way it isn't right because I'm the one who sets it!

Alangan namang akyatin ko ang mataas na gate ko? Gano'n rin, e. Hindi rin ako makakapasok sa pinto ng bahay dahil kunektado ang gate sa pinto.

Goddammit!

Habang inis na naglalakad ay bigla kong naisip na pumunta sa Unfazed Organization Building. Siguro mga trenta minutos ang aabutin ko kung lalakarin ko 'yun mula sa bahay ko.

I need to see the boss. Kahit na alam kong malabong makilala nila ako, still, I need to know what the hell happened on my last top mission.

Every mission is a treasure to me. I always handle it safe and sound. Damon could be a competent long term fill-in, on my role. I knew he covers me, but the question is... how's the work?

Did it executed well?

Huminto ako at napatitig sa isang coffee shop na madadaanan papuntang building. I saw someone familiar...

And just as I thought, it's Damon himself.

He's busy having a cup of coffee alone in a two seated table while reading a piece of newspaper on his hand.

Bigla akong na-excite. Umaasang baka kung makikita niya ako ng harapan, makikilala niya ako.

Binilisan ko ang lakad at pumasok sa coffee shop na 'yun. Hindi na 'ko nag-sayang pa ng oras at nilapitan na siya. Nakita kong umangat siya ng tingin sa 'kin.

If he's a stanger to my eyes, probably the cold gaze his giving might send me a shivers. But he's not a stranger.

I am the one who's a stranger to his eyes.

"Damon," I spoke.

Hindi siya kumibo. Binaba muna niya ang hawak na dyaryo. "What?"

Medyo natigil ako. Alam kong hindi niya ako makikilala pero umaasa talaga ako. Lalo na sa tanong niyang 'yan.

He answered, 'what' instead of 'who are you'.

"Can you recognize me? I'm Sasha. You're my buddy, Damon. We're both working in a secret organization named, unfazed."

Sa isang iglap, biglang nagbago ang ekspresyon ng mukha niya. Tumayo siya at walang anu-ano'y hinablot ako sa kamay, bagay na kinagulat ko kaya hindi ko maiwasang mapakunot noo.

This bastard absolutely knows how I hate being drag.

Umangal lang ako nang makalabas kami ng coffee shop. "Stop dragging me!" hinatak ko pabalik ang braso ko.

Nang lingunin n'ya 'ko, nakita ko na naman ang malamig at walang kaemo-emosyong mukha ni Damon. Hindi ko tuloy masabi kung galit siya o sadyang seryoso lang. Damon is the type of guy that is hard to interpret.

"You shut your mouth. What you said earlier was strictly confidential. Do you wanna die?" He retorted in a sharp voice.

I can't help but to frowned, "Me? Hey, I knew about that organization because I am fucking working there! I'm an assasin agent like you, I'm Sasha Devlin!"

"Who cares?"

Natigil ako. Who cares...?

"Listen to me, dork." Nakagat ko ang ibabang labi ko nang tawagin niya 'ko no'n. Hindi nga talaga niya ako nakikilala. "I don't care about your name and position. Someone like you said something really outrageous and that's unforgivable, woman."

I startled when he grasp my arm tightly. Sobrang tutok sa mata ko ang malalim at malamig niyang mata.

"When and how did you learn about our organization?"

Saglit akong hindi nakapag-salita. Totoo nga talaga, Damon really can't remember me and I feel like whatever I say, it would still beyond recall.

Damn it!

I pulled away from Damon's grasp and gave him a serious glare, "I learned it six years ago until now because I am the asset of Unfazed."

Naalala ko 'yung gusto kong malaman sa nangyari sa huling top mission ko. Pero mukhang walang pag-asang sagutin 'yun ngayon ni Damon dahil sa estado namin.

"Don't joke at me," seryosong tugon niya.

"I know your real name either, Water Damon Eustass." I scoffed.

He didn't response but those cold stares are naturally giving me a good shiver. Why not? I'm seeing a guy who actually runs out of words.

"Surprise?" I asked, mockingly.

Damon doesn't like his real name, Water. It disgust him to his nerves. Sobrang bihira lang ang nakakaalam ng pangalan niyang 'yun. Sa katunayan, maging ang boss namin ay hindi alam ang tungkol do'n.

I am the first one to know about his name, Water. Of course, aside from his parents.

That's why he can't find a single word to fire back.

After a several seconds or probably a minute of our heated exchange glares, he managed to retort.

"Your name's Sasha Devlin, right?"

But if he does remembered the real me, he would reply, 'Damn you for saying that, Winter Sasha Devil.' instead of Devlin.

I suddenly smirked.

"Your table's ready," he said wittily incisive.

I know what that means, bastard.