Sampu.

| • | • | • |

Wala akong dalang kahit na anong gamit. Tanging ang itim na jacket at puting shirt sa loob, maong na pantalon at puting running shoes lang ang mayroon ako.

Syempre, to survive, I still have my knife.

'Yun naman ang pinagsimulan ng lahat, e. Bago ako mapunta sa mundo ni Israel Lawliet, natuto muna 'kong mabuhay mag-isa. In short, I'm born to be a natural criminal.

Pero syempre, hindi naman ako pumapatay ng basta-basta. Tinatakot ko muna, pag nakuha ko na ang kailangan saka ako lalayas. Of course, with my mask on.

Pumapatay lang naman ako kapag pumapalag pa, e. 'Yung tipong manlalaban pa na akala mo ay kaya ang sarili.

Since I only have one friend, which is Samantha, I had to leave her and survive on my own. That time hindi pa alam ni Samantha ang pinaggagawa ko. Baka kasi sabihin niya sa iba at 'yun pa ang maging dahilan ng pagkamatay niya.

Then I met Damon...

Unlike me, Damon was not a criminal. He's just a typical college guy that time. Nagkakilala kami nang minsang matagpuan kong binubugbog siya ng mga kaklase niya sa isang abandonadong lugar.

Sakto no'n ay kailangan ko ng pera, kaya dahil mukha silang mayayaman na bully, I interfered and switch myself to him.

It was three versus one.

It was funny remembering how they kneel down and asked for their lives.

Since then, Damon and I became friends. Bakit hindi ko ka-kaibiganin? E, mayaman ang pamilya niya at binibigay niya ang perang kailangan ko kapalit ng kasiguraduhang wala mananakit sa kan'ya.

Damon has an issue with his family.

He's such a pussy back then.

Pero noong nakilala namin si Isarael, doon na nagbago ang lahat.

Umalis si Damon sa pamilya niya at sumama sa 'kin. Parehas naming napag-desisyunan na sumama kay Israel dahil na rin sa magandang alok niya...

At 'yun ay maging isa sa mga assasin agent ng Unfazed Organization.

'Yun ang nagpa-yaman at bumuhay sa 'min ng tuluyan... and I don't regret a thing about that.

Huminto ako sa aking tahimik na paglalakad nang maramdaman kong may tao na nasa likod ko. Humigpit ang kapit ko sa kutsilyong nasa bulsa ng jacket ko.

Tamang-tama... I'm craving for bloods.

"You are such a bad girl. A very, very bad girl."

I heard a cold dominant voice. Kinilala ko pa, hindi ito kay Drake.

Dahan-dahan akong humarap sa lalaking 'yun. Lumuwag ang hawak kong kutsilyo nang makita na si Isaac ang lalaking 'yun.

With his usual black attire and a serious expression. Finally he showed himself again.

"Isaac, you mother fucker." Kalmadong litanya ko.

He heaved a sigh and looked away. I should be the one feeling annoyed and dismay. But he's giving me that expression.

"I thought you want to go back on your real life-style? Why are you still acting selfish, Sasha?"

Saglit akong natigil at natawa sa sinabi niya. I am selfish? How and why? But sure, that's acceptable instead of living together with them.

"You’re an angel of death, right?" I asked, "Then you should know why I’m doing this."

"Can’t you really see? I’m giving you a second chance to live. How can you go back when you don’t know how to follow this simple orders? Siguro iniisip mo na nag-bibiro lang ako noong sinabi kong hindi ka na makakabalik sa tunay na buhay mo at hindi ka mamamatay kahit anong gawin mo." Ngumisi ito, "You don’t believe me, do you?"

Walang emosyon akong nakatitig lang sa kan'ya. Sa totoo lang, I'm not even thankful for this. How I wish I didn't live.

"Hindi ko naman pinatay ‘yung babaeng ‘yun ah? Aalis lang ako. Ayoko manatili pa do’n."

"That’s the point of giving you a second chance, Sasha. Why can’t you see?" He sounded annoyed. "Kahit hindi mo siya pinatay pero umalis ka at tinalikuran ‘to, that’s enough reason to punish you."

"Punish me...?"

Really, I really wanna stab him right now.

"Isaac," Hinilot ko ang sintido ko, pakiramdam ko sumasakit ang ulo ko sa kan'ya. "Ilang araw palang ako do’n pero sawang-sawa na ‘ko. They’re all stupid, especially the girl one, Freya. She’s getting on my nerves! Sa dinami-rami ng ibibigay mong buhay sa akin, ito pa kasi. In the first place, this is your fault. Kung hindi mo ‘ko pinakelaman e di sana kasama ko na sila Satanas at nagdidiwang na kami sa impyerno."

Naiinis ako. Lahat nang nakakasalubong at nakakasama ko ngayong mga araw na 'to, ang lakas mang-badtrip.

Honetly, pinapakulo nito ang dugo ko.

Matunog siyang napangisi at namulsa. Tinitigan niya ako ng mataman habang matalas akong nakatingin sa kan'ya.

"So, is that mean you accept your fate by living here forever until you’re old?" He said.

Kumunot lalo ang noo ko. "Of course not! ‘Di ba ang sabi mo pag pumatay lang ako? I didn’t kill her yet!"

"But you’re leaving them,"

"E, ano?! Kaysa naman tuluyan ko na siyang mapatay."

"And you have a knife to live and survive?" He shake his head while grinning, "Didn’t I mention that you cannot runaway from me? Hindi kita dinala dito para maglayas at mamuhay ng sarili. My intention is to bring back huminity to you,"

Humanity...?

"I beg to disagree. You can’t bring back humanity to a devil like me because first of all, I don’t know what that means. Being a killer was natural to run on my blood. Kahit kailan, hindi ako nagkaroon ng sinasabi mo." Matigas kong sagot.

I get his point. He wants me to change and be a good fucking girl. Tatanggapin ko sana kung hindi lang sa gano'n niya 'ko dinala.

Drake and his family... their home, their voices, their life. I hate being with them.

"Just stop complaining and return home already, Sasha." seryoso nitong bulalas.

Nag-ngitngit ang ngipin ko sa galit. He still wanted me to go back?

"No. Just kill me,"

Hindi siya sumagot at parehas lang kaming nagtitigan at naglalaban ng tingin. I know there's a better choice... so spill it, dumbass.

After a several seconds, he rattled on.

"You won,"

Natigil ako sa narinig. Tila isang positibong balita ang pumasok sa isip ko.

I won, means...

Napayuko ako nang biglang sumakit ang dibdib ko. Agad akong napangiwi sa sakit at parang mabilis nitong pinapahina ang katawan ko. I literally felt a hard sensation on my chest, specifically on my heart.

Hanggang sa napaluhod ako. Hawak-hawak ko ang dibdib ko habang napapanganga sa nararamdaman.

Parang pinipilipit ang puso ko... parang tinutusok... parang sinasakal.

"You’re in pain?"

This dummy asked in sarcasm.

"Stay still. Because you won, that’s my gift for you."

Kahit namimilipit sa sakit ay nagawa ko pa rin siyang tignan ng masama. "You... you, asshole. I’ll ki-kill you..."

He smirked, which made me more intensely exasperated.

"You can’t kill someone you can’t even touch. Don’t worry, that’s forever— same on staying here in Carmona Terminal for the rest of your life. Let’s see if you can handle my gift."

Napahiyaw ako nang biglang kumirot-kirot ang puso ko. Literal na parang sinasaktan.

"Not unless you get back and apologize on your husband and to his sister. But if you really value your pride, then, enjoy living here the rest of your life." Dagdag niya pa.

Napahawak ako sa sahig at tila lumalabas na ang luha ko sa nararamdaman. This pain is giving me a real sick! This is torture!

"Pick a choice that you won’t regret, Winter Sasha."

"No fucking—" I bit my lower lips, "I won’t go back! I won’t!"

∆ ∆ ∆

Hindi ako babalik sa bahay nila Drake para mag-sorry sa kan'ya at sa kapatid n'ya. Ayoko na ng buhay nila. Hindi ko na kaya pang magpanggap at tumira doon hanggang sa maisipan ni Isaac na ibalik ang dati kong buhay.

My heart's still in pain, literally. Mahirap sabihin na kaya kong tiisin, dahil literal na humihilab ito.

Para ako nitong pinapatay pero hindi ako mamatay-matay. Ang hirap tiisin. Sobrang sakit na tipong hinahatak ang puso ko palabas.

Aware naman ako sa sinabi n'ya na kahit lumayas ako at mamuhay mag-isa, gano'n pa rin ang kalalabasan. I'm still gonna live here for the rest of my life. Pero kasi, sobrang hirap, e. Sobrang ayoko ng buhay nila Drake. Sobrang kinamumuhian ko pa lalo ang kapatid n'ya.

Sa totoo lang, gusto kong umiyak— for the first time, kay Isaac, nang hatulan n'ya na dito na ako permanenteng maninirahan. Hindi na 'ko makakabalik sa mansion ko, hindi ko na makakasama sila Samantha, hindi na 'ko makikilala muli nila Damon.

Sa tinigas-tigas ng puso ko, I never thought to cry on someone or something.

But I managed to hold my tears. Ayokong ipakita kay Isaac na iiyak ako dahil do'n. I'm a tough girl. A devil formed in human like me shouldn't cry. I never cry in my whole life, and I wouldn't do such things.

But... I really can't stand the pain anymore. Idagdag mo pa na dito na 'ko pang-habambuhay. Hindi ko 'yun kailan man matitiis.

Bumukas ang pintuan at iniluwal no'n ang taong hinihintay ko kanina pa. He's still on his office attire. White long sleeve na tinupi hanggang siko, black slacks and shoes.

At nang makita n'ya 'ko, automatic na nagsalubong ang kilay niya.

"Drake,"