Znowu pragnę miłości

Pragnę jej

Niczym człowiek wody na pustyni

A moje myśli znowu uciekają do ciebie

Lecz boję się, że jesteś tylko fatamorganą

To uczucie nie może być prawdziwe

Nie potrafię przecież kochać

Jestem zbyt zdesperowana

A jednocześnie boję się uczucia

Nie chcę znów cierpieć

Czekam tylko na burzę piaskową

Która zakopie mnie na zawsze

Ukryje przed jakimkolwiek wstydem