- Jasne - odłożył urządzenie na stolik, a ja usiadłam na kanapie obok niego. Oparłam rękę na wezgłowiu kanapy i oparłam o nią głowę. - O co chodzi?

- Ja... Chciałabym ci coś powiedzieć, ale nie wiem czy... Czy dam radę na sucho.

- Wino? - zapytał z krzepiącym uśmiechem.

- Poproszę.

Wstał z kanapy i po chwili przyniósł dwie lampki do wina i czerwone wino. Idealne. Polał nam do kieliszków. Mimo sytuacji w jakiej się teraz znajduję, co chcę mu powiedzieć, to bym uznała to za romantyczny wieczór. Stuknęliśmy się nimi bez słowa upiłam łyk. Wzięłam głęboki oddech.

- Ja... Chcę ci powiedzieć... Coś co nikomu nie mówiłam. Zwłaszcza wam, a przecież jesteście dla mnie ważni... - na jego twarzy zagościł delikatny uśmiech. -Może zacznę od początku. Tak, tak bedzie najlepiej.

- Mów.

- To było jakoś w podstawówce. Poznałam Marlenę. Miałyśmy może po siedem lat, ale przysięgłyśmy sobie przyjaźń do śmierci. Była ze mną w każdym momencie życia. Słuchałam jej rad i w ogóle... Zawsze dobrze na tym wychodziłam. Do czasu, oczywiście - tym razem upiłam spory łyk trunku. Zmarszczyłam nos lekko. - Zakochałam się. Tak bardzo, że nie widziałam świata poza nim. Nikogo nie słuchałam, ani mamy ani Marleny. Dziewczyna powtarzała mi, że to się nie uda, ale ja jej nie słuchałam.

- Byłaś zakochana - powiedział.

- Tak, Mateusz był... Był cudowny - uśmiechnęłam się na pierwsze wspomnienie o nim. - Był idealny. Za każdym razem gdy się spotykaliśmy, imponował mi we wszystkim. Uwielbiałam go. Marlena uparcie cały czas twierdziła, że będę przez niego jeszcze cierpieć - uśmiech znikł mi z twarzy. - Spotykaliśmy się rok. W tym czasie zdążyłam zacząć palić, raz nawet spróbowałam narkotyków i prawie straciłam przyjaciółkę.

- Palisz? - zapytał.

- Nie. Już nie. Ale wracając do tematu. Robiłam wszystko co chciał, bo przecież nie widziałam po za nim świata... - czuję, że zaraz będę wyć. Nie, nie mogę się teraz przy nim rozbeczeć. - Pewnego razu poszliśmy na imprezę. Nie piłam wtedy, bo byłam świeżo po chorobie.

Zatrzymałam się by wziąć oddech i przy pierwszej lepszej okazji się nie popłakać.

- Co było dalej?

- Nawet świetnie się bawiłam... Mateusz pił... Prawie tak jak ja wczoraj - uśmiechnęłam się blado w kieliszek. -Wróciliśmy do domu. Mieszkałam u niego od czasu, gdy pokłóciłam się z mamą o to, że wyraziła zdanie o moim chłopaku. Zmęczona, położyłam się spać, ale on miał jeszcze mało zabawy i zachciało mu się tańczyć na środku pokoju - parsknęłam nerwowo.

Oczy zaszły mi łzami. Zaraz wybuchnę.
Odstwiłam kieliszek na stół.

- Spokojnie Eva, jestem tu - przyciągnął mnie do siebie.

- W pewnym momencie zbliżyliśmy się do siebie... Zaczął mnie całować i on... Ja nie chciałam niczego więcej tamtego wieczoru... I... Wkurzył się i wziął sobie, to chciał. On mnie zgwałcił... - ledwo wydusiłam i rozpłakałam się, a jego ramiona mnie otuliły mocnej. - Nie wiem jak, ale... Udało mi się uciec od niego. Poszłam do Marleny. Zapukałam i czekałam czy mi otworzy. Otworzyła. Jak tylko mnie zobaczyła, mocno przytuliła i nie powiedziała żadnego pierdolonego : " a nie mówiłam? ". Gdy w końcu się uspokoiłam, zrobiła herbatę, a ja wszystko jej opowiedziałam. Nie była zła, wybaczyła mi. Z mamą też rozmawiałam. Przeprosiłam ją.

Przez chwilę nic nie mówiliśmy.

- To już zamknięty rozdział. Powiedziałam ci o tym bo powinienieś wiedzieć. Zrozumiem, jeśli nie będziesz chciał mnie znać - odsunęłam się od niego, by móc na niego spojrzeć.

- Co ty gadasz? Jakie "nie będziesz chciał mnie znać"?

- Ja... Nie wiem co we mnie wstąpiło... Nie wiem czemu ci to powiedziałam... Ja... - podniosłam się do pionu, wydostając się tym samym z jego ramion.

I uciekłam do pokoju.

**Oczami Louisa**

Siedzę oniemiały przez chwilę. Nie wiem co mam teraz powiedzieć.
Doszedłem w końcu do siebie.
Jak można tak robić?! Jak można gwałcić niewinne istoty?! Co za złamas pierdolony! Niech ja go tylko kiedyś dorwę...
Wstałem z kanapy i ruszyłem po schodach do pokoju Evy. Zapukałem, ale odpowiedziała mi cisza. Wszedłem do środka. Leżała na łóżku, tyłem do mnie.
- Lou, wyjdź proszę - powiedziała cichym zachrypniętym głosem.

Nie odpowiedziałem, tylko położyłem się na łóżku za nią i przyciągnąłem ją do siebie. Jej ciało zadygotało i dziewczyna rozpłakała się.

- Ciii... - zacząłem ją uspokajać.

- To tak bardzo bolało - wydusiła. -Czemu ja ci to w ogóle mówię?- nadal nie odwróciła się w moją stronę.

- Spójrz na mnie - z cichym jękiem sprzeciwu po chwili patrzały na mnie zapłakane oczka Evy. Otarłem lecące łzy kciukami i uśmiechnąłem się lekko. - Myślę, że mi zaufałaś.

- Uhm, ja... Myślę, że tak.

- Ewa, ja... - czy to odpowiedni moment? A jeśli nie? A huj, jebać to! -Kocham cię - wypowiedziałem wyraźnie i czekałem na jej reakcję. Bałem się jak cholera, że mnie wyśmieje. Ale ona tylko patrzyła. Nawet nie wiem w jaki sposób. Zwątpiłem. - Cholera, przepraszam... W ogóle nie powinieniem nic takiego mówić... Kretyn ze mnie skończony! Przepraszam - zacząłem wstawać, ale zatrzymała mnie jej dłoń na mojej.

- Zostań. Ja też chcę coś powiedzieć.

Serce zaczęło mi szybciej bić ze stresu i ze strachu.

- Słucham cię - położyłem się znów obok niej i spojrzałem jej w oczy.

- Ja... Widzisz Louis... Ty mi się od zawsze podobałeś w sumie od chwili gdy cię pierwszy raz zobaczyłam... - spodobało mi się to co mówiła. -Wyobrażałam sobie, jakby to było gdybym cię spotkała i w ogóle... I mimo tego wszystkiego co się stało, nadal cię lubię - mina mi zrzedła. Wyznałem jej miłość a ona mnie lubi. - Odrzuca mnie od mężczyzn, ale jak jestem z tobą czy z chłopakami... Czuję się bezpiecznie. Ufam wam. I... Boże, jak to powiedzieć?

- Normalnie - stres zjadał mnie coraz szybciej.

- Ja też cię kocham - zamknęła oczy, jakby za to co powiedziała miała conajmniej dostać w twarz.

- Powtórz.

- Kocham cię Louisie Tomlinsonie.

Mój uśmiech w tym momencie i radość nie zna granic. Szczęśćie mnie rozpiera.

- Naprawdę?

- Tak.

Nie czekałem ani chwili dłużej, tylko przyciągnąłem ją do siebie i delikatnie pocałowałem. Nie chcę przekroczyć granicy, którą sama wyznaczyła.

- Zostaniesz moją dziewczyną? - zapytałem przez pocałunek.

- Tak.

Przytuliłem ją do siebie. Oparła głowę o mój tors i westchnęła.

- Ale o czymś takim nie marzyłam - pociągęła nosem.

- Jestem nieprzewidywalny.

- Tak, to prawda - poklepała mnie po brzuchu. - Cieszę się, że w końcu ci to powiedziałam. Nie wiem, czy byłabym w stanie zrobić to innym razem.

- Ja też. Jak wtedy byłaś nieprzytomna w tym szpitalu, nie mogłem sobie darować, że zostawiłem cię tam samą...

- Cii Lou już, to przeszłość. Tego już nie ma.

- Tak bardzo się bałem, że cię stracę... Tak bardzo cierpiałaś...

- Dość Louis. Co mam zrobić żebyś przestał o tym mówić?

Popatrzyłem na nią przez chwilę. Ona też patrzyła na mnie.

- Co zrobić? Pocałuj mnie.

Wspięła się by być bliżej mnie i złączyła nasze usta w pocałunku. Obróciłem nas by być nad nią i patrzeć na nią. Oderwałem się od niej i spojrzałem na jej twarz.

- Odnalazłem w końcu swojego anioła - powiedziałem i odgarnąłem włosy z jej oczu.

- A ja swojego stróża.

- Nigdy cię nie skrzywdzę, obiecuję - pocałowałem ją w czubek głowy na co się uśmiechnęła.

- Kocham cię.

- Ja ciebie bardziej - znów ją przytuliłem. Najchętniej nie wypuszczałbym ją z moich ramion.

- Zjemy coś? - zapytałem gdy zaburczało mi w brzuchu. Super.

- Chętnie.

Pierwszy zszedłem z łóżka by pomóc jej podnieść się, ale ona zaraz była obok.

- Ej, psujesz mój wizerunek gentelmena!

- Dla mnie i tak nim jesteś - uciekła przede mną po schodach do kuchni.

- Mam cię - powiedziałem i złapałem ją w talii i tyłem przyciągnąłem do siebie. Odwróciła się do mnie przodem i pocałowałem ją, korzystając z okazji.

- Co jemy? - zapytała.

**Oczami Evy**

- A co byś chciała? - odpowiedział pytaniem.

- Hm... Ciasto.

- Jakie?

- Zobaczysz.