Chapter 16

Habang hinihintay kong dumating si Sasa, I'm surfing online and I just found out that it wasn't Fredrick that I saw last night. Namalikmata lang ako. Sobrang OA ko naman kasi kung mag-isip, but I was just looking after myself. I'm much worried about kung magiging bibig talangka si Fredrick at ipagsasabi sa mga kapatid kong nandito ako ngayon sa Japan.

Well, if Fredrick would tell them today, makakabili rin kaagad sila ng ticket kahit gaano pa kamahal 'yan. They might be here in the next few days and that's what I'm afraid of. Lumalayo na nga ako sa kanila pero kusang hinahatak pa rin ako pabalik sa masalimuot na buhay ko sa Pinas.

I've got all I need pero hindi sapat para maging masaya ako. Every material things aren't enough to make me happy—was I content of my life? At some point, yes, but never always.

There's a few reminders that Trent told me before he left for work. It was handful, hindi naman stressful. But there are also restrictions and that's what I should be more mindful.

A moment later I heard a few knocks on the main door indicating that the person I was waiting for the past hour just came. Binaba ko ang phone ko at tumungo sa main entrance. I unlocked it for her and there she goes bawling out when she saw me. Nabitawan niya ang hawak na maleta at niyakap na lamang niya ako ng mahigpit. Ang lalalim ng hikbi niya at pansin din ang mugto ng kanyang mga mata.

Nasa gano'ng posisyon kami ng ilang minuto. I let her calm down. Iginilid muna namin ang mga gamit niya para hindi sagabal sa daan at saka ko siya dinala sa living room para makapagpahinga. Pumanik ako sa kitchen to get her a glass of water and she drink it all up kaya pagbalik ko ay pitchel na ang dala-dala ko.

"Do you want to go to the balcony para makasagap ka ng hangin?" I suggested then she agreed to it.

Tumayo kaming dalawa at saka tumungo sa balcony area. I slide down the window wall so we could walk out then we sat on the lounger just to relieve from the tensions and stresses. Hinagod ko ang kamay ko sa likod niya at panay ang punas niya ng luha at ilong.

"I'm sorry na kailangan niyo pa akong patuluyin dito, Lav," she said, on the verge of crying again kaya pinisil ko ang balikat niya para hindi siya tuluyang maiyak, "Sa totoo lang, nahihiya akong magsabi sa 'yo pero nilakasan ko na lang talaga ang loob ko kaysa naman magpalaboy-laboy ako hangga't sa makarating sa embassy. Natatakot ako, Lav."

Niyakap ko na lamang si Sasa dahil iyon ang kailangan niya ngayon. "Hayaan mo, 'wag ka nang mag-alala. Nagulat din ako sa nangyari sa 'to at nagulat din ako sa ginawa ni Trent. Sa totoo lang din, hindi ako umaasa na pagbibigyan niya ang request mo kaya shocked din ako ro'n. Wala siya ngayon so pagkauwi niya later, talk to him. Hindi naman magagalit 'yon."

Tumango na lamang si Sasa. Hindi ko muna inusisa kung ano talagang nangyari sa kanya. Kinuha ko naman ang mga gamit niya na itinabi namin sa gilid ng entrance at ilang beses din akong nagpabalik-balik para mailagay ang mga kagamitan niya. Mabigat at siguro halo-halo na ang mga laman nito.

When I head back to check on Sasa, naabutan kong tulog siya sa lounger kaya dali-dali akong kumuha ng blanket para naman hindi siya lamigin do'n. While she's resting, I cook something for her dahil panigurado ay hindi pa siya kumakain. She mentioned to me that most of the times, isang beses na lang siyang nakakakain sa isang araw and if she's fortunate, nakakadalawa siya. And I don't wanna be so nosy to know what happened to her but I'm sad for her.

I informed and leave a message to Trent that Sasa's here and resting. He also wants me to take care of her as best as I can so she can get her strength back.

I couldn't be happier that Trent didn't hesitate to think about it. Gusto niyang makatulong and I think that's the great thing about his personality. I may not know him personally but slowly, with all the things he said and done, nakikilala ko siya.

I didn't realize that I was smiling all the time thinking about all those things. At this moment, I know that I'm in a good hands. Sana lang maging ganito hanggang sa susunod pang mga buwan. Sana nga nagbibiro lang din si Trent na kinuha niya ako para mapangasawa niya.

Did he hire me to be a nanny para maging training ko to be his future housewife? Mukhang tama nga si Sasa. Hindi ko rin naman sigurado kung totoo ang sinasabi ni Trent... I'll just wait after six months.

After a few hours, nagising si Sasa. Tinawag ko siya para pakainin pero nanatili pa siya sa labas. Ako na lamang ang nagdala sa kanya ng tray na naglalaman ng pagkain. Tinanggap naman niya ang pagkain at pakunti-kunti ay may kinakain siya.

"Hey..." I reached out, starting to know more about what happened to her. Nilingon naman niya ako but she showed a weak smile. Ramdam ko 'yon. I used to feel that way. Nakakahina talaga ng loob iyong nangyari sa kanya.

"Lav, if I don't get a job anytime soon, kailangan ko ng bumalik sa Pinas," panimula niya.

"Oh, okay. Gusto mo bang tulungan kita?"

"If you can, pwede naman," aniya. "But job isn't only what I need. I need a place to stay dahil kung trabaho lang ang makukuha ko ay mahihirapan ako. Being a domestic helper helps me a lot. May tirahan at trabaho na ako pero alam mo naman na hindi ako pwedeng magtagal dito. Gaya ng sabi ng boss mo, I can't stay here for more than a week kaya kailangan kong maghanap ng trabaho."

"Iyon nga rin ang sabi niya sa akin kanina. But what do you think kung i-suggest ko kay Trent na i-hire ka rin niya?"

Umiling si Sasa sa akin. "I don't think that's possible. Hahanap na lang talaga ako ng trabaho dahil kung hindi ay kailangan ko ng bumalik sa Pinas dahil magiging TNT ang lagay ko nito kung wala akong employer. Ayokong maging illegal dito sa Japan. I love this place kaya gagawa ako ng paraan para hindi mapauwi."

"Makakaya mo 'yan, I'll help you." I rubbed my hands on her shoulder. "But if you don't mind me asking, ano bang nangyari at humantong sa ganito ang nangyari? Did you do something na nag-lead to fire you out of a sudden?"

She slowly nodded her head. "I was cooking and then one of my boss went to the kitchen and mistakenly, she tripped and I was there. Nabunggo niya ako dahilan para tumilapon iyong pirtong iniluluto ko. It burned her arms at walang pag-aalinlangang pinalayas ako. She cuts my contract and if I don't find a new employer, paniguradong kailangan ko na talagang umuwi. Good thing, my boss didn't sue me or do anything para agaran akong ma-deport. Pinalayas lang nila ako... at sa tingin ko mabuti pa rin 'yon dahil malaki rin naman iyong kasalanang nagawa ko."

"But it wasn't your fault naman," aniko.

"Well, wala naman akong magagawa ro'n e. Nangyari na at kahit magpaliwanag pa ako, wala namang makikinig sa akin. I'm just a helper. Iyon lang ang tingin nila sa akin at wala nang iba pa. Mabuti ka pa nga... ang ganda ng turing ng boss mo sa 'yo. And there are a lot of unfortunate ones na hindi na talaga nakaiwas sa kalupitan ng mga amo nila. Maybe, okay na rin ito..."

Napabuntong-hininga na lang din ako. "You'll be fine. Alam kong malalampasan mo rin ang challenge na ito. Good thing ay wala silang ginawa sa 'yo. Ipagpasalamat na lang natin 'yon."

"At alam mo ba ang una kong trabaho rito sa Japan?" she scoffed. "I was a club entertainer noong first year ko rito. It was good, it was fun hangga't sa nagsawa na lang din ako. Minsan kasi hindi maiiwasang mabastos during and after every performance kaya nang matapos ang contract ko no'n, sabi ko sa sarili ko I would try a new career at pinili ko ngang maging domestic helper. Nabanggit ko na nga rin sa 'to about my new boss but then everything change." Isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan niya.

I placed my hand on her shoulder. "At first, I thought tinanggal ka kasi nahuli ka na nag-ka-club. But kidding aside, I'll help you throughout your journey of finding a new job. And if you don't mind, I'll lend you some of my salary kung kinakailangan mo na talaga."

"Naku naman. Nakakahiya pero thank you agad. Feeling ko ang laki na nang utang ko sa 'yo kaagad."

"'Wag mo nang alalahanin 'yon. Ayoko rin naman nakikitang nahihirapan ka. Kahit mag-iisang buwan pa lang tayo magkakilala ay feeling ko mas matagal pa ro'n. Our night life in Tokyo brought us so much together kaya 'wag ka nang mahihiya sa akin."

"Sabi mo e," aniya at pahapyaw na lumitaw ang ngiti sa labi niya. "Bakit ang positive mo sa buhay, Lav? Nakakainggit ka... sana all."

Napahugot din ako ng malalim na hininga sa sinabi niya at saka pinakawalan iyon. "Sana all nga pero hindi rin naman always. I think ngayong nasa Japan ako, I tend to think more positively. Iniwan ko ang lahat ng negative vibes sa Pinas. Takot din akong umuwi, kung alam mo lang."

"Bakit ka nga ba nandito sa Japan if you're already a Mercondia?"

Napakunot ang noo ko sa sinabi niya. "Hindi naman laging basehan ang apelido sa antas ng buhay. I maybe me a Mercondia but I'm always at the last of everything. It doesn't always fun and happiness when you're a Merncodia, katulad ko, I didn't want to be with them. Pero teka, bakit mo naman nabanggit 'yon?"

Napangisi na lang din naman si Sasa at napakibit-balikat. "Wala lang..."

"Okay... weird ah. Anyway, kung hindi mo pa kakainin 'yang pagkain mo. Better to see where you can sleep for a few nights with me?"

"Sige pero okay lang naman kung sa couch ako matutulog. Hindi naman ako choosy. Saka ako na lang din naman itong nakikituloy kaya hidni na ako mamimili."

"No, that's fine. Tara, sama ka sa 'kin."

Tumayo kami sa kinauupuan namin. Sinundan ako ni Sasa kung saan siya matutulog for the mean na naghahanap siya ng trabaho. Dahil I have no orders na patulugin din si Sasa sa ibang kwarto ay magsasama muna kaming dalawa sa kwarto.

"Sure ka na kasya tayo r'yan sa single bed?"

Tumango naman ako. "Kung hindi ka malikot matulog. Sure, we'll fit right on it."

"Hindi naman ako malikot. Ayoko lang maging malaking abala sa 'yo."

"Sasa, you're not a bother to me. Bakit mob ba iniisip 'yon? Please don't. Basta kapag nandito na si Trent, kausapin mo rin siya and maybe he can refer you to someone he knows na nangangailangan din ng domestic helper, 'di ba?"

"Nakakahiya talaga. Ang laki kong abala."

"Stop, Sasa. Ano ka ba, paulit-ulit?"

"Girl, pa'no kayo mag-sex ni Trent kung nandito ako 'di ba? Baka gising din ako all through the night."

Nakatanggap din naman siya ng batok sa akin. "Baliw. Walang gano'n na nangyayari sa amin. Kung meron man, ikaw pa ang una kong sinabihan pero hindi niya pa siya nagpapaputok sa hiyas ko so chill ka lang."

"Ay so ready ka na rin maputukan? Mag-iisang buwan na since makalipas ang new year, gusto mo pa rin maputukan."

"Adik ka talaga, Sasa," tawa ko pa. "Let's just stay this way okay? Magiging maayos naman kasi ang lahat. Tiwala ka lang."

Niyakap naman ako ni Sasa. "Maraming salamat talaga. I really thought magiging club-buddy lang kita pero hindi ko inaasahan na ikaw pa mismo ang tutulong sa akin. Someone like you. Maybe you're more than a Mercondia, Lav." Umalis siya sa pagkakayakap sa akin at tiningnan ako sa mga mata ko. "Kasi naiiba ka sa kanila. You're precious. You're something that people should keep at hindi binabalewala and to make it official, I'll be that person for you... not just because you helped, but because of you who are... I guess, that's enough to know a person based on how he or she acted, right?

"Thank you, Sasa... I also needed to hear that."

"Of course, ikaw pa ba? I mean, you deserved all these things... pati na ang sausage ng boss mo, right?"

I grunted and rolled my eyes. "Speaking of the sausage, muntik ko na naman makita 'yon mabuti na lang ay naagapan ko pa. But he's like okay with na maghubad in front of me, you know?"

"Maybe he's getting comfortable with you na."

"In just almost a month? May gano'n ba?"

Tumango si Sasa. "Yes. If he saw something on you, gagaan ang feelings niya for you to the point na unti-unting bumababa ang boundaries niya for you kaya siguro gano'n ang trato niya sa 'yo."

"Maybe... sabi niya nga I should only call him Trent at 'wag isipin ang boss and nanny role namin. It's like we're friends but I get paid for doing that."

"Baka nga aasawahin ka niya."

"Sasa, stop na! Sinabi ko sa kanya 'yan and I don't know if he's joking or not. Ayokong paniwalaan pero sana pala hindi ko na lang binanggit sa kanya kasi parang nagkaroon siya ng idea."

"Ayaw mo no'n? After that, hindi mo na kailangan pang magtrabaho para sa kanya because at the end of the day, you'll be his wife."

Napailing at ngisi ako sa sinabi niya. "That's an impossible thing to happen. Maiwan na nga muna kita, maglilinis muna."

"Do you want any help?"

"Sure, if you think there some places na kailangan linisin, go for it!"

"Sige, I'll be on it. Pwede bang makaligo muna?"

"Fine, go! Find me around the corner, okay?"

Lumabas naman ako ng kwarto at naghanap ng magagawa. Nag-vacuum na lamang ako and a moment later ay tinulungan na ako ni Sasa. Nilinis naman niya ang window wall sa balcony.

We spend most of the time cleaning at partly chikahan. Nang dumating ang gabi, habang naghahanda ako ng dinner ni Trent ay saka siya dumating. He found me in the kitchen so he pulled Sasa to talk to her. I let them both talk alone. Kung ano man ang pag-usapan nilang dalawa ay bahala na si Trent o si Sasa kung i-share sa akin.

Parang thirty minutes lang din ang nakakalipas ng bumalik si Trent sa kitchen. He then stood beside me, watching me cooking.

"Anong napag-usapan niyo?" pag-usisa ko.

"Well, it was unfortunate for her to be on that situation but I can't do anything about it. I understand what she's going through so I let her stay for a few nights until she got herself a job."

"That's good... she's actually grateful na pinayagan mo siyang tumuloy dito."

"It's fine," he said. "And I told her I'll try to find her an employer who's looking for a helper. I'm going to ask some of my friends or some colleagues. Might be one of them is looking for one. 'Cause I can't have two helpers in my home. I only want you so she can't stay. I hope you understand that."

"Oh, yes, please! I do understand that. You're helping her na rin naman so I think that's already big for her. Thank you talaga ha..." I reached for his arm at may pasimpleng pisil pa ako ro'n. Mukhang hindi naman niya napansin kaya napahagikgik na lang din ako sa ginawa ko.

"So, what are you cooking for me? Is that another Filipino dish?"

"Yes! Sorry kung wala akong alam na lutuin na Japanese cuisine. I didn't really grow up eating Japanese cuisines but mostly I had sushi's so I think that counts, right?"

"Yes, so what is that called?"

"This is nilagang baka. Does your mother cooked this for you?"

He hummed, nodding his head but unsure. "Probably. I don't know, I'm not really sure but with the smell of it. It could be. I wanna taste it."

"Sure! I'll let you taste it. Malapit-lapit na rin naman itong maluto."

Kumuha ako ng kutsara at kumuha ng unting sabaw at dahan-dahan kong inilapit iyon sa kanya.

"Blow it muna, mainit. Baka mapaso dila mo," babala ko sa kanya.

"Wanna blow me as well?" he smirked and I almost choke nang sabihin niya 'yon but I remained to look with a straight face. Hinipan niya rin naman ito at hinigop niya ang sabaw. He tasted it for a few seconds and after, I noticed on his face that he knew that taste of it. "Yeah, I've had this dish before but I just forgotten the name. This taste good actually."

"Of course, ako nagluto e," pagmamalaki ko pa. "Tawagin ko na si Sasa. Balik din kaagad ako."

Iniwan ko muna si Trent sa kusina para tawagin ko si Sasa. Nililinis naman niya iyong mga equipment sa gym area. Hindi rin naman nagtagal ay sumunod na siya sa akin. Pagbalik ko sa kusina ay naabutan kong si Trent mismo ang nag-aayos ng mga plato at kung ano-ano pa sa lamesa."

"Trent, you don't need to do that," ani ko at kinukuha ko naman sa kamay niya iyong mga pinggang pero inilalayo niya sa akin hanggang sa nag-give na lang din ako.

When then all shared the dinner together. Nagtaka pa si Sasa dahil bakit daw kami sasabay kay Trent pero hindi ko na lang muna sinabi sa kanya. Tahimik lamang kaming kumakain and at the end, Sasa helped me washed the dishes. Tumuloy na lang din naman si Trent sa kanyang kwarto at habang lumalalim ang gabi ay hindi ko maiwasang magpasalamat sa sitwasyong meron ako ngayon.

I felt safe and secured. I don't know if it's meant to be na maging boss ko Trent but he's something na hindi ko inaasahan na darating sa buhay ko. He made my life easier.

When we're about to sleep, iniwan ko muna si Sasa sa kwarto naming dalawa. I told her na may i-che-check lang ako pero sa ibang direksyon tumungo ang paa ko. I was led by my feet to his room. I knocked on the door and didn't even wait for his response. I pushed the door and sneaked my head to see him. I saw him looking at my direction. He's topless, covered with his comforter on his bed and what made me smile when I saw him wearing a reading glass.

"Come," utos niya at tuluyan akong pumasok at isinara ang pinto sa likod ko. "What are you here for? You're not sleeping yet?"

"Don't speak," at dali-dali akong tumungo sa kanya at sumampa sa kama. The next thing happened, I found myself kissing him. He returned the kiss and I felt him move and then his hands wandered on my waist up to my face. And when I pulled myself from kissing him, I stared right into his eyes. It feels like nothing happened but with our eyes talking to each other already meant something.

Thank you... I mouthed but then, my night was sealed with his kisses and for all I know, this means nothing.

***

Thank you for reading! I hope you enjoy this chapter!

#NightLifeInTokyo16 #NLI16 #WT3

Interact with me on Twitter >>> @Imjacobxoxo