Promienie słoneczne przebijały się przez okno. Wiatr powiewał jej rude włosy, a w powietrzu unosił się zapach skoszonej trawy.

Miała nadzieję, że gdy otworzy oczy znów będzie w swoim dormitorium w Hogwarcie. Że wszystko będzie tak jak dawniej. Jak każdego dnia wstanie zje śniadanie i pójdzie na zajęcia. Że zaraz obudzi ją jej budzik. Ale tak się nie stało. Obudziły ją albowiem rozmowy. Na pewno do przyjemnych one nie należały.

- Albusie ja MUSZĘ ją zobaczyć!

- Molly, ona jest teraz zmęczona i roztrzęsiona. Musi odpocząć.

- Chyba mi nie powiesz, że dla ciebie normalką są odwiedziny jeszcze nie istniejącej wnuczki!

Wydarła się zniecierpliwiona.

- Sytuacja jest dosyć poważna, nie sądzisz Molly? Odesłanie ją do domu nie jest jedynym problemem.

- A więc powiesz co jest jeszcze gorsze?!

- Otóż, jeśli któryś z zwolenników Voldemorta dowiedziałby się o jej przybyciu lub co gorsza o tym, że jest ona córką Harrego, oboje byliby w jeszcze większym niebezpieczeństwie.
W każdym razie, Zakon zrobi wszystko aby ją uchronić.

Rozmowy przerwały im skrzypienie schodów po których schodziła zaspana Lili.

Jej włosy sterczały w każdą stronę. Wory pod oczami wskazywały na to, że prawdopodobnie nie zmrużyła oka. Miała na sobie za dużą koszulkę którą znalazła w pokoju swojego wujka.

Na chwilę zapanowało milczenie. Pani Weasley wpatrywała się w nią jakby zobaczyła ducha, a twarz Dumlbedorea nie wykazywała żadnych konkretnym emocji.

- Ym, dzień dobry. Nie przeszkadzam?

- Ależ oczywiście, że nie i tak już miałem się zbierać.

Rozejrzał się po pomieszczeniu po czym powiedział:

- Dziękuję za herbatkę i ugoszczenie mnie Molly. Widzimy się nie bawem.

Powiedział jak zwykle spokojnym i opanowanym głosem. Już po chwili było słychać huk teleportacji.

Dwie kobiety wpatrywały się w siebie. Żadna nie miała pojęcia co powiedzieć.
Dla każdej powietrze zrobiło się gęstrze i ściskało coś w żołądku.

- No to dosyć nie codzienny widok.

Odezwała się po dłuższej chwili młodsza z nich.

- Och racja, dosyć... niezwykły.

Tutaj urwała wpatrując się w drugą z zaciekawieniem.

- A więc może coś zjesz? Pewnie jesteś bardzo głodna i wycieńczona.

- Oczywiście. Jeśli to nie problem.

- Żaden problem. Siadaj.

Powiedziała i wzkazała na krzesło przy stole.

Lili nie rozumiała dlaczego tak ciężko jej się z nią rozmawiało. Przecież na każde święta tu przyjeżdżała. A rozmowa z jej babcią zawsze była luźna i żywa. Aczkolwiek rozumiała ją. Właśnie się dowiedziała, że ma wnuczkę.

Usiadła na wskazane miejsce i uśmiechnęła się słabo.

- Co byś zjadła? Tosty, jajecznice, naleśniki, gofry? Mam też trochę kurczaka z wczoraj jakbyś...

- Wystarczą tosty.

Powiedziała nieśmiało.

Nagle do domu wparował zdyszany Pan Weasley.

- Na brode Merlina.

Powiedział z szeroko otwartymi ustami.

- Ty pewnie jesteś Lili.

Powiedział po czym uścisnął jej rękę.

- Tak, dzień dobry.

Po chwili jedzenie pojawiło się na talerzu, a Pani i Pan Weasley dosiadli się niepwnie do stołu.

- Może opowiesz coś o sobie?

Zapytała tak cicho jakby bała się, że głośność jej słów może ją zabić.

- Chyba, nie ma zabardzo co opowiadać.

- Och przestań, na którym roku jesteś? I do jakiego domu trafiłaś?

- Jestem w Gryffindorze, na 4 roku.

Tutaj się zatrzymała. Nie wiedziała jakby te zdanie sformułować aby nie zabrzmiało dziwnie.

- Aa... moi rodzice? Na którym roku są?

- Twoi rodzice...

Starsza kobieta zastanawiała się nad tym stwierdzeniem. Jak to dziwnie brzmi. Jej córka żoną Harrego Pottera.

- Ym, idą na piąty. Czyli tutaj są o rok starsi.

Powiedziała jakby wyrwana z amoku.

Dziewczyna zaczęła się zastanawiać. Jak oni zareagują na to, że mają córkę?
Pewnie teraz nic ich nie łączy i będzie to dla nich duży szok.

Jakie to dziwne. Jej tata, zawsze poważny i opanowany człowiek jako nastolatek. A jej mama? Osoba która zawsze znajdzie wyjście z każdej sytuacji jako roztargniona nastolataka.

To było poprostu nie do wyobrażenia.

- Powiedz mi, masz rodzeństwo?

Spytał uśmiechnięty Artur jakby w ogóle się zaistniałą sytuacją nie przejmował.

- Yy, tak. Dwóch braci Jamesa i Albusa. Albus jest odemnie o dwa lata starszy a James o trzy.

Powiedziała mieląc w buzi tosta.

- Och, to świetnie. A powiedz mi gdzie mieszkacie?

- W dolinie Godryka.

- Doprawdy? To chyba dobrze prawda?

- Tak, bardzo przyjemna okolica.

Zapadła dosyć niezręczna cisza przerywana tylko ćwierkaniem ptaków.

- Smakuje ci złotko?

Spytała uprzejmie Molly.

- Tak, jest naprawdę pyszne.

- Cieszę się.

Powiedziała i szybko wstała zapewne aby posprzątać ze stołu.

***

- Będziesz na razie spała w pokoju Ginny dobrze?

Spytała Pani Weasley oprzemym tonem.
Dziewczyna tylko skinęła głową.

- Tutaj masz ręcznik i piżamę, jakbyś czegoś potrzebowała to odrazu mów. Nie krępuj się złotko.

- Dobrze dziękuję.

Nora wydawała jej się inna niż zwykle.
Zawsze tętniła życiem, a tutaj jest raczej dość ponura atmosfera. Pozatym zawsze gdy była w norze wszędzie kręciło się pełno osób. Nigdy nie można było nażekać na nudę.

- Pani Weasley?

Powiedziała Lili gdy miała już wychodzić.

- Żadna pani, mów mi babciu.

Oznajmiła jak zwykle uśmiechnięta.

- Trochę dziwnie mi tu być.

Molly zrobiła kwaśną minę.

- A czemusz to?

Dziewczyna zastanowiła się trochę, a na ustach widniało coś w stylu grymasu.

- Chodzi o to, że... w moich czasach jest tu trochę inaczej.

Zastanowiła się nad sensem swoich słów po czym kontynuowała.

- Tam jest trochę bardziej tłoczno i szczęśliwie. A tutaj czuję się trochę... problemem.

Starsza kobieta uśmiechnęła się smutno po czym podeszła do dziewczyny i zamknęła ją w szczelnym uścisku.

- Nie mów tak. To był zwykły wypadek, naprawdę. Nie zawracaj sobie tym głowy.

- Dziękuję babciu.

- Nie ma sprawy złotko. A teraz idź spać. Jutro trzeba trochę posprzątać dom na przyjazd... no... twoich rodziców.

Powiedziała szybko.

- Łazienka jest tam. Choć pewnie to wiesz. Dobranoc.

- Dobranoc.

Pani Wesley wyszła a rudowłosa rozejrzała się po pokoju.

Gdy z rodziną przyjeżdżała do nory to właśnie w tym pokoju spali jej rodzice, a ona z braćmi zazwyczaj w pokoju który niegdyś należał do wujka Georgea.

Wszystko wyglądało inaczej. Na ścianach były powieszone plakaty o Quidditchu. Na biurku porozwalane książki, a po kątąch walały się ubrania. W jej czasach nie było plakatów ani książek. Było czysto i schludnie. Był to zwykły pokój z łóżkiem i biurkiem.

•

Po jej ciele spływały ciepłe krople. W powietrzu unosiła się para, a ona sama myślała. Zawsze wtedy myślała. Pod prysznicem skupiała się bardziej niż na lekcjach.

Jak jest teraz w jej świecie? Czy podjęli jakieś działania żeby ją z tąd wydostać? Pewnie rodzice się zamartwiają. Tak bardzo chciałaby dać im jakąś wiadomość. Że jest bezpieczna, że nic jej nie jest.

Nie mogła się doczekać spotkania z jej rodzicami. Wiedziała, że nie będą tacy sami, ale poprostu dodawało to jej swojego rodzaju otuchy.

Po wzięciu prysznica położyła się do łóżka. Pod oczami miała piasek. Chciała jednego. Zasnąć.