Dwa dni później

Poniedziałek. Najgorszy dzień tygodnia. Każdy weekend mija mi w mgnieniu oka. Jedyna miła rzecz to taka, że przywitał mnie Axel.

-Aksiel! -Rzuciłam się na niego a on mnie postawił -No weź... 

-Cześć

-Meh, meh. Jak tam niedziela?

-Dobrze. Całą przespałem

-Ja oglądałam anime.

-Jak zawsze

-Wiem

Takie typowe pogadanki o wszystkim i niczym... W zasadzie nie było żadnego tematu. 

Na matematyce Axelowi chodziły po głowie złe myśli i znów próbował mnie zmacać.  Jak zwykle średnio mu to wychodziło. Przerwa jak przerwa. Gadanie, łażenie i woźna która wywala nas z szatni. Następny był japoński i kolejne lekcje. Po lekcjach gdy otworzyłam szafkę wypadła z niej karteczka. Podniosłam ją i przeczytałam "Spotkajmy się o godzinie 16 za szkołą. To ważne." Z podpisem "Ktoś". Ciekawe o co chodzi i kto to napisał. Tak czy siak przyjdę. Jako, że lekcje kończę o 14 postanowiłam wrócić do domu bo czekanie 2 godziny na "ktosia" byłoby bezsensowne. Zjadłam obiad, obejrzałam 2 odcinki anime i wyszłam. Podczas drogi z powrotem do szkoły zastanawiałam się nad tym nurtującym pytaniem "Kto to jest?". W każdym razie za chwilę będę miała na nie odpowiedź. 

Doszłam za szkołę czyli na plac zabaw. Jako, że nikogo nie było w pobliżu usiadłam na huśtawce i delikatnie się bujałam. Przypomniała mi się zabawa z dzieciństwa gdzie gdy było się mocno rozbujanym zamykało się oczy i mówiło, że jest się w kosmosie. Kiedyś również jako mała dziewczynka miałam na placu zabaw tajemną skrytkę pod ziemią. To były czasy. Pamiętam też moment w którym poznałam świat otaku. Po tym urwał mi się film i wspomnienia sprzed tego wydarzenia pamiętam jak przez mgłę. Ahh no i oczywiście pamiętam siatkówkę i to, jak bardzo ciężko było mi w tej drużynie. Gdy już odeszłam z drużyny miałam wyobrażenia jak torturuje mojego wroga. Nie wiem od czego to ale było to dość fajne i ciekawe. 

Obudziłam się ze wspominek. wstałam i łaziłam w tą i z powrotem po placyku zastanawiając się na kogo czekam i czego ode mnie chce. Po kilku minutach usłyszałam skrzypienie drzwiczek do placyku więc gwałtownie się odwróciłam. Była to Ayane

-Cześć Ayane! Czemu chciałaś się spotkać i czemu podpisałaś się jako "Ktoś"? Taki żartowniś z ciebie co?

Jej włosy zakrywały całą twarz. Gdy do mnie podchodziła czułam się dość nieswojo. Jak była już pół metra ode mnie wzięła zamach ręką którą trzymała za plecami w której trzymała nóż. Przecięła moją tętnicę z której zaczęła tryskać krew sprawiając mi ból nie do zniesienia. Zaczęło brakować mi sił. Przed oczami przelatywało mi całe życie a w głowie pojawiało się mnóstwo pytań typu "Czemu to zrobiłaś?!" lub "Czy ja umieram...?". Nie mogłam nic powiedzieć. Jedyne co mogłam z siebie wydusić to pojedyncze jęki i stęki bólu. Ayane tylko stała i patrzyła na mnie. Zobaczyłam tylko, że z oczu płynęło jej mnóstwo łez. Nie wiem czy były to łzy szczęścia czy smutku. Z braku sił upadłam na plecy. Nim zemdlałam usłyszałam tylko:

-Kocham cię nienawidzić -Po czym odwróciła się i odeszła zostawiając mnie topiącą się we własnej krwi.

Czy ja... Nie żyję? 

Licznik słów: 501

Yo. Czy to koniec? Nie wiem. Jeszcze nie usuwajcie tej książki z biblioteki gdyż nic takiego nie jest powiedziane. Za tydzień będzie info na temat tego, czy to jest czy to jeszcze nie jest koniec. To tyle. Bayo!