— Nic nie stoi na przeszkodzie byście posiedzieli tu we tróje — mówi mama.— Postarajcie się jednak, by już nikt nie został tu ranny — wtrąca i wychodzi.

— Nie mam ochoty tu być, ale nigdzie się nie ruszę bez siostry — odpowiada Chris, a następnie podchodzi to fotela i na nim siada. Nero dalej kurczowo trzyma moją dłoń.

— Możesz zostać, bo ani trochę mi tu nie przeszkadzasz. Niedługo przecież we trójkę pojedziemy do Las Vegas, więc będziemy musieli się tolerować — spoglądam na niego zdziwiona. Czyżby znowu ktoś mi o czymś nie powiedział. — To jest decyzja twojej mamy kochanie. Zgodziłem się, bo wiedziałem, że chcesz tam jechać.

— A ja zdecydowałem tak, bo nie chcę się już więcej z tobą rozstawać i co najważniejsze nie chcę byś była z nim sama.

Nero nic nie odpowiada, wiem, że na ochotę się z nim pokłócić, ale brak mu sił.

— Prześpij się trochę, a ja porozmawiam z Chrisem i odwiedzę Adama. Później od razu do ciebie przyjdę, a jak już nabierzesz trochę więcej siły to pomogę ci przenieść się do mojego pokoju.

— Zgoda — odpowiada, a ja daje mu buziaka w policzek.

Wstaje i Chris robi to samo, a następnie oboje podchodzimy do drzwi. Wychodzimy na korytarz, a mój brat obejmuje mnie zdrowym ramieniem.

— Mały ma teraz nauczanie domowe, bo mama ze strachu na razie nie chce go puścić. I szczerze to jej się nie dziwię. A i zdążyłem się podczas twojej nieobecności z nim dogadać. Sam do mnie przyszedł i starał się mnie pocieszyć. Podobno Nero mu powiedział, że musimy się dogadać by razem chronić ciebie — przewracam oczami na te słowa. To bardzo podobne do bruneta.

— Może dzięki temu zrozumiesz, że on nie chce by coś mi się stało. Kocha mnie — staram mu się wytłumaczyć. Nie chcę by żyli w konflikcie.

— A nie powinien zawracać ci głowy.

Wchodzimy do pokoju Chrisa, w którym jak zwykle panuje wielki bałagan, ale to jest właśnie znak rozpoznawalny mojego brata. Zrzuca na podłodze ciuchy z czarnej skórzanej sofy na której siadamy.

— Bałem się o ciebie. Alex się mną zajął i starał się bym nie wiedział co się z tobą dzieje. Nie jestem na niego zły, bo wiem, że chciał mnie chronić. Mimo wszystko nie czułem tego wewnętrznego lęku o ciebie, więc mam nadzieję, że dobrze cię traktował.

— Nero zawsze dobrze mnie traktował, kocha mnie.

Chris głośno wzdycha i opiera głowę o moje ramię.

— Mam nadzieję, że wiesz, że kocham cię najbardziej na świecie. Nikt nie jest od ciebie ważniejszy. Dlatego pojadę z tobą do Las Vegas. Pojechałbym wszędzie by tylko być z tobą.

Nagle do moich uszu dociera krzyk mamy. Wstaje i szybko biegnę do pokoju Nero, bo coś mi się wydaje, że tata właśnie wrócił. I mam rację, tata wrzeszczy i wygląda jakby miał ochotę rozerwać bruneta na strzępy.

— Zabrałeś mi córkę i myślisz, że ci to daruje! Wreszcie cię zabije i będę miał spokój. Jednego problemu będzie mniej!

Wchodzą do pomieszczenia i wzrok taty pada na mnie. Momentalnie coś się w nim zmienia. Mama go puszcza, a on podchodzi do mnie i zamyka mnie w swoich ramionach.

— Tak bardzo się o ciebie bałem — odsuwa się ode mnie i zaczyna skanować wzrokiem moje ciało. Czyżby spodziewał się, że Nero mnie bił?

— Prawdopodobnie ma siniaki na kolanach, bo ją odpechnąłem gdy kula w nią leciała. Postawiłeś w ochroniarzy przed bramą, a prawie tam zastrzelili ci córkę.. Jakbym wiedział, że przywożąc ją tu narażę ją na tak wielkie niebezpieczeństwo to nigdy bym tu nie wrócił.

— Nie masz prawa decydować o Liv.

— Oczywiście, że mam — zbliżam się do Nero, bo nie chcę by on powiedział tacie o naszym ślubie. W takiej sytuacji to nawet ja bym nie dała rady powstrzymać ojca.

— Proszę nie kłóćcie się, bo bardzo mi zależy byście się dogadali.

— No właśnie — odzywa się mama. — Najlepiej będzie jeśli wszyscy zapomnimy o tym co się niedawno wydarzyło. Mamy teraz dużo większe zmartwienia na głowie.

—Ty naprawdę chcesz by on dalej kręcił się koło naszej córki? — pyta tata z niedowierzeniem. — Kilka dni temu płakałaś, bo tak bardzo bałaś się o Liv. Nie daruje mu tego.

— Nie pozwolę ci zrobić mu krzywdy — mówię zwracając uwagę taty na mnie. Ocalił mnie i jest dla mnie bardzo ważny. Jeśli nie możesz na niego patrzeć to możemy już dziś wyjechać. Chociaż nie ukrywam, że wolałabym tu jeszcze trochę zostać.

Liczę na waszą opinię.