— O co chodzi? Czemu jesteś taki zdenerwowany?

Hermiona stała oparta o barierki Wieży Astronomicznej, mocno zaciskając palce na ramionach. Chłodny wiatr przyprawiał ją o drgawki, ale w tym momencie czuła, że to nie jest najważniejsze. Draco ewidentnie miał jakiś poważny problem, o którym usiłował jej powiedzieć.

— Chyba najlepiej będzie, jak sama zobaczysz — uznał w końcu, sięgając do kieszeni. Wyjął pomięty, zwinięty w niechlujną kulkę papier i rzucił do rąk brunetki przed nim. Hermiona zmarszczyła brwi i skostniałymi palcami próbowała rozłożyć plakat. Kiedy wreszcie ujrzała jego treść, gwałtowne ciepło zalewające jej ciało pozwoliło na zapomnienie o mrozie. Wodziła wzrokiem po pogrubionych literach, dwóch fotografiach, postaciach, które uwieczniły. Nie potrafiła wydobyć z siebie ani słowa. Myśli wtargnęły do głowy brunetki, siejąc zamęt. Nawet nie wiedziała, od jakiego pytania zacząć. Rozchyliła wargi, ale spomiędzy nich nie wypłynął żaden dźwięk.

— Jest źle — mruknął za to Ślizgon, uważnie obserwując reakcję nastolatki.

— Widzę — przytaknęła jedynie wyjątkowo cicho — kto to zrobił?

— Zabini. — Nienawiść w głosie Dracona zainteresowała brunetkę. Uniosła głowę, odrywając chociaż na moment wzrok od plakatu.

— Czemu? Po co? Opowiedz mi o wszystkim, bo widzę, że sporo rzeczy mnie ominęło — rzuciła niemal wrogo, jakby chcąc obarczyć Ślizgona winą za to, w czym obecnie utknęli. Wiedziała jednak, że to nie było do końca sprawiedliwe podejście.

— W zasadzie nawet nie wiem, od czego zacząć... — przejechał dłonią po głowie, zjeżdżając na kark i zagryzając przy tym wargę — w ferie Pansy wykradła mi wspomnienie.

— Oooo prosze — prychnęła Hermiona, krzyżując ręce na klatce piersiowej — czyli Pansy jednak u ciebie była i ukradła jakieś twoje wspomnienie, o którym nie mam pojęcia. Jeszcze czegoś ciekawego się dowiem? — Wyzywająco uniosła brew.

— To chyba nie najlepszy moment — warknął chłopak, ogarnięty złością. W całej tej sytuacji takie drobne zatajenia prawdy raczej były najmniej ważne.

— Dobrze, że przynajmniej ten moment nadszedł.

— Chcesz posłuchać, czy nie? — krzyknął, ucinając kąśliwe uwagi Gryfonki. Czuł wypieki złości wypływające na policzki. W efekcie Hermiona zacisnęła usta w wąską linię i faktycznie zamierzała pozwolić chłopakowi powiedzieć wszystko, co miał do powiedzenia. — Po rozmowie z Dumbledore'em chciałem spróbować wyciągnąć wspomnienie ze swojej głowy. Pierwsze lepsze, żeby wiedzieć, o czym mowa. Jak to robić. Nie wiem czemu, ale wybrałem wspomnienie związane z tobą. To było głupie i nieodpowiedzialne. Zdaję sobie z tego sprawę. Ukryłem je w fiolce, którą wcześniej wykradłem z pierwszej lepszej sali lekcyjnej i wsadziłem do kieszeni. Wszystko było w porządku dopóki moi rodzice nie uznali, że Pansy i tak powinna do nas przyjechać w czasie ferii. Wiesz... porozmawiać. Może przeprosić. Pogodzić się. I wtedy mi to wykradła, a gdy to zrozumiałem, poszedłem do niej. Tam właśnie przypadkowo rozbiłem fiolkę i wspomnienie przepadło.

— Fabuła twoich historii za każdym razem jest coraz ciekawsza — mruknęła Hermiona, sztywniejąc — a to dalej nie jest koniec...

— Pansy to wszystko rozpowiedziała Ślizgonom — kontynuował Draco z naciskiem, ignorując uszczypliwości Gryfonki — żaliła się na mnie, przekazała wszystko, co powiedziałem, wyjawiła swoje wątpliwości i przemyślenia. A wtedy Zabini uznał, że coś ewidentnie ukrywam. Gdyby tylko się dowiedział co, mógłby w końcu zrealizować pewną... rzecz.

— Naprawdę chcesz jeszcze coś ukrywać? — Hermiona uniosłam brew, nonszalancko prychając pod nosem.

— Chce zostać szukającym w drużynie Slytherinu — wysyczał Dracon przez zaciśnięte zęby, wprowadzony w furie na samo wspomnienie o tym — mało tego. Chce, abym skompromitował się w czasie kwalifikacji, dzięki czemu on zdobędzie moje miejsce w niby uczciwy sposób.

Gryfonka otworzyła szerzej oczy, przez chwilę nie do końca wiedząc, jak powinna zareagować. Sama nienawidziła tego sportu, ale po chłopakach widziała, że jest dla nich istotny. Widziała, jak myśl o wydaleniu z drużyny napawała Dracona nostalgią. Był wyraźnie przybity. Zagryzła wargę, nie mogąc znieść widoku blondyna. To, jaki był już tym wszystkim dookoła wyczerpany. Uciekła wzrokiem, a ten felernie skierowała na ściskany przez siebie plakat. W zamyśleniu wodziła po nim otępiałym wzrokiem. Pewna myśl powodowała, że jej serce zaczynało szaleńczo kołatać. Dziwne dreszcze przebiegające przez ciało nastolatki i wnikające w głąb niej dotkliwie dokuczały brunetce. Przymknęła oczy, chcąc na szybko przeanalizować zyski i straty. Te drugie w ogromnej ilości. Przytłaczające. Niszczące. I kilka drobnych korzyści, które jednak w jej mniemaniu były warte wszystkiego. Decyzja podjęta. Pierwszy raz w życiu tak szybko. Może i pierwszy raz tak pochopnie. W zasadzie przede wszystkim pierwszy raz podjęta sercem, a nie rozumem.

— Zignoruj go — powiedziała cicho, nadal nie unosząc wzroku na blondyna.

— Co? — W jego głosie wyczuwała wyraźne niezrozumienie. Sama w swoim potrafiła dostrzec nutę wątpliwości. Chrząknęła cicho pod nosem i wreszcie uniosła głowę. Wbiła twarde spojrzenie w szare oczy Ślizgona i zacisnęła mięśnie.

— Zignoruj go. Nie zgadzaj się na żadne kwalifikacje. A jeśli musisz je przeprowadzić, to go zmiażdż. Nie oddawaj mu czegoś, co jest dla ciebie takie ważne.

— Ale wtedy... — zaczął niepewnie, kompletnie skołowany.

— Wtedy rozwiesi te plakaty w całej szkole i wszyscy w końcu dowiedzą się — przytaknęła skinieniem głowy, nadal udając bardziej pewną tej decyzji, niż rzeczywiście była.

— Nie może tego zrobić — zaprzeczył od razu Ślizgon, chociaż w tonie jego głosu wyraźnie wyczuła, iż z trudem mu to przyszło. Sam zapewne rozważał "co by było, gdyby".

— Owszem, może.

Na moment zapanowało między nimi milczenie. Najwyraźniej obydwoje snuli scenariusze możliwych rozwiązań. Tego, co nadejdzie po ogłoszeniu ich związku. Szybko jednak nadciągnęły czarne chmury.

— Nie ma mowy — zaprzeczył ponownie Draco, tym razem jednak z większą pewnością — nie obchodzi mnie zdanie Slytherinu, czy Gryffindoru. Mam gdzieś Puchonów i Krukonów. Opinia nauczycieli w tym wszystkim jest najmniej ważna. Jednak gdyby plotka wyszła poza mury szkoły, a zapewne tak by było...

— To co? — wywarczała Hermiona, nieco poirytowana.

— Niczego nie rozumiesz? — emocje brały już górę również u Ślizgona — moi rodzice by mnie ukatrupili, Czarny Pan mógłby kazać mi cię zabić, Śmierciożercy nie daliby nam żyć.

Dziewczyna zwiesiła głowę, przybierając nieco wyraźniejszy kolor na twarzy. Fakt, o tym nie pomyślała.

— Tu już dawno nie chodzi tylko o naszych przyjaciół i znajomych. O krzywe twarze, o docinki, o utratę wsparcia. To też byłbym gotów olać. Jednak... obecnie w moim świecie nie mogę sobie na takie coś pozwolić.

Hermiona skinęła jedynie głową. Niebezpieczna myśl wpłynęła do jej umysłu, przyprawiając ją o ból w sercu. Zdradzieckie pytanie "czy to w ogóle ma sens" zapiekło. Szybko odsunęła od siebie takie rozważania. Wszystko, co było związane z Draconem, jak najbardziej miało sens. Nie mogła w to wątpić.

— Co zamierzasz? — zapytała wyjątkowo bezbarwnym głosem. Wszelkie emocje z niej po prostu wypłynęły. Chłopak wywiercał jej dziurę w czole, ale najwyraźniej postanowił ten szczegół zignorować. Pozostawić bez komentarza.

— Myślałem, czy nie powinniśmy skierować się o pomoc do Snape'a, McGonagall, albo Dumbledore'a.

— Świetny pomysł — uznała bez cienia entuzjazmu. Na utwierdzenie samej siebie w tym przekonaniu uniosła nieznacznie kąciki ust. Nie przekonała tym jednak ani siebie, ani chłopaka.

— Naprawdę chciałabyś spisać nas na śmierć? Ja mógłbym jedynie przechodzić męki, ale ty? Byłabyś bez szans. — Pokręcił głową na boki, dając znać, że nie rozumie postępowania nastolatki.

— Wiem, masz racje — wzruszyła posępnie ramionami. Znowu ta sama myśl ukuła ją głęboko w podświadomości. Jaki sens ma ciągniecie takiej relacji?

"Miłość to potężna siła, która przezwycięży wszystko."
"Niektóre sytuacje same się rozwiązują. Trzeba im tylko dać czas."
"Możecie odmienić los istnienia lub istnień."

Za każdym razem w takich chwilach wspominanie rozmowy z dyrektorem Hogwartu dawało brunetce nadzieję i motywację. Z determinacją odsunęła od siebie wątpliwości. A także pomysł, by odpuścić Zabiniemu. To by było jednoznaczne z przegraną i to możliwe, że nie tylko ich.

— Jeżeli pomogą nam i to się uda — zaczęła, niepewnie dobierając słowa — to chyba będziemy zmuszeni nieco... ograniczyć nasze spotkania.

Draco przemilczał tę sugestię, ale w jego spojrzeniu Hermiona dostrzegła, że wymaga od niej wyjaśnienia.

— Wiesz... chodzi mi o to, że to całe ukrywanie się nie idzie nam. Obrazy o tym piszczały, troje dorosłych czarodziei i tak wiedziało, kilku uczniów...

— Racja.

— Za rok będziemy mieli dużo więcej czasu dla siebie, a teraz... chyba damy jakoś radę?

— Chyba tak — powiedział beznamiętnie, nie mogąc uspokoić wewnętrznej burzy emocji. Za rok nie będzie chciała go znać. Właśnie stracił ostatnie cenne chwile z nią. Wspomnienia, które chciał w błyskawicznym tempie pozbierać, uciekły mu sprzed rąk. A to wszystko wina Zabiniego. Ponownie nieokiełznana chęć zamordowania Ślizgona ogarnęła jego umysł. A niedługo potem wyrzuty sumienia. Myśli jak Śmierciożerca. "Problem trzeba wyeliminować". To straszne.

— Czyli... — Hermiona niepewnie usiłowała przerwać ciszę — jaki jest ostateczny plan?

Chłopak pomierzwił swoje włosy i zacisnął dłonie na karku, wciągając mroźne, rześkie powietrze.

— Pójdę z tym do Snape'a. On to najlepiej załatwi.

— Nie lepiej do dyrektora? — zasugerowała niepewnie Gryfonka.

— Nie. Snape będzie niezastąpiony. Jak poczuje taką potrzebę, to pewnie sam pójdzie do Dumbledore'a.

— No dobra. Masz rację. — Nastolatka oddała blondynowi, wpatrując się na fotografie. Już jedną nosi ze sobą na szyi. Kolejne dwie jednak spoczywały na papierze. Naprawdę ukrywanie nie szło im.

— Będę się czuł jak konfident z pierwszej klasy — wyznał z półuśmiechem Ślizgon.

— Po donoszeniu na nas chyba masz już wprawę — śmiech dziewczyny sprawił, że nie zabrzmiało to jak kolejna skarga na nastolatka. Dzięki temu sam cicho parsknął pod nosem, opuszczając wzrok na swoje buty. Hermiona w tym czasie poczuła dziwne emocje, których nie potrafiła określić. Utkwiła wzrok w chłopaku, zastanawiając się jakim cudem zaszli do tego momentu. Dawno już nie myślała o tym, "jak". Jak do tego doszło, jakim cudem zmienili nastawienie, jak potrafili z nienawiści przejść do miłości.

— Powinienem.

— Powiesz mi chociaż potem jak z tym poszło? Albo co postanowiliście? — zapytała niepewnie, nie wiedząc, czy właśnie nie prowadzą ostatniej rozmowy w tym roku szkolnym. To byłoby straszne.

— Spróbuję — przyznał niepewnie — o ile będzie jak.

Kiwnęła głową, przecierając zmarznięte ramiona. Jak na zawołanie zimny wiatr z jeszcze większą mocą owiał ich ciała.

— Jesteś na mnie zła? — zapytał niespodziewanie Draco, marszcząc brwi. Zaskoczona dziewczyna wzruszyła ramionami.

— Czemu bym miała być?

— Ahh... tak za to wszystko — pokręcił głową na boki, zawstydzony — przepraszam. Chyba pora wracać. Zaraz się pochorujesz.

Dziewczyna nie chciała schodzić z Wieży Astronomicznej. Wolała marznąć, ale móc nadal rozmawiać z blondynem. Zamiast jednak się sprzeciwić, pozwoliła, by Draco puścił ją przodem przed schodami. Niepewnie i niechętnie pokonała kilka stopni, z opóźnieniem rozumiejąc, że nie słyszy, aby Ślizgon uczynił to samo. Odwróciła się, patrząc na niego. Widziała tylko jego głowę i targane przez wiatr jasne kosmyki włosów. Patrzył na krajobraz przed sobą, chowając dłonie do kieszeni spodni.

— Idziesz? — oderwała go od zamyślenia.

— Tak, jasne — rzucił jakby podenerwowany. Pospiesznie zszedł za nią po schodach, z głośno bijącym sercem. Głowa pulsowała mu przenikliwym bólem. To już niedługo. Strasznie niedługo.

~~~

Draco siedział na lekcji obrony przed czarną magią, nie mogąc się skoncentrować. Wodził wzrokiem za nauczycielem, stukając przy tym nerwowo palcami o blat. Co jakiś czas uciekał spojrzeniem w inną stronę, zazwyczaj oderwany przez śmiech Zabiniego. Zawsze po tym ich spojrzenia się spotykały, a chłopak wykorzystywał to na głupawe uśmiechy albo idiotyczne miny. Czuł przewagę i wyższość. Irytował Malfoya bardziej niż Pansy. A to wyczyn. Dlatego szybko wracał do nauczyciela, który w dalszym ciągu prowadził wykład. Dracon wiercił mu dziurę w twarzy, nie mogąc wyjść z podziwu. Nauczyciel już tak długo o wszystkim wiedział. O zadaniu, o Hermione. A nigdy nie dał tego po sobie poznać. Przy uczniach lub innych czarodziejach nie wyglądał na kogoś, kto ma takie relacje z jakimkolwiek uczniem. Nie patrzył na niego, a gdy już spojrzał, nie widać było, by coś ukrywał. On natomiast ciągle czuł się jak spłoszona sarna, nękany przez moc, którą aktualnie posiadał Zabinii. Ilu osobom powiedział? Skąd pewność, że dochowa tajemnicy? Czemu nie miałby mieć sojuszu z Pansy? Razem mogliby planować jeszcze większą zemstę. To był nieodpowiedni czas na takie zmartwienia. Najgorszy z możliwych.

Lekcja dobiegła końca. Blaise wyjątkowo szybko spakował swoje rzeczy i ulotnił się, w progu rzucając znaczące spojrzenie Draconowi. Zapewne myślał, że teraz Ślizgon będzie robił wszystko, co w jego mocy, goniąc za głupim uczniem i wychodząc z siebie. Malfoy parsknął śmiechem pod nosem. Nie tym razem.

Wolno zbierał swoje rzeczy, aby nikt nie zwrócił większej uwagi na to, że zostaje w sali. A kiedy każdy już wyszedł na korytarz, ruszył w stronę biurka. Szczęk zamykanych z hukiem drzwi za ostatnim Ślizgonem odciął ich od całego świata.

— Mamy problem — rzucił bez ogródek, opadając dłońmi na blat biurka profesora. Snape w tym czasie pisał coś po pergaminie, nie unosząc nawet wzroku na chłopaka.

— Każdy je ma, panie Malfoy, a jednak nie zawracam ci nimi głowy. Doprawdy uważam, że powinieneś sobie znaleźć kolegów — powiedział tak beznamiętnym i bezbarwnym tonem, że krew w żyłach Dracona od razu się zagotowała.

— Chodzi o mnie i Hermionę — powiedział znacznie ciszej, usiłując pohamować gniewny ton głosu.

— Nie znam się na sprawach sercowych. — W dalszym ciągu zlewał go nauczyciel.

— Ktoś nas nakrył. — Dracon nie czekając na nietrafne komentarze czarodzieja, wyjął plakat i rzucił go na pergamin, po którym pisał Snape. Kropla atramentu splamiła go tuż przy nagłówku, ale nie przykryła niczego istotnego. Teraz chcąc nie chcąc nauczyciel musiał rzucić okiem na źródła problemu. Spod przymrużonych powiek szybko przypatrzył się zdjęciom i treści.

— Kto to zrobił? — zapytał, a w jego głosie można było wyczuć napięcie.

— Blaise Zabini — Draco za każdym razem, gdy wymawiał to imię i nazwisko, czuł narastający wstręt. Zresztą raczej nie trudno było to po nim zauważyć.

Snape przez chwilę przetwarzał informacje z dosyć obojętną miną. Patrzył na plakat, milcząc. Blondyn powoli zaczynał się niecierpliwić. Nie za bardzo wiedział, co mógłby powiedzieć.

— I co mam niby z tym zrobić? — zapytał w końcu nauczyciel, odsuwając od siebie plakat i kontynuując bazgranie po swoim pergaminie. Draco w przypływie furii mocno zagryzł wargę.

— Potrzebujemy pańskiej pomocy — mruknął, jakby to nie było oczywiste — Zabini chce, żebym skompromitował się podczas kwalifikacji do składu drużyny Slytherinu. Chce przejąć moje stanowisko i niby tylko w ten sposób zachowa to dla siebie i nie rozwiesi kopii tego w całej szkole. Ale ja mu nie ufam.

— Nie ufasz, czy nie chcesz oddać swojej sławy? — Ciągnął beznamiętnie nauczyciel, nieco ciszej, jakby to, co aktualnie pisał, wymagało jeszcze większego skupienia.

— Nie ufam mu, nie chcę oddawać mu mojego miejsca w drużynie, nie chcę, żeby wiedział o mnie i o Hermionie i nie chcę, by te plakaty pokryły mury szkoły — wysyczał z naciskiem. Czuł się, jakby przyszedł do nauczyciela ze skargą na kolegę z ławki, że ten zabrał mu rzeczy. A przecież sprawa była dużo poważniejsza.

— Jeszcze raz zapytam. Czego ode mnie oczekujecie?

— POMOCY! Nie wiem, żeby pan wymusił na Zabinim oddanie tych plakatów, żeby pan potem wyczyścił mu pamięć, żeby pan zainterweniował, zainteresował się, powiedział co mamy robić! — Draco pozwolił sobie na donośniejszy ton, zapominając o ostrożności. Dzięki temu przynajmniej profesor Snape uniósł głowę znad pergaminu i po raz pierwszy popatrzył na chłopaka.

— Doskonale, w końcu jakieś konkrety — rzucił, a na jego twarzy Ślizgon dostrzegł cień kpiny. Miał ochotę wyjść i zatrzasnąć za sobą drzwi. Faktycznie lepszym rozwiązaniem byłoby pójście z tą sprawą do dyrektora.

— Nie dostrzega pan powagi sytuacji? — zapytał bez ogródek, zastanawiając się, czy czasem nie jest wariatem.

— To najgorsza plotka, jaka mogłaby wypłynąć z Hogwartu — przyznał po chwili zastanowienia — mam nadzieję, że to porządna lekcja dla was. Kto widział obściskiwać się w bibliotece szkolnej! Było iść od razu do Wielkiej Sali i czekać na śniadanie.

Draco spłonął rumieńcem, zerkając na fotografie. I tak zawsze mogły być gorsze.

— Rozumiemy, nasz błąd...

— Oczywiście, że wasz błąd — przerwał mu Snape, gorliwie przyznając rację.

— Jak to teraz odkręcić? — Ślizgon z trudem zignorował komentarz profesora. Cierpliwie czekał, aż nauczyciel namyśli się i opracuje jakiś genialny plan.

— Będzie ciężko — przyznał.

— Wiem. Ale jest pan nauczycielem — powiedział z nowym zapałem.

— Nie umiesz słodzić, Malfoy. Nie nadajesz się na klasowego lizusa — ocenił Snape, wbijając kolejną szpilkę w ogarniętego złością ucznia.

— Wezmę sobie tę uwagę do serca — rzucił ironicznie, napinając przy tym mięśnie.

— No cóż. Chyba jest tylko jedno rozwiązanie w całej tej sytuacji — uznał po chwili Snape.

— Ważne, że chociaż jedno. — Dracon wyraźnie odetchnął z ulgą. Nie zapominał jednak, iż to jeszcze nie czas na radość i entuzjazm.

— Nie wiem, jakim cudem ma to nie zwrócić uwagi nauczycieli i uczniów, ale...

— Myślę, że o to nie musimy się tak martwić. — Blondyn lekceważąco wzruszył ramionami. W końcu mieli nad sobą profesora Snape'a. Uczniowie unikali go, a nauczyciele nie ingerowali w życie czarodzieja.

— Szukaj miejsca na ognisko — polecił w końcu Ślizgonowi — ja zajmę się resztą.

Chłopak parsknął śmiechem, z rozbawieniem kręcąc głową na boki.

— Zabrzmiało to tak, jakby planował pan morderstwo — wyznał, nadal z szerokim uśmiechem. W zasadzie nie przeszkadzałoby mu to.

— Ale to ty się z tego śmiejesz — zauważył Snape, unosząc jedną brew — a teraz zejdź mi już z oczu. Nie wszyscy tak jak ty obijają się całymi dniami albo obmacują dziewczyny po kątach. I jeszcze żądają pomocy! Co za mężczyzna z ciebie wyrośnie.

Jakieś niewytłumaczalne poczucie zadowolenia z przebiegu rozmowy tak napędzało Dracona, że ten nawet nie zwrócił już uwagi na uszczypliwości profesora. Uśmiech nie schodził mu z twarzy.

— Dziękuję. Również w imieniu Hermiony.

— A to nowość z twojej strony — przyznał nauczyciel, z aprobatą kiwając głową. Ślizgon w tym czasie schował plakat z powrotem do kieszeni. Mężczyzna gestem ręki wskazał mu drzwi i obserwował, jak blondyn pospiesznie opuszcza jego salę. Gdy już został sam, opadł na oparcie swojego krzesła i ze świstem wypuścił powietrze z płuc. Przetarł twarz dłonią, analizując jeszcze raz całe zajście. Sprawa była dużo poważniejsza, niż dał to chłopakowi do zrozumienia. — Gdyby tylko twój ojciec wiedział... — mruknął sam do siebie, kręcąc głową na boki. Dracon od dłuższego czasu go zaskakiwał, a zarazem zawodził. Głupi, zakochany, naiwny, nieostrożny szczeniak. Pogubiona osoba, zbyt młody morderca. Dla tej dziewczyny z Gryffindoru poważnie narażał samego siebie. 

Mimo pogardy Snape nie potrafił przestać porównywać Dracona do siebie sprzed wielu lat. W czasie swojego szczeniackiego wieku, gdy to uganiał się za miłością swojego życia z sąsiedniego, na pozór wrogiego domu. Również robił głupoty, również został Śmierciożercą, również wpadł w nieodpowiednie towarzystwo. Oby tylko pan Malfoy nie zapłacił taką samą cenę za to jak on...

Przemilczę tą nieobecność🙈 może póki mam wene powinnam siąść od razu do następnego rozdziału😂