Dzień, jak co dzień. Wstaję rano, ogarniam swój wygląd, mundurek, śniadanie i do szkoły. A potem powrót, przygotowanie się do pracy, po paru godzinach powrót do domu, kolacja i sen. Naprawdę tak będzie wyglądało moje życie? Ja nawet nie mam ani chwili odpoczynku. Opieka nad bratem, praca, szkoła, dom. To nie jest normalne życie nastolatki. Ale co się dziwić, ojciec i te jego cholerne długi. Gdybym miała odpowiednią ilość pieniędzy to wynajęłabym jakieś mieszkanie i wyprowadziła się z Hanoke, zostawiając tamtego dziada samego ze swoimi długami.

   Wchodząc do kuchni napotkałam zaskakujący widok. Hanoke sam robił śniadanie. Uśmiechnęłam się.

- A dla kogo tyle tych kanapek? - spytałam, podchodząc do brata.

- Dla nas - odparł. Wyglądał jakoś dziwnie. Nigdy wcześniej nie zachowywał się tak chłodno.

- Stało się coś? - spytałam.

- Nie -

- Hanoke - podeszłam do niego bliżej. Ten spojrzał na mnie i dopiero teraz spostrzegłam rozcięcie na jego wardze. - Kto ci to zrobił? - spytałam przerażona.

- A jak myślisz? Ojciec wrócił wczoraj cały najebany i szukał kasy. Chyba nie muszę tłumaczyć, jak to się skończyło - wrócił do robienia kanapek.

 Tego było już za wiele. Co prawda zdarzały się drobne potyczki między ojcem, a Hanoke, ale tego było już za wiele.

- Wyprowadzimy się - powiedziałam po dłuższej chwili.

- Co? -

- Wyprowadzimy się stąd - popatrzyłam na brata. - W najkrótszym czasie -

- Nie czekasz do skończenia liceum? -

- Tylko patrzeć, jak ten dziad posunie się dalej - Nigdy bym się do tego nie przyznała, ale chciało mi się płakać. Wyrzucić z siebie wszystkie emocje jakie zbierałam w sobie przez cały ten czas. Ale nie mogłam, nienawidziłam pokazywać swojej wrażliwej strony. Wszyscy widzą we mnie oschłą, pewną siebie i niezależną osobę, i niech tak pozostanie. Wszystko co robię, robię dla Hanoke. Obiecałam sobie, że zaopiekuję się nim i mam zamiar tego dotrzymać, choćbym miała się wyrzec wszystkiego.

***

   Stoję już jakiś czas na przystanku i czekam aż przyjedzie autobus. Z nudów zaczęłam czytać rozkład jazdy, by zabić czas.

- Atsushi, jadłeś dzisiaj śniadanie? - usłyszałam za sobą.

- Tak. Co ty, jesteś moją matką? -

- Eh... Po prostu chodzi mi o... -

- O! Złodziejka ostatnich pocky tutaj jest - Poczułam, że ktoś za mną stoi. Obejrzałam się i zobaczyłam fioletowowłosego olbrzyma. Patrzył się na mnie, jakbym mu chomika gazetą zabiła, i jednocześnie podjadał jakieś słodycze.

- He? - Nie wiedziałam o co mu chodzi.

- Nie pamiętasz? - spytał.

- A ty to nadal rozpamiętujesz, Atsushi ?- Obok niego staną czarnowłosy. Powoli zaczynał boleć mnie kark przez zadzieranie głowy. Czym ich w domu karmili, że tak wyrośli? - Przepraszam za niego, mój kolega jest...  -

- Wkurzony - dokończył krótko olbrzym.

- Ale to była tylko paczka pocky -

- Ostatnia! - W czasie ich rozmowy przyjechał mój autobus. W samą porę. Powoli wsiadałam do środka.

- A ty gdzie uciekasz!? - rzucił za mną olbrzym.

- Do szkoły - odparłam chłodno, a drzwi za mną się zatrzasnęły. Jak można tak rozpamiętywać o zwykłej paczce pocky, przecież to było niemalże tydzień temu. Obym już nigdy nie spotkała tego wielkoluda.

***

- Ahahaha! - przyjaciel wybuchł śmiechem. Dobrze, że siedzimy na dachu i nikt go tu nie usłyszy. - Naprawdę spotkałaś tamtego gościa? - dopytywał blondyn.

- Ile razy mam ci to powtarzać!? I zwiąż sobie włosy, już całe są w ryżu! - Samura zaczął wyskubywać ryż ze swoich włosów. Rany, ma tak długie kudły, a nawet nie chce mu się ich wiązać, przynajmniej na czas jedzenia.

- Himari - Popatrzyłam na niego i doznałam szoku. Czy on się zarumienił? Jak to możliwe?! - M-Masz... gumkę? - kącik jego ust drgną.

- Nie -

- Och... Chyli, że muszę użyć twojej ręki - Co!? O co mu...

   Samura złapał mnie za nadgarstek. Zamknęłam oczy. Boje się, jak to się skończy. Znając Samure on jest do wszystkiego zdolny. Nagle pod swoją dłonią poczułam coś miękkiego.

- Trzymaj i nie puszczaj - nakazał. Otworzyłam oczy i okazało się, że trzymałam włosy Samury, a ten bydlak wesoło wcina swoje drugie śniadanie. W tej chwili pragnę śmierci... jego. Jak ja w ogóle mogłam o czymś takim pomyśleć? - Hm? Himari, masz gorączkę? Jesteś cała czerwona -

- Zamknij się! I sam trzymaj te swoje kudły!-

***

   Weszłam do szatni gdzie czekała szefowa.

- O, Himari, przyszłaś. To świetnie - uśmiechnęła się słodko. - Przebież się i posprzątaj stoliki, dobrze? -

- Tak - Otworzyłam szafkę i i zaczęłam się przebierać. Uniformy w kawiarni były dość proste, ale zachowywały swój elegancki wygląd. Biała koszula, długa, czarna spódnica, czarne pantofle i oczywiście czarny fartuch. Włosy związałam w koka i podwinęłam rękawy.

   Wyszłam zza zaplecza i zaczęłam zbierać naczynia z pustych stolików na tacę. Jak na razie nie jest tak źle. Zawsze zaczynam od sprzątania, a potem zbieram zamówienia, nic trudnego. Prawdziwy koszmar jest kiedy są naprawdę spore tłumy, ale dzisiaj jest spokój. Dobrze czuje się w tej robocie, chociaż nie szastam z tego nie wiadomo ile kasy, to i tak jest dobrze. Zwykle lekcje kończę około szesnastej, więc pracuję na pół etatu. Wiele razy myślałam o lepiej płatnej pracy, ale i tak nie trafiłabym na nic lepszego niż to. Polubiłam obecny skład pracowników i nie wyobrażam sobie pracy bez nich.

   Nagle usłyszałam dźwięk dzwoneczka powieszonego nad drzwiami.

- Witamy w Cafe La Rose, w czym mogę służyć? - spojrzałam na gości i doznałam szoku. Nie, nie, nie, nie!

- Oh... -

**************************************

Długo to trwało, ale napisałem rozdział. Brawo ja! I nadal nie wieżę, że tyle napisałem.

Cóż... Mam nadzieję, że podobały wam się moje wypociny, nad którymi pracowałem X czasu. To jak na razie tyle, a następny rozdział... Nie wiem kiedy napiszę :D

Senpaii~