Potrzebowali wygodnego miejsca, w którym Banner i Barton mogliby dojść do siebie, a reszta zainteresowanych przeprowadzić poważną rozmowę. Jak na złość, najbardziej dogodnym miejscem okazała się posiadłość Starków. I jakby tego było mało, akurat ten moment Howard Stark wybrał sobie by wpaść na chwilę do domu.

A to oznaczało, że Tony nie mógł brać udziału w „rozmowie dorosłych".

Zabawne, ale jak trzeba było wyręczać jego ojca w pracy, to był wystarczająco dorosły nawet jako ośmiolatek. Dlaczego teraz nagle okazało się, że potrzebny jest mu nadopiekuńczy rodzic? Przecież wszystko poszło rewelacyjnie i nikomu nie stała się krzywda, prawda?

Zaszył się w swojej pracowni, mając niemiłe przeczucie, że to mogą być jego ostatnie chwile w niej spędzone. Cholera! Nie tak to sobie zaplanował.

- Paniczu Stark, ma panicz gościa.

- Kto to?

- Pan Rogers.

Tylko tego mu brakowało. Ale przecież gorzej już być nie mogło.

- Niech wejdzie.

Słyszał otwierane drzwi i ciche kroki. Wiedział, że Rogers stoi za nim, ale nie odwrócił się. Nie miał po co. Niby co takiego mogli sobie powiedzieć?

- Pewnie cię to nie ucieszy, ale zostanie ci odebrane stypendium naukowe – powiedział w końcu Steve, pochodząc jeszcze bliżej i opierając się biodrem o kant biurka, zmuszając tym samym Tony'ego, by na niego spojrzał. Przynajmniej próbował go zmusić, tylko średnio mu to wyszło. – Fury sugerował również aby skonfiskować wszystkie te twoje... cuda techniki.

- Ale?

- Ale na to nie pozwoliłem.

Tego Tony już nie wytrzymał. Obrócił lekko swój fotel i spojrzał z zaskoczeniem na Rogersa.

- Dlaczego? – zapytał, a po chwili dodał bardziej podejrzliwym tonem, mrużąc przy tym oczy. – Gdzie jest haczyk?

- Haczyk tkwi w tym, że zostanie ci przydzielone stypendium militarne, tej samej klasy co moje – wyjaśnił spokojnie Rogers. Przez cały czas patrzył na niego z góry z założonymi rękami. Wyglądał przy tym tak atrakcyjnie, że Tony musiał bardzo się starać, by zwalczyć chęć dotknięcia go. – Oznacza to mniej więcej tyle, że od jutra będę twoim przełożonym i właśnie zostałeś członkiem projektu M.

- Projekt M?

- „Mściciele" – wyjaśnił, po czym uśmiechnął się krzywo. – Nie ja wybierałem nazwę, ale to w sumie nie jest aż takie ważne.

- A co jest ważne? – zapytał Tony, przeczuwając, że to był dopiero początek „dobrych" wiadomości.

- Ważne jest to, że od dłuższego czasu szukaliśmy dogodnego miejsca na bazę. W związku z tym, że będziesz jednym z nas... twój ojciec zaproponował waszą posiadłość. Mam nadzieję, że rozumiesz naszą sytuację. To była zbyt dobra oferta żebyśmy mogli ją odrzucić.

- Przez „my" masz na myśli siebie, Bartona i Rushman?

- Tak.

- W porządku – zgodził się Stark wzruszając ramionami.

- Naprawdę? – zapytał z niedowierzaniem Rogers a jego twarz rozjaśnił szeroki uśmiech.

- Odpuść, bo jeszcze się rozmyślę.

Steve roześmiał się głośno, co uświadomiło Tony'emu jak prostym w rzeczywistości był człowiekiem. Ktoś, kto był w stanie śmiać się w taki sposób zwyczajnie musiał być dobry do szpiku kości – i to było przerażające.

- Czy skoro będziemy należeć do jednego zespołu, mogę mówić ci po imieniu?

Tego pytania Tony się nie spodziewał. A nawet gdyby się go spodziewał, i tak nie wiedziałby, co na nie odpowiedzieć. Wzruszył więc tylko ramionami i kiwnął głową. Uśmiech Steve'a stał się przez to jeszcze szerszy, o ile w ogóle było to możliwe.

- A co z Bruce'em?

Rogers westchnął i sposępniał.

- Jego również chciałem objąć projektem M, ale Fury powiedział, że musi to przemyśleć. Że w swoim obecnym stanie Banner jest zbyt niestabilny, aby podejmować takie decyzje. Niestety, musiałem się z nim zgodzić.

- Może niech Bruce zostanie tutaj? – zaproponował Stark. – No wiesz, będzie nam łatwiej zareagować, gdy znowu zacznie się robić zielony.

- To dobry pomysł – stwierdził Rogers i ruszył w stronę wyjścia, zapewne by podzielić się tym planem z Furym i Coulsonem. Nim jednak opuścił pracownię, spojrzał jeszcze raz na Tony'ego i z tym swoim cudownym uśmiechem powiedział: - Bardzo się cieszę, że między nami wszystko jest już w porządku, Tony.

Te słowa nawet by go ucieszyły, gdyby nie brzmiały jak wielkie i okrutne kłamstwo.

- Jestem ci wdzięczny, Rogers – powiedział powoli, czując jak po raz kolejny pęka mu serce. – Ale dług wdzięczności to nie to samo co przyjaźń.

Wiedział, że go skrzywdził. Widział to po jego cudownie szczerej twarzy. Tak jednak było lepiej. Wolał skrzywdzić go teraz i jasno nakreślić między nimi granicę, niż dać mu złudne przeświadczenie, że mogą zostać przyjaciółmi.

Nie mogli zostać przyjaciółmi. Tony zbyt bardzo go kochał, żeby być tylko jego przyjacielem.