Pov Stiles

- Natychmiast tu przychodź, mamy robotę. - powiedziałem, trzymając telefon do ucha.

- Położyłem się już i nie jesteśmy na to za starzy?. - powiedział Scott po drugiej stronie.

- Robimy to dla trenera.

- Nie ucieszyłby się. - przewróciłem oczami i migam latarką.

- Nieważne. Potrzebuje tego i to uwielbia.

- Jest środek nocy. - nalega Scott.

Otworzyłam szafkę, trzymając w ustach latarkę i chwyciłem ponownie za latarkę. - Jest kwadrans po 12. - powiedziałem i włożyłem latarkę do torby. - Po północy, czyli oficjalnie noc psikusów już się zaczął.

- A tak się składa, że trener ma dziś urodziny. Masz pięć sekund, by ty przyjść albo cię zniszczę.

- Nie żartuje. Pięć, cztery, trzy, dwa... - odwróciłem się i wtedy zauważyłem Scott'a. Przestraszyłem się jego i upadłem ze strachu ma podłogę.

- Jeden. - powiedział z uśmiechem.

- Nienawidzę cię.

***

Wyskoczyłem z Jeepa i skierowałem się do Scott'a, który rozmawia z bliźniakami. Co oni tu do cholery robią?

- Wracacie do szkoły? - zapytał ich Scott.

- Nie, chcemy pogadać. - powiedział jeden z nich. Nadal ich nie odróżniam.

- To dla was dużo odmiana. Zwykle krzywdzicie, kaleczycie, zabijacie. - powiedziałem kiwając głową, podchodząc do nich.

- Potrzebujesz watahy, a my Alfy. - przewróciłem oczami.

- W życiu. To Bardzo zabawne. - powiedziałem z moim zwykłym sarkazmem.

- Pomogliśmy ci.

- Zmasakrowaliście mu twarz w miazgę. To ma być pomoc? Moim zdaniem to przeciwieństwo pomocy.

- Co na tym zyskam? - zapytał Scott.

- Dodamy siły... - przerwał.

- Stałbyś się silniejszy. Nie masz powodu odmawiać? - obaj się uśmiechnęli.

Rany, gdybym mógł to po prostu zatarł im te głupie uśmieszki. - Jest jeden powód. Trzymaliście Derek'a, kiedy Kali wbijała w Boyd'a pal. - powiedział Isaac, przerywając mi myślenie.

- Powinnyśmy im zrobić to samo. - Aiden warknął na niego, popisując się swoim wilczą twarzą.

- Chcesz spróbować? - groził.

Isaac uśmiechnął się robiąc krok do przodu, ale Scott chwycił go za rękę odciągając go. - Oni wam nie ufają. Ja też nie. Patrzymy na nich przez chwilę, zanim weszliśmy do szkoły.

Wchodząc, dostaliśmy papierem toaletowym. - Hej, nie w twarz. - krzyknąłem do osoby, która rzuciła. - Dobra decyzja, stary. Byłeś jak prawdziwy Alfa. - powiedziałem, klepiąc Scott'a po plecach i poszliśmy do mojej szafki.

- Mam taką nadzieję. - wzdychnął Scott.

- Przecież wiesz. - idąc uderzyła mnie ramieniem jakaś dziewczyna, szybko podeszłem do szafki i zacząłem wbijać mój kod. Spojrzałem na Scott'a, który na coś się gapił.

- Na co się patrzysz? - zapytałem, wpychając książki do szafki z plecaka.

- Ja? - zapytał się wyrywając z transu.

- Tak, ty. Na nią się patrzysz? - zapytałem, spoglądając na Kire.

- Nią? Jaką nią? - zapytał Scott, a ja przewróciłem oczami.

- Ona. - wyjaśniłem. - Na Kire. Podoba ci się?

- Nie, to znaczy... Jest w porządku, jest nowa.

- Więc, zaproś ją, gdzieś. - powiedziałem, tak, że to nie był problem.

- Teraz?

- Tak, teraz. - powiedziałem. Zamknąłem na zamek i uderzam w szafkę.

- W tej chwili?

- Scott, chyba tego nie rozumiesz. Jesteś Alfą, drapieżnikiem najwyższego rzędu. Jesteś jak gorąca laska, o której marzą faceci.

- Gorąca laska? - zapytał. Spojrzałem na Isaac'a, który do nas się zbliża.

Popatrzyłem na Scott'a. - Najgorętszą laseczką. - mrugnąłem do niego i odwróciłem się, idąc do klasy.

Sekundę późnej pobiegł za mną Scott. - Okej. Zaproszę ją, ale pod jednym warunkiem. - zwróciłem się do niego i zatrzymaliśmy się na korytarzu.

- Ty zapytaj Brainn'e. - wskazał na korytarz. Spojrzałem w tamtym kierunku i zobaczyłem, jak rozmawia z Allison i Lydia.

- Co... uh. Dlaczego miałbym ją zaprosić?
- moje gardło zaschło.

- Stary. To widać , że podoba ci się. Więc, zaproś ją, a ja zaproszę Kire. - Scott nalegał.

- Ja nie czuje nic do Briann'y. To znaczy, tak. Ona jest naprawdę ładna i całowaliśmy się. I to dwa razy i mogłem coś poczuć, ale jeszcze nie wiem. Znaczy ona jest wspaniałą dziewczyną, ma wspaniałą osobowość i wspaniały uśmiech, a oczy ma... - powstrzymałem się i odchrząknąłem.

- Nie zamierzam jej zaprosić. - spojrzałem na Scott'a, który się do mnie uśmiecha.

- Zaprosisz ją. - następnie wszedł do klasy Finstock, zostawiajac mnie samego.

- Zapytać kogo? - zapytał głos za mną, sprawiając, że podskoczyłem.

- Cholera, jesteś przerażająca. Brianna? H...hej. - powiedziałem nerwowo, kiedy się do niej odwróciłem.

Patrzy na mnie zmieszana. - Spytać kogo? Aw, czyżby Stiles ma crush'a? - sprawiła, że uroczo się spojrzała, a potem uśmiechnęła się do mnie.

- N...nie, nie mam. Nie podkochuję się w nikim. Nie, nie ja. - powędrowałem dalej. Patrzy na mnie, po czym potrząsnęła głową, idąc na zajęcia.

Wypuściłem oddech, którego nie widziałem. Wstrzymałem oddech, zanim wszedłem do klasy, siadając obok Scott'a.

- Sukinsyny! - krzyknął Finstock i wszyscy wybuchliśmy śmiechem.

Scott i ja odwróciliśmy się do siebie uśmiechając się.

- Noc psikusów! - krzyknął, rzucając ołówkiem na ziemię.

- Diabelska noc! Czy jak jej tam. Jesteście złymi ludźmi. Bawi was, obrzucaniem mojego domu jajkami? Dom powinien być jak twierdza.

Scott zaczął się śmiać, a Finstock uderzył ręką w biurko. - A mój jest omletem. - Staram się jak mogę, żeby się nie załamać. Patrzę, jak podnosi prezent z biurka. Uniósł go i zapytał. - Ach, czyli powtarzamy to samo?

Scott i ja spojrzeliśmy się na siebie zmieszani. - Raczej nie. - Trener upuścił go na ziemię, tupiąc po pudle i wywołało pęknięcie. Szybko się schylił, chwytając potłuczony kubek z napisem #1 Trener.

- Wszystkiego najlepszego. - przeczytał z kartki. Wzdychał. - Kochający, Greenberg.

***

- Poczekaj, ten William Barrow? Ten bombiarz jest w okolicy? Widziano go w okolicy? - pytam taty idąc za nim przez korytarz.

Zatrzymał się i odwrócił się do mnie. - Właściwie nieco bliżej niż w okolicy...

- Którędy do piwnicy? Nikogo nie wpuszczać i nie wypuszczać. - Agent McCall powiedział pędząc obok nas.

- Co tu się dzieje, tato? - zapytałem. Potem wzdychnął.

***

- Barrow mówił, że atakował dzieciaki ze świecącymi oczami? - zapytał Isaac. - Powiedział dokładnie te słowa?

Isaac, Allison i ja pędzimy po schodach, próbując wszystkich znaleść. Okazuje się, że psychotyczny morderca z Channel One ukrywa się teraz w naszej szkole w poszukiwaniu dzieciaków, ze świecącymi oczami. Jeśli ktoś nie zauważył, to mamy ich wiele, które pasują do tego opisu.

- Tak. - powiedziałem zirytowany. - I nikt nie wie, jak się wybudził z narkozy. Jak go rozlepili znaleźli guz z żywymi muchami, co w innych okolicznościach byłbym zachwycony. - wyjaśniłem i dołączyły do nas Allison i Brianna.

- Much? - wszyscy zatrzymaliśmy się i odwróciliśmy, by zobaczyć Lydie, która zatrzymała się na środku korytarza.

- Lydia? - zapytała Allison. - Przez cały dzień słyszę dźwięk przypominający... bzyczenie.

- Jak brzęczenie much? - zapytała Allison i wszyscy podeszliśmy do niej.

- Dokładnie takie.

***

Biegnę korytarzem szukając Scott'a, ślizgając się trochę, gdy próbowałem się zatrzymać. Kiedy go zauważyłem, podbiegłem do niego.

- Stary, gdzieś ty był? - Lydia podbiegła do nas lekko zdyszana.

- Dlaczego policja odjeżdża? Dlaczego? - zapytała, patrząc na nas tam i z powrotem.

- Policja? - zapytał Scott.

- Pewnie sprawdzali cały teren i pewnie go tu nie znaleźli. - powiedziałem im.

- Kogo? - zapytał Scott, wciąż zdezorientowany. - Co wy...

- Musi tu być. - powiedziała Lydia. - Ten dźwięk, bzyczenie, które słyszę jest coraz głośniejsze.

- Jak bardzo? - wzdychnąłem.

Po poświęceniu czasu na poinformowanie Scott'a o wszystkim. Co się dzieje z Barrrow'em i świecącymi oczami. Lydia i ja postanowiliśmy zatrzymać tu policjie. Nie mogą nas tak po prostu zostawić z psychotycznym mordercą.

Zostawiłem Lydie, żeby pobiegła za moim tatą inną drogą. - Tato, Tato? - mówiłem, biegnąc za nim po schodach prowadzących na zewnątrz.

- Tak? - zatrzymał się w miejscu i szybko odwrócił się twarzą do mnie.

- Nie możecie odjechać.

- Świadek widział Barrow'a na dworcu. - powiedział do mnie.

- Pośpiesz się Stilinski! - McCall wrzasnął na niego. Zaczął za nimi iść.

- Whoa, whoa, whoa, Tato, proszę... Lydia mówi, że on tu jest. - podszedł do mnie.

- Widziała go? - zapytał ściszonym głosem.

- Niezupełnie. Wcale, ale ma przeczucie. Nadprzyrodzone. - powiedziałem przegryzając dolną wargę.

Popatrzył na mnie, jakbym zwariował. Spogląda na Lydie, która czeka na mnie przy budynku. - Nie było jej na planszy. - powiedział, wskazując na nią.

- Cóż, teraz jest. - powiedziałem kiwając głową.

- Kanima?

- Uch, Banshee. - powiedziałem, a on po patrzył na mnie zmieszany.

- Poważnie? - powiedział patrząc w górę.

- Wiem, jak to brzmi. Ona wyczuwa, kiedy ktoś ma umrzeć.

- A przeczuwa to, że cię zaraz zabiję? - krzykną szepcząc na mnie. Wzruszyłem ramionami i oboje popatrzyliśmy na nią. Pomachała do nas.

- Nie wiem.

- W porządku. - powiedział, zaczynajac się cofać. - Nie, żebym jej nie wierzył, ale świadek, przebije Banshee. Ktoś tu zostanie, a szkoła otworzą po trzeciej. Nikt nie wejdzie ani nie wyjdzie. Tyle mogę zrobić. - powiedział i wyciągnął ręce.

- Tak będzie najlepiej Stiles. - kręciłem głową do niego.

- Nie, nie, nie zostawiaj mnie tu. To jest... to jest najgorsze!

***

- Bestiariusz ma tysiąc stron. - powiedziała Allison, podwijając rolety w oknach w pustej klasie. Ona i Isaac szukają tutaj książki, aby sprawdzić, czy Gerard ją zostawił. Kiedy przyszli z pustymi rękami, zdali sobie sprawę, że musi być z powrotem w mieszkaniu Argent.

- Znalezienie informacji o muchach wychodzących z ciała może zająć mi to całą noc. - otworzyła okno i przerzuciła jedna nogę. Ponieważ nadal nie pozwalali nikomu opuszczać szkoły. Allison musi się wymknąć, aby przeszukać mieszkanie. Mam nadzieję, że coś znajdzie... cokolwiek.

- Mucha w języku starołacińskim to musca. - powiedziała Lydia.

- Myślę, że to dobry czas, aby wspomnieć o tym. Moja mama interesowała się o nadprzyrodzonymi rzeczami. Była naukowcem, przynajmniej tak ją nazywałam. Nigdy mi tak naprawdę nie powiedziała, co robiła, ale tak, czy inaczej. Mam wszystkie jej badania w moim domu w piwnicy. Mogłabym to sprawdzić. Połowa jest po łacinie, ale mogę spojrzeć. - powiedziała Brianna.

- Tak, zrób to. Zadzwońcie do nas, jeśli coś znajdźcie. - powiedziała Lydia. Brianna i Allison popatrzyły się na siebie, zanim jeszcze wyszli przez okno.