Het verhaal begon al toen ik nog maar vier jaar oud was.

Elke zondagavond, één keer in de maand, gingen mijn moeder en haar beste vriendin naar de opera, en mijn opa Pete kwam oppassen. Mijn vader heb ik nooit gekend.

Voordat ze wegging, aten we met zijn vieren opa's eigen gebakken pannenkoeken; mama, opa, mijn broer Noah en ik. Daarna maakte opa de keuken schoon, en mijn moeder legde mij en Noah op bed.

Toen ik net een kwartiertje onder de dekens lag hoorde ik de voordeur dichtslaan, wat betekende dat mijn moeder vertrokken was.

Na nog even in het donker gestaard te hebben, sloop ik zachtjes de trap af. Opa zat in zijn vaste hoekje in de schommelstoel op de veranda.
Hij glimlachte toen hij me in de deuropening zag staan. 'Hey, So,' zei hij.
Ik kroop op zijn schoot en legde mijn hoofd tegen zijn borst. Opa trok me dicht tegen zich aan. Genietend van zijn warmte, wachtte ik tot hij begon met vertellen. Dat deed hij altijd als hij oppaste. En hij begon.
Met zijn ene hand kriebelde hij mijn haren. Met zijn andere hand wees hij richting de sterren. Ik volgde hem afwachtend met mijn ogen.

'Zie je dat, So?' vroeg hij toen. 'Dat plekje waar de sterren het dichtst bij elkaar staan?' Ik knikte bijna onmerkbaar. Ik had het verhaal al tig keer gehoord, maar het bleef mooi.

'Daarachter is een andere wereld, mooi, groen en vredig; Het is net als onze aarde omringd door het oneindige heelal met haar sterren. Alleen dan nóg mooier.
Je kunt maar op één manier de nieuwe wereld binnenkomen: door de goudkleurige poort van Amaro. De poort sluit zich, en achter je zie je alleen nog maar donker en duisternis. Maar je kijkt vooruit. Je ziet het leven. De kleuren, de geuren en het geluid.
Welkom in Neverland."

Hi!
Even een korte proloog als inleiding van het verhaal.
Ik wil je graag meenemen in het leven van Soren Clee, de hoofdpersoon van dit verhaal.
Heel veel leesplezier alvast!
X