Het is het vierde uur en ik zit in de les biologie. De docent legt net iets uit over verschillende lichaamscellen en dat vind ik niet zo erg interessant. Peter naast me blijkbaar wel, want hij volgt aandachtig alle bewegingen van de docent en maakt aantekeningen in zijn schrift.
Vanuit mijn ooghoeken kijk ik naar hem. Peter is zeker geen lelijke jongen. Hij had allang een vriendin kunnen hebben - er zijn aanbidders genoeg. Maar ik hoor hem eigenlijk nooit over meisjes.
Ik gun mijn ogen even de tijd om zijn gezicht scannen. Een kleine moedervlek onder zijn linkeroog en één aan dezelfde kant naast zijn neus. Hij heeft een volle bos donker haar dat -zoals altijd- in de war zit. Een lichte frons over zijn wenkbrauwen en zijn lippen staan in een gespannen streep. Achter zijn linkeroor zit een tatoeage.
Hè, die was me nog niet eerder opgevallen! Ik draai me iets meer naar Peter toe om het plaatje beter te kunnen bekijken.

Er staan drie driehoeken in elkaar gehaakt, en dan op een manier dat de lijnen elkaar net niet raken.

Ik frons mijn wenkbrauwen en bestudeer de tekening. Het is niets meer dan een aantal lijnen, maar het heeft iets. Iets. Maar ik weet niet wat.

'Soren, kan jij mij het antwoord geven?' Ik schrik op uit mijn gedachten. De docent en bijna heel de klas staart me afwachtend aan.
'Eh,' zeg ik en kijk op het bord of daar toevallig een vraag op staat. Maar nee, dat is niet het geval.
'Somatische cellen,' fluistert Peter achter zijn hand in mijn richting.
'Somatische cellen,' zeg ik zijn antwoord na.
'Keurig, dankjewel, Peter. Volgende keer graag opletten, juffrouw Clee,' zegt meneer Browns waarschuwend. Ik antwoord met een halve knik en laat mijn hoofd dan weer op mijn handen zakken.

°•○

Het is pauze. Ik loop samen met Peter in de richting van de kluisjes om onze boeken om te wisselen voor de tweede helft van de dag.
Patch staat al bij mijn kluis te wachten.
'Hey,' zeg ik, terwijl ik hem een knuffel geef. Patch drukt een kus op mijn voorhoofd. Dan wissel ik snel mijn boeken, en als Peter ook klaar is lopen we richting de kantine om lunch te halen.

Terwijl we in de rij staan te wachten tot we aan de beurt zijn, scan ik met mijn ogen de mensenmassa in de aula om te kijken of Jade al ergens is. Bij het tafeltje links achterin de hoek zie ik haar. Ze zit samen met Mason op onze vaste plek. Mason is druk bezig met zijn telefoon, en Jade zit omgedraaid en praat met Alyssa. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes, alsof ik op die manier kan horen waar de twee over praten. Blijkbaar is het erg leuk, want Jade lacht hard. Daarna geeft Alyssa Jade een snelle knuffel en loopt dan weg.
Dan stoot Patch me aan. Snel draai ik me om.
'Wat is er?' vraag ik, en voor hij antwoord kan geven: 'Oh, we zijn aan de beurt,' en ik geef mijn bestelling op.

Zodra we alledrie ons eten hebben, lopen we naar de tafel waar Jade en Mason zitten.
'Hoi!' roept Jade vrolijk als ze ons ziet.
'Hey!' zeg ik terug, en zet mijn dienblad op de tafel, waar ik vervolgens ga zitten.
'Hoe is je dag?' vraag ik aan Jade.
'Mm,' mompelt ze, en slikt snel haar broodje door.
'Saai,' zegt Jade. 'Ik heb in de drie uur die voorbij zijn al twee tussenuren gehad. En er was helemaal niemand,' klaagt ze. 'En ik moet met Alyssa een economie project doen.'
Ik grinnik, en na haar tweede opmerking trek ik mijn wenkbrauwen op.
'Alweer? Met aardrijkskunde ook al.'
Jade haalt haar schouders op.
'Ik weet het ook niet.'
Ik maak hetzelfde gebaar.
'In ieder geval, het volgende uur ben ik vrij, en Peter ook.'
Jade's gezicht klaart op, maar meteen erna verschijnt een frons op haar voorhoofd.
'Nee, dan heb ik zelf les,' zegt ze met een pruillip.
'Niet zo sip,' zegt Peter terwijl hij Jade op haar schouder klopt. 'Als je een goede toekomst wilt hebben is het belangrijk veel kennis tot je te nemen,' zegt hij ernstig. Als antwoord slaat Jade hem op zijn arm.
'Houd alsjeblieft op,' zegt ze. 'Als ik in de les zit kan ik niet veel kennis tot me nemen,' zegt ze op hetzelfde toontje als Peter net gebruikte.
'Ah, gebrek aan concentratie?' zegt Peter.
'Meer gebrek aan motivatie,' reageert Jade.

Als de pauze voorbij is besluiten Peter en ik de stad in te gaan.
'Heb jij iets te shoppen nodig?' vraag ik hem. Peter schudt zijn hoofd.
'Nee, niet persé. Maar als ik iets leuks tegenkom zie ik geen reden om het niet te kopen,' lacht hij.
De eerste winkels die we binnengaan zijn niet erg bijzonder. We lopen verder door de winkelstraat, en ineens blijft Peter stilstaan voor een ijssalon. Hij draait zich naar me om en kijkt me met twinkelende ogen aan.
'Heb je zin in ijs?' vraagt hij.
Ik grinnik.
'Tuurlijk,' zeg ik dan. 'Waarom niet?'
Er zijn twee redenen waarom ik toestem. Ten eerste omdat ijs echt heerlijk is, en ten tweede omdat ik Peter en zijn twinkelende ogen niet kan weerstaan.
Peter bestelt een ijsje voor mij en voor hemzelf en zodra we die hebben gaan we aan één van de tafeltjes bij het raam zitten.
'Welke smaak heb jij?' vraag ik hem.
'Proeven?' vraagt hij, en houd me het bakje voor.
Ik knik en Peter schept een beetje ijs uit zijn bakje en brengt het kleine lepeltje naar mijn mond. Ik grinnik om het gebaar.
'De laatste keer dat iemand me heeft moeten voeren was toen ik vier was ofzo,' zeg ik. Peter lacht, en ik hap het ijs van de lepel.

Het is enorm gezellig in de stad. Door de gezelligheid vergeten Peter en ik de tijd en zijn we te laat voor ons volgende lesuur. Peter haalt zijn schouders op.
'We zijn nu toch al te laat, het heeft geen om nu te gaan haasten.'
'Je hebt gelijk,' stem ik in, en we maken dan ook alles behalve haast om op school te komen, waardoor we nog een uur te laat komen en onze lesdag voorbij is.

°•○

Die middag gaan we naar Starbucks - Jade, Peter, Mason, Patch en ik. Zoals altijd op maandag.
'Hoe was je dag?' Patch slaat een arm om mijn schouders en drukt een kus op mijn voorhoofd.
'Echt top,' antwoord ik sarcastisch. 'De eerste drie uur had ik les, daarna een tussenuur, en de andere twee uur zijn we vergeten.'
'Vergeten?' vraagt Patch lachend.
Ik knik.
'Ik was met Peter de stad in, en we waren zo druk dat we de tijd vergeten waren.'
Patch schudt zijn hoofd.
'Lekker ben jij,' zegt hij met een plagerige blik in zijn ogen, en geeft me dan een zoen.

Ik zet mijn lippen aan de rand van de koffiebeker en neem een slok.
'Ik kan niet lang blijven,' zeg ik.
'Oh?' Jade kijkt verbaasd.
'Mijn moeder gaat vanavond weg voor een zakenreis naar Argentinië,' antwoord ik.
'Blijf je dan alleen thuis?' vraagt Patch. 'Je kunt anders zolang wel bij mij logeren.'
'Thanks,' glimlach ik. 'Heel lief, maar mijn opa komt bij ons, bij mij, in huis slapen.'
Patch knikt.

'Zal ik je zo naar huis brengen?' vraagt Peter ineens.
Ik kijk op. 'Is goed.'
Patch kijkt Peter licht geïrriteerd aan, en hij kijkt dan naar mij. Ik negeer zijn blik en drink van mijn koffie. Peter en ik zijn goede vrienden geworden, en Patch weet dat ook. We hebben vaak afgesproken en zo is er een band ontstaan. Ik ben erachter gekomen dat Peters ouders nog ergens in Mexico wonen, en dat hij in zijn eentje naar Amerika is gekomen. Toen ik vroeg waarom, ontweek hij het antwoord. Ik heb het daarbij gelaten, en sindsdien is het niet meer ter sprake gekomen.

Ik neem de laatste slok van mijn koffie en zet de beker op tafel. Peter trekt zijn jas aan. Uit zijn rechter zak haalt hij de sleutels van zijn auto.
'Zullen we gaan?' vraagt hij aan mij. Ik knik en pak ook mijn spullen. Eerst omhels ik Patch, dan Jade en Mason - iets wat we altijd doen als we afscheid nemen.
'Tot morgen!' zeg ik, en loop dan achter Peter aan naar buiten.

Als ik thuis kom, tref ik een leeg en donker huis aan.
'Weet je zeker dat je moeder er is?' vraagt Peter bezorgd.
'Ja hoor,' zeg ik. 'Anders zou ze het wel laten weten.'
Peter pakt met beide handen mijn schouders vast.
'Als je moeder er toch niet is moet je mij bellen. Dan haal ik je op en slaap je bij mij of ik breng je naar Patch.' Zijn stem klinkt bezorgd en beslist tegelijkertijd.
'Tuurlijk,' antwoord ik.
Peter kijkt me even doordringend aan en trekt me dan tegen zich aan. 'Echt bellen, hè? Beloof je dat?'
'Promise,' zeg ik en knijp in zijn hand. Dan draai ik de deur van het slot en stap het huis binnen.

-----------------------------------------------------
Somatische cellen, ooit van gehoord? Ik in ieder geval niet. Het zijn cellen van organismen die niet bij de kiembaan horen. Ja leuk.
Eindelijk na een hele lange tijd weer een nieuwe update. De vierde havo is pittig druk. En nog steeds trouwens. Maar ik heb toch even tijd vrij gemaakt om te schrijven.
Wat vinden jullie van dit hoofdstuk?
X