P.o.v Peter
Ik zit met een warme koffiebeker voor mijn neus naast Soren in de Starbucks. Ze ziet er leuk uit. De gele top die ze draagt steekt wel af tegen haar gebruinde huid. Haar krullende haar hangt losjes over haar schouders.

Voorzichtig neem ik een slok van zijn koffie en probeer intussen een goede reden te verzinnen waarom ik met Soren wat wilde drinken. Ik wil niet meteen open kaart spelen. Maar ik moet het haar toch een keer vertellen. Ander keertje. Of misschien later. Dit is niet een geschikt moment. 

'Waarom ik dus even wat wilde drinken..' begin ik dan maar. 'We zijn dan wel vrienden maar volgens mij kennen we elkaar niet echt goed. Ik wil je leren kennen, Soren.'
Ze kijkt me van onder haar lange wimpers aan.
'Goed,' zegt ze, terwijl ze haar koffiebeker op het tafeltje zet. 'Wat wil je weten?'
Ik aarzel. Eigenlijk weet ik alles al.
'Weet ik niet. Vertel gewoon eens iets over jezelf.'

°•○

Ik bestel nog twee muffins: een chocolade voor Soren en een appel-kaneel voor mezelf. Verrast kijkt ze op als ik de muffin voor haar op tafel zet.
'Chocolade is mijn favoriet,' verzucht ze terwijl ze in het cakeje hapt. Ik voel een glimlach opkomen. Ik wist het.

Terwijl ze haar muffin rustig opeet bekijk ik Soren vanuit mijn ooghoeken. Ze lijkt echt op haar vader. Precies dezelfde sproetjes op haar neus en dezelfde bruine ogen..
'Wat zeg jij nou?' onderbreekt Soren mijn gedachten. Verdwaasd kijk ik haar aan.
'Ja, dat zei je hardop.' legt ze uit. Ik knik als teken dat ik haar snap. Maar dan komt de vraag die ik niet had willen horen. Voorlopig niet tenminste.
'Hoe ken jij mijn vader?'
Ai.
Hoe ga ik dat uitleggen?
Ik haal mijn hand door mijn haar en kuch even om wat tijd te rekken.
'Zei ik vader?' vraag ik dan. 'Ik bedoel moeder. Je hebt precies dezelfde haarkleur als haar.'
En dat is waar. Haar donkere haren zijn precies dezelfde kleur als die van haar moeder.
Haar ogen knijpen iets samen alsof ze het niet helemaal gelooft, maar laat het daarbij zitten en neemt een nieuwe hap van haar muffin.

P.o.v. Soren
Peter zet me aan het einde van de middag voor mijn huis af. Ik heb hem niet eens hoeven vertellen waar ik woon; hij leek precies te weten waar hij heen moest.

Maar hoe kent hij mijn vader? Die kan hij niet eens kennen. Mijn vader is overleden toen ik nog maar een baby was. Hij zat in het leger en is gesneuveld tijdens een uitrukking.
Ik weet heel zeker dat Peter niet mijn moeder bedoelde. Hij had het over mijn vader. Dat zag ik aan zijn blik en de manier waarop hij reageerde op mijn opmerking. Al klopt het niet met zijn beschrijving. Van foto's weet ik dat mijn vader een bos blond haar en fel blauwe ogen heeft. Net als Noah. Hij lijkt precies op hem. Ik ben met mijn bruine haar en bruine ogen meer het tegenovergestelde. Mijn moeder heeft wel bruine ogen, maar haar haren zijn ook blond.

Ik zucht, open de voordeur met de sleutel uit mijn broekzak en zwaai even naar Peter die wegrijdt.
Net als ik de voordeur dicht doe, gaat mijn telefoon. Het is Patch. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht.
'Hey,' zeg ik als ik opneem.
'Hey principessa,' klinkt het aan de andere kant. 'Heb je iets te doen vanavond?'
'Ik niet,' antwoord ik meteen. Ik heb zin om weer eens samen met Patch te zijn. 'Ik vraag even of mijn moeder iets op de planning heeft staan.'
Ik loop naar de keuken, maar daar is niemand. Op de koelkast is een geel post-it briefje geplakt.
"Soren, Ik ben op visite bij oma. Op het aanrecht ligt wat geld klaar voor een pizza :) Ik ben niet zo laat thuis vanavond. X-mama" staat erop. En onder het nette handschrift van mijn moeder heeft Noah iets met hanenpoten geschreven.
"Ik ben ook weg maar ik ben wel laat terug -Noah"
Ik glimlach. 'Nee, niks te doen vanavond.'

------------------------------------------------
Sorry sorry sorry dat ik zo inactief ben de laatste tijd! Ik zal de redenen niet opnoemen want daar hebben jullie niet heel veel aan, maar om die redenen is het maar een kort hoofdstuk vandaag.
X