97 ΜΕΡΕΣ ΑΚΟΜΑ
Ξέρω πόσο δύσκολο είναι να μείνεις μακριά απο μερικούς ανθρώπους. Η χειρότερη κατηγορία εθισμού είναι αυτή που σου δίνει μια προσωρινή ευχαρίστηση λίγο πριν σε συνθλίψει. Και η χειρότερη κατηγορία ανθρώπων είναι αυτών που σε παίζουν στα δάχτυλα τους. Μόνο και μόνο επειδή ξέρουν τόσο καλά όσο ξέρεις και εσύ οτι δεν μπορείς χωρίς αυτούς. Τους ξέρω καλά αυτούς. Τους έχω μάθει πλέον. Αν μπορούσα να γράψω διαγώνισμα πάνω σε αυτούς, θα είχα σίγουρα αριστεύσει. Εύχομαι να μείνεις μακριά απο εξαρτήσεις όπως ναρκωτικά, τσιγάρο, αλκοόλ, και ανθρώπους σαν αυτούς. Όπως και να το κάνουμε, ζούμε σε ένα κόσμο γεμάτο ανόητους, και το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να βρεις κάποιον, να είστε ανόητοι μαζι.

Πάνος: Ποιός ειναι ο εθισμός σου;

Εγώ: Τι εννοείς;

Πάνος: Τι σε παίζει στα δάχτυλα;

Εγώ: Ο Αλεξ μερικές φορές.

Δεν περίμενα να φύγει στα αλήθεια ο Αλεξ, θεωρούσα πως πήρε την απόφαση αυτή πάνω σε μια απλή συναισθηματική κρίση.

Ο χρηστης πλήκτρολογει...

Πάνος: Τι γίνεται με αυτόν;

Εγω: Εχει εξαφανιστεί. Αλήθεια. Δε εχω καταλάβει τι παίζει με αυτόν. Πριν φύγει τσακωθήκαμε..και μετά δε ξέρω γιατί αλλά πήγα απλά σπίτι του γιατι ένοιωθα άσχημα επειδή έφταιγα κατά κάποιο τρόπο, και...

Πάνος: Αυτό το " πήγα απλά σπίτι του" δεν τελειώνει ποτέ καλά...

Εγώ: Η αλήθεια είναι...αν δεν το είχε σταματήσει αυτός..δε νομίζω να ήμουν παρθένα ακόμα!

Δε αμφιβάλλω ούτε λίγο στο αίσθημα ντροπής που με κατακλύζει καθώς συνειδητοποιώ πόσο γελοίο ακούγεται αυτό. Θα έκανα πραγματικά σεξ με τον Άλεξ; Τον άνθρωπο που του χρωστάω τόσο μίσος. Παρόλα αυτά όσο σκέφτομαι τα σκληρά δάχτυλα του να με αγγίζουν ανατριχιάζει κάθε χιλιοστό της σάρκας μου. Αυτή η βασανιστική κάψα εμφανίζεται μόνο με αυτόν. Ολες μου οι αισθήσεις λένε πως χρειάζομαι και άλλο απο αυτόν, και το ακόρεστο αυτο συναίσθημα θα μπορούσε να είναι αιώνιο.

Πάνος: Να τι εννοώ..

Το περιμενα πως δεν θα ηταν και πολυ χαρουμενος με αυτο. Ομως ουτε εγω ημουν για τον εαυτο μου.

Πάνος: Εύα σου κάνει κακό.
Πάνος: Ξεκόλλα ποια.
Πάνος: Θα σε πηδήξει και μετά θα σε παρατήσει. Πίστεψε με ξέρω πως πάει το πράγμα. Μετά ποιος ξέρει πόσα μπορεί να εκμεταλλευτεί απο αυτό.
Πάνος: Δεν μπορεί να σου προσφέρει τιποτα. Σε έχει πειράξει ήδη αρκετά.

Ξεφυσάω σέρνοντας το χέρι μου στις φύτρες των μαλλιών μου. Πώς είναι δυνατόν κάποιος άνθρωπος να μου έχει κάνει τόσο κακό, και να μην τον μισώ; Είναι λες και βλέπω μόνο τη καλή, αστεία πλευρά του, και αναγκάζομαι κάτω απο συνθήκες αδράνειας να υποστώ τον κακό εαυτό του.

Εγώ: Το ξέρω και ο Γιάννης είναι τόσο καλός. Εννοώ δε μου χουν ξανά φερθεί τόσο καλά. Είναι λες και ενδιαφέρεται πραγματικά για εμένα..

Πάνος: Ποιός είναι ο Γιάννης πάλι..;

Εγώ Αυτός ο κολλητός του αδελφού μου.

Πάνος: Δε μου έχεις πει ποτέ γι'αυτόν
Πάνος: Δε μου μιλάς ποιά όπως παλιά Εύα.

Εγώ: Έχεις δικιο.. θα επανορθώσω όμως. Συμβαίνουν πολλά τελευταία. Αυτό είναι όλο.

Πάνος: Δε συμπαθώ τους φίλους του αδελφού σου.

Γελάω πνιχτά. Τι;

Εγώ: Ξέρεις και πολλούς απο αυτούς. Ειρωνεύομαι

Πάνος: Εντάξει όχι αλλά αν κρίνω απο τον αδελφό σου..

Εγώ: Απλά είναι λίγο χαζός. Και υπερπροστατευτικός . Ο Γιάννης δεν έχει καμία σχέση, τον ενδιαφέρει να μάθει το παραμικρό για εμένα.

Πάνος: Εσένα;

Εγώ: Εμένα τι;

Πάνος: Σε ενδιαφέρει να μάθεις γιαυτον;

Μαλλον είναι η ιδεα μου αλλά..ζηλεύει;

Εγώ: Υποθέτω.

[.....]

Τα τσιγάρα τους είχαν γίνει η καμινάδα του κτηρίου . Τα σημάδια απο τις στάχτες έφερναν σε ουλές πάνω στη γκρίζα άσφαλτο. Οι ανάσες τους μπερδεύονται με το καπνό καθώς τα χείλια τους άνοιγαν. Εδώ ψηλά, στο εγκαταλειμμένο κτήριο όπου έχουμε ανέβει, η νύχτα ήταν σαγηνευτική. Έμοιαζε με μάντισα, εμοιαζε με καποιον μελοστάλαχτο δολοφόνο που γνωριζει  τις σκεψεις σου καλύτερα απο εσενα, και τις αγκαλιάζει σφιχτά  καλύπτοντας τη πνοή τους με ενα σκοτεινό μαντίλι ώσπου να ξεψυχήσουν στα χέρια του. Τότε νοείς πως οι θόρυβοι το βράδυ δεν δεν είναι μεταφυσικά πλάσματα αλλα ανθρώπινοι . Θεέ μου, τι είναι πιο ανθρώπινο απο τη σκέψη;

"Ευα, δεν εχεις πει τίποτα εδώ και πολύ ώρα"

Σηκώνω τα δειλά τα μάτια μου. "Δεν έχω κάτι να πω" απαντώ στην διαπίστωση της Στεφ.

"Έχεις να πεις πολλά βασικά!" Πετάγεται η Έμμα καθώς ανακάθεται οκλαδόν. Ο τόνος της ήταν σχεδόν προκλητικός. "Ξέρεις πότε γυρνάει ο Άλεξ απο αυτή τη ηλίθια κηδεία ή ότι και αν είναι αυτό;" φέρνει το τσιγάρο στα χείλη της τελειώνοντας τη πρόταση της.

Τα πρόσωπο μου σκοτεινιάζει. " Είναι η κηδεία της αδελφής του Έμμα..δεν είναι ηλίθια"

"Αρχίδια, δε απάντησες"

"Όχι, δε ξέρω"

Καγχάζει "Λες και ξέρεις τίποτα"

Το βλεμμα μου στασημοποιείται πανω της μπερδεμένο.

Τα αγόρια της παρέας, Γιώργος και Μάριος αλληλοκοιτάζονται λίγο πριν βάλουν τα δυνατά γέλια.

"Είσαι πολύ ανήσυχη αυτές τις μέρες χωρίς τον Άλεξ, Έμμα" σχολιάζει ο Μάριος καθώς πνίγεται με τον ίδιο του καπνό.

"Δεν εχει κάποιον να τη γαμήσει φαίνεται" συνεχίζει γελώντας ο Γιώργος.

Ο Μάριος χτυπάει το στέρνο του μάταια στη προσπάθεια να σταματήσει το βήχα. "Και εγώ τι είμαι εδώ;" καταφέρνει να πει και μετα ξανά γελάει.

Σύντομα η ερώτηση μου θα σπάσει τις φωνές τους δημιουργώντας ησυχία. "Πιστεύεις στην αγάπη Έμμα;"

Η αντιμετώπιση της δεν ηταν αυτή που ήλπιζα. Γελάει ειρωνικά."Τι είδους ερώτηση είναι αυτή;" εκφωνεί απαξιωτικά.

Κάνει το τσιγάρο της πέρα και ο καπνός σχηματίζει μια καμπύλη  στον αέρα."Εννοείς αν πιστεύω στα ηλίθια παραμύθια των άλλων δεκαεφτάχρονων χαζοκόριτσων που νομίζουν οτι ο γκόμενος τους θα τις παντρευτεί;" καγχάζει.

"Όχι, εννοώ, αν πιστεύεις στην αγάπη" επιμένω.

Αυτο που προσδοκώ απο εκείνη είναι να βάλει τα γέλια, αλλά αντιθέτως βλέπω τη σπίθα των ματιών της για διασκέδαση να σβήνει. Το ύφος της σοβαρεύει. Ανοίγει τα χείλια για να μιλήσει αλλα το μετανιώνει γρήγορα. Όταν είναι έτοιμη, ζωγραφίζει ένα μυστήριο χαμόγελο στο προσωπο της κατω απο τα λαμπερά μάτια της.

"Αγάπη, αγάπη, αγάπη!" Φλυαρεί
"Είναι σαν να με ρωτάς αν πιστεύω στον Αι βασίλη"

Οι σκέψεις μου παγώνουν στην απάντησή της. Δε μπορούσα να μεταφράσω τη πραγματική της απάντηση. Κάτω απο το φεγγάρι και μέσα στους καπνούς, κάτω απο την λογική και μέσα στο χαοτικό κεφάλι της Έμμα, κανείς δε μπορούσε να ερμηνεύσει τις ανυπόστατες αλληγορίες της.

Η φωνή του Μάριου διακόπτει τις σκέψεις μου."Μεταξύ μας τώρα, αν δεν υπήρχε το σεξ δε θα υπήρχε αυτό που λένε αγάπη" 

"Κανεις σεξ με τους γονεις σου Μάριε;" επιτίθεται ο Γιώργος . Απο πίσω ακούγονται τα χαχανητά της Έμμα και της Στεφ.

"Κάνω με τους δικούς σου." Απαντά αυτός.

"Αν είχα θα μπορούσα να σου απαντησω" προσθέτει λίγο παραπάνω αδιάφορα απο οτι άρμοζε σε μια τέτοια πρόταση.

"Θεέ μου κάπνισε το μπάφο σου και ασε τα δράματα" τον μαλώνει η Στεφ.

Δεν υπήρχαν ευαισθησίες εδώ. Δε μπορούσες να εκμυστηρεύσεις σε κανέναν τους πως έχεις περάσει δύσκολα, γιατί ο καθένας πίστευε πως έχει περάσει σκληρότερα, και έτσι, η αλληλοκατανόηση μεταξυ τους έφτανε σε μηδαμινό άθροισμα. Η καθημερινότητα τους ήταν μια φτηνή απομίμηση της ζωής, και τίποτα παραπάνω. Δε μπορούσες να το παρομοιώσεις σε καμια περιπτωση με επιβίωση, γιατί ούτε για αυτήν  προσπαθούσαν πλέον.