95 ΜΕΡΕΣ ΑΚΟΜΑ
Μέχρι τις 4 τα ξημερώματα μιλούσαμε με τον Πάνο. Φαίνεται τόσο φυσιολογικό να κάνει τις ώρες να φαίνονται δευτερόλεπτα. Ο χρόνος είναι απαραίτητος μόνο για τους φυλακισμένους. Αυτοί που θέλουν να είναι ελεύθεροι τον θεωρούν μια δυσνόητη ψευδαίσθηση.

Είναι τόσο τρελό να βασανίζομε να προσπαθώ να φανταστώ τη μορφή του. Να νοιώθω πως θα έδινα το δεξί μου χέρι για να ακούσω απλά τη φωνή του. Ποσό τρελός ο τρόπος που με αγγίζει μέσο μηνυμάτων. Η ζωή μου τον έχει υιοθετήσει. Και πάνω μου είναι χαραγμένα εκατομμύρια ερωτήματα αφιερωμένα στο πρωτόγνωρο αυτό συναίσθημα.

Το μυαλό μου βαρέθηκε να σκέφτεται εκείνον. Χωρίς να αμαρτήσει, είναι καταδικασμένο σε μια ανείπωτη τιμωρία.
Τι συμβαίνει με εμένα?
Άνοιξα το Laptop και έψαξα στην αναζήτηση για αυτό το θέμα. Γιατί να τον σκέφτομαι, αφού δεν τον έχω δει καν. Είναι τόσο περίπλοκο.

Έχω 311.017.369 αποτελέσματα, κάποιο από αυτά θα μου δώσει μια λογική απάντηση.
Και όμως, διαβάζοντας τις ιστοσελίδες την μια μετά την άλλη, όλες καταλήγανε σε μια λέξη.

-Ερωτευμένη-

Και πάντα γελούσα με αυτή τη βαθιά λέξη. Το χαμόγελο μου χανόταν, όταν συνειδητοποιούσα με βάση τα συμπτώματα, πως ίσως αληθεύει..

(......)

Alex POV
« Έρχονται!» είπε ψιθυριστά η Στεφανία και έτρεξε προς το μέρος μας.

Οι υπόλοιποι έριξαν τις ανήσυχες ματιές του πάνω μου, περιμένοντας κάποια διαταγή που θα τους σώσει από το να θιχτούν

«Κρύψτε τα σπρέι στο κάδο και τρέξτε» διέταξα ψύχραιμος και πέταξα το δικό μου κόκκινο σπρέι στο κάδο.

Οι άλλοι αντιγράψαν τη κίνηση μου και έτρεξαν πίσω από το τοίχο που βάφαμε.

Κάποια στιγμή πάγωσαν τις κινήσεις τους και στάθηκαν περιμένοντας με.

«Εσυ?» ρώτησε απορημένος ο Γιώργος για όλους τους.

Με μια απότομη κίνηση στο κεφάλι μου τους έκανα νόημα να προχωρήσουν. Εκείνοι υπάκουσαν και καλυφθήκαν. Είναι τόσο χρήσιμο να έχεις μάθει πλέον τα ελέγχεις τους ανθρώπους.

Και η πιο αλτρουιστή ψυχή όταν κινδυνεύει, υπνωτίζετε στην σκοτεινή πλευρά του εγωκεντρισμού.

Έβαλα άνετα τα χέρια στις τσέπες μου και προχώρησα προς το επόμενο στενό. Οι μπάτσοι που υπόλοιποι απέφυγαν, ήταν τώρα μπροστά μου.

«Εσένα ψάχναμε» είπε ο ένας επιβλητικά και οι 2 τους με έπιασαν από το μπράτσο έχοντας σκληρή τη λαβή τους.

«Μα γιατί?» ρώτησα δήθεν μπερδεμένος.

«Αυτό θα το μάθεις στο τμήμα» είπαν.

Τόσο προβλέψιμο. Και ο κόσμος είναι τόσο γαμημένα αφελής.
Ήξερα τι θα συμβεί, και ότι δεν μπορώ να το αποφύγω. Δεν είναι ούτε η πρώτη , ούτε και η τελευταία φορά που θα βρεθώ στο τμήμα. Έμαθα πλέον να ελέγχω τέτοιες καταστάσεις.

Άνοιξαν τη πόρτα του πυρπολικού και με έβαλαν απότομα μέσα.
Στερεώνω το κεφάλι μου στο παράθυρο του αυτοκίνητου. Ακούω τις μπροστινές πόρτες του αυτοκίνητου να κλείνουν και μέσα να μπαίνουν οι μπάτσοι.

Ξεκινούν το αυτοκίνητο. Οι δρόμοι χάνονται από πίσω μας. Καινούργιοι εμφανίζονται και ξανά χάνονται.

Μετά από λίγο το αυτοκίνητο σταματά. Μου ανοίγουν τη πόρτα και εγώ βγαίνω έξω.

Με την συνοδεία τους με οδηγούν στο τμήμα. Με σπρώχνουν με δύναμη και κλείνουν τη πόρτα.

«Κάτσε κάτω» λέει ο αστυνομικός στην απέναντι καρέκλα του γραφειου.

Κάθομαι άνετα στη καρεκλά και στερεώνω το κεφάλι μου στο χέρι μου.

«Ταυτότητα έχεις?» με ρώτησε χτυπώντας νευρικά το στυλό του στο γραφείο.

Εγώ αναστέναξα και άρχισα να ψάχνω το πορτοφόλι μου. Του πέταξα τη ταυτότητα πάνω στο γραφείο. Εκείνος την έσυρε κοντά του.

«Ανήλικος?» αναστενάζει.

«Ότι γραφεί» απαντώ χαλαρά

«Οι γονείς σου θα ενημερωθούν πως είσαι ύποπτος»

«Πάρε το Χάρο τηλέφωνο και πες του να τους ενημερώσει» απαντώ με ένα μικρό γέλιο.

«Μίλα καλύτερα στο όργανο άμα δεν θες να μπλέξεις» λέει υψώνοντας το τόνο της φωνής του.

Υστέρα ηρεμεί με τις φλέβες του μέτωπο του να χαλαρώνουν.

«Γιατί ύποπτος?» ρωτώ με συνοφρύωμα.

Εκείνος σέρνει μια τυπωμένη φωτογραφία που είχε μπροστά του προς εμένα.

Τη πλησιάζω προσπαθώντας να την αναλύσω καλύτερα.

«Στις 22 Νοεμβρίου, στις 8 το βράδυ συνέβησαν επεισόδια , και οι δράστες άσκησαν βία κατά του οργάνου»

''«Κοιτά ποιος είναι τώρα στο έδαφος μπάτσε» του είπα και με το πόδι μου τον πάτησα κάτω.

«Ποιος είναι ο ηττημένος τώρα?» είπα απειλητικά και έσκυψα προς πρόσωπο του. ''

Δείχνει το πρόσωπο του Μάριου καθαρό στη φωτογραφία, να κρατά τη μαύρη κουκούλα στα χέρια του, κάτι που τον προδίδει. Εγώ είμαι δίπλα του με άδεια χεριά. Η εικόνα με κάνει να φαίνομαι σαν περαστικός καθώς η κίνηση μου είναι παγωμένη.

«Σου μοιάζω εγώ με αυτόν που κρατά τη κουκούλα?» ρωτώ και γελάω ελαφρά ενώ σηκώνω το βλέμμα μου πάνω του.

« Όχι για αυτόν. Αλλά για εκείνον δίπλα του» απαντά.

«Απλή σύμπτωση άμα βρισκόμουν δίπλα του» απαντώ και ανασηκώνω τα μαλλιά μου.

«Θες να μου πεις δεν τον ξέρεις?» είπε και σήκωσε ειρωνικά το ένα του φρύδι.

«Όχι»

«Ήμουν στο μπαρ δίπλα. Και όταν άκουσα φωνές έτρεξα πάνω στο πανικό. Οι κάμερες μάλλον θα απαθανάτισαν τη στιγμή που ήμουν δίπλα στον δράστη» συνεχίζω.

Εκείνος αναστενάζει..

Ρίχνει μια ματιά στη ταυτότητα μου και με ξανά κοιτά.

«Αλέξανδρε, άμα ξέρεις κάτι, πρέπει να το πεις. Δεν παίζουμε» είπε απότομα

«Σου ειπα δεν ξέρω» απαντώ ξερά
και σηκώνομε από τη καρέκλα.
Εκείνος μένει σιωπηλός και με παρατηρεί καθώς ανοίγω τη πόρτα.

«Ακόμα θεώρησέ ύποπτος.» λέει με τη φωνή του να με σταματά.

Τον αγνοώ και βγαίνω έξω.
Εμφανίζομε στο δρόμο και αρχίζω να περπατώ στο ερημικό πεζοδρόμιό. Βάζω χαλαρά τα χέρια μου στις τσέπες μου. Κλοτσάω ένα πεσμένο συμπιεσμένο κουτί αναψυκτικό ξανά και ξανά.
Φτάνω στο σημείο που άφησα τους Κράιμς. Ο τοίχος με το ατέλειωτο γκράφιτι που αφήσαμε τον σημαδεύει. Το φθαρμένο άσπρο χρώμα του έχει χαλάσει με το καιρό.

Περνάω τον τοίχο και τους αντικρίζω μαζεμένους.

«Εσένα ψάχνουν» λέω στον Μάριο καθώς τον προσπερνάω.

Εκείνος γουρλώνει τα μάτια του ξαφνιασμένος.

Eua POV
«Που ήσουν τόση ώρα?» τον ρώτησε η Έμμα συνοφρυώνοντας.

«Στο τμήμα» απαντά ο Άλεξ.

«Εμένα τι με θέλουν?» ρωτά υψώνοντας τη φωνή του ο Μάριος αναστατωμένος.

«Φίλε έχουν φωτογραφία σου. Και καθαρή. Κάτι πρέπει να κάνεις» απαντά ο Άλεξ σοβαρός.

«Είναι όμως ανήλικος δεν μπορ..» πήγε να μιλήσει η Στεφανία

«Πότε κλείνεις τα 18?» την διέκοψε ο Άλεξ.

«Σε.. 6 μήνες» απαντά βιαστικά.

«Καλά είσαι» μουρμουρίζει και στερεώνει τη πλάτη του στο τοίχο. Ανάβει με θυμό το τσιγάρο του.
Μες τη κάπνα κλείνει τα μάτια του. Εκεί χάνεται , βρίσκει διαφυγή σε ένα σκοτεινό υπόκοσμο. Οπού το φως αδύναμο δεν μπορεί να τον τυφλώσει.

Αρχίζω να νοιώθω παλαβή. Τα πάντα μου θυμίζουν τον Πάνο. Μέχρι και ο τρόπος που ο Άλεξ κινείτε.

Μια μικρή υπενθύμισή πως είμαι ζωντανή και συνδέω τη παρουσία μου με τη δικιά του.

«Ο Πάνος λέει..»

«Αρχίσαμε..» με διέκοψε ενοχλημένη η Έμμα.

Ο Άλεξ γούρλωσε τα μάτια του ξαφνιασμένος και με κάρφωσε με τα μάτια του, σχεδόν κόντεψε να του πέσει το τσιγάρο από το χέρι.

«Σε λυπάμαι άμα δεν σ αρέσει το όνομα» είπε χαμηλόφωνα η Στεφανία.

«Για αυτόν μιλάει όλη τη γαμιμένη ώρα» συνέχισε η Έμμα.

«Κόλλημα με κάποιον που θέλει απλά να σε πηδήξει.» είπε ο Γιώργος και γέλασε.

«Τς» αναφώνησα στριφογυρίζοντας τα μάτια μου.

Οι άλλοι φύγανε πηγαίνοντας προς τον τοίχο να συνεχίζουν να βάφουν το τοίχο με τα σπρέι. Αντιγράψαν τις κινήσεις τους ακολουθώντας τους.

Ένοιωσα τη γερή λαβή του Άλεξ να με σταματά. Γύρισα και τον κοίταξα απορημένη.

«Μείνε»

Μαλάκωσα ακούγοντας τη ψύχραιμη φωνή του και στάθηκα απέναντι του.

«Γιατί?» ρώτησα.

«Ποιος είναι ο Πάνος?»

«Αυτός που επούλωσε τις πληγές που μου άφησες» απάντησα με ένα ψεύτικο χαμόγελο.

« Μη λες μαλακίες, απλά απαντά» αναστέναξε.

«Ένας..ένας φίλος μου» είπα σκεπτική.

« Μιλάς συνέχεια για εκείνον?» ρώτησε χαμογελώντας στραβά

«Υποθέτω» απάντησα ντροπαλά νοιώθοντας τα μάγουλα μου να ροδοκοκκινίζουν.

«Γιατί?» ρώτησε σοβαρός

«Δεν ξέρω» απάντησα βιαστικά.

«Είσαι ερωτευμένη μαζί του?» ξανά ρώτησε.

«Δεν θα ανοίξω τη συζήτηση μαζί σου.» γέλασα και έκανα μια απόπειρα να φύγω.

«Απάντα γαμώτο» είπε πιεστικά και με σταμάτησε.

Αναστέναξα κουρασμένη από τις ερωτήσεις του

«Ναι!» απάντησα με ειλικρίνια για να τελειώνει το θέμα.

«Εσένα τι σε ενδιαφέρει?» ρώτησα και άρπαξα με θυμό το χέρι μου από τη λαβή του.

Δεν δέχτηκα καμία απάντηση.

«Μίλα!» είπα πιεστικά
Εκείνος κοιτούσε το πάτωμα συλλογίζω ντας την απάντηση.

«Απάντα Άλεξ γαμώτο για ποιο στο διάολο λόγο σε ενδιαφέρει?» φώναξα εκνευρισμένη κάνοντας τα χαρακτηριστικά του πρόσωπο που πιο άγρια και έντονα.

Εισέπνευσε βαθιά και με κοίταξε κατάματα.

«Δεν χρειάζεται να μάθεις » απάντησε σοβαρός.

«Απλά πες» ειπα σκληρά αντικρίζοντας τα μάτια μου σε αντανάκλασή τον δικών του να έχουν σκοτεινιάσει.

«Δεν θα σ αρέσει η απάντηση» είπε με ένα προειδοποιητικό βλέμμα.

«Τι εννοείς? Χριστέ μου Άλεξ απαντά, γιατί?» ρώτησα πλημμυρισμένη από απορία.

«Δεν γαμιέται..» είπε χαμηλόφωνα.

«Γιατί εγώ είμαι αυτός» απάντησε καθαρά και εστίασε στα μάτια μου.

》~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~《
Alohaaa❤
Που το κοβω ρε φιλε😢
Λοιπον, λοιπον...😏

Πολλες καταλαβατε οτι ο Πανος ειναι ο Αλεξ απο τη πρωτη στιγμη.
Ηταν οντως λιγο προβλεψιμο.😈

Υγεια μορε😂

Συγνωμη , ξερω οτι ηταν καπως κακογραμμενο θα το διωρθωσω❤

Μην ξεχνας
•Να το ψηφισεις⭐
•Να σχολιασεις😢✏

Σας αγαπω κλνχτ💝

-Αννα που εμ υποθετω απλα της αρεσει να σταματα τα κεφαλαια σε κρισιμα σημεια😈😢💕