*Πσιτ, ναι εσυ! Βαλε το τραγουδι πρωτα:(👆*

Alex's POV
Οι Κράιμς μου θυμίζουν το παλιό καλό καιρό. Όταν είχαμε πρώτο δημιουργηθεί πριν σχεδόν 3 χρόνια. Ακόμα να δεχτώ πως αυτό που περάσαμε με την Εύα ήταν, απλός μια περιπέτεια που έβαλε τέλος. Είναι σκληρό, και ποτέ δεν άφησα τον εαυτό μου να στηριχτεί σε κάτι, εκτός από τους Κράιμς. Εκείνη ήταν η εξαίρεση. Δεν είμαι θυμωμένος με αυτήν. Είμαι με τον εαυτό μου.

Οι Κράιμς όμως ξέρουν πως να μου φτιάχνουν τη διάθεση. Οργιάζοντας στο δρόμο, παραπατώντας αγκαλιασμένοι και τα μπουκάλια από το ποτό να στάζουν στο δρόμο. Τα βλέμματα του κόσμου να προδίδουν τη φοβία τους, ζαλισμένοι σαν ναρκομανείς γελώντας και πίνοντας ταυτόχρονα, τρέλες μουσικές από τα γύρω μαγαζιά. Νοιώθουμε κερδισμένοι, αλλά ποτέ δεν είμαστε πλήρεις, κανένας δεν νοιώθει το ίδιο αίσθημα νίκης όταν παίζει άδικα από όταν παίζει δίκαια. Απλός εκδικούμαστε το κόσμο, δίνοντας του μια γεύση από την αδικία. Και μετά από όλα αυτά, στο σπίτι μου μαζεμένοι βρίσκονται όλοι τους. Το συνηθίζαμε.

«Ε Αλεξ, από δω!» φώναξε ο Μάριος προς το μέρος μου, ξυπνώντας το λήθαργο μου. Δυνατά τραγούδια του.. τύπου μας, έπαιζαν δυνατά από πίσω. Ο ήχος ακουγόταν σε όλο το σπίτι από το κασετόφωνο.

«Χαμήλωσε τη μαλακία» αναφώνησε η Έμμα και έβαλε με φόρα το μαξιλάρι πανω στο κεφάλι της, ρίχνοντας τη πλάτη της πίσω στο καναπέ.

«Δυνάμωσε το Στέφ» γέλασα και εκείνη χαζογέλασε καθώς δυνάμωνε τον ήχο του ηχείου. Η ένταση αυξήθηκε κάνοντας με να αρχίσω να χτυπώ το πόδι μου στο ρυθμό.

«Τουλάχιστον την είχες πηδήξει ;» ρωτάει ο Μάριος.

«Αχ όχι, περιμένω το πρίγκιπα!» πετάγεται η Έμμα αλλάζοντας τη φωνή της, προσποιουμένη κωμικά την Εύα, και βγάζει το μαξιλάρι από το κεφάλι της.

«Ναι.» απαντώ και ξαφνικά όλοι τους γυρνούν για να με κοιτάξουν. Αδιαφορώντας πίνω άλλη μια γουλιά από το ποτό μου.

Ο Μάριος γέρνει το σώμα του προς το δικό μου ψιθυρίζοντας μου «Ώστε εσυ ήσουν ο πρίγκιπας!»

Συνοφρυώνομαι και τον κοιτάω. Το χέρι μου προσγειώνετε στο πρόσωπο του, και τον σπρώχνω προς τα πίσω απομακρύνοντας τον.

«Θα ξεράσω» του λέω.

Ο Γιώργος σκύβει τη πλάτη του και στερεώνει τους αγγόνες του στα ανοιχτά γόνατα του. Έχοντας μόλις πιει το ποτό του , το απομακρύνει λέγοντας «Καλή ήταν;»

«Καλή ήταν.» απαντώ αδιάφορα

«Καλύτερη από την Έμμα;» πετάγεται η Στεφ σταυρώνοντας τα χέρια της. Ένα μικρό και πονηρό χαμόγελο έχει σχηματιστεί πανω της όσο μας κοιτάζει. Η Έμμα ακούγοντας το όνομα της σηκώνει έκπληκτη το κεφάλι της και εγώ γυρίζω για να την κοιτάξω. Της χαμογελάω στραβά και ύστερα ξανά κατεβάζω το βλέμμα μου στο ποτήρι με το ποτό μου.

«Δεν θυμάμαι» απαντώ καθώς κουνάω το ποτήρι ώστε να ανακατευτεί το υγρό του.

«Ε τότε να σου θυμίσει» γελάει ο Μάριος και την σπρώχνει με δύναμη προς το μέρος μου. Πέφτει δίπλα μου και εγώ απλός παρακολουθώ χαλαρός. «Τσ» κάνει αυτή και σηκώνετε από το καναπέ.

«Σιγά μην ήταν καλύτερη από μένα!! Η Εύα; Στη πρώτη της φορά;» φωνάζει.

Την ακούω προσεχτικά, καθώς την κοιτώ ταυτόχρονα. Χωρίς να βγάλω τα μάτια μου από πανω της, φέρνω το ποτήρι κοντά μου και πίνω λίγο. Ύστερα το ξανά κατεβάζω χωρίς να σταματήσω να τη κοιτώ, γλύφω τα χείλια μου.

«Και εσυ τη πρώτη σου φορά μαζί μου την έκανες»
«Οοοοοο» αρχίζουν όλοι να φωνάζουν αλληλοκοιτάζοντας ο ένας τον άλλον.

«Ασε και σε μας καμία να ξεπαρθενιάσουμε» μιλάει ο Μάριος και με σπρώχνει φιλικά. Γελάω άηχα και ξανά έρχομαι στη θέση μου.

«Η Εύα-» πάει να πει η Στέφ αλλά την διακόπτω.

«Μαρέσει που σας ειπα να μην αναφέρεται το όνομα της» αναστενάζω κουνώντας το κεφάλι μου.

«Στο διάολο να πάει» συνεχίζει ο Γιώργος την πρόταση της Στέφ και σηκώνει το ποτήρι του. Οι άλλοι σηκώνονται και τσουγκρίζουν συμφωνώντας μαζί του. Τους αγριοκοιτάζω όσο σύγκρουαν τα ποτήρια τους. Παρατηρούσα έναν έναν, χαμόγελα γεμάτα αυτοπεποίθηση και θυμό, και εκείνοι να φωνάζουν χωρίς να καταλαβαίνω τι λένε αφού οι προτάσεις του μπερδεύονται.

«Εκεί είναι» Γελάει η Στεφ καθώς σκύβει για να κάτσει πάλι στην καρέκλα της. Έσφιξα τα χέρια μου, τόνισα τις φλέβες πανω στο δέρμα μου. Το χέρι μου άρχισε να τρέμει από θυμό. Γύρισα το κεφάλι μου από την άλλη.

«Γαμημένη καριόλα» σιγοψιθυρίζει ο Γιώργος δίνοντας το τελειωτικό χτύπημα στην αυτοσυγκράτηση μου.

«Σκάστε γαμώ!» φώναξα και σηκώθηκα απότομα από το καναπέ. Όλοι γυρίσαν ξαφνιασμένοι για να με κοιτάξουν από την ξαφνική αλλαγή διάθεσης μου. Η άγρια μουσική έπαιζε από πίσω, τα ουρλιαχτά του τραγουδιστή με συνοδεία τη ηλεκτρική κιθάρα. Δεν γουστάρω να τη βρίζουν, εκνευρίζομαι, χωρίς ακριβώς να γνωρίζω την αιτία. Δεν αντέχω, ούτε και το επιτρέπω να τη προσβάλουν, ίσως θα έπρεπε αλλά την νοιάζομαι αρκετά, για αυτό τα λόγια τους με τρελαίνουν. Ξυπνούν μια οργή που κρύβεται σαν μικρόβιο στο σώμα μου. Κανένας δεν μιλάει, μόνο οι αναπνοές μου ακούγονται, ώσπου η Έμμα σηκώνετε.

«Έλα να σου πω» λέει εκνευρισμένη και με τραβά από το χέρι. Την ακολουθώ, στο διπλανό δωμάτιο, κλείνει τη πόρτα πίσω της και με κοιτάζει με θυμό.
Την κοιτώ ενώ υπάρχει πλήρη ησυχία ανάμεσα μας. Η μουσική ακούγετε ελαφρά από το άλλο δωμάτιο. Κοιτάζει το πάτωμα αμήχανα ώσπου αποφασίζει να σηκώσει το βλέμμα της για να με αντικρίσει. Ελευθερώνει τα χέρια της, και έπειτα τα βάζει στις τσέπες της όσο με πλησιάζει χαλαρή.

«Την υποστηρίζεις ακόμα γαμω!» φώναξε και κλότσησε με νεύρα το έπιπλο δίπλα της. Κοιτάζει επίμονα το ξύλο του επίπλου σαν το βλέμμα της να έχει παγώσει εκεί.

«Μετά από όλα αυτά..» λέει ξεψυχισμένα και δεν μπορώ να καταλάβω άμα είναι πληγωμένη η θυμωμένη. Κοιτάω το πάτωμα, χωρίς να ξέρω ακριβώς τι πρέπει να της πω.

«Την αγαπάς ακόμα;» ρώτησε ξανά σπάζοντας την ησυχία. Ήταν πλέον απέναντι μου, είχε ελαφρά ανασηκωμένο το κεφάλι της για να με κοιτά βαθιά.

«Δεν ξέρω» της απαντώ.

«Ξέχασε την επιτέλους!» ύψωσε το τόνο της φωνής της και σχεδόν γέμισε δάκρυα.

«Όπως έκανε αυτή!» ψιθύρισε
Ενώ φαινόταν μικρή και αδύναμη μπροστά σε όλη αυτή τη συζήτηση. Μιλούσε με σιγανή, τρεμουλιαστή φωνή που την έκανε να μοιάζει εύθραυστη και ευαίσθητη, αλλά ξαφνικά έσφιξε το σαγόνι της δυναμικά. Μου γύρισε τη πλάτη, και φάνηκε πιο ισχυρή και δυναμική.

«Έτσι και αλλιώς..» αναφώνησε με ζωντάνια και δυναμισμό, που φάνηκαν να ισοπεδώνουν τη αδυναμία προηγούμενος.

«Δεν ταιριάζατε! Ήσασταν πάντα διαφορετικοί!» συνέχισε και γύρισε ξανά προς το μέρος μου.

«Ενώ εμείς, είχαμε τόσα κοινά..» είπε έτεινε τα χέρια της προς το θώρακα μου. Βρέθηκαν τα χαϊδεύουν το στήθος μου τρυφερά. Σήκωσα τη μάτια μου, και την κοίταξα παραξενευμένος.

«Σου αξίζει μια καλύτερη. Που..να ταιριάζετε..περισσότερο» συνέχισε και τα χέρια της δεν σταμάτησαν να τρίβουν το στήθος μου.

«Επειδή δεν είχαμε κοινά ενδιαφέροντα δεν σημαίνει πως δεν ταιριάζαμε» της απάντησα απλά.

«Κοίτα όμως τι σου έκανε..» είπε και ανέβασε τα χέρια της, προς το σβέρκο μου, όπου τύλιξε τα χέρια της γύρω από το λαιμό μου. Γαμώ. Είναι δύσκολο να συγκρατηθείς σε μια τέτοια περίπτωση, όταν το στήθος της είναι κολλημένο πανω στο δικό μου. Τα χέρια της με χαϊδεύουν ερεθιστικά. Το δερμα της αγγιξει αναστριχιαστικα το δικο μου. Έκλεισα τα μάτια μου προσπαθώντας να αυτοσυγκρατηθώ .

«Πόσο καιρό έχεις να το κάνεις εξαιτίας της;» ψιθύρισε, όσο τα δάχτυλα της έπαιζαν με τα μαλλιά μου, και το πρόσωπο μου ήταν, ακριβώς απέναντι της. Ύψωσε το κεφάλι της για να πλησιάσει το λαιμό μου.

«Δικό μου θέμα» της απαντώ.

«Ασε με να σε κάνω να την ξεχάσεις» μου είπε και ένοιωσα τα χείλια της στο λαιμό μου. Οι ανάσες μας γινόντουσαν πιο βαριές και βαθιές, ο ερεθισμός, η αναστάτωση, η ταχυπαλμία, είχε ξεκινήσει. Το ποτό μας επηρέαζε και τους δυο, ενώ με είχε είδη ανάψει. Μούγκρισα και σχεδόν αναστέναξα απομακρύνοντας την ελάχιστα από κοντά μου. «Τι κάνεις;» την ρώτησα. Άνοιξε αργά τα μάτια της, και αφού είμασταν είδη σε απόσταση αναπνοής, κράτησε το πίσω μέρος του κεφαλιού μου, χαμογέλασε και με φίλησε. Γάμα τα όλα. Πήρα βαθιά εισπνοή από τη μύτη και της ανταποκρίθηκα. Την γύρισα κολλώντας την στο τοίχο. Γυρνούσε τη γλώσσα της και έπαιζε με τη δικιά μου, εμβάθυνα το φιλί κάνοντας μας να περνούμε ακόμα βαθύτερες ανάσες. Κατέβασα τα χέρια μου στη μέση της, ώσπου άρχισα να την σπρώχνω ελαφρά προς το σώμα μου.

Τα χέρια της αρχίσαν σταδιακά να βγάζουν τη ζακέτα μου. Την έβγαλε πετώντας την στο πάτωμα, αφήνοντας με μόνο με μια μαύρη φανέλα. Έτεινα τα γυμνά χέρια μου, στη μπλούζα της και άρχισα να της την βγάζω. Κατέβασε το κεφάλι της αφήνοντας μια ξέπνοη ανάσα, και με βοήθησε βγάζοντας τελείως την μπλούζα της. Ξανά ανέβασε το κεφάλι της και με φίλησε ακόμα πιο άγρια. Έκανα το ίδιο. Όλο αυτό που θυμίζει όταν είμασταν δεκαέξι και τη βρίσκαμε μεταξύ μας.

Όμως τότε θυμήθηκα την Εύα. Σκεφτόμουν τα φιλιά της, τα αγγίγματα της, το αίσθημα μαζί της, που είναι μηδενικό μπροστά σε αυτό της Εμμα. Δεν άντεξα όσο η παρουσία της αγκαλιάζει το μυαλό μου, με απωθούσε σε άλλες. Φαντάζομαι την Έμμα στη θέση της, όσο την φιλάω και την αγγίζω και για μια στιγμή παρηγορώ τον εαυτό μου, όμως κάτι με σταματά. Η υπενθύμιση των ψευδαισθήσεων κάνουν ένα κόμπο το μυαλό μου. Είναι απερίγραφτο το συναίσθημα. Σαν με συμπιέζουν, ένας πόνος στο στομάχι που με σταματά.

Απομακρύνθηκα εντελώς. «Τι κάνεις;» με ρώτησε εκείνη ξαφνιασμένη. Γύρισα τη πλάτη μου, βάζοντας τη ζακέτα μου, και ξανά γυρίζοντας προς το μέρος της, απάντησα αποφασισμένος «Ντύσου».

Εκείνη με κοίταξε απογοητευμένη. Άρπαξε με θυμό τη μπλούζα της και την έβαλε με βιαστικές κινήσεις. «Όπως θες» είπε προσπαθώντας να φανεί άνετη όμως οι κινήσεις και το πρόσωπο της φανέρωναν τον εκνευρισμό της. Έβγαλε τα μαλλιά της έξω από το ύφασμα και φαινόταν ψύχραιμη αλλά ξαφνικά διέκοψε το βάδισμα της. « Α και Άλεξ..» είπε και γύρισε προς το μέρος μου αρχίζοντας να με πλησιάζει.

«Μαλασμένε διπολικέ!» φώναξε και με έσπρωξε με δύναμη προς τα πίσω.

«Αναρωτιέμαι τι σκατά σου βρήκα..» αναφώνησε και έκλεισε με δύναμη τη πόρτα. Ο ήχος που έκανε κλείνοντας, ακούστηκε σχεδόν σε όλο το σπίτι. Είμαι σίγουρος πως οι Κράιμς τον άκουσαν και αρχίσαν να υποψιάζονται διάφορα. Αλλά ήταν το τελευταίο πράγμα που με απασχολούσε.

Εκείνη βγήκε έξω πηγαίνοντας με τους Κράιμς, ενώ εγώ βρέθηκα μονός ανάμεσα σε 4 σκοτεινούς τοίχους. Το παράθυρο ήταν ανοιχτό, έτσι μπορούσα να νοιώθω τον βραδινό αέρα να χτυπά το σώμα μου. Το φως ήταν κλειστό, και το δωμάτιο θύμιζε αποθήκη. Πήρα μια ελαφριά εισπνοή, επεξεργάζοντας τα τελευταία λεπτά. Παραλίγο να κάνουμε σεξ με την Έμμα, αλλά η ανάμνηση της Εύας σταματά οποιαδήποτε ανάγκη μου. Παρατήρησα πως η Έμμα είχε αφήσει λίγο ανοιχτή τη πόρτα, έτσι την έκλεισα με αργές κινήσεις.

Νοιώθω σαν κάτι να μου κατατρώει το στήθος μου, σαν χιλιάδες ουρλιαχτά με το όνομα της να βαράνε το κεφάλι μου, σαν ένας κόμπος να έχει δημιουργηθεί στους πνεύμονες μου. Ίσως τη χρειάζομαι παραπάνω από όσο περίμενα. Τη θέλω. Όμως η υπενθύμιση πως μας πρόδωσε για τους TBA, πως εμπιστεύτηκε τον Λίαμ πάρα εμένα, με εξοργίζει.

Euas POV
Οτιδήποτε γίνεται για κάποιο λόγο. Ίσως το μεγαλύτερο λάθος να καταλήξει σε ένα είδος ευτυχίας. Και εσυ δεν θα μάθεις ποτέ πως αυτά τα δυο συνδέονται. Είναι ριψοκίνδυνο να λέμε « γεια» ίσως χρειαστεί να πούμε αντίο πιο σύντομα από όσο πρέπει. Οι άνθρωποι που προσδιορίζονται όμως για κάτι, θα σε ξανά χαιρετήσουν, και αυτή τη φορά, τη στιγμή που νομίζεις πως θα σου πουν αντίο, θα σε αγκαλιάσουν τόσο σφιχτά, θα σε κρατήσουν όσο μπορούν. Όσο τους αφήσεις. Δυο άνθρωποι που είναι γραφτό να είναι μαζί, θα βρίσκουν το τρόπο να είναι μαζί. Εμπόδια, δυσκολίες, όλα είναι περαστικά, ένα είδος δοκιμασίας. Το σύμπαν ελέγχει ποσά χτυπήματα μπορεί να αντέξει ένας έρωτας, αυτός που θα φανεί πιο ανθεκτικός. Το πιο άξιο πλοίο δεν είναι αυτό που επέστρεψε στη πατρίδα χωρίς δίχως γρατζουνιά. Είναι αυτό που θα επιστρέψει, φθαρμένο, μισό, αλλά θα επιστρέψει. Θα είναι ένας Τελαπορημένος νικητής. Και το βραβείο, η ευτυχία. Άμα είναι να κρατήσει κάτι. Θα κρατήσει. Χώρισα μετά από μια..παράξενη σχέση, και νοιώθω ένα δυσνόητο συναίσθημα από μελαγχολία να με κατακλύζει, και κάτι να με ελκύει στο συγκεκριμένο άνθρωπο. Όμως η υπενθύμιση των σφαλμάτων του σβήνει οποιοδήποτε τέτοιο συναίσθημα.

Ξεφύσησα αφού είχα πλέον τελειώσει το..πρώτο μου blog μετά την αμνησία. Δεν σκόπευα να το συνεχίσω, αλλά ύστερα από τόσους μήνες, γέμισα με σχόλια και μηνύματα από ανθρώπους που απαιτούσαν και άλλα Blogs. Πάτησα δημοσίευση, νοιώθοντας ένα αίσθημα ανακούφισής να ξεκουράζει το σώμα μου.

Μάλλον αυτό με τον Αλεξ δεν ήταν για να κρατήσει. Για σκιά μου έχω ένα άσχημο προαίσθημα, πως όλα τα κάνω λάθος. Κάτι να μου σιγοψιθυρίζει να τα παρατήσω όλα αλλά το πείσμα μου ουργιάζει μπροστά του.

Μόλις βλέπω πως κάποιος μου στέλνει μήνυμα, το πατάω και βλέπω το όνομα του Αλεξ να αναγράφεται στην οθόνη. Αυτό δεν το περίμενα.

Αλεξ: Θέλω να μιλήσουμε.

Άμα πραγματικά πιστεύει πως θα του απαντήσω, είναι γελασμένος! Αγνοώ εντελώς το μήνυμα και κλείνω το κινητό μου. Μετά από λίγα λεπτά όμως μου ξανά στέλνει.

Αλεξ: Ξέρω πως έχει δει το μήνυμα μωρό μου, άμα δεν μου απαντήσεις, να με περιμένεις κάτω από το σπίτι σου.

Ξεφυσάω και πληκτρολογώ γρήγορα την απάντηση. Όχι γιατί φοβάμαι, απλός με εκνεύρισε η επιμονή του.

Δεν θέλω να έχω επικοινωνία μαζί σου. Και ξέρω καλά πως δεν τολμάς να έρθεις στο σπίτι μου. :Εγω

Αλεξ: Ώστε δεν με έχεις ικανό;

Όχι.. :Εγω

Αλεξ: Οκ μωρό μου έρχομαι

Στριφογυρίζω τα μάτια μου, χωρίς να πιστεύω τα λόγια του. Ξέρει καλά πως ο αδελφός μου, θα έκανε θέμα. Είναι απλός ένας τρόπος για να με τρομοκρατήσει, που εννοείται δεν πετυχαίνει.

Ασχολούμαι στο κινητό μου, περνώντας την ώρα μου. Ξαφνικά ακούω κάποιον να φωνάζει το όνομα μου. Γουρλώνω τα μάτια μου μόλις αντιλαμβάνονται πως είναι η φωνή του. Η φωνή του Αλεξ. Ανασηκώνω το κεφάλι μου σοκαρισμένη και νοιώθω τη καρδιά μου να χτυπάει με μανία. Ξεροκαταπίνω, και παγώνω στη θέση μου. «Εύα!» ξανά ακούω και συγχυσμένη σηκώνομαι και ανοίγω με βιαστικές κινήσεις το παράθυρο.

«Είσαι τρελός γαμώ;» του φωνάζω.

«Σου ειπα ότι θα ερχόμουν» απαντά και βάζει τα χέρια της τσέπες του, πλησιάζοντας και άλλο το σπίτι.

«Φύγε. Τώρα!» τον προστάζω.

«Φυσικά. Μαζί σου.» μου απαντά και φαντάζει αρκετά σίγουρος και χαλαρός. Στέκεται ακριβώς κάτω από το παράθυρο κοιτάζοντας με.

«Τι εννοείς;»

«Εννοώ ότι σε περιμένω να κατέβεις» απαντά και στερεώνει χαλαρός το σώμα του σε ένα φωτιστικό του πεζοδρομίου. Άμα δεν ήταν το φως του, δεν θα έβλεπα εκείνον μέσα στη νύχτα. Αλλά τώρα φαντάζει πιο όμορφος από ποτέ κάτω από το εκθαμβωτικό φως που φτιάχνει αντίθεση με το τριγύρω σκοτάδι.

«Μάταια περιμένεις. Δεν κατεβαίνω! Φύγε πριν φωνάξω την αστυνομία»

«Πολύ καλά. Αφού δεν κατεβαίνεις εσυ, θα ανέβω εγώ. Και σοβαρά πιστεύεις πως θα με τρομοκρατήσεις με την αστυνομία;» γελάει και πατάει κάπου αρχίζοντας να σκαρφαλώνει ως το παράθυρο μου. Δεν μπορώ να δω που πατάει, γιατί το σκοτάδι δεν με αφήνει. Γουρλώνω τα μάτια μου και νοιώθω το πανικό να επιταχύνει τους παλμούς μου.

«Τι κάνεις;!!» ψιθυρίζω έντονα για να με ακούσει.

«Ανεβαίνω;» απαντά το αυτονόητο και μιμείται τη φωνή μου. Ψιθυρίζει και αυτός αλλά φαίνεται πως το κάνει για πλάκα.

«Όχι!» απαντάω πανικοβλημένη.

«Τι θες;» αναστενάζω.

«Να κατέβεις για να μιλήσουμε»

«Γαμώ..» λέω με θυμό και κοπανάω το παράθυρο.

«Περίμενε..» συνεχίζω και κλείνω το παράθυρο.

Εντάξει λοιπόν..
Κέρδισε..
Θα κατέβω..

》~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~《
Γειααααα σας💝
Τι κανεεεται καλε?💞

Αγιου Βαλεντινου σημερα και ειπα να βαλω κεφ😏
#ForeverAloneTeam💪

Αραγε τι θα γινει με τον Αλεξ και την Ευα στο επομενο κεφ?😏😏

Υπαρχει κανενας που σιππαρει Αλεξ & Εμμα? χδ

Αλεμμα VS Αλευα😈

*Οκ τα sip names ειναι λιγο Fail αλλα υγεια μορε*

Επισης ειπα οτι θα κανω αφιερωση σε καποιο κοριτσι στο προηγουμενο κεφαλαιο. Αλλα το ξεχασα. Θα κανω ομως, και σε αυτο το κεφαλαιο και στο προηγουμενο.

Λοιπον, παλι με προκαλεσαν σε αυτο το πραγμα με τα 13 Facts about me. Αλλα επειδη βαρεθηκα να κανω ολα τα ιδια και τα ιδια..
Ειπα να πρωτοτυπήσω:(

Και δεν θα γραψω εγω 13 πραγματα για εμενα, αλλα εβαλα φιλους μου να γραψουν πραγματα για εμενα:) *ριψοκινδυνο το ξερω*

Αντε και ο θεος βοηθος...

Η _Marik12_ εγραψεεε..

1) Παιζει να ειμαι η μονη που με τις κολλητες μου αντι να λεμε γλυκολογα βριζομαστε κι μετα γελαμε σαν φωκες ( μην σχολιασετε)

2) Δεν ακουω πολλα ελληνικα τραγουδια μονο καποια ιδιαιτερα κομματια προτιμω αγγλικα και ροκ.

-Νε χιχι ΕΙΔΙΚΑ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΠΑΝΩ ΓΑΜΑΕΙ

3) Στους βαθμους την τεταρτη εχουνε να κλαψουνε μανουλεςς

-Μην μου το θυμιζεις. ΑΥΡΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΕΤΑΡΤΗ ΟΜΦΓ BYE WORLD

4) Εχω παντευτει ο ναι ναι ειμαι παντρεμενη

-Περιμενε τι?
Τισκαταλεςπαλι

Με το σουβλακι

-Α ειπα κ γω..

5) Μισω να με κανουν ταγκς για να κανω 13 πραγματα για μενα αλλα ειμαι καλη κι κανω

- Ε νταξ δεν το μισω. Αλλα βαριεμαι να τα γραφω:(

6) Βασικα εβαλα την κολλητη μου να μου κανει γιατι εγω εγραφα part:)

7) Οταν δεν ειμαι καλα ή οταν ειμαι παρα πολυ καλα ακουω μουσικη

-NENENE😍

8) Ειχα εμπνευση κι εγραψα παρτ...
-Ουαου.

9) Μου αρεσει να πηγαινω με την παρεα μου στα πιο ακυρα μερη και να γινομαστε ρεζιλι

-Οκ αρκετα ειπες χιχιχι

10) Θα αρχισω κιθαρα...

-ΕΗ ΤΟ ΧΩ ΠΕΙ ΕΙΔΗ ΑΥΤΟ:(

11) Κουραστηκα να γραφω αλλα 2

-Ας προσποιηθουμε πως μας νοιαζει

12) Ειμαι ταυρος στο ζωδιο αλλα και σε αλλα πραγματα...😏😏😏😈😈

-OFC OFC😏😈

Btw Πεινασες και το φαγες το 13 huh?:(

Η -TestingmyPatience- εγραψε..

1. Της αρεσουν οι τρελες.

-Obviously...

2. Προσχαρος ανθρωπος.

3. Θα κανει τα παντα για να σου φτιαξει το κεφι.

-Γινομαι γελοια για τη παρτη σας οκοκοκ

4. Σιχενετε τους snob.

-ΝΑΙ Ρ ΜΛΚ-.-

5. Εχει ΠΟΛΥ ταλεντο στην μουσικη καθως τραγουδαει υπεροχα.

-αχ αχ με κολακευεις

6. Πρεπει να την πεισουμε να παει να τραγουδησει μιας και της το εχουν προτεινει.

-Τωρα νοιωθω Φαμπ

7. Γραφει πραγματικα υπεροχα.

-Αρχιζω να πιστευω πως μου τη πεφτεις.

8. Ζωγραφιζει φανταστικα.Εχει παρει κι βραβειο.

-Αχ κοκκινιζω

9. Της αρεσουν οι ταινιες δραμα,διοτι αντιπροσωπευουν την αληθινη ζωη.Δεν μπορουν ολα να μας πανε τελεια.

10. Ειναι ονειροπολα και αισιοδοξη.

-Ονειροπολα?Well...

11. Ειναι ο ανθρωπος που χαιρεται να σου δινει συμβουλες και να σε βοηθαει.

12. Ειναι ΑΝΩΜΑΛΑΡΑ.

-XIXI

13. Με λατρευει😎.

-Ειπα και εγω..δεν θα το πει;:(

-Αννα που παιρνει αυριο βαθμους.. #amdone