Ένοιωθα τελείως αμήχανα. Η ησυχία κυριαρχούσε ανάμεσα μας. Ξεφύσησα μην μπορώντας σκεφτώ να πω κάτι για να διώξω όλη αυτή την αμηχανία.

«Τέλος πάντων, κατεβαίνω γιατί με περιμένει ο Άρης» μίλησε αυτός και σηκώθηκε απότομα. Έστρωσε πρόχειρα τη μπλούζα πάνω του και άνοιξε τη πόρτα φεύγοντας από το δωμάτιο μου.

«Μην του πεις τίποτα!» φώναξα ώστε να με ακούσει. Δεν πήρα ούτε και περίμενα κάποια απάντηση.

Αναστέναξα κοιτώντας το μοναχικό δωμάτιο μου. Βούλιαξα στο κρεβάτι μου κλείνοντας τα μάτια μου. Χρειαζόμουν σίγουρα λίγη ηρεμία για να συνέλθω μετά από όλα αυτά. Έσυρα το Laptop κοντά μου τοποθετώντας το πανω από τη κοιλιά μου. Ανασήκωσα το κορμό του σώματος μου και στήριξα τη πλάτη μου στο τοίχο. Άνοιξα το Laptop τσεκάροντας το Blog μου.

•142 καινούργιοι ακόλουθοι.
•Και άλλα 600 σχόλια στο τελευταίο άρθρο που ανέβασα.

Τα μάτια μου άστραψαν ικανοποιημένα. Η καρδιά μου χτυπούσε ενθουσιασμένη. Το μόνο πράγμα που μπορώ να είμαι περήφανη για τον εαυτό μου είναι το Blog μου και η απήχηση που έχει στο κόσμο.

"Πως σε λένεεε;'"
"Από που είσαι;"
"Πόσο χρονών εισαι;20;"

Κλασσικά σχόλια που βλέπω καθημερινά. Δεν απαντώ σε κανένα από αυτά καθώς το όνομα μου δεν θα έχει σημασία μετά. MissAnonymous. Εξάλλου άμα μάθαινε κανένας από το σχολείο μου πως η Εύα, το κορίτσι του αρχηγού των Κράιμς είναι η MissAnonymous, το Internet καθώς και όλο το σχολικό περιβάλλον θα βουίξουν απαισιόδοξα.

Αναστέναξα με τις περίπλοκες σκέψεις που βασανίζουν άδικα στο μυαλό μου, και πήρα επιτέλους την απόφαση να γράψω το καινούργιο κείμενο.

« Ξαφνικές εξελίξεις»
Είμαι σίγουρή ότι κάποτε στη ζωή σας έχει έρθει κάτι που δεν το περιμένατε. Ίσως κάτι που σας άλλαξε τη ζωή! Είτε προς το καλό , είτε προς το κακό. Γιατί αυτή είναι η ζωή. Είναι μια εξέλιξη.
Θα ήθελα να μου γράψετε στα σχόλια , ξαφνικά πράγματα που έχουν συμβεί στους εαυτού σας, αλλά..σοβαρά πράγματα. Δεν εννοώ να μου γράψετε, μια φορά και έναν καιρό μου τελείωσε η Μερέντα. Η μου έπεσε κάτω το σουβλάκι. Όσο τραγικό και να νε, συγκρατηθείτε και γράψτε κάτι που να μην έχει σχέση με φαγητό.Επίσης να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ σε όλους σας, που με στηρίζετε, το blog μου και σεις είστε ένα μεγάλο κομμάτι της Ζωής μου! ♡♡
[.....]

150 ΜΕΡΕΣ ΑΚΟΜΑ
Και..να 'μαστέ. Το σαββατοκύριακο πέρασε τόσο γρήγορα και τώρα η σκληρή αρχή της εβδομάδας κάνει την έναρξη της. Πήρα βαθιά εισπνοή καθώς στεκόμουν μπροστά από τις πύλες της κόλασης . Το γνωστό στους περισσότερους, σχολείο. Πήρα μια βαθιά εισπνοή προετοιμάζοντας τον εαυτό μου για την σημερινή μέρα. Ίσως να μην βγω ζωντανή. Ο Αλεξ σίγουρα θα είναι εκνευρισμένος από εχθές. Ποιος ξέρει τι θα υποστώ και σήμερα;
Προσπέρασα τον κόσμο και τις καχύποπτες ματιές που μου έριχναν οι υπόλοιποι έφηβοι. Ο ναι, προσοχή η Εύα περνάει. Το πιο μυστήριο κορίτσι του σχολείου. Κορίτσι των πασίγνωστων Κράιμς. Απαίσιοι τίτλοι που άδικα έχουν χαράξει πανω μου.

"Είναι τόσο μυστήρια, τόσο τρομαχτικά διαφορετική"
"Είναι παράξενη δεν την συμπαθώ"
"Ω καλύτερα να μείνεις μακριά της"
"Δεν της αξίζει ο Αλεξ!"

Τα αυτιά μου έπιασαν τους ψίθυρους για εμένα. Τους αγνόησα όπως πάντα. Συνέχισα να περπατώ στο δρόμο προς τους Κράιμς, δείχνω σιγουρά άφθαρτη μπροστά σε όλους. Αλλά φθείρομαι όλο και περισσότερο στο άκουσμα των αρνητικών σχολίων για εμένα. Οι Κράιμς είναι είδωλο για τους περισσοτέρους, παράδειγμα. Παρόλα αυτά τους φοβούνται, και κανένας δεν έχει τολμήσει να τους ανταπαντήσει.

Αντίκρισα όλη την ομάδα απέναντι μου. Έκατσα δίπλα τους δισταχτικά αφήνοντας κάτω τη σχολική τσάντα μου. Η απειλητική μάτια του Αλεξ με είχε καρφώσει απειλητικά. Στραβοκατάπια φοβισμένη. «Γεια» Κατάφερα άχρωμα να προφέρω.

«Γεια» μου απάντησε μόνο η Στεφανία με έναν τελείως αδιάφορο τόνο και συνέχισε ασχολείται με το τσιγάρο που είχε στο χέρι της.

«Εύα, το ρίξαμε στο ποτό χθες;» σχολίασε πονηρά ο Γιώργος.

«Επιτέλους ρε Εύα!» Πετάχτηκε η Έμμα και σήκωσε αγαναχτισμένη τα χέρια της.

Χαμογέλασα αρκετά αμυδρά και προσεχτικά μη μπορώντας να σκεφτώ κάποια απάντηση.
Ένας καθηγητής στάθηκε μπροστά μας. Είναι ίσως ο πιο αυστηρός φιλόλογος της γ λυκείου. Μέχρι και το επίθετο του έχει προέλευση από το παρατσούκλι που οφείλετε στην άγρια ιδιότητα του ατόμου που το κατέχει.

«Σας έχω πει επανειλημμένος. Το τσιγάρο απαγορεύεται στο σχολικό περιβάλλον! Φέρε μου το τσιγάρο σου παιδί μου» φώναξε με μια αγριότητα στη φωνή του και άπλωσε το χέρι του υπομονετικά περιμένοντας τον Μάριο να του δώσει το τσιγάρο που κρατούσε.

«Πάρε δικό σου γέρο» γέλασε.

«Φέρε τώρα το τσιγάρο και ακολουθάμε στον διευθυντή!»

«Άμα δεν θέλω;»

«Δεν σε ρώτησα. Αγενέστατο. Ακολουθάμε!» πρόσταξε εκνευρισμένος. Ο Μάριος ξεφύσησε αδιάφορος και υπάκουσε. Όταν εκείνος έφυγε, άρχισα να ζαρώνω αμήχανα την άκρη της μπλούζας μου.

«Εύα, θέλω να μιλήσουμε» με ξάφνιασε η σοβαρή φωνή του Αλεξ που μου απευθυνόταν. Τον κοίταξα απότομα φοβισμένη και στραβοκατάπια σκεπτόμενη την συνέχεια.

«Κ-Και να αφήσουμε..τη παρέα;» ρώτησα με μια ψεύτικη ελπίδα πως θα αποφύγω τη κατάσταση.
Συνοφρυώθηκε πιο εκνευρισμένος και κοίταξε τους υπολοίπους.

«Σας πειράζει;» ρώτησε

Όλοι αρνήθηκαν και εκείνος χαμογέλασε στραβά ικανοποιημένος. Σηκώθηκε και με τράβηξε απότομα από το χέρι παρασέρνοντας με στο βάδισμα του. Με απομάκρυνε από τους υπολοίπους.

«Του είπες τίποτα;» γρύλισε ενώ άρπαξε επιθετικά το λαιμό μου. Η αναπνοή μου κόπηκε απότομα ενώ ένοιωθα τη δύναμη του χεριού του να κομματιάζει το λαιμό μου.

Αδύναμη. Αδύναμη, να προφέρω λέξη , κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου και έσφιξα τα μάτια μου από το πόνο που διαπερνούσε κάθε σημείο του σώματος μου.

«Σίγουρα;» ρώτησε και έσφιξε περισσότερο το λαιμό μου.
Έγνεψα αμέσως προσπαθώντας να τον κάνω να αφήσει όσο πιο γρήγορα το λαιμό μου.

Απομακρύνθηκε αφαιρώντας το χέρι του από πάνω μου και αναστέναξα εξαντλημένη. Υστέρα πήρα μια βαθιά εισπνοή, ξανά και ξανά μέχρι να βρω την ανάσα μου. Και το οξυγόνο που αποζητούσε απελπισμένα το σώμα μου.

«Ποιος είναι αυτός που ανακατεύετε σε όλα;» με ρώτησε ενώ παρακολούθησε τις αναπνοές μου.

«Ένας-Ένας φίλος του αδελφού μου» ειπα λαχανιασμένη

«Μην έχεις πολλές επαφές μαζί του; Κατανοητό;» είπε
Είναι τόσο σκληρός και αχάριστος. Με βλέπει να υποφέρω και το μόνο που κάνει, είναι να με διατάζει.

«Κατανοητό» απάντησα.
Όταν πήγε να φύγει πηγαίνοντας ξανά προς του Κράιμς, τον σταμάτησα. Άγγιξα τον ώμο του διακόπτοντάς τη κίνηση του. Ξαφνιάστηκα από το θάρρος μου και ο ίδιος.

«Τι θες;» με ρώτησε

«Θέλω να σου κάνω μια ερώτηση» απάντησα

«Ρίχτειν, γρήγορα»

Τα λόγια έμοιαζαν να είναι αδύνατον να βγουν από το στόμα μου. Ένας μεγάλος κόμπος κρατούσε το λαιμό μου, εμποδίζοντας με.

«Γιατί..είσαι μαζί μου;» κατάφερα επιτέλους να πω.

«Γιατί μ αρέσεις;» απάντησε το αυτονόητο.

«Και τότε γιατ-»

«Εύα κόψε τις γαμημένες ερωτήσεις σου. Με κούρασαν. Άντε προχώρα» είπε και τράβηξε το χέρι μου ώστε να πεταχτώ απότομα μπροστά.