135 ΜΕΡΕΣ ΑΚΟΜΑ

Alex POV
Βρισκόμασταν στο στέκι με τους Κραιμς. Ίσως ήταν από τις τελευταίες ημέρες της Εύας στην ομάδα. Οι Κράιμς κάπνιζαν, και ξεφυσούσαν τον καπνό τους στη παγερή ατμόσφαιρα. Το βουητό του αέρα ενοχλούσε τα αφτιά μου. Η Εύα έμοιαζε σκεπτική, περισσότερο από όσο συνήθως.

Έριξα μια ματιά στο κινητό μου για να ελέγξω τη σημερινή Ημερομηνία. Ήταν 27 του μηνός.

Η ημέρα του δυστυχήματος.

Αναστέναξα αδιάφορα και ξανά έκλεισα το κινητό μου. Γέλασα με την ειρωνεία της κατάστασης. Η Εύα έστρεψε το κεφάλι της προς το μέρος μου παραξενευμένη. Την κοίταξα, χαμογέλασα λοξά και κούνησα λίγο το κεφάλι μου ερωτηματικά. Εκείνη άλλαξε γρήγορα ματιά. Έμεινα να την κοιτάω έτσι , σχεδόν χαμογελαστός, ξέροντας πως εκείνη το είχε καταλάβει. Μ 'άρεσε να την φέρνω σε αμηχανία. Έπειτα, ξανά γύρισα το κεφάλι μου προς τα αριστερά, το χαμόγελο μου άρχισε να χάνεται, μέχρι που ξανά σοβάρεψα.

«Εντάξει Άλεξ;» ρώτησε η μητέρα μου. Εγώ έγνεψα αδιάφορα. Μου χαμογέλασε και γύρισε ξανά μπροστά της. Εγώ δεν της ανταποκρίθηκα, γιατί δεν ήξερα ότι ήταν η τελευταία φορά που είχα την ευκαιρία. Ήμουν ακόμη θυμωμένος μαζί της.

Αμέσως το αυτοκίνητο σταμάτησε απότομα. Πετάχτηκα με τόση φόρα που άκουσα τη ζώνη του αυτοκινήτου να ετοιμάζεται να φύγει από τη θέση της. Άκουσα τη τρομαγμένη κραυγή της μητέρας μου, τζάμια να σπάνε, το κρούσμα του αυτοκινήτου. Η αναπνοή μου κόπηκε. Το άλλο αυτοκίνητο είχε πέσει πάνω μας.

Τα γυαλιά πεταχτήκαν παντού.
Το αίμα είχε χρωματίσει όλο το οπτικό πεδίο μου. Έκλεισα τα μάτια μου ζαλισμένος. Ήξερα πως είχα τραυματιστεί, το αίμα κυλούσε πάνω μου, αλλά δεν μπορούσα να αισθανθώ τον πόνο.

Ο ήχος των πυρπολικών ήταν διαπεραστικός τόσο που μάτωνε τα αφτιά μου.

Ανακατεμένες φωνές παντού.

«ΑΛΕΞ!» Φώναξε η Έμμα ταρακουνώντας με.

Ξεκόλλησα απότομα από τις αναμνήσεις και την κοίταξα ξαφνιασμένος.

«Τι γαμώ;» της είπα σηκώνοντας το κεφάλι μου για να την κοιτάξω.

Οι υπόλοιποι αρχίσαν αλληλοκοιτάζονται και να γελάνε. «Εύα του 'χεις πάρει τα μυαλά» σχολιάζει ο Μάριος. «Που λέει ο λόγος, όχι τα είχε και ποτέ» συνεχίζει πιο σιγανά.

«Σόρρυ, δεν άκουσες τίποτα;!» με ρωτάει η Έμμα έκπληκτη.

«Τι να ακούσω;» τι διάολο είχε προλάβει να γίνει;

Εκείνη ανασαίνει εκνευρισμένη. Ανοίγει το κινητό της βιαστικά, μετά σέρνει τον αντίχειρα της προς τα πάνω.

«Διάβασε» φέρνει την οθόνη του κινητού της μπροστά στο πρόσωπο μου. Πλησιάζω για να διαβάσω το μήνυμα που μου έδειχνε.

Αμέσως συνοφρυώθηκα. Έμεινα να διαβάζω ξανά και ξανά το μήνυμα μέχρι να συνειδητοποιήσω πως έχει η κατάσταση.

Ανεβάζω το βλέμμα μου για να κοιτάξω την Έμμα, και όταν τα μάτια μας συναντιούνται, λεμέ με μια φωνή: "Απόρρητος αριθμός.."

«Τι έγινε?» ρώτησε η Εύα περίεργη.

Μετά την ερώτηση της Εύας όλοι μείναμε σιωπηλοί για λίγο. Υπήρχε αυτή η νεκρική σιωπή. Όλοι είχαμε καταλάβει τι παίζει, όλοι εκτός από την Εύα, που δεν είχε ιδέα.

«Έρχονται..» είπε η Έμμα σοβαρή.

«Ποιοι έρχονται?!» Ύψωσε εκείνη τον τόνο της φωνής της.

«Άλεξ, δεν ξέρει?» μου απευθύνεται η Έμμα.

Κοίταξα την Εύα και κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου "Όχι" της απαντώ.

«Τι να ξέρω?» φώναξε επίμονη. Σηκώνεται από το πεζούλι που καθότανε αναστατωμένη.

Συνοφρυώνομαι εκνευρισμένος.
«Ίσως υπάρχει λόγος που δεν ξέρεις!" της επιτίθομαι. Ίσως δεν ήθελα να σε μπλέξω στα σκατά που είμασταν μπλεγμένοι και οι υπόλοιποι.

«Άλεξ, χρειάζεται να μάθει» πήρε αμέσως τον λόγο η Στεφανία, υποστηρίζοντας την Εύα.

Ρίχνω μια κλεφτική ματιά στο κορίτσι που μόλις μίλησε, και ύστερα ανασαίνω. Είχα προβλέψει πως έπρεπε να το μάθει κάποτε. Απλός απέφευγα τη συζήτηση, και αν μπορούσα θα συνέχιζα να το κάνω.

Στρέφομαι προς την Εύα, η οποία έχει ένα βλέμμα γεμάτο απορία. Είναι συγχυσμένη που όλοι έχουν καταλάβει τι γίνεται εκτός από εκείνη.

«Οι TBA.» της απάντησα.
Εκείνη ανοιγόκλεισε μπερδεμένη τα μάτια της.

Διάολε, είναι πανέμορφη.

Μου άρεσε όταν ο αέρας φύσαγε τα μαλλιά της. Τα έκανε να μοιάζουν πιο μακριά. Πάντα πίστευα ότι θα της πήγαιναν περισσότερο αν άφηνε τα μαλλιά της να μακρύνουν κάτω από το στήθος της. Επίσης το γούσταρα που τη μπέρδευα. Που ήταν γεμάτη απορίες, και είχε στραφεί μόνο σε εμένα για τις απαντήσεις.

Στενεύει μάτια της κοιτώντας απο εδώ και από εκεί μπερδεμένη. «Ποιοι είναι αυτοί?»

«Κάτι μπάσταρδα» σχολίασε ο Μάριος.

Κούνησα θετικά το κεφάλι μου συμφωνώντας μαζί του. «Μια άλλη ομάδα..» πρόσθεσα.

«Ανταγωνιστές εδώ και χρόνια..» είπε και η Έμμα, ανάβοντας τσιγάρο ξανά.

Eva POV
Μου είπαν ότι το όνομα της ομάδας TBA βγαίνει από το To Be Afraid. Για κάποιο λόγο, δεν με σοκάριζε το γεγονός ότι οι Κράιμς είχαν μυστικά από εμένα, στη πραγματικότητα, γιατί ας είμαστε ρεαλιστές, ποτέ δεν έγινα και ούτε θα γίνω ένα με αυτούς. Το παρελθόν τους αλλά και το παρόν τους φάνταζε απόμακρο και σκοτεινό.

Τέλος πάντων. Όταν άρχισε να περνάει η ώρα, αποφάσισα να πάρω τον δρόμο για το σπίτι. Ο ουρανός ήταν σκούρος, και ήμουν σίγουρη πως θα βρέξει. Το θέμα είναι, δεν περίμενα να αρχίσει να βρέχει τόσο σύντομα. Πριν προλάβω καν να φτάσω στα μέσα της διαδρομής μου, ένοιωσα μία-μία τις σταγόνες της βροχής να στάζουν πάνω στο δέρμα μου. Προτού το καταλάβω εκείνη δυνάμωσε. Για καλή μου τύχη είδα τον Γιάννη στο δρόμο -το καλύτερο; Με ομπρέλα. - να περπατάει βιαστικός τους δρόμους.

«Γιάννη!» φώναξα για να με ακούσει και να σταματήσει.

Εκείνος γύρισε και με κοίταξε.
Ξεκίνησα να τρέχω προς το μέρος του κάτω από την βροχή. Τα αθλητικά μου θα είχαν σίγουρα καταστραφεί.
Αφού τον έφτασα σταμάτησα και στερέωσα το χέρι μου στο τοίχο λαχανιασμένη.

«Σ-Σε αναγνώρισα από το κόκκινο φούτερ» γελάω. Το στήθος μου ανεβοκατέβαινε συνεχώς. Προσπαθούσα να σταθεροποιήσω τις ανάσες μου.

«Π..Πρέπει να μ..μιλήσουμε» του είπα προσπαθώντας να βρω την αναπνοή μου.

«Εύα-»

«Συγγνώμη, τώρα το ξέρω, ο Άλεξ δεν θα αλλάξει ποτέ. Ήμουν ηλίθια, είχες δίκιο και συγγνώμη!» Τον διακόπτω.

Όταν εκείνος ανοίγει τα χείλια του για να απαντήσει, τον ξανά διακόπτω. «Δεν θέλω να πάθεις κάτι εξαιτίας μου, οπότε καλύτερα να μην κολλάς στον Άλεξ..και..αν έκανες πως δεν με ξέρεις όταν εκείνος είναι μπροστά, θα ήταν τέλειο!» λέω.

«Πρώτων, wow, πάρε μια ανάσα» αποκρίνεται αυτός.

«Ναι, καλή ιδέα» απαντώ λαχανιασμένη όπως πριν.

«Δεύτερον, απλός..σου αξίζει κάποιος καλύτερος από κάποιον που το μόνο που σου προσφέρει είναι απειλές και ξύλο» συνεχίζει.

Απειλές και ξύλο. Δεν μπορούσα να συμβαδίσω στην ιδέα ότι ο Άλεξ ήταν απλός απειλές και ξύλο. Ήταν κάτι πάρα πάνω από αυτό.

Σκέφτομαι τα λογια του, καθώς στέκομαι σιωπηλή, λαχανιασμένη, με το χέρι μου ακόμη να στηρίζεται στον τοίχο.
«Απλός, δεν ελέγχει τον εαυτό του» εξηγώ.

«Δεν το πιστεύω πως μετά από όσα σου έχει κάνει, εσύ τον υποστηρίζεις» μου λέει. Θεέ μου τόσο τραγική ήμουν; Δεν μπορούσα έστω λίγο να μην υποστηρίξω τον Άλεξ. Δεν ελέγχω καν τον εαυτό μου όταν έχει να κάνει με αυτόν.

«Τόσο υπέροχη»

Μίλησε ψιθυριστά, ο τόνος του σχεδόν ίδιος με το τραγούδι της βροχής καθώς οι ψιχάλες συγκρουόταν με το υγρό έδαφος. Χαμογελάω αμήχανα, και στρέφω το βλέμμα μου αλλού. Δεν ήμουν υπέροχη, ήμουν απλός..ανόητη, και το γνώριζα. Αλλά ο Γιάννης, αντί να θυμώσει που σχεδόν του γύρισα τη πλάτη μετά από ότι έχει κάνει για μένα, είναι ακόμη εδώ να μου φτιάχνει τη διάθεση.

«Άσε με να σε πάω σπίτι» μου λέει. Του χαμογελάω, και ύστερα γνέφω.

》~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~《
Spoiler: Καποιος θα αποχωρησει..😢

Κανενα απο τα 2 team δεν θα ευχαριστηθουν:'(