POV: SAWYER:

We waren een jaar of veertien, Claire en ik.

Ze was een bijzonder meisje. Dat was vanaf het begin al duidelijk. Buiten dat was ze verschrikkelijk slim. Dat was dan ook de reden dat ik met haar wilde samenwerken op school.

We moesten een werkstuk maken voor biologie. Het mocht in tweetallen en aangezien ik slechte cijfers had gehaald dat jaar kon ik wel een slim maatje gebruiken. Ik dacht meteen aan Claire.

Claire was een van de liefste meisjes die ik kende. Perfect voor mijn plannetje dus. Ze was zo goedgelovig, zo naïef. Ik kon haar makkelijk laten denken dat oprecht met haar wilde samenwerken, omdat ik haar mocht. Wat totaal niet het geval was.

Zo gezegd zo gedaan. Ik stapte meteen die dag al op Claire af en liet haar weten dat ik ontzettend graag met haar zou willen samenwerken. Ze was te lief om nee te zeggen en dus gingen we aan de slag.

Claire deed al het werk. Ze wist veel van het menselijk lichaam en ik vertelde haar dat het beter was dat zij het werkstuk maakte, omdat ik het toch nooit zo goed zou kunnen doen. Totaal gelogen.

Ze had me bedenkelijk aangekeken, maar al snel stemde ze in met de afspraak dat ik wat afbeeldingen zou toevoegen. Helemaal prima.

Dag na dag spraken we samen bij haar thuis af om aan het werkstuk te werken. Of nou ja, Claire werkte, ik keek toe en vermaakte haar met wat grapjes en praatjes over koetjes en kalfjes.

Ze leek me oprecht aardig te vinden en daar besloot ik snel een einde aan te maken. Het was immers niet de bedoeling dat we bevriend zouden blijven nadat we het werkstuk hadden ingeleverd.

Om die reden liet ik het steeds meer afzien. Ik kwam niet meer naar onze vaste afspraakjes en liet Claire alles alleen doen. Ze leek het prima te vinden, ze zei er nooit iets over.

Op school sprak ik haar amper, alleen de noodzakelijke dingen over ons werkstuk bespraken we snel in de leswisselingen.
Ik dacht dat ze het prima vond en ikzelf zag dan ook het probleem niet. Alles liep volgens plan.

Tot de dag dat Claire en ik het werkstuk moesten inleveren en ik erachter kwam dat Claire alleen haar naam erop had gezet, alsof ik er niet aan had meegewerkt. Wat een bitch!

Na schooltijd heb ik haar opgezocht bij haar kluisje. We waren laat uit en er was niemand meer in de gangen. Ik had haar voor mij alleen.

Zodra ze me zag keek ze vluchtig weg, maar ik was niet van plan het te laten gaan. Ze zou hiervoor boeten en mijn naam zou hoe dan ook op dag werkstuk komen.

Ze wisselde zo snel mogelijk haar boeken en griste haar jas uit haar kluisje. Ze hees haar rugzak op en wilde ervan doorgaan, maar ik was al bij haar. Ik greep haar pols beet en duwde haar ruw terug tegen de kluisjes.

Haar hoofd klapte ertegen aan en haar rugzak viel op de grond. Ze keek me met een verbeten gezicht van de pijn aan.
Ik staarde in haar ogen, wachtend tot ze weg zou kijken, maar dat deed ze niet.

'Luister Claire' siste ik haar oor, terwijl ik een stap dichter naar haar toe deed.
'Jij zorgt ervoor dat alsnog mijn naam op dat werkstuk kom te staan'.

Ze lachte schamper en keek weg.

Ik pakte haar kin beet, zodat ze me wel aan moet kijken.

'Jij weet net zo goed als ik dat dat nooit gaat gebeuren' zei ze.

Ik boog me nog dichter tegen haar aan. Ze stond tussen mij en de kluisjes gedrukt. Haar ogen werden groot toen ik mijn kruis tegen haar middel aandrukte.
Mijn hand streelde over de rits van haar broek.

'Claire' fluisterde ik nogmaals. 'Morgen staat mijn naam op dat werkstuk'.

'Stop' fluisterde ze. Haar rode haren hingen warrig voor haar gezicht, maar ik kon haar betraande ogen goed zien.

Mijn handen gleden over haar borsten.

'Stop' snikte ze.

Ik ritste haar broek open en gleed haar onderbroek in. Mijn handen speelden met haar lijf. Ik had haar volledig in mijn macht.

Ik bleef zo staan. Niet van plan toe te geven.
In mijn moment van zwakte duwde ze zich van me af.

'Vuile bitch!' Riep ik haar na, terwijl ze de school uitrende.

De volgende dag stond mijn naam op het werkstuk en heb ik haar nooit meer gesproken.