POV: LUCAS:

Zeven jaar later, zeven jaar nadat ik haar uit het oog ben verloren ben ik haar nog steeds niet vergeten.

Ik sta met koffer op het strand. Hier ga ik komende weken doorbrengen. Aangezien mijn ouders op vakantie gaan en ik niet meewilde, ben ik op surfkamp gegaan. En hier sta ik dan, te staren naar een meisje dat me aan Claire doet denken.

En ook al heb ik haar nooit meer gezien sinds de basisschool, sinds ze verhuisd is, ik heb sterk het idee dat ze het echt is.

Een stukje verderop bij een rek met surfplanken staat een meisje met rood haar, in een vlecht op haar rug gebonden. Ik herken haar uit duizenden. Dat moet Claire zijn.

Ik zet mijn koffer en tas neer en begin langzaam richting het rek te lopen. Daar aangekomen doe ik net alsof ik de planken bekijken.

Het meisje staat aan de andere kant. Ik kan haar net zien door de spleten tussen de borden, maar zij ziet mij niet.

Ik hoor haar tegen iemand praten en herken haar stem uit duizenden.
Vlug zet ik een paar stappen om het rek heen.

'Claire?' Vraag ik verbaasd.

Ze ziet me en slaat met een grote glimlach haar handen voor haar mond.

'Lucas is het niet?' Vraagt ze.

Ik knik.

'Wat leuk je weer te zien!' Zegt ze enthousiast.

Dan stapt er een jongen achter het rek vandaan, waarschijnlijk de persoon waarmee ze net aan het praten was.

Hij slaat zijn arm om haar heen. 'Bezet' zegt hij met een strakke blik.

Ik glimlach, maar kan wel door de grond zakken. Ik voel alle moed die ik had wegvloeien.

Ze heeft een vriend. Claire heeft een vriend.

Claire slaat lacherig zijn arm weg. 'Liam alsjeblieft'.

De jongen, die blijkbaar Liam heet, knipoogt naar me.
'Grapje maat. Ik val op jongens' zegt hij, alsof hij wilt dat dat meteen duidelijk is.

Claire slaat hem plagerig. 'Hou nou eens op jij'.

Ze is nog mooier dan dat ik me herinner.

Liam steekt onschuldig zijn handen in de lucht. 'Nou dan laat ik jullie maar even alleen denk ik.

Claire knikt grijzend en Liam vertrekt.

'Dus je bent hier ook op kamp?' Vraag ik haar.

Ze knikt. 'Ik wilde even weg van alles van thuis'.

Die woorden komen hard aan. Ze kijkt er ernstig bij.

'Gaat het niet goed met je dan?' Vraag ik meteen.

Ze haalt haar schouders op. 'Oh nee dat niet persee hoor, maar gewoon, even ontspannen met mijn beste vriend'.

Ze liegt. Ik zie het in haar ogen, maar ik besluit er nu niet op in te gaan.

'En jij?' Vraagt ze.
'Waarom ben jij hier?'.

Ik glimlach en besef dat dit mijn kans is.

'Ik had zo'n sterk voorgevoel dat ik het meisje dat ik zeven jaar geleden uit het oog verloor wel eens terug zou kunnen vinden hier'.

Ze grinnikt. Ze is zo mooi, zo lief. 'Laten we even gaan zitten'.

We nemen plaats op het zand en praten elkaar bij over van alles en nog wat. Over onszelf. Over het leven. Ze verontschuldigd zich dat ze nooit meer iets heeft laten horen.

Wanneer we na uren uitgepraat zijn legt Claire haar hoofd op mijn schouder. 'Ik heb je gemist' fluistert ze.

'Ik jou ook'.

Dan buig ik naar voren. Haar lippen rake de mijne. Mijn eerste zoen. Het voelt geweldig.

Ze is het eerste en laatste meisje waarmee ik ooit heb gezoend, want vijf jaar later kan ik haar mijn vrouw noemen.