POV: LUCAS:

Ik was een jaar of tien toen ik haar voor het eerst zag.

Die zomer was ik samen met mijn ouders verhuisd naar de stad. Ik zag enorm op tegen mijn eerste dag op school. Ik kende niemand en had geen idee hoe ik nieuwe vrienden zou moeten maken. Daar was ik altijd al slecht in geweest, vrienden maken.

Zij leek me daarbij te willen helpen....

Mijn vader zette me met de auto af. Ik nam afscheid, hees mijn rugzak op mijn rug en haalde diep adem.
Daar ging ik dan.... mijn nieuwe leven....

De eerste stappen gingen, zoals verwacht, goed. Wat er daarna gebeurde was verschrikkelijk. Ik struikelde over een stoeptegel. Ik, Lucas, struikelde al bij de eerste stappen die ik op mijn nieuwe schoolplein zette. Het begin van mijn nieuwe leven.... Ik kon mezelf wel slaan.

Ik klapte op de grond en probeerde me op te vangen met mijn handen. Tevergeefs....
Mijn hoofd raakte de stoep en ik voelde bloed langs mijn oog sijpelen. Ik onderdrukte de neiging om te gaan huilen.

'Ben je oke?'.

Ik keek verschrikt op en voelde een pijnlijke steek in mijn hoofd.
Naast me stond het mooiste meisje dat ik ooit had gezien. Ze had rood haar dat in een vlecht op haar rug hing, sproetjes en prachtige blauwe ogen. In tegenstelling tot de meeste meisjes hier droeg ze een spijkerbroek met een blauw truitje. Het leek of ze zo uit een film kwam gewandeld.

'Ja, ja het gaat wel' zei ik, terwijl ik overeind krabbelde. Nog een pijnlijke steek volgende. Ik voelde voorzichtig aan mijn voorhoofd.

Ze glimlachte. Haar glimlach was mooi. Haar linker voortand ontbrak. Waarschijnlijk was ze nog aan het wisselen. Of misschien ook niet. Het maakt me eigenlijk niks uit, ze was prachtig.

'Weet je het zeker? Je hoofd bloed'.

Ze wees naar mijn hoofd, waar ik nogmaals aan voelde. Natuurlijk was ik niet van plan toe te geven dat het pijn deed.

Het meisje glimlachte weer.

'Kom maar mee'.

Ze pakte mijn arm beet als teken dat ik haar moest volgen. Samen liepen we de school binnen. Ze opende een deur en leidde me een klaslokaal in. Ik het lokaal zat een oude vrouw aan een bureautje.

Ze keek verbaasd toen ze mij zag, maar leek me toen te herkennen.

'Jij moet Lucas zijn?' Vroeg ze. Ik gaf geen kick.
'Ik ben juf Rianne'.

Ik knikte verlegen, terwijl het meisje me naar haar toe trok.

'Hij is gevallen' zei ze wijzend naar mijn voorhoofd.

Juf Rianne trok een pijnlijk gezicht.

'Och jongen toch'.

Mijn wangen kleurend rood. Ik wilde niet dat het meisje dacht dat ik pijn had, dat ik zielig was. Ik wilde dat ze me stoer vond.

Het meisje vroeg aan de juffrouw om de EHBO-set. Toen ze die kreeg begeleide ze me naar de toiletten en voor ik het wist was ze mijn hoofd aan het deppen met en vochtig doekje. Het spul prikte en ik verbeet de pijn.

Er viel een pijnlijke stilte in de toilet ruimte.

'Lucas' mompelde ze in zichzelf. 'Ik heet Claire trouwens'.

Ik wilde haar zeggen dat het een mooie naam was, maar ik durfde het niet, dus knikte ik maar.

Claire plakte een pleister op mijn hoofd en gaf een kusje op mijn wang. Mijn huid gloeide. Ik wilde haar een kusje terug geven, maar deed het niet. Alweer was ik te verlegen, te bang, te schijterig om ook maar te laten blijken dat ik haar waardeerde. Dus deed ik niks.

'Ziezo' zei ze met een grote glimlach.

We liepen samen terug naar het klaslokaal, waar ondertussen ook de andere kinderen waren verzameld. Juf Rianne klapte ik haar handen om de aandacht te krijgen. Claire liep naar haar eigen plekje in het midden van de klas en nam plaats. Iedereen staarde me aan.
Juf Rianne stelde me voor en zodra ik de kans kreeg nam ik plaats naast Claire. Ik hield niet van al die aandacht.

De dagen daarna raakte ik aardig gewend aan school. Claire hielp me met alles en we waren onafscheidelijk. We speelden samen en na schooltijd heb ik haar zelfs een keertje mee naar huis genomen.

Het was geweldig. Tot die dag kwam....

Op een ochtend als vele anderen was het plekje naast mij in de klas leeg. Ik ging ervan uit dat Claire te laat was of ziek was of wat dan ook. Anders had ze het me vast wel laten weten.

Maar aan het begin van de les had juf Rianne een belangrijke mededeling;
Claire was verhuisd naar de andere kant van het land. En ik heb haar nooit meer gezien....