Susan gaapte. Ze hield haar hand voor haar mond. Peter keek haar bezorgd aan. ''Susan? Gaat het? Je ziet bleek''

''Ik ben gewoon moe Peter, dat is alles'' Ze gaf hem een vermoeide glimlach. Peter stond op en pakte haar pols. ''Kom Suus, ik breng je naar bed'' Susan trok haar pols terug. ''Peter, ik wacht op Caspian. Ik heb hem al een week niet gezien'' ze zuchtte verdrietig. Peter keek naar zijn zus. Haar zwarte haar glansde niet en haar blauwe ogen straalde niet. Al drie dagen zag ze er slecht uit en het leek erop alsof ze iets verzweeg. ''En ik wilde nog niet gaan slapen, ik euh..'' Ze boog haar hoofd. ''Ik wacht op Caspian'' zei ze stellig. Peter stond op het liep door de kamer. Hij gooide nog wat hout op het vuur. Vanuit zijn ooghoek zag hij haar zuchtte en haar ogen glinsterde van de tranen. Hij draaide zich meteen om en liep met grote stappen naar haar toe en trok haar van de bank waarop ze zat. ''Susan, je verzwijgt iets voor me en ik wil weten wat!'' Haar ogen werden groot en ze wende haar hoofd af. ''Susan, ik heb mama beloofd je te beschermen!''

''D-dan is dat je niet gelukt'' Haar schouders schokte en ze begon hard te huilen. Peter liet haar los en keek haar doordringend aan. ''Wat. Is. Er. Gebeurd?!'' Zijn stem klonk emotieloos en bevelend. Susan liet zich weer op de bank vallen en veegde haar tranen weg. ''Drie dagen geleden, ik was in het bos aan het rijden en ik-ik''

''Wat is er gebeurd Suus?'' Peter klonk nu bezorgd.

''Hij heeft me verkracht''