Susan

Een golf van misselijkheid komt in me op zodra ik mijn ogen open doe. Ik ruk de dekens van me af, spring uit bed en ren naar de wc. Ik laat me voor de wc op mijn knieën vallen. Net op tijd. Het haar wordt uit mijn gezicht weggehaald en naar achter gehouden. "Het komt goed love" zegt Caspian zachtjes terwijl hij over mijn rug wrijft. Als er niks meer omhoog komt, haal ik diep adem en recht mijn rug. Met de rug van mijn hand veeg ik over mijn mond. Caspian helpt me woordloos op te staan en tilt me dan in zijn armen. Ik ben zo moe. "Ik haal water voor je" zegt hij en drukt een kus op mijn voorhoofd. Hij legt me in bed en trekt de deken over me heen. Dan loopt hij naar de deur, de gaan op. De houten deur valt me een bom dicht. Ik zucht diep. Ochtendmisselijkheid. Ik ben al ongeveer drie maanden zwanger en je kan het al een klein beetje zien. Of je moet denken dat ik ben aangekomen. Ik heb Peter, Edmund en Lucy nog niks verteld omdat ik wilde wachten totdat ik drie maanden was en zeker wist dat alles goed was. Ik doe mijn ogen weer dicht en kruip dieper onder de dekens.

Ik voel een kus op mijn wang en het gevoel dat het matras inzakt. Caspian. Ik open mijn ogen zo dat ik van onder mijn wimpers kan kijken.
Het is Peter.
"Susan" fluistert hij en gaat met zijn hand over mijn wang. Ik lig op mijn zij, met mijn hoofd naar hem gedraaid. Maar ik doe net alsof ik slaap. "Caspian kon het je niet vertellen" zegt hij zachtjes en mijn hart slaat een slag over. Wat niet vertellen? "Luan" zegt Peter. Ik besluit toch mijn ogen helemaal open te doen en kom voorzichtig overeind zodat ik op mijn ellebogen steun. "Luan?" vraag ik met een steen in mijn maag. Een naar gevoel bekruipt me. "Hij heeft een brief gestuurd, dat hij mij en Caspian wilde spreken e-"
"Nee!" zeg ik, luider dit keer. "Jullie gaan niet!" zeg ik en kan de trilling in mijn stem niet tegenhouden. "Suus" zegt Peter liefkozend en gaat met zijn hand langs mijn gezicht door mijn haar. "Lucy zei precies het zelfde, maar als ik niet ga" hij zucht en zijn blik wordt verdrietig. "Zal hij jouw en Lucy vermoorden" Instinctief gaat mijn hand naar mijn buik. Mijn kind, ons kind. Ik haal trillend adem. "Ik dacht" zeg ik maar schud mijn hoofd. "Wat dacht je Suus? Dat het over was? Nee Ledas was weg maar Luan had zich teruggetrokken. Dit hadden we al verwacht"
"We?" vraag ik verbaasd. "Caspian, Ed en ik"
"Jullie wisten dat er zo iets zou komen! Maar hebben mij en Lucy er niks over verteld!" zeg ik nu geïrriteerd. "Je bent nog steeds niet helemaal beter Suus, mentaal bedoel ik. Caspian vertelde me dat je nog steeds gillend wakker wordt" Ik slik hoorbaar. "Ik voel me gewoon zo vies en waardeloos Peter!" huil ik nu. "Wat Hades me heeft aangedaan en daardoor heb ik een kind gebaard dat voor nog meer onheil zorgde in Narnia!" Peter kijkt me geschokt aan. "Ik wist niet dat je je zo voelde Suus" zegt hij zachtjes. Ik knik. Peter houdt zijn armen open en ik kruip erin. Ik huil alles eruit, met schokkende schouders. Als ik goede moeder wil zijn moet ik mentaal weer sterker worden. En dat betekent mijn grootste angst waar moet worden; weer de oorlog in om mijn ongeboren kind een veilige toekomst te geven.