△▽ APRIL ▽△

Pamiętam jak zawsze mi dokuczał, był dla mnie niemiły i śmiał się ze mnie prawie za każdym razem, gdy miał ku temu okazję. Był okropny. I pewnie nadal taki jest.

- Mamo! - Pobiegłam z płaczem do domu.

- Co się stało skarbie?

- Bill się ze mnie śmieje, bo się wywróciłam! Mówi, że jestem okropną niezdarą! - Wskazałam na drzwi, w których stał mały chłopczyk o blond - złotych włosach i śmiał się głośno.

- Jaki Bill skarbie? Ja nikogo nie widzę.

- Jak to!? Przecież stoi o tam, w drzwiach! Nie słyszysz jak się ze mnie śmieje!? - Patrzyłam na nią ze łzami w oczach.

- To twój wymyślony przyjaciel tak?

- Ja go wcale nie zmyśliłam! - Tupnęłam nogą oburzona, a on śmiał się coraz bardziej. Mama patrzyła na mnie zdezorientowana. W końcu pobiegłam do pokoju i się w nim zamknęłam.

- Myślałaś, że ona ci uwierzy? - Usłyszałam.

- Idź stąd! Zostaw mnie w spokoju!

Śmiech. Ten jego głośny, okropny śmiech, którego tak bardzo nienawidziłam.

- Ona nie może mi nic zrobić. Nawet mnie nie widzi. Jesteś taka głupiutka April - rzuciłam w niego poduszką, ale ta przeszła przez niego na wylot. Nie mogłam mu nic zrobić. Znów zaczął się śmiać, a mnie jego głos odbijał się echem w głowie.

- Przestań! Zamknij się wreszcie! - Krzyknęłam najgłośniej jak potrafiłam. - Nienawidzę cię! Rozumiesz!? Jesteś okropny i niemiły! Ciągle się tylko ze mnie naśmiewasz i mnie wyzywasz! - Po policzkach spływały mi słone łzy. - Dlaczego ty mi to robisz, co? Co ja ci takiego zrobiłam?

Najpierw patrzył na mnie lekko zdezorientowany tym, że tak na niego krzyknęłam, a potem uśmiechnął się jak gdyby nigdy nic.

- Zawarłaś ze mną układ.

- Dlatego mnie tak traktujesz? - Pociągłam nosem i otarłam rękawem łzy. - Mogłbyś mi pomóc, a nie ciągle się ze mnie śmiać, wiesz? Nie chcę cię znać. - Ponownie wtuliłam się w poduszkę. Chciałam żeby zniknął, i zrobił to, parę lat później.

Miałam wtedy chyba jakieś dziewięć albo dziesięć lat. To był punkt przełomowy naszej relacji, potem przez jakiś okres prawie w ogóle się nie odzywał. Może chciał przemyśleć swoje zachowanie? Kto wie? A może to ja chciałam by to zrobił. Nawet jeśli jest taki jaki jest, to mnie na nim zależy. Przyzwyczaiłam się do jego obecności i kiedy zniknął... Zrobiło się tak nagle pusto.

Potem było już zupełnie inaczej. No prawie, bo nadal bawiło go moje nieszczęście, ale już nigdy więcej tak na niego nie naskoczyłam.