NAKED TRUTH
(Montenegro Naked Series: #3)
(ON-GOING)

Started: January 18, 2019
Ended:  ———————

*****

FRANCHESCA's POV:

"Tatlo na lang, tatlo na lang!" Rinig kong sigaw ng kundoktor ng bus. Mahigpit akong napahawak sa bitbit kong bag, at malalim na nag-isip kung itutuloy ko pa ba ang balak kong lisanin ang lugar kung saan maraming masasakit na karanasan akong napagdaanan.

I cannot help myself but to shed tears, because the memories and anxiety of the past has begun to come back on my mind as if it had just happened yesterday.

Muling umusbong ang mapighating kirot sa aking puso, dahil rumehistro na naman sa aking isipan ang kanyang mukha habang matamis na nakangiti.

I slowly close my eyes and remembered every corner of his face, "Please, give me a sign if I should've let you go." Pabulong kong sambit sa hangin habang pinapakiramdaman ang pagpintig ng aking puso.

Nasa ganoong pag-iisip ako nang muli kong marinig na nagsalita ang kundoktor, "Isa na lang— sumakay na ang nag-iisa riyan para makaalis na tayo!" Sigaw nito habang nakabungad sa bukana ng bus.

I immediately staggered when I heard it, and hastily walked to the bus, which is now bound to Batangas Grand Terminal.

"Manong! Ako po— ako po!" Nagmamadali kong sambit upang hindi na tuluyang maibigay sa ibang pasahero ang pagkakataong iyon.

When I finally got to the bus, I quickly searched the vacant seat, which was reserved for a loner like me. Nakita ko na nasa pinaka-dulo pa ito, kaya naman labis-labis ang paghingi ko nang pasensya sa mga kapwa ko pasahero dahil sa bigat at laki ng hawak kong travel bag na bahagyang nakakaabala sa makipot na daan ng bus.

"Ano ba 'yan!" Hasik ng iba, ngunit hindi ko na ito binigyang pansin pa at nagpatuloy sa aking pakay.

Nang tuluyan kong marating ang aking pwesto ay pabagsak kong inilapag ang bitbit kong bag sa paanan ng bakanteng upuan, bago sinipat ang makakatabi kong pasahero. Nakita ko na tulog na tulog ito habang nakasandig ang ulo sa bintana ng bus, na hindi man lang alintana ang mga ingay at nangyayari sa kanyang paligid.

The man was wearing a thick black jacket— while his ivory earpods clipped into his ears. I could not see his entire face, dahil natatabunan ito ng kanyang suot na hoodie.

I suddenly felt sorry for him, because he seemed exhausted. So I just shrug my shoulders for having no choice and decided to sit beside him.

Hindi pa nakakalapat nang wasto ang aking likuran sa backrest ng upuan, ay agad inihilig ng lalaking katabi ko ang kanyang ulo sa aking kanang balikat.

Dahil sa kipot at pang-dalawahan lamang ang pwesto na aking kinalalagyan ngayon, ay hindi ko maiwasan na maamoy ang nakakasulasok na hininga nito.

Hindi naman sa pagiging maselan, ngunit napakasang-sang ng amoy nito. Halatang lango ito sa alak, dahil nangangamoy chico na ang singaw ng katawan niya— na kahit 'yata ang malapit na pasahero sa paligid ko ay naaamoy na rin ito.

Halos maduwal na ako sa aking kinauupuan, ngunit pilit ko itong pinipigilan.

When the bus starts moving, I've also got the chance to shove his face— secretly, away from my right shoulder. Ngunit ang siste ay muli lang bumalik ang ulo nito sa balikat ko, na para kaming positive at negative magnet na hindi mapaglayo sa isa't isa.

I just keep myself to remain calm, and tried to detach his head that stuck on my shoulder— again. I thought I had escaped nor freed myself from him, ngunit segundo lang ang lumipas ay muli itong humilig sa akin. But this time, his face has crashed on my bosom.

Nag-init ang magkabila kong pisngi dahil sa pangyayaring iyon, kaya't wala sa sariling naitulak ko ang kanyang mukha nang sobrang lakas papalayo sa akin. Nakita ko pa na bahagyang nauntog ang ulo nito sa bintana ng bus, ngunit wala itong pakialam at nananatiling tulog pa rin.

I quickly crossed my arms on my upper body to block it, while my face was frowning really hard because of annoyance. Sino ba naman ang hindi maiinis sa ginawa nito. Malay ko ba kung nagtutulog-tulugan lang pala ang mokong na 'to para maka-chansing.

Imagine, maglalasing-lasing siya tapos hindi naman pala kaya ang sarili. What a pathetic āss!

I was so frustrated and annoyed because of what happened. Kaya naman mabilis ko itong kinompronta, dahil hindi ko kayang palampasin ang bagay na iyon.

"Kuya! Kuya, gising!" Hasik ko rito habang kinakalabit siya.

Ramdam ko na may mangilan-ngilang pasahero na ang nagsisimulang mag-uusisa sa amin, but I don't care— ang importante ay mapangaralan ko ang lasinggero na ito.

Sandali ko pa itong inurirat ngunit wala talaga itong pakialam. So, even if it's rude to do such thing— I quickly removed his earpods, which became a signal for him to open up his lazy eyes and swiftly look at me.

I was shocked by what I saw, at ang kaninang lakas ng apog kong kausapin ito ay biglang naglaho na parang bula. My feisty tongue suddenly shrank back on my mouth, because it didn't get the precise word that should exclaim to him.

"May problema ba, Miss?" Walang ganang tanong nito sa akin.

I was so shuddered by his bleak presence. His low tone voice gives a shiver down to my spine. Hindi ko mawari kung bakit ganoon na lang ako natameme sa harap niya na parang walang nangyari.

Para maiahon ang aking sarili sa pagkakapahiya, ay mabilis akong sumandal sa backrest ng upuan ko sabay sabing, "Nandyan na 'yung ticket inspector ng bus, baka sitahin ka." Kaswal kong turan habang hindi makatingin sa kanya.

Mukha namang wala siyang alam sa mga nangyari kaya naman hinayaan ko na lang ito. Mabuti na lang at naging alerto pa rin ako sa aking paligid, kaya't nagkaroon ako ng paraan para hindi magmukang tanga sa harap niya.

Even though I did not look at him— straight into his eyes. I still saw in my peripheral vision that his attention was focused on me. Pakiramdam ko tuloy ay para na akong matutunaw sa kinauupuan ko ngayon dahil sa pamamaraan nang pagtitig nito sa akin.

Just to make sure that my hunch was right, ay palihim ko siyang sinilayan— na dapat hindi ko na ginawa dahil seryosong nakatangin na nga talaga ito sa akin.

Tipid ko lang siyang nginitian habang nanginginig pa ang aking mga labi. Sa halip na sagutin ako ay mabilis lang nitong ibinalik ang earpods sa kanyang tenga, bago muling pumikit.

I just took a deep relief heave and decided to take a nap. Mahaba-habang biyahe rin ang aking lalakbayin at mukang kakailanganin ko rin ito para kahit papaano ay makalimot sa nakaraan— kahit sandali lang.

*****

TeamFRAVID Mag-ingay! Wooooh! 🙌 Kamusta naman ang unang Kabanata ng
Naked Truth?

Is it a Yay! 👍 Or a Nay? 👎

Comment down your thoughts below. See you next chapter, Lovies! ❤️

*****

Don't forget to tap the star ⭐️ button to vote.
Vote | Comment | Share
Facebook Page: Everjoy Condes #anaknikikodora
Facebook Group: THELABSSQUADWP
Facebook Official: Everjoy Condes WP