'We zullen op je wachten,' zei Bellamy tegen Sienna. Hij legde vluchtig zijn hand op haar schouder en liet hem er daarna afglijden.

'Tot zo,' antwoordde ze. Ze liep met haar ouders naar het Wolfs Hol, terwijl hij en Deegon een eindje richting de kreek liepen.

Bellamy ging op een steen zitten bij het water. Het was niet ver van het huisje af, maar ver genoeg om de gesprekken niet op te vangen. Zo had Sienna toch wat privacy met haar ouders en was hij niet heel ver weg.

Ze had verbaasd gereageerd toen ze haar ouders zag. Het kan niet gemakkelijk voor haar zijn geweest. Haar ouders hadden gedacht dat ze was gestorven, om er door ene brief achter te komen dat ze nog leefde en dat ze had moeten vertellen dat zij hetgeen was waar iedereen zo voor vreesde. Waarschijnlijk zou hij ook was angstig reageren, maar dit zou nooit bij hem gebeuren; zijn ouders zouden hem nooit komen opzoeken. Ze hadden hem weggestuurd, verbannen. Hij hield niet van hen en zij hielden niet van hem. Hij had zich daar al lang geleden bij neergelegd, dus het was oké. Soms miste hij het wel een beetje, vooral als ze Sienna zo zag met haar ouders, die van verdriet en gemis bijna huilde.

Bellamy staarde in het kreekje. Het kabbelde rustig door het bos heen. Hij hoorde voetstappen achter hem. Deegon legde een hand op zijn schouder. Bellamy draaide zich om, zodat hij Deegon aan kon kijken. 'Ik ga alvast terug naar het dorp. Ik moet nog wat dingen regelen. Blijf jij hier?'

'Ja, ik wacht op Sienna. Dan hoeft ze tenminste niet alleen naar huis te lopen.'

Deegon grinnikte. 'Een echte gentleman ben je hè.' Hij gaf een klopje op zijn schouder. 'Houd je haaks!' En Deegon liep weg.

Bellamy ging weer zitten en wachtte. Hij luisterde naar de geluiden om hem heen. Hij hoorde vogels fluiten en kikkers kwaken. Hij hoorde de wind die zijn naam leek te schreeuwen. Alhoewel de stem meer op Sienna's stem leek dan op de wind. Hij spitste zijn oren en luisterde. 'Help!' hoorde hij. Dat was niet de wind; de schreeuw om hulp kwam van Sienna.