'Zullen we dan maar?' vroeg Sienna, terwijl ze naar het Wolfs Hol wees. Ze liep richting het Wolfs Hol en haar ouders volgden haar. Ze opende de deur en hield die open voor haar ouders. 'Kom binnen,' nodigde Sienna hen uit. Aurora en Cade keken rond in het houten krot. 'Woon je hier?' vroeg Aurora voorzichtig.

Sienna grinnikte bij het horen van de onzekere stem van haar moeder. 'Nee mam. Ik woon in een normaal huis, beneden in de vallei. Ik heb een eigen huis.' Eigenlijk was ze best trots op zichzelf. Ze had best veel bereikt. Meer dan ze had durven hopen. Ze had nu een eigen huis, ze was vrij, volwassen en ze leefde nog. 'Maar dit huisje is wel van mij. Ik kom hier niet zo vaak, ik heb hier niet echt iets te zoeken, maar het is wel van mij. Het heet het Wolfs Hol. Hij was eerst van Rowan en toen van...' Toen hield ze op met spreken. Het was niet slim om te zeggen dat hij van Conan was. Dan wisten ze dat er een weerwolf in hun midden woonde, dat zou veel te gevaarlijk zijn. 'Van degene die mij veranderde en nu van mij.' Cade knikte, maar verder bleef het stil. Er viel een ongemakkelijke stilte. Ze had het liefst haar ouders aan een tafel laten zitten, maar ze had geen tafel of stoelen die niet elk moment in elkaar zouden zakken van ellende. 'Dus...' Sienna tikte met haar voet op de grond. 'Waar willen jullie het over hebben?'

Aurora zuchtte diep. 'Oh Sienna, het spijt me zo,' zei Aurora. Ze had moeite met het bedwingen van haar tranen.

'Hoezo?' Sienna keek hen niet-begrijpend aan. 'Jullie hebben toch niets misdaan. Jullie deden gewoon wat jullie vonden wat goed was. Zoals iedereen vond dat goed was. Dat snap ik heus wel, hoor.' Ze haalde haar schouders op.

'We hadden je moeten steunen. We hadden naar onze eigen dochter moeten luisteren. Niet naar Randall of de Raad. Naar jou.' Cade legde zijn hand op Sienna's schouder.

'Pap, het geeft niet. Het is wel vervelend dat ik nu niet meer thuis kan wonen, maar het dorp waar ik in woon, de roedel waar ik in zit, is echt heel erg prettig. Het zijn echt aardige mensen. En het verleden is het verleden. We kunnen daar nu niet zoveel meer aan doen. Maar wel aan de toekomst. Als we daar nou eens aan gaan bouwen.'

'Mooie woorden, lieverd. Je hebt zeker gelijk.' Toch keek haar moeder een beetje moeilijk. Sienna bleef lachen en haar rust bewaren, zoals Deegon dat ook had gedaan. Ze kon nog heel wat leren van hem. 'Het verleden is achter ons,' zei haar moeder uiteindelijk. 'Laten we het daar ook houden.' Aurora gaf haar dochter een knuffel. Het voelde wel goed om even weer bij haar moeder te zijn. Ze had het wel gemist.