'Neemt u plaats,' zei ze, wuivend naar de vier stoelen. De jager schoof een stoel achteruit en ging zitten. De stoel kraakte onder hem.

'Dank u wel voor uw gastvrijheid,' zei hij zacht. Ivy zei niets, maar lachte onzeker. Hij wist dat hij haar helemaal in zijn macht had. Precies waar hij haar hebben wilde. 'Ik wil echt niet een last zijn.' Hij stond op.

'Nee nee!' riep ze snel. 'U bent geen last! Gaat u zitten.' Hij lachte even.

'Och! Wat onbeleefd! Ik mezelf helemaal niet voorgesteld. Ik ben Dwight,' hij stak zijn hand uit.

'Ivy,' zei ze en ze schudde zijn hand. Achter haar begon de fluitketel te fluiten. Ze liet snel zijn hand los en zette de thee. 'Alsjeblieft,' zei ze toen ze Dwight zijn thee gaf. Hij ging weer zitten en leunde op tafel.

'Dank je wel, Ivy.' Hij pakte de thee aan en blies eraan. Eigenlijk haatte hij thee. Het was niet te drinken! Het was smerig, heet, kruidig... hij had liever toch iets anders.

'Hoe laat komt je man ongeveer thuis?' vroeg Dwight. Over een uurtje, dat wist hij zelf ook wel, maar hij moest het van haar horen.

'Over een uurtje, dacht ik.' Ze nipte voorzichtig aan de thee. Dwight greep langzaam naar het mes in zijn broekzak. 'Oh!' riep Ivy uit. Snel liet de jager het mes weer los. 'Ik ben vergeten te vragen of je er ook suiker in wilt. Wat egoïstisch van mij! Wil je er ook suiker in?'

Nee, dacht hij. 'Ja, lekker.' Ze stond op en draaide zich om. Dwight stond ook op en ging achter haar staan. Ivy moest op haar tenen staan om bij de suiker te kunnen. 'Wat doe je?' vroeg Ivy, terwijl ze achterom keek. Ze had angst in haar ogen. Prachtig hoe angst iemand mooier kan maken.

'Ik help je even met de suiker,' zei hij met een zweverige stem. Hij pakte de suiker van de plank en gaf het aan haar. Hij bewoog langzaam zijn hand naar de achterkant van zijn broek, om het mes uit zijn achterzak te halen. Langzaam sloot hand om het lemmet. 'Sorry,' fluisterde hij in haar oor.

'Waarvoor?' vroeg ze verbaasd.

'Hiervoor.' Hij haalde het mes in een soepele en snelle beweging langs haar keel. Ze keek hem met grote, angstige ogen aan. De suikerpot die ze in haar handen had, liet ze vallen. Het geluid van brekend glas vulde Dwights oren. Een prachtig geluid, vond hij. Daarna klonk de plof, van een lichaam dat de grond raakte. De vloer was bezaaid met suiker en bloed.

Hij nam de moeite niet haar ogen te sluiten, zo leek het veel mooier. De angst stond nog in haar ogen, een traan nog net niet gelaten. De jager stapte over haar lichaam heen, richting de deur. 'Oh...' zei hij, voordat hij de deur uit stapte. 'En bedankt voor de thee.'