Een ding dat nieuw was voor Sienna, was de communicatie. Iedereen was met elkaar verbonden. Ze kon ieders emoties voelen en ze wist ongeveer waar iedereen was. Ze voelde het wel, maar ze kon niet met hen spreken, dat kon ze alleen, als je met iemand een hele goede band had. Dat kreeg je ook niet zomaar, die moest je met z'n tweeën maken. Sienna had een gedachteband met Bree en Bellamy. Dat maakte het jagen wel wat gemakkelijker. Bellamy had er een met Deegon, Sienna, Bree en Elijah.

Er waren ook kleine rituelen voor als je geen gedachteband had met een andere wolf. Je kon zo'n band gemakkelijk maken en weer afbreken door middel van een ritueeltje. Soms moest dat als ze samen gingen jagen, maar over het algemeen kon Sienna goed uit te voeten met Bellamy en Bree.

'Laten we dat mannetje nemen daar,' zei Bellamy. Hij keek naar een jong mannetje dat stond te drinken bij het meer. Het was niet de grootste van de groep, maar wel de sterkste.

'Waarom die en niet de grootste?' vroeg Sienna voorzichtig.

'Het ziet eruit alsof hij elk moment kan worden verstoten door de groep. We willen ook niet dat de groep uit elkaar valt als we de grootste nemen. We moeten ons niet al te veel bemoeien met Moeder Natuur. En Deegon heeft er een kleine regel van gemaakt, voordat we deze jaarlijkse spelen doen.' Je mocht nooit de natuurlijk orde van de natuur verstoren. Niet voor een spelletje.

'Mij best,' zei Sienna. 'Laten we die maar nemen. Ik ga wel achterom.'

Ze liep in een rustig tempo met een grote boog om de kudde heen. De herten hadden haar niet in de gaten, dus kon ze rustig doorlopen, totdat ze aan de andere kant uitkwam. 'Ik leid hem wel naar jou toe,' meldde Bellamy. Hij kwam in beweging. Het duurde even voordat de herten doorhadden dat Bellamy wel heel dicht in de buurt kwam. Het jonge mannetje, maar Bellamy en Sienna naar geaasd hadden, had het veel te laat door. Hij sprong weg, maar Bellamy sneed hem van de groep af. Er was maar één kant waar het dier heen kon en dat was richting Sienna.

Sienna lag op de loer. Plat op haar buik, lag ze te kijken hoe Bellamy het dier naar haar toe dreef. Het dier probeerde in alle angst weg te glippen door het meer, maar het was te diep. Hij kwam telkens bijna vast te zitten. Bellamy was niet van plan om het dier zelf te pakken en bleef geduldig het hert naar Sienna lokken.

'We moeten hem uit zijn leiden verlossen,' zei Bellamy nadat het dier weer een poging deed om te ontsnappen via het meer. 'Dit is stressvol voor het dier.'

'Goed. Ik kom jouw kant op,' zei Sienna. Snel sprong ze op van haar plaats en sloot het dier in. Nu kon het hert nergens meer heen. Sienna kwam dichterbij en ontblootte haar tanden. 'Onthoud, doe het snel.'

Sienna kon niet echt knikken, maar als ze het wel kon, had ze het gedaan. Ze sprong op het dier. Ze kon de spieren van het hert voelen bewegen onder haar. Zo snel als ze kon zette ze kon haar tanden in de nek van het dier. Hij spartelde even, maar liet al snel los. Het was snel en pijnloos; een prioriteit van de roedel.

'Mooie slag!' juichte Bellamy.

'Dank je,' zei Sienna. 'Laten we gaan. Ik hoop dat we de eerste zijn. De nacht is nog jong. We hebben het snel gedaan!'

'Inderdaad. We hebben het heel snel gedaan.' Ze liepen samen terug met het hert tussen hun tanden. De terugweg duurde bijna twee keer zo lang als de heenweg.