Drie maanden later

Er zijn nu drie maanden voorbijgegaan, sinds de bijeenkomst. Het is rustig geweest. Mijn oude dorp houdt zich rustig en de roedel kan in vrede doorleven.

Ik ben er helemaal bovenop gekomen. Het duurde lang, dat revalideren, maar Bellamy is geen moment van mijn zijde geweken, terwijl ik langzaam aan het helen was. Er is weinig permanente schade, ik heb nu alleen nog een litteken in mijn nek. De wond zelf was best wel ernstig, maar het heeft ook wel voordelen gehad: ik ben dichterbij de roedel gekomen en zij bij mij. Ze hebben voor me gezorgd en mij geholpen. Ik voel me steeds meer een lid van de roedel en het voelt goed! Cale doet gelukkig niet meer lelijk tegen me, sinds hij me heeft geholpen. Ik ben hem best wel dankbaar.

Gelukkig is mijn haar weer aangegroeid. Het duurde een tijdje voordat het weer de normale lengte was. Eerst moest Bree met haar schaar een gedeelte van mijn haar eraf knippen, zodat het weer een beetje in model zat. Mijn arme haar! Gelukkig raakte ze mijn oren niet, wel bijna... Bellamy lachte zich helemaal slap toen mijn haar eraf ging. Echt vreselijk. Uiteindelijk heeft Bree hem eruit gestuurd. We hoorden hem buiten nog lachen.

Nu zit ik een hier een beetj

Sienna stopte met schrijven toen ze een schaduw over haar heen viel. Ze zat buiten op de heuvelrug, kijkend over de glooiingen en het waaiende gras. Een kleine bries liet haar haar dansen. Ze keek achterom en zag Bellamy staan. Een glimlach verscheen toen ze hem zag. 'Hé, wat schrijf je?' vroeg hij, terwijl hij achter haar ging zitten en zijn armen om haar middel sloeg.

'Oh, ik liep echt heel erg achter met mijn dagboek,' zei ze, terwijl ze naar achter leunde, tegen zijn borst aan. 'Ik dacht: ik vat het even samen. Er is niet echt veel gebeurd. Ik weet niet eens waarom ik het nog schrijf, niet dat iemand het ooit gaat lezen of begrijpen...' Ze sloeg het boekje dicht en legde het naast haar neer.

'Ik ben wel blij dat het rustig is,' zei hij, terwijl hij haar in haar nek kuste. 'We hebben nu drie maanden rust gehad. Hopelijk blijft het ook zo.' Terwijl ze zo in Bellamy's armen lag, keek ze beneden in het dorp. Het was een warme dag, maar dat waren ondertussen bijna alle dagen. Het dorp lag er rustig bij. De meesten waren buiten, hun eigen dingen aan het doen.

Even sloot Sienna haar ogen en luisterde. Ze hoorde Bellamy's hard bonzen, de wind waaien, vogels kraaien en bladeren ruizen. Het was prachtig hier. Vele malen beter dan het dorp waar ze uitkwam. Ze was hier gelukkig, met Bellamy en de roedel. Ze was zelfstandig, volwassen en een weerwolf.

'Ben je klaar voor vanavond?' vroeg Bellamy plotseling. 'Het is volle maan.'

Sienna zuchtte. Ze hield niet meer van de maan. Vroeger wel, toen ze niet elke keer hoefde te veranderen. Ondanks het feit dat het minder pijnlijk was dan de eerste paar keren, het bleef onhandig en erg onprettig. 'Alweer? Het lijkt wel alsof het elke week volle maan is.' Sienna trok een grassprietje uit de grond en liet hem in de wind los. Hij dreef mee op de wind, helemaal naar beneden.

'Had je ook maar als een Maankind geboren moeten worden.' Hij trok een scheve glimlach. Sienna legde haar hoofd in haar nek, zodat ze net Bellamy's gezicht kon zien. Snel drukte hij een kus op haar voorhoofd.

'Alsof ik ervoor koos!' riep Sienna uit. Ze lachten en staarden in stilte naar de lucht, het gras en het dorp.

'Ik ben blij dat je hier bent gekomen,' zei Bellamy na een tijdje.

'Mmm... ja. Ik ook.'