Met een kleine tegenzin begon Sienna te lopen. Echt veel keus had ze niet, want ze kon het niet alleen. Waarom mocht ze het niet gewoon aan Siobhan vragen? Waarom Bellamy? Ze liep in een rustig tempo naar het laatste huis. Naast de deur hing een houten palet met een naam erin gesneden: Bellamy Reid. Ze keek naar zijn naam en glimlachte, dit was het goede huis. Ze vond het maar gek, dat ze hier was, maar ze was blij dat ze hier mocht zijn. Sienna hief haar arm om op de deur te kloppen, maar de deur vloog al open. Alsof Bellamy op haar had gewacht, achter de deur.

'Hé, jij ook hier?' vroeg Bellamy, terwijl hij relaxed tegen de deurpost aan leunde.

'Eh ja...' stamelde ze. Waarom deed hij dat? Haar zo in verlegenheid brengen? 'Ik wilde je vragen of je me...' Moest ze dit wel doen? Kon ze niet gewoon zichzelf op weg helpen? Ze kon nu gewoon nog weglopen.

'Ja? Je wilde me vragen of...?' drong Bellamy aan. Hij keek haar intens aan. Vond hij dit soms grappig?

'Ik moest je vragen om me op weg te helpen,' zei ze snel. Ze was blij toen ze het had gezegd. Ze voelde zich ongemakkelijk en niet heel erg veilig. Bellamy had iets vreemds. Iets jongensachtig, maar krachtigs.

Bellamy zei niets. Zenuwachtig keek Sienna naar de grond. Zou hij haar nu gaan uitlachen en de deur dichtsmijten?

'Ja, 'ké,' zei Bellamy, terwijl hij zijn schouders ophaalde en rechtop ging staan. Wat was dit voor vreemde man? Bellamy stapte de deur uit en sloeg de deur achter zich dicht. 'Er hoeft hier niet zo veel te gebeuren. Bree verzorgt het vee. De mannen bouwen huizen en de vrouwen zorgen voor de mannen. Simpel. Het enige wat je kunt doen is Bree helpen met het verzorgen van de paarden of helpen met het eten vinden. Kun je vissen?' vroeg Bellamy. Hij stopte en draaide zich om.

Sienna keek wat geschrokken. Vissen? 'Nee, maar ik kan het leren?' Sienna keek hem aan. Hij had lichte ogen, bijna zilver. Waarom had ze dat niet eerder gezien?

'Ik denk dat je dat leuk gaat vinden.' Hij glimlachte naar haar. Verlegen glimlachte Sienna terug. Ze kon Bellamy steeds meer begrijpen en aanvoelen. Zo streng als hij eerst leek, zo relaxed voelde hij nu. Ze voelde zich hier wel op haar gemak. Ineens leek het allemaal niet zo erg meer.

'Ik zal je rondleiden,' zei Bellamy. 'Voordat ik je aan het werk zet.' Hij liep het dorpje uit en Sienna volgde hem. Hij liep naar een weiland achterin, tegen de bergrand aan. In de wei stond een groep paarden rustig te grazen. Er waren meer paarden dan Sienna had gedacht, elf, voor iedere dorpeling een, allemaal waren ze anders.

'Zijn die paarden niet bang voor jullie? Ik bedoel... wanneer jullie veranderen?' vroeg Sienna. Zelfs durfde ze nooit in de buurt te komen van dieren, bang dat de dieren zouden weten wat ze was.

'We blijven gewoon uit de buurt, dan merken ze er niets van.' Bellamy haalde zijn schouders op. 'Heb je zin om te rijden?' vroeg hij.

'Ik...' overrompeld keek ze naar de wei. 'Ik heb nog nooit paardgereden,' stamelde ze. Waarom kon zij gewoon niets wat deze roedel wel kon. Ze moest nog zo veel leren.