Natalia idąc w stronę sypialni usłyszała z pokoju Sebastianka płacz. Domyśliła się, że pewnie usłyszał kłótnię jej i Kuby. Weszła do pokoju chłopca

- Synku, mogę? - zapytała Natalia, a chłopczyk tylko kiwnął twierdząco głową

Natalia weszła do środka i usiadła na łóżku chłopca. Otarła dłonią łzy chłopca

- Nie płacz synku - powiedziała Natalia

- Po prostu słyszałem jak się kłócicie. Nie chcę żebyście odeszli od siebie - powiedział Sebastianek, pociągając nosem

- Nie odejdziemy od siebie. Ale czasami dorośli się kłócą, ale trzeba to przeczekać i za jakiś czas wszystko będzie dobrze - wyjaśniła Natalia

- Na pewno? - zapytał chłopczyk

- Tak. Po prostu ja i tata mamy teraz ciężkie dni. Ale musimy to przetrwać i mieć nadzieję, że za kilka dni to minie - powiedziała Natalia, patrząc na chłopca

- Na pewno nie odejdziecie od siebie? - zapytał chłopczyk - Bo mój kolega z przedszkola teraz ma dwa domy - powiedział chłopczyk

- Nie bój się synku. Ty nie będziesz miał dwóch domków tylko jeden, w którym będziemy ty, tata, Zuza, Milenka, twój braciszek albo siostrzyczka i ja - powiedziała Natalia i się uśmiechnęła

Sebastianek przytulił się mocno do Natalii co ona odwzajemniła. Po kilku minutach poczuła spokojny oddech chłopca na swojej szyi, więc Sebastian zasnął. Natalia położyła chłopca na łóżku i przykryła go kołdrą. Wyszła z jego pokoju gasząc światło. Po wykonaniu wieczornej rutyny poszła do sypialni i położyła się na łóżku. Położyła swoje dłonie na swoim brzuchu

- Mam nadzieję, że tatuś przemyśli swoje zachowanie i wróci do sypialni - powiedziała Natalia do dziecka, masując się po swoim brzuchu

Po chwili położyła głowę na poduszce i momentalnie zasnęła.