Historia ta, miała miejsce 7 lat temu, gdy zmarł mój dziadek. Był on bardzo wesołym człowiekiem, potrafił śmiać się, pocieszyć, ale na każdego kiedyś przychodzi czas... Kiedy dziadek odszedł byłam małą dziewczynką i strasznie za nim płakałam. Zapamiętałam go jako uśmiechniętego staruszka, z zabawnymi zmarszczkami, o przyjaznym wyrazie twarzy. Kilka dni po pogrzebie dziadka, wraz z mamą jechałam do szkoły i uważnie wpatrywałam się w okno. Byłyśmy dosłownie przy skręcie do wsi, w której znajduje się szkoła, kiedy zauważyłam chmurę w kształcie twarzy mojego dziadka. Był jak zawsze uśmiechnięty i patrzył na mnie pełen radości. Odwzajemniłam uśmiech, ale nie powiedziałam o tym mojej mamie, a cała ta historia ujrzała światło dzienne dopiero parę lat później. Do tej pory nie jestem pewna czy naprawdę widziałam tę chmurę, czy to tylka moja dziecięca wyobraźnia pokazała mi osobę, której tak bardzo mi brakowało.