Γύρισα με τον Felix σπίτι, εκείνος ανέβηκε πάνω κι εγώ πήγα δίπλα στην Eunju...

Χτύπησα το κουδούνι της και εκείνη μου άνοιξε...

Δεν ήταν και σε τέλεια κατάσταση...

Την αγκάλιασα και πήγα μέσα στο σαλόνι και κάθησα στον καναπέ...

Eunju: πως κι από δω?

Olivia: ήρθα να δω την αδερφή μου!

Eunju: μόνο για αυτό?

Olivia: όχι! Ήρθα να το παίξω ψυχίατρος!

Eunju: ψυχίατρος?

Olivia: ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή!

Eunju: ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, για πες μου!

Olivia: αρχικά πες μου μετά από όλο αυτό και την απόσταση που ζήτησες, έχει περάσει ήδη μια βδομάδα, πως αισθάνεσαι?

Eunju: κομπλέ! Καλύτερα από πριν τουλάχιστον!

Olivia: εγώ γιατί δεν το βλέπω αυτό?

Eunju: τι εννοείς?

Olivia: βλέπω μια κοπέλα που δείχνει πως είναι καλά, αλλά κατά βάθος δεν νιώθει αυτό!

Eunju: ε?

Olivia: κοίτα, ξέρω τι ΞΕΝΕΡΑ πέρασες τότε που ο Felix και η άλλη η παλιομπιπ τα είχαν! Ήξερα από την αρχή πως για τον Felix νιώθεις κάτι παραπάνω και ξέρω πόσο τέλεια ήταν η σχέση σου μαζί του! Και θα σου πω κάτι! Είσαι τυχερή που έστω για λίγο καιρό τα είχατε! Δεν κάνω διαφημιστική καμπάνια! Απλά είμαι αδερφή του και τον ξέρω!

Έσκυψε το κεφάλι...

Olivia: ξέρω πως δεν ήθελες κι ούτε θέλεις επαφές μαζί του επειδή όλο αυτό σε πνίγει και σε χαλάει ψυχολογικά! Άκυρο σημείωσε λάθος! Σε καταστρέφει ψυχολογικά!

Πήγα και γονάτισα μπροστά της... Με τα δάχτυλά μου σήκωσα το πηγούνι της και την κοίταξα στα μάτια...

Olivia: δεν μου άρεσε να σας βλέπω έτσι, οπότε αποφάσισα να σου πω την αλήθεια... Ότι σου είπε ο Felix ήταν αλήθεια... Με την Madeline έγινε κάτι μια φορά όταν ΕΊΧΑΝ σχέση, το τονίζω, από κει και πέρα τίποτα άλλο.... Εκείνη την ημέρα η Madeline τον στρίμωξε!

Άρχισε να κλαίει...

Olivia: ο Felix δεν σε αγαπάει απλά... Σε λατρεύει! Δεν θέλει να πάθεις τίποτα κακό! Μην ξεχνάς, σε έσωσε δύο φορές! Μια τότε με το αυτοκίνητο και μια τότε με την Madeline... Πριν λιποθυμήσεις, άφησες ένα ουρλιαχτό... Όταν το άκουσε αυτό ο Felix, έτρεξε γρήγορα στο δωμάτιο, κλώτσησε την πόρτα, σε πήρε αγκαλιά και σε άφησε στην Rachel η οποία περιποιήθηκε την πληγή σου!

Της χαμογέλασα ελαφρά, έκανα μία παύση, σκούπισα τα δάκρυά της και συνέχισα...

Olivia: πιστεύεις ακόμα πως είσαι κομπλέ, καλύτερα από πριν? Δεν νιώθεις μια έλλειψη, ένα κενό στην ζωή σου? Είσαι σίγουρη πως η σχέση σας είναι τελειωμένη και δεν μπορείς να δώσεις μια ακόμα ευκαιρία? Είσαι σίγουρη για αυτό?

Με αγκάλιασε σφιχτά και ξέσπασε σε πάρα πολύ κλάμα!

Olivia: μην κλαίς, δεν θα αλλάξει κάτι! Μετά από αυτό, εύχομαι να σε φώτισα λίγο και να σκεφτείς πιο καθαρά τι θες και τι αισθάνεσαι!

Κούνησε καταφατικά το κεφάλι της...

Olivia: λοιπόν, θες να μου πεις τι σκέφτηκες?

Eunju: πως μου λείπει πολύ και πως τον αγαπάω κι εγώ παρά πολύ... Επίσης έπρεπε να τον αφήσω να μου μιλήσει, παρόλο που δεν ήθελα....

Olivia: ωραία τώρα θα σταματήσεις να κλαίς σαν πέντε χρόνων κοριτσάκι?

Γέλασε ελαφρά καθώς έκλαιγε και με αγκάλιασε ξανά...

Olivia: σταμάτα βρε κλαψιαρουλα μου! Θες να του μιλήσεις?

Eunju: πολύ... Πώς είναι? Είναι καλά?

Ε αυτό ήθελα! Αφού ενδιαφέρεται, είμαστε σε καλό δρόμο!

Olivia: όχι δεν είναι καλά... Βαριέται που ζει, τρώει ένα μικρό γιαουρτακι την ημέρα, το νερό το έχει παραλείψει λίγο, ουσιαστικά έχει πέσει σε κατάθλιψη... Όλη την μέρα είναι ξαπλωμένος στο κρεβάτι του και κοιτάει τον τοίχο...

Eunju: α τόσο καλά...

Olivia: αντέχεις να κάνεις λίγο υπομονή!? Θέλω να τον βοηθήσω λίγο να φύγει από αυτή την κατάθλιψη!

Eunju: θα σε βοηθήσω εγώ...

Olivia: τι? Πώς?

Eunju: πρώτον ή σπούδασα ή δεν σπούδασα ψυχολογία? Δεύτερον με έσωσε δύο φορές, του είμαι υπόχρεη!

Olivia: α ρε Eunju!

Είπα και την αγκάλιασα... Μου έδωσε μερικά tips και οδηγίες και τώρα υπομονή μέχρι τα γενέθλιά της...

End of Olivia's POV