Białe, jasne światło przechodzi w czerwień.

Biała kartka gęsto zapełniona słowami; moje miękkie, lekko chybotliwe pismo.

Robię reset.
Wszystko zaczynam od nowa, chociaż te strony przede mną są już zapisane i chociaż zawsze utykam w ruchu okrężnym; blondynka na rondzie, niekończaca się podróż donikąd.

Nie mogę tego przepisać, zmazać, to już było; to jest właśnie ten bagaż, z którym przyszło mi żyć. Zgrzytam zębami ze złości.
Byle w tym wytrwać.
Poodcinać wszystkie linki, które prowadzą w lini prostej do mnie.

To wszystko mnie zmieniło i nie można powiedzieć, że to była zmiana na lepsze.
Tysiąc komórek nowotworowych, które teraz trzeba szybko wyciąć zanim się namnożą bardziej.

Odchodzę.

Nie szukaj mnie, nie trzeba.