"Dlaczego ty mnie tak nienawidzisz? Dlaczego mnie tak każesz? (..) Dlaczego musisz zadawać mi taki ból? Nie wiem, co chcesz tym osiągnąć..dopiec mi? Wiesz jak kurewsko mocno mnie to boli, że cię nie ma?"

Krople deszczu, jedna za drugą, powoli spływa po szybie.
Rzeczywistość znowu się rozszczepia na dwoje, pozostawiając mnie w dwóch miejscach jednocześnie. Jestem tuż obok siebie, obserwując wszystko. Nie mogę jednak nic zmienić, jestem bezsilna, przynajmniej jeszcze teraz.
Rzeczywistość rozdziera się na jeszcze mniejsze kawałki; mój umysł potyka się o cząstkowe wspomnienia, pogubione myśli, przestarzałe, nic nie wnoszące wnioski.

Moja rzeczywistość różni się od rzeczywistości właściwej. Moja rzeczywistość istnieje tylko czasami, reszta jest życiem w uderzająco podobnej podróbce, gdzie leży moja strefa komfortu.

Promienie słońca przeglądają się w kałuży. Zapach rozgrzanego asfaltu unosi się w powietrzu.

Moje słowa klinują się w przestrzeni. Telefon milczy, ciąży mi w tylniej kieszeni spodni.
Czemu mnie tak każesz? Czemu zadajesz mi taki ból? Co chcesz tym osiągnąć?

Naprawdę, mogłabym sobie darować i przestać ironizować.

Tak jak to niebo po przelotnym deszczu, wszystko jest przecież przejrzyste i jasne. Wszystko znajduje się na swoim miejscu, ze swoją etykietką. Po co to zmieniać? Po co wyłamywać się poza obszar pierwotnie przyznaczony?
Igranie z losem skutkuje przytrzaśnięciem palców, bo wpycha się je tam, gdzie nie powinno.

"(..) I have no words to convince you of how real this is, how deep I feel, this is the most I can give you.
I cannot say you are beautiful and I'm sure as fuck can't forgive you.
I am sorry.
I am sorry I write poetry to make me feel like I deserve you.
Like the longer you spend on the tip of my pen
Makes me more qualified to love you than any of them.
I am sorry I write poetry in part to preserve you.
I've observed you on so many accounts
But it amount to nothing if I can't wait to see you in person;
And patience was never my virtue."
    ~"Take this as a compliment"