Waarschuwing: Er wordt over de dood gepraat. Als je daar niet goed tegen kan raad ik je aan dit hoofdstuk niet te lezen.

'Pap, is het waar wat Lotus zegt?' vraagt Jack. 'Ja.' zegt pap. 'Dus mam en jij zijn niet onze echte ouders?' vraagt Jack. 'Ja.' zegt pap weer. 'Zal ik Yasmine laten halen?' vraagt pap. 'Wie is Yasmine?' vragen Jack en ik tegelijk. 'Jullie moeder.' antwoord pap. 'Laat haar maar komen.' zegt Jack. 'Oke.' zegt pap en hij wil tegen een bediende zeggen/schreeuwen dat ze de koningin moet gaan halen als ik zeg: 'Ik zit nog steeds in de cel. Kunnen we misschien ergens anders praten?' 'Ja. Misschien in je kantoor?' bemoeid Jack zich ermee. 'Josh. Hier is de sleutel voor de cel en hier de sleutel voor de handboeien.' zegt pap. 'Ik zie jullie beide straks in mijn kantoor. Ik ga jullie moeder halen en brengen.' vervolgt hij en hij loopt weg na de sleutels naar Jack hebben gegooid. Jack lijkt te twijfelen wat hij nu moet doen. 'Ga je me nog bevrijden Jack?' vraag ik. 'Euh. Ja.' zegt Jack. Ik kijk hem afwachtend aan. Hij beweegt meteen na mijn blik te hebben gezien. 'Alsjeblieft.' zegt Jack na me te hebben bevrijd te hebben. 'Zullen we?' vraag ik. 'Ja.' is Jack's zijn simpele antwoord. Onder het lopen is het stil. Niet ongemakkelijk stil, nee gemakkelijk stil. We weten niet zo goed wat we moeten zeggen. We verwerken gewoon allebei het nieuws dat ze niet onze echte ouders zijn. Intussen staan we voor het kantoor van onze vader. 'Gaat het?' vraagt Jack. 'Ja.' antwoord ik. 'Zullen we?' vraag ik op mijn beurt. 'Ja.' is zijn antwoord en we lopen naar binnen. Binnen wacht onze vader in zijn stoel, met onze moeder naast hem op ons zodra we binnen zijn zegt mijn vader: 'Ga zitten.' en hij wijst naar twee stoelen. 'Waar komen we vandaan?' Jack valt meteen met de deur in huis. 'Jullie verhaal bij ons begint ongeveer tien jaar geleden.' het is mijn moeder die het zegt. Ze gaat verder na een hap lucht te hebben genomen. 'Op de dat die we nu als jullie verjaardag noemen. Ongeveer tien jaar geleden. Het regende en stormde zoals nooit eerder. Misschien gewoon de natuur. Of misschien omdat die dag er twee heksen werden verbrandt. Een man en een vrouw. Wij zaten veilig en wel te eten toen we geklop op de deur hoorde. Dat was jij Josh. Met Lotus in je armen. Je was twee en Lotus hooguit een paar maanden. Je vroeg of je even onderdak mocht. Jullie vader vroeg of jullie mee wilden eten. Jij zei ja. Later net na het eten vroeg ik of jullie ouders weten dat jullie hier zijn. En jij antwoorde met: onze ouders zijn dood. En toen dacht ik van O. Misschien kunnen we ze adopteren. Dus ik vroeg of je even kon wachten en jij zei Ja Majesteit. En ik liep na je antwoord naar Baltazar. Dat is jullie vader. Ik vroeg aan hem of we jullie zullen adopteren. Hij antwoordde waarom niet. Dus ik liep terug naar jullie en vroeg of jullie je door ons wilden worden geadopteerd en jij dacht even na en zei heel graag. Dat is hoe jullie bij ons terecht zijn gekomen.' beëindigt mijn moeder haar verhaal. 'Ik denk dat jullie beide dit even moeten laten in zinken. Ga maar even naar jullie kamer of zo.' zegt mam. We gaan beide naar onze eigen kamer en dan ga ik via de geheime doorgang naar Jack's zijn kamer. 'Hey L.' zegt Jack als hij me ziet. 'Hoi.' groet ik. 'Gaat het?' 'Ja.' antwoord hij. 'L... L... L?' storterd Jack. 'Wat is er Jack?' 'Je... Je haar!' 'Wat is er met mijn haar?' vraag ik. Het niet begrijpend. Ik kijk hem aan... en dan schrik ik. 'Jack?' 'Wat is er?' vraagt Jack. 'Je ogen!' zeg/schreeuw ik. 'Wat is er met mijn ogen?' vraagt Jack, het niet begrijpend. 'Ze... Ze... Ze... Ze veranderen van kleur.' zeg ik. 'Jouw haar ook!' 'Wat?' schreeuw ik.