Teddy Lupin kochał Victore Weasley.

Kochał to że pachniała lawendą i jakimś cudem pachniała absurdem.

Kochał to że ona kochała wygazowaną fantę w puszkach.

Kochał te momenty gdy potrafili usiąść obok siebie i zwymyślać na Greybacka.

I kochał fakt że rzeczywiście może, kiedyś będzie rzeczywiście w rodzinie Potterów i Wesleyów.

Noc była zimna więc spędził ją razem z nią. Pod jej ulubionym polarowym kocem oglądając słabe brazylijskie telenowele. Nie przyznawał się do tego że więcej czasu spędzał na patrzeniu na delikatnie oświetloną twarz swojej dziewczyny zamiast na to co działo się na ekranie. Teddy czasem miał problem z określeniem emocji, pewnie dlatego że babcia Andromeda wychowywała swoje dzieci inaczej niż teraz wskazywały standarty a Harry Potter miał swoje własne dzieciaki i nie mógł wisieć nad Teddym gdy ten tylko miał najdrobniejszy problem. Może i czasem złościł się gdy odkrywał nową emocję.

Ale ta?

Ta była miła, delikatna i niewinna i nie mógł się na nią złościć.

Mógł wręcz czuć że to co teraz czuł schowało cały zapach absurdu i lawendy w sobie. Że miało w sobie dziesięć a może i więcej zgniecionych czerwonymi tenisówkami puszek po fancie, że schowało wszystkie listy zapieczętowane wiśniową szminką, wszystkie wieczory i porozrzucane karty od monopoly, słabe nastolatkowe romansidła, żółte karteczki samoprzylepne z napisem ''Greyback śmierdzi,,.

Teddy Lupin nauczył się nowej emocji. 

I jeszcze nie wiedział że własnie przewrócił pierwszy klocek domina. Bo dopiero teraz Teddy Lupin miał nauczyć się emocji.

Bo dopiero teraz Teddy Lupin miał zrozumieć że miłość jest jest jeszcze bardziej bolesna niż Cruciatus.

(Ale strzelam rozdziałami, przepraszam że tamten był taki beznadziejny, miałam zły dzień. Ten był krótki bo Teddy nie umie opisywać emocji, woli się od nich odciąć jak najszybciej well (ta, tłumacz się ty leniu) (czy ja właśnie dałam nawias w nawiasie?) Jeszcze będzie o scorpiusie i rozdziały będą dłuższe, po prostu lubię przedstawić tak postacie na początku czy coś)