The End

"Umuwi ka na at mag-uu-"

Kaagad na narinig ni Harriet ang pagputol ng anak niyang si Coco sa tawag nila. She lowered her phone and stared at it for a while. Coco's starting to ask about her father. Anong isasagot niya rito? Kung hindi sana siya pumatol sa isang diyos noon ay hindi siya magkakaroon ng ganito kakomplikadong sitwasyon. She even dragged Charlotte's body and identity into this. Napapikit siya sa sakit ng kanyang ulo. Everything would have been easy for her if she had not fallen for a Greek god before. However, she did not regretted conceiving Coco as her child.

Napamulat si Harriet nang biglang maramdaman ang  kakaibang presensya sa kanyang likuran.

"Anong pakay ng isang naliligaw na demonyo rito sa aking pamamahay?" Tanong niya sa kalmadong boses.

Thygo was about to attack her on her back but Harriet was able to cast a protection spell quickly. She created a strong glass barrier between the two of them. Hinarap niya ang binata at tinignan ito sa mga mata nito. She watched the run of events and series of mental images flashed in his eyes. Dahil doon ay kaagad niyang nakilala si Thygo.

"I'm sorry but I have to save her," ani Thygo at nagsimulang sirain ang bagay na pumapagitan sa kanila.

Harriet completely understand the situation. The demon is lost. She smiled, an assuring smile.

"Naliligaw ka nga."

Harriet could give him a good fight but she chose to lower down her defenses and the strength of her shield giving Thygo much of an upper hand.

When the glass barrier finally broke into pieces, Thygo immediately attacked Harriet with his smoke curse. Nakailag si Harriet subalit sa pangalawang subok ni Thygo na tamaan siya ay nadaplisan siya nito. The man took this into his advantage. He threw consecutive attacks on her, weakening her and her ability to cast spell.

Unti-unti nang nanghihina si Harriet. Napatingin siya sa braso niyang nadaplisan ng usok ni Thygo. The darkness caused by his smoke curse began stretching upwards to her shoulder quickly. She's getting weaker and weaker and will surely be getting poisoned and cursed totally any moment by now. She has to counter this and stop this man from causing her more of it.

She muttered a spell to summon her wand. Thygo threw another attack but it faltered because she countered it. Tinawag ni Harriet ang pusa niyang si Maru na siya namang kaagad na tumalon mula sa isa sa mga kabinet na naroroon sa kanilang sala. Sa pagtalon nito'y nasagi ang ilan sa mga larawang naka-display doon at umagaw sa atensyon ni Thygo ang natitirang nakatayo sa ibabaw ng kabinet na iyon.

His right hand which was positioned for another attempt to attack halted mid-air due to surprise. His eyes widened in recognition upon seeing the smiling little girl with Harriet in the picture frame. Siya ay dinalang muli ng kanyang isipan sa mga alaala ng kanyang kabataan.

"Son, have no mercy in killing them. Humans are the lowest beings but they can be worse than us demons. Always remember that," bulong ni Crowley sa anak bilang paalala sabay tapik nito sa balikat niya.

Thygo stilled on his track with eyes devoid of any emotion while still holding the gun he used for his first human kill. He's just ten years old but he's much aware of his father's secret dealings and businesses. He was actually trained for it. As the eldest son of the King of Hell, he has the biggest obligation and expectation among all of his brothers.

"Celeste, pagpahingahin mo na muna siya," utos ni Crowley sa ina ni Thygo saka binalingang muli ang anak.

"You made me proud, son," he told him and ordered his men to clean the scene before finally exiting.

Nag-aalalang napatingin si Celeste sa anak. Despite her being an alpha demon, she still does not want her son to involve into this kind of matter. Ironically, she's a demon who possesses a heart of gold and who believes in the goodness of everyone. Kahit man ayaw niya sa kanilang sitwasyon ay wala siyang magagawa sapagkat ito na ang nakasulat sa kanyang tadhana.

Unshed tears were brimming in her eyes while wiping with a damp cloth the hands of her still emotionless son. Hindi ito ang buhay na gusto niya para sa kanyang anak. Mahigpit niyang hinawakan ang mga kamay nito dahilan para tumingin ito sa kanya.

"Why are you crying mom? Aren't you happy like dad? I just had my first kill," tanong nito sa inang lumuluha na.

"Anak, hindi dapat ganito ang buhay mo. You deserve to be happy not in pleasing your father, not in this way," umiiling na wika ng kanyang ina.

"But I still believe in you. I still have faith in the goodness of your heart. Alam kong hindi ka tuluyang lalamunin ng kasamaan."

"But kindness will make me a weakling mom. It will kill me. Those who are kind are weak."

"No, son, no. Walang duwag na nilalang anak. Tandaan mo 'yan. Dalawang uri lang sila, ang matapang at ang tumatapang. They become stronger when they have someone to protect and protecting someone at the cost of your life is love and love is kindness."

"Dad told me I should not be kind to our enemies especially to humans. They are worse than us. He said his human mother sold him to the demon in exchange for three pigs. Ganoon lang po ba ang halaga ng isang anak para sa mga tao?" Inosenteng tanong ni Thygo sa ina.

"Children are every mother's priceless possessions. Wala kayong katumbas para sa amin. It's true that there are maybe humans much more evil than us but not all of them. C'mon, let me show you something."

Tumayo si Thygo mula sa pagkakaupo sa kama ng kanyang mga magulang at sinundan ang kanyang ina patungo sa malaking salamin na nasa dingding ng kwarto nito.

When Celeste touched the human size mirror in front of them, it created a ripple like effect until it showed a little girl with green eyes. The cute little girl was of the age seven and was wearing a girl scout uniform. Kulot na itim ang buhok nito at kahit na nawalan ito ng dalawang ngipin sa harap ay malapad parin ang ngiting iginagawad nito sa kanyang mga madadaanang kakilala.

Katatapos lang ng klase niya at ramdam na niya ang gutom kaya dumaan muna siya sa isang panaderia at bumili ng apat na coco bread na siyang paborito niya gamit ang natitira niyang barya. Sininghot-singhot ng bata ang amoy ng mga mainit na tinapay na kagagaling pa sa oven. Napatigil siya sa ginagawa nang mapansin ang isang batang lalaking nasa edad nuebe anyos na pilit na inaabot gamit ang mataba nitong kamay ang isang tinapay malapit sa pwesto nito upang manakaw iyon.

"Psst," tawag niya rito.

"Ano yan?" Tanong niya sa bata.

"Wag kang magsumbong please. Nagugutom na talaga ako," pagsusumamo ng bata.

Napatingin naman ang batang babae sa hawak niyang supot na may mga tinapay at sa batang lalaki nang pabalik-balik.

"Lapit ka nga rito kung ayaw mong isumbong kita."

Lumapit naman ang batang lalaki sa kanya sa takot na isumbong niya ito sa may-ari ng panaderia. Nang nasa harapan na niya ito ay bigla niyang hinawakan ang palapulsuhan nito upang hindi makawala ang bata. "Huli ka!"

Nagulat ang bata at pilit na inalis ang pagkakahawak nito sa palapulsuhan niya na hindi naman niya magawa sapagkat nanghihina na siya at gutom na gutom na rin kaya hindi na niya kayang manlaban pa.

"Manang!" Tawag nito sa nagbabantay sa panaderia.

Lalong kinabahan ang batang lalaki sapagkat malakas ang kutob niyang isusumbong siya nito sa nagbabantay.

"Padagdag nga po ng apat pang coco bread dito," ani ng batang babae sabay abot ng supot sa nagbabantay.

Nabigla ang batang lalaki dahil hindi siya isinumbong nito gaya ng inaasahan niya. Ang mas ikinagulat niya pa ay ang pag-abot nito ng supot ng tinapay sa kanya matapos siya nitong bitawan. Kinuha ng batang babae ang ipon niya at idinagdag iyon bilang bayad sa tinapay.

"Kukuha lang ako ng isa ha. Paborito ko kasi to e," wika nito.

"Ibibigay mo talaga sakin to?" Di makapaniwalang tanong ng batang lalaki.

"Wag mo na ulit gagawin iyon ha. Hindi kasi maganda iyon. Kung nagugutom ka umuwi ka na lang sa inyo. Alam kong may bahay kayo. Naglayas ka lang talaga. Pansin ko 'yon kasi hindi ka pa ganoon kadungis kompara sa ibang batang pulubi. Kung titignan din ang tsinelas mo mukhang bagong bili pa. Mataba ka rin saka makinis ang balat kaya imposibleng hirap na hirap na kayo," pagtutukoy ng batang babae sa mga napapansin sa batang lalaki habang pinaparaanan ito ng tingin mula ulo hanggang paa.

"Maraming salamat," naiiyak na wika ng batang lalaki at namumula rin ang matambok nitong pisngi dahil sa pagpipigil ng todo sa pag-iyak.

The cute little girl smiled widely, showing her toothless front teeth. She finds it amusing to help someone who's actually older and taller than her. The boy looks very innocent and fragile while munching on his coco bread with crimson chubby cheeks subtly moving in an up and down motion.

"Anong pangalan mo?" Tanong ng batang babae sa lalaki.

Natigil ito sa pagkain at tumabi rin sa kanya paupo kaya bahagya pang lumundag ang matabang pisngi nito na ikinabungisngis naman ng batang babae.

"Cameron," he replied smilingly and the girl noticed the sudden flicked of red in his eyes.

Nagpatuloy ang takbo ng mga pangyayaring nakikita ni Thygo sa salamin ng kanyang ina. Sa pagkakataong ito, ang batang babae ay sumakay na ng LRT pauwi mag-isa. Sinanay na kasi ito ng nanay niya sa ganitong klase ng mga bagay. Nakaupo naman siya bago pa bumaha ang mga papauwi ring pasahero papasok ng tren.

Isang matandang babaeng nakatalukbong ng itim na balabal ang tiyempong nasa harapan niya at nakatayo kasama ng ilan pa. Napansin agad ng batang babae na nahihirapan ang matanda sa pagtayo. Medyo kuba na ang likod nito at may dala pang mga mabibigat na gamit. Sinilip naman niya ang mga katabi niyang lalaki na nakaupo rin. All of them were busy on their mobile phones while some as she observed were just pretending to be preoccupied in order for them not to notice the old lady. Halatang walang balak ang sinuman sa mga itong magpaupo sa matanda. Tumayo ang batang babae nang hindi na siya makatiis sa inaasal ng mga lalaking naroroon.

"Dito na po kayo maupo, lola," magalang na sabi ng batang babae.

"Sigurado ka hija?" Nakangiting tanong pabalik ng matanda at sinadyang ipakita sa kanya ang pagbabago ng kulay ng mga mata nito sa purong itim. Thygo knew from then that it was actually his mother disguised as an old woman to test humans.

Natigilan ang batang babae sa nasaksihan pero kaagad din itong bumawi ng ngiti at tango.

"Opo."

Bumalik sa dati ang kulay ng mga mata ng matandang babae at sinserong nginitian ang bata.

"Hindi ka ba natatakot sa akin hija?" Tanong niya rito.

"Natatakot po siyempre," pabulong na tugon ng bata.

"Pero mas nangingibabaw po ang kagustuhan kong tulungan kayo kasi po isa akong girl scout at ang isang girl scout ay laging handang tumulong kahit ninuman," pahabol ng batang babae sabay saludo pa na ikinatuwa naman ng puso ni Celeste na nagpapanggap na matanda sa oras iyon.

This is one of the reasons why she didn't lost her faith in humanity and the goodness of humans. From that instance also, Thygo have finally come to understand the goodness that his mother was talking about and had fallen in love with it.

After several years, when he met the unsmiling and mysterious Gracie White, he mistaken her as the little girl he saw that day due to their great resemblance. Then, when he met the optimistic and smiling Coco in Cali, he was really surprised to see another one with fitting similarities to the little girl. He was really confused by then but had made himself believe that it was really Gracie he's looking for not until he saw the picture of that little girl again in the Quizon residence.

Mabilis na kumilos si Harriet. She casted a body caging and submission spell on him while he's distracted with the photo. Nakulong si Thygo sa katawang pusa ni Maru at magiging sunod-sunuran na siya ni Harriet dahil sa isa pa nitong spell na ipinataw sa kanya. Samantala, ipinaglaho naman ni Harriet ang kanyang wand bago siyang tuluyang nawalan ng malay kasama ng kaalamang kahit na malabanan niya ang kapangyarihan ni Thygo ay alam niyang hindi niya lubusang maaalis ito.

Nanatiling nakakuyom ang mga kamao ko matapos masaksihan ang lahat. He was the root cause why my mother cannot hear me no matter how many times I told her I love her and why she was incapable of answering me also with 'I love you too' with her once soothing voice. He was the main reason for my mother's suffering. Siya ang puno't dulo ng lahat ng ito!

"Coco," Thygo tried to catch my attention.

"Zmiana!" I shouted but nothing happened to him. Instead, his cat like ears returned to its normal figure.

Maging siya ay nagulat sa nangyari. Napatingin kaming dalawa kay Master Thirdy nang magsalita siya.

"Now that Coco has the answers. Your curse is already broken," pagtutukoy niya kay Thygo.

"How could that possibly happened?" Naguguluhang tanong ng binata.

"Harriet made sure that the key to break your curse is Coco's forgiveness."

"Zmiana! Zmiana! Zmiana! Zmia..." I shouted furiously in repetition and when I realized that it was a futile attempt, I began crying like a mad man.

Napasalampak ako sa sahig at patuloy na humagulgol habang paulit-ulit na sinusuntok ang sahig. Ramdam ko ang paghawak ni Thygo sa mga braso ko upang patayuin ako subalit galit na hinawi ko ang mga iyon. Hinarap ko siya at kinuwelyuhan.

"Kasalanan mo kung bakit nagkaganun si nanay! Wala naman siyang ginawang masama sa'yo! Sa inyo ha! Bakit dinamay mo siya?!" Walang tigil kong pinaghahampas ang dibdib niya sa galit pero hinahayaan niya lang akong gawin iyon sa kanya.

"Ano masaya ka na?! Masaya ka na kasi ligtas na si Gracie kapalit ng paghihirap ng nanay ko?"

Hinuli niya ang mga kamay at buong lakas iyong pinigilan sa paghampas pa sa kanya.

"You think I am happy seeing you this way? Sising-sisi ako sa ginawa ko, Coco," natigil ako sa paghampas subalit nagpatuloy sa pag-agos ang mga luha ko.

Mariin siyang pumikit saka nagdilat ng mga matang may namumuong luha at nagpatuloy. "If only I knew earlier...I could never hurt the one I love...I could never hurt you."

May kung anong kirot sa puso ko dahil sa narinig. Buong lakas kong binawi ang mga kamay ko mula sa kanya bago pa ako bumigay at hinarap si Master Thirdy.

"Paanong nangyaring napatawad ko siya?" I asked him while pointing Thygo.

"Ikaw lang ang makakasagot niyan," he said.

Ipinameywang ko ang kaliwang kamay ko habang ipinasadahan ko naman sa aking buhok ang kanan sa sobrang prutrasyon. I squatted on the floor after, then hugged my knees and sobbed my heart out. Bakit kailangang mangyari ang mga to?

No matter how hard I try to deny deep within me but I knew I have already forgiven him. Whether you are a human, demon or anything else, we all have rooms for errors. We commit mistakes and did something very wrong and terrible but sometimes we are pressured to do them because someone dear to us are at stake. And I hate that I completely understand him. If ever that I am in his position, I could probably do the same thing for the people I held important in my heart. Sacrificing what is good and right for the sake of my loved ones. But our failures' roles are not only to pinpoint in which part we failed but to also served as our lessons and reminders that we once became selfish, we succumbed to weakness and at the same time showed courage in braving anything for the ones we love. We are all entitled to accept them and be accountable for it and I verily believe that thing alone is worthy of one's forgiveness.

"I'm sorry. I'm really sorry," paghingi niya ng tawad sa akin.

"Your mother did not died on the day you met Eve."

Napaangat ako ng tingin kay Thygo na naka-squat na sa harapan ko. Paano niya nasabi iyon? Pareho kaming nandon nang pahirapan ni Eve si nanay at kitang-kita namin ang lahat.

"Apollo came after we left Harriet," he added.

"Bakit hindi siya nagpakita sa akin kung ganun? Bakit hinayaan niya akong maniwalang patay na siya?"

Nag-iwas ng tingin sa akin si Thygo. He's finding it hard to answer me.

"Dahil bumalik siya rito sa Abseiles nang mailigtas siya ng tatay mo. I did not hear any from her after that and until she visited me in my dreams."

"There's one more thing I want you to know." Sabay kaming napatingin sa nagsalitang si Master Thirdy.

"The Fandrall guards immediately detected Harriet's arrival in Abseiles so they caught her and today is actually her execution in the capital."

Hindi ko maintindihan kung anong mararamdaman ko. Tuwa na buhay pa siya, inis dahil hindi niya sinabi sa akin ang lahat at takot para sa posibleng mangyari sa kanya. Pinunasan ko ang mga luha ko at kaagad na tumayo para lumapit kay Master Thirdy.

"Coco," tawag ni Thygo sa akin nang lumuhod ako sa harapan ni Master.

"I know you can grant my wish. Please take me to her. Kahit iyon lang, parang awa niyo na."

💀💀💀

Fandralls and many other creatures gathered in a big crowd to witness the execution of a woman whom they held captive and liable for the crimes her parents had made.

In the center of the howling werewolves, screaming goblins, hovering dragons and apoplectic white witches was the wounded, helpless and tightly tied person pushed to become guilty of crimes she did not committed.

Tumulo ang mga luha ko nang makilala agad siya kahit nasa malayo pa lamang ako. Nakaluhod siya at nakatungo ang ulo sa sobrang pagod, sakit ng katawan at gutom sa tabi ng isang berdugong inatasang bawiin ang kanyang buhay. They're planning to hang her to death. Pansin ko ring nagkulay abo na ang mga mata ni nanay. Indikasyon na tuluyan ng tinanggal ang mana niya dahilan upang siyang mabulag. Ikinuyom ko ng sobrang higpit ang mga kamao ko at nagpaplanong isigaw ang matinding galit na nasa loob-loob ko subalit tinakpan ni Thygo ang bibig ko at inilingan ako.

"We can't fight them. Dalawa lang tayo and they're with the migthiest white witches," he whispered. Inalis ko ang kamay niya sa bibig ko.

"Wala siyang kasalanan. Hindi niya kasalanan ang ginawa ng mga magulang niya," umiiling at umiiyak kong wika.

Hinatak patayo ng berdugo si nanay at itinali na sa leeg niya ang taling gagamitin sa pagbitay sa kanya. Hindi siya pinatayo sa isang silya subalit ang berdugo ay pumwesto na sa likuran kung saan hihilahin nito ang tali upang umangat si nanay.

"I can't just stay here and watch them kill my own mother! Do you get me? Not now, never. Wag ang nanay ko Thygo. Siya ang buong buhay ko."

"Hindi natin sila kaya at nangako ako sa nanay mo at sa sarili kong poprotektahan kita kahit buhay ko pang kapalit."

"You're not going to die with me...because I'll do this fight alone," wika ko at mabilis na pinalitaw ang aking wand bago ako gumamit ng teleportation spell.

Nagtungo ako sa kumpol ng mga nilalang na natutuwang mapanood ang nangyayari at nilabanan sila isa-isa. Alam kong dehado ako subalit wala akong pakealam. I don't care if I die in here. As long as I die fighting for nanay. Ilang sugat na ang tinamo ko subalit hindi ko iyon inalintana. Thygo also get in the scene to help me.

Napatingin ulit ako sa gitna nang humiyaw ang mga naroroon sa tuwa. Nanlaki ang mga mata ko sa gulat sa nasaksihan. They already hanged nanay.

"Nanay!"

Kahit na nahihirapan ay pinilit na hanapin ni nanay ang pinanggagalingan ng sigaw ko at nang matagpuan ako ay ngumiti siya sa akin. Then, she mouthed the words I keep hearing her before and even when she lost the ability to say so. She mouthed I love you. Her loving smile vanished and she finally closed her eyes. I know that by then she's gone.

Kahit paulit-ulit pang makita ng isang anak ang pagkamatay ng kanyang mga magulang ay hindi parin nito maiibsan ang sakit na nararamdaman niya gaya noong unang pagkakataon. Dinodoble lamang nito ang sakit. Seeing a parent suffer is pain for their children and witnessing them die is suicide. I could feel a thousand knives stabbing my heart, soul and whole being again and again and again. Napaluhod ako at hinawakan ang dibdib ko sa sobrang sakit at humagulgol.

Thunder roared the place where we are as I continued mourning over the death of my mother and as I fill my heart with so much rage. I could feel the extreme wrath slowly and wholly consuming me. I am so furious I want to kill.

"Coco," pagtawag ni Thygo sa atensyon ko.

Tumawa ako kahit na nagpupumiyos ako sa galit. Kahit na nanghihina ay dahan-dahan akong tumayo. The desire to kill every entity I am seeing is so overwhelming. I screamed at the top of my lungs and thunder roared like it's giving everyone who are living and breathing in this place a warning to go hide and save themselves from my wrathful payback. When I stopped screaming and so the thunder ceased, lighting struck everyone in there without a caution. I was laughing the whole time I witnessed how the area shifted into a bloody scene.

"No, no, no! Coco, stop it!"

Lumapit si Thygo sa akin at hinawakan ako sa braso subalit mabilis ko iyong hinawi at hinagis siya palayo sa akin. Nagpatuloy ako sa paghalakhak sa aking nasaksihan hanggang sa natigil iyon nang dumapo ang mga mata ko sa isang pamilyar na batang babaeng may matingkad na kulay tsokolate ang buhok at natatakpan ng kanyang bangs ang kanyang mga mata. She's still wearing the same white long frill dress I saw on her in the other side and she's still carrying the same doll. Nakatayo siya sa dapat sana ay pwesto ni nanay kanina subalit wala na ang walang buhay na katawan nito dahil pinalitan na niya.

She smiled at me. The same kind that gives me creeps just like the first time we met. I know her...

"Hindi, hindi, hindi! Fucking no!"

Thygo teleported in front of me and hide me at his back from the little girl. Nabalik ako sa huwisyo at pinaraanan ng tingin ang buong paligid. Everyone died on the scene leaving just me and Thygo. Then, I realized everything. This was just a test. I completely forgot that I am still under a trance and I have to be strong and keep myself still sane as the this goes on because Professor Young is still exorcizing a primordial being out of my body. Now, I failed...

Sa isang iglap ang bata ay nasa harapan na namin ni Thygo. She quickly threw Thygo away dahilan para kaming dalawa na lang ang magharap. Ngumisi siyang muli sa akin at napuno ng kilabot ang buong katawan ko dahil doon.

"Oras na para ikaw at ako ay maging isa," aniya.

Sinubukan kong umatras ngunit nanatiling nakaugat ang mga paa ko sa lupa. Alam kong may kung anong ginawa siya para mangyari sakin iyon. Maya-maya pa ay napansin ko ring may gumagapang na maiitim na ahas mula sa braso niya at sa mga mata ng manikang dala niya.

Nakaposisyon na ang dalawang ulo ng ahas na nasa braso niya para tuklawin ako. Hindi ako makagalaw at wala na akong takas kaya ipinikit ko na lamang ang mga mata ko at humingi ng tawad sa Diyos para sa nagawa ko kanina. I let my anger completely devour me and made judgment for me. Nagkamali ako ng sobra sa bagay na iyon. I am a clairempath but I failed to control my emotions a while ago. Kahit ilusyon lamang ito at kahit hindi man ito totoo ay nagkaroon parin ako ng matinding kagustuhang pumatay at nagawa ko nga. I just proved Lilith that I am as evil as her.

Napadilat ako nang maramdamang nakaangat na ako sa lupa dahil may kumarga sa akin. Kaagad kong nakita si Thygo na putok na ang gilid ng labi. I smiled and embraced him because he's still alive and he never leave my side all throughout our journey.

Nang tignan ko naman ang harapan ay naabutan ko roon ang isang lalaking nakatalikod sa amin na animo'y pinproteksyunan kami. Sa harapan naman niya ay nananatiling nakalutang at di gumagalaw ang mga ahas na balak umatake sa akin sapagkat pinipigilan niya ang mga ito sa pamamagitan ng mga palad niyang nakaangat. I remember him. Siya iyong lalaking nakasuot ng cloak na lagi kong nakikitang kasama ni Eve. Sa pagkakataong ito rin ay nakababa ang talukbong ng kanyang cloak kaya kapansin-pansin ang platinum blonde niyang buhok at hikaw na kaparehas ng kay....

"Cross, halika na," Thygo called so the guy turned to face us.

"Ilayo mo na si Coco rito habang kaya ko pang pigilan si Lilith."

"C-Clay..." Di makapaniwala kong wika na nginitian lamang ng huli.

"Hindi na kita iiwan dito! You're coming with us! Magiging isang buong pamilya na tayo," pagsusumamo ni Thygo pero umiling lamang si Cross.

"Maybe in another lifetime, kuya. I promise. Just save iubita right now," nakangiti niyang sabi.

Siya ang sinasabi ni Wren na kapatid nilang mula sa angkan ng mga bampirang hindi pa nila nakikilala. He's just with Eve all along. The woman had treated him as her own son. Now I get why I met him. It's because this is what Eve wants. To get near me.

"Mangako kang mag-iingat ka," Thygo told him and Cross assured him with a nod and smile.

"Maraming salamat sa lahat," nakangiti kong sabi kay Cross.

Even if he pretended as a student in our school just to get near me, I still couldn't get myself to be mad at him. He made efforts just to make me feel comfortable at my worst. Kahit na sandali lang kaming nagkasama, ramdam kong sa bawat oras na iyon ay hindi siya nagpapanggap. He asks and asks because he couldn't understand things and I answer him every time because I felt his innocence, sincerity and desire to learn about life. Even if he's a walking numb machine, I could see everything from his eyes. He wants to experience life.

"Thank you for patiently teaching me things, iubita. I'm glad that even just for once, you came and lighted my gloomy life."

Naluluha akong tumango at ngumiti sa kanya bago kami umalis ni Thygo roon habang buhat-buhat niya parin ako. His using his teleportation ability to get us away from this place of endless darkness.

"Magiging maayos lang kaya siya?" I asked.

"Alam kong hindi siya pababayaan ni Eve. Isa pa, siya ang pinakamakapangyarihan sa aming apat na magkakapatid."

"Talaga? Pero ang sabi ni Wren sa akin ay si Professor Cameron daw kasi hindi lang simpleng shapeshifter ang angkang pinanggalingan nito."

Thygo looked at me and smiled. That surprised me though. I thought he's going to scowl at me but he smiled. Kumunot naman ang noo ko nang mapansing nasasaktan siya at nang sumilip ako sa likuran niya ay inayos niya ang pwesto ko upang pigilan ako sa aking binabalak.

"Wag kang lilingon, Coco. It's not a good sight to see."

My eyes were brimming with unshed tears as I looked at him. Nakalusot ang ilang itim na mga ahas ni Lilith kay Cross at ginagawa ni Thygo ang lahat para proteksyunan ako mula sa kanila. He's blocking their attacks with his back.

"Tama na. Ibaba mo na ako rito. Nasasaktan ka na," sabi ko sa kanya ngunit inilingan lamang niya ako.

Nagpatuloy siya sa pagteteleport hanggang sa makarating kami sa may lagusan. Nakikita na namin ang liwanag na nagmumula roon at sigurado kaming ito na ang daan palabas.

Subalit nang subukan naming pumasok doon ay tumilapon kami palayo roon.

"No, this can't be. I don't understand. I'm sure that this is the portal. Sa lahat ng mga salamin, ito ang iniwan kong bukas bago tayo umalis."

Naguguluhan naman akong napatitig kay Thygo. How did he knew about the mirrors? Sigurado akong ito ang tinutukoy niya. I can clearly recall when Professor Young told me that mirrors are Lilith's channel going to me kaya tinakpan nila iyon. But he also mentioned about something like it could be my last resort and my escape. So how come he knew about them?

Nagulat ako nang bigla akong bitawan ni Thygo.

"Ayos ka la-" bago ko pa man matapos ang sasabihin ko ay nagulantang ako sa sunod kong nakita.

Thygo was pierced with a dark snake poised as a spear through his chest.

"Th-Thygo!"

"Wag kang lalapit!"

He's already spewing blood from his mouth. Hinawakan niya ang ulo nung ahas gamit ang dalawa niyang kamay. He groaned in so much pain while he slowly removed and killed it.

Napaluhod siya pagkatapos kaya dali-dali akong gumapang papunta sa kanya at hinawakan ang magkabilang pisngi niya.

"Aalis na tayo rito. Kumapit ka lang sa akin, hindi kita iiwan," umiiyak kong wika sabay hawak nang mahigit sa kamay niya.

Nang may mga panibago pang ahas ang umatake sa amin ay niyakap ko si Thygo upang siya naman ang iligtas ko sa pagkakataong ito saka ako pumikit.

"Tama na!" I shouted.

Naghintay ako sa katapusan ko ngunit ni isa sa mga ahas na iyon ay wala akong naramdamang kumagat sa akin kaya nagdilat ako at naabutan si Eve at si Bethany na tinatapos ang mga iyon.

"Bethany, ikaw na ang bahala sa kanila. Magtutuos pa kami ng atribidang unang asawa," utos ni Eve bago kami iniwan at iyon ang unang pagkakataong nakita ko siyang sumeryoso.

"Opo ina."

"Bethang... Bakit ka nandito? Bakit kasama mo si Eve?"

"Siya ang nagpalaki sa aming dalawa ni Cross. At nandito kami para tapusin si Lilith."

Now, I know why she's mad at me the last time we saw each other. It's because I taught Cross the things they keep away from him. Pero ngayon ay hindi ko na nararamdaman ang emosyon niyang iyon. Her befriending us and becoming part of Mystic Club were all part of their pretence and scheme to lure us but still I know deep in my heart that the friendship we had was at least not just made-up.

"I'm sorry," she apologized and I smiled in return. I already forgive everyone and her.

"May dapat ka pang malaman. Isa lang ang pwedeng makalabas pabalik sa inyo, Coco. Ikaw lang dapat sana iyon pero hindi mo man lang namalayan na sumama siya sa'yo," she said which shocked me to the core.

"Naguguluhan ako... Ano bang ibig mong sabihin?"

Napatingin ako kay Thygo nang hawakan niya ang magkabilang pisngi ko gamit ang may dugo niyang mga palad.

"Panahon na, Coco. Iwanan mo na lahat ng ito. Gusto kong sa pagkakataong ito sumaya ka na nang tuluyan. Tama na. Palayain mo ng sarili mo..."

"Thygo, hindi kita maintindihan..." Umiiyak kong wika.

He pulled me close until I could feel his nose nudging against mine and our mouths fell together. I was surprised at first but I slowly closed my eyes and responded. This was not our kiss but this feels really different. His kisses were all taking. This time I am sure that this man isn't Thygo but the man whom always able to make my heart beat rapidly since we were young. I finally remember him. Wren wasn't my first love because before him there already came this chubby innocent boy.

"How many times will I tell you that you have to be better than your older brother, Cameron?!" Singhal ni Genevieve sa nuebe-anyos na anak habang mahigpit na hawak ang braso nito.

"We are not just ordinary shapeshifters. Mas makapangyarihan tayo kaysa sa kanila o kahit ninuman. Copying everyone else's appearances are not the only thing we can do. We can assume their body, identity and ability completely! We have to prove them what we can do so they'll fear us and worship us even. But what are you doing?! Nakita mo ba si Thygo kanina? Sobrang dali lang sa kanyang patayin ang taong iyon pero ikaw na mas makapangyarihan ay naduwag sa harapan pa ng ama mo!"

"Mom, I really can't kill," umiiyak na tugon ni Cameron.

Genevieve furiously cupped her son's chubby chin with her fingers, making her long sharp and freshly manicured nails dug onto it.

"No, you can. You just don't want to. Cameron, always be listening to mommy. Walang kwenta ang mga tao. They're weak and stupid. They can easily be deceived and killed unlike any other creatures. You have to prove that you're the best. You have to make me and your dad proud, son."

Padarag na binitawan ng kanyang ina ang umiiyak na si Cameron dahilan para matumba ito sa sahig. There's no winning over his deceitful and perfectionist mother who is known for being ruthless and cunning in the field of Law.

Nang hapon ding iyon ay napagdesisyunan muli ni Cameron na tumakas sa kanilang tahanan. He doesn't want to be like them. He doesn't want to kill, even hurt others who did nothing bad to him.

In order to escape their tight security, he made use of his impeccable shape shifting ability. Nang mapadaan siya sa isang simbahan kung saan niya napansing maraming mga tao ang pumapasok ay huminto siya roon. What's so special with this place that people wanted to come here? Are there free snacks in here? He asked himself inwardly.

Mabilis na tumakbo ang batang Cameron papasok subalit natigil din siya sa may hamba nito nang matandaang isa siyang kalahating demonyo at baka masunog siya rito. It's because he found out that it was actually a sacred place for the mortals and the heavenly beings rather than a store giving away free snacks after seeing the crucifix in front.

"Oy! Coco bread boy!"

Napatingin si Cameron sa direksyon kung saan may tumawag sa kanya. Nagulat siya nang makita muli ang batang babaeng wala ang dalawang ngipin sa gitna at itaas na bahagi na siyang tumulong sa kanya noong unang pagtakas niya mula sa mansyon nila.

"Ikaw ulit," he said. He forgot to ask her name on their very first meeting.

"Anong ginagawa mo rito? Gusto mong pumasok? Sabay na tayo."

Hihilahin sana siya ng bata papasok pero pinigilan na niya ito. "Naku hindi na. Dito na lang ako."

Hindi niya maitanggi na natutuwa siya sa ginagawa nitong paghila kahit pa ang liit-liit nito kompara sa kanya. Pinaningkitan naman siya ng mga mata ng batang si Coco.

"Umiyak ka ba, boy?" Puna nito nang mapansin ang natira pang bakas ng luha sa mga gilid ng mata nito.

Nag-iwas ng tingin si Cameron sa kanya kaya dumapo ang tingin niya sa mga taong mataimtim na nagdadasal sa loob ng simbahan.

"Namimili ba ng pakikinggan ang Diyos?" Tanong niya habang patuloy paring nakatingin sa mga tao.

"Ha?" Naguguluhan si Coco kaya nagpalipat-lipat siya ng tingin sa kasama at sa mga tao sa simbahan.

"Hindi ha. Lahat pinakikinggan Niya. Kahit pa nga iyong mga kriminal na nasa presinto kinakausap parin Siya dahil alam nilang walang pinipili ang Diyos. Basta ba magdasal ka lang ng bukal sa puso mo." Napatingin na si Cameron sa kanya.

"Talaga? Kahit na sobrang sama ng tao?"

"Oo naman no!"

"Pag ba nagdasal ako sa Kanya kahit na nakapatay ako ng tao pakikinggan Niya parin ako?"

Napahugot ng hininga si Coco sabay takip ng bibig niya sa gulat bago nagtanong kay Cameron. "Nakapatay ka na, boy?"

"Hindi pa. Kunyare lang."

"Alam mo maliban sa laging nakikinig ang Diyos sa atin ay nagpapatawad din Siya ng mga kasalanan natin. Basta ba maniwala ka lang sa Kanya."

"Tatanungin kita. Ano bang dapat na sundin ko, ang gusto ng mga magulang ko o ang gusto ko?"

"Laging sinasabi sa akin ni nanay na lagi mo raw susundin 'yong tinitibok ng puso mo. Siguraduhin mo lang na hindi ka nakakasakit ng ibang tao."

"Parang hindi ko ata kayang sunod ang gusto ko dahil sa mga magulang ko."

"Ano ka ba? Kailangan mo lang maniwala at makakaya mo," nakangiting tugon ni Coco.

"Alam mo nakakagutom 'yong mga tanong mo. Ililibre na nga lang kita ng fishball," pag-iiba niya ng usapan.

"Wala akong perang pambayad sa'yo."

"Libre nga di ba? Tsaka bumawi ka na lang sa akin pag malaki na tayo."

"Sige pangako ko sa'yo kapag nagkita ulit tayo paglaki natin, pakakain kita ng masasarap na pagkain sa mansyon namin at ipinapangako kong lagi na akong nariyan para sa'yo."

Natigilan si Coco sa paghila sa matabang kamay ni Boy at tinignan niya nang diretso ang nakangiting mukha nito. Sa unang pagkakataon ay nakaramdam ng kakaibang tibok ang bata niyang puso.

Nang maramdaman niya ang mga luha ko ay naramdaman ko rin ang paglayo ng mukha niya sa akin. I opened my eyes and looked at Cameron who's now back in his true self.

"Boy," tawag ko sa kanyang dahilan nang marahang pagtawa naming dalawa.

Ipinagdikit ni Cameron ang mga noo namin at muli niya akong hinalikan sa labi. Nang natigil iyon ay nginitian niya ako. He looked at me intently like as if he's memorizing every piece of me.

"Mahal na mahal kita," he whispered.

Kaagad ko siyang niyakap nang mahigpit at humagulgol ako sa leeg niya.

"Bakit ngayon mo pa sinabi?" Umiiyak kong tanong sa kanya. Cameron hugged me tighter and began caressing my hair.

"Paano mo nagawang maging si Thygo nang di ko nalalaman?" I heard him chuckled lightly before answering.

"Perks of being the son of an alpha shapeshifter. I assume his complete identity before coming here with you. Kaya noong patawarin mo ang inaakala mong siya kanina ay nawala na rin nang tuluyan ang sumpa niya sa totoong mundo."

"Alam mo ba ang tungkol sa batas na isa lang ang makakabalik nang pinili mong samahan ako?"

I didn't hear him answer me but I felt him nodded and it breaks my heart. Lalo kong isiniksik ang ulo ko sa leeg niya upang pigilan ang pag-iyak ko at mas niyakap siya nang mahigpit.

"Bakit?"

"I just want to make sure you'll comeback to them even without me back and even if it would cost me my life."

Nang humagulgol akong muli ay hinalikan niya ang aking ulo't mas niyakap ako.

"I love you," I whispered and kissed his left cheek. He gave me his genuinely happy smile and my heart did a hundred somersaults.

"You have to go back now," he reminded me.

"Pwede bang dito na lang ako kasama mo?"

"Hindi pwede. Kung sakaling matalo kami, makukuha ka ni Lilith."

Tumayo si Cameron at binuhat ulit ako. Kahit na patuloy na nagdurugo ang sugat niya'y kinarga niya parin ako papunta sa lagusan. Nang nandoon na kami'y tumayo na ako at umalis mula sa pagkakabuhat niya. I bit my lower lip to impede myself from crying when he caressed my right cheek lovingly.

"Sweetheart, I want you to promise me that this time you'll be happy for real."

"Tama na lahat ng ito. Gumising ka na at tuluyang palayain ang sarili mo. If you have to forget about me, about us and about every person you have meet here, do it," he continued.

Pumikit ako at hinagkan ang palad niyang nasa pisngi ko.

"I want you to start healing and be free and happy."

"Hindi ko ata makakaya iyon nang wala ka, wala kayo," lumuluha't umiiling kong wika.

"Alam kong kaya mo. Kailangan mo lang maniwala at makakaya mo."

I smiled after hearing him say those words I remembered telling him before. Tumango ako at nagsimula na siyang talikuran. Panay ang pagtaas baba ng balikat ko dahil sa pag-iyak habang pumapasok sa lagusan.

"Mahal na mahal kita kahit na makalimutan mo man ako, Coco."

Lumingon ako sa kanya sa huling pagkakataon bago ako tuluyang lamunin ng liwanag ng lagusan. Sa lahat ng panaginip na ito, ang mga salita at pagmamahal niya ang ramdam kong pinakatotoo.

💀💀💀

AN:

Just to clear things out, there's still an epilogue but before that I will be writing another three chapters for MaJoy and Rad, Wren and Winona and Taki and Tobbie respectively. I verily believe that their stories should also be heard so I will give them to you soon.

I hope that you will still wait for the epilogue because you will really understand and know what will happen to Coco after.

Words are not enough to thank all of you. It's been what? Almost three years since I started writing this. Admittedly, I got problems giving updates but hey, you stayed! Actually, I'm turning teary-eyed while doing this note haha.

You know guys, I may not know all of you and I sometimes do not have the courage to respond to all of your comments and messages because I am a very bashful introvert and writing is always been my outlet, form of expression and escape from reality. I appreciate all your efforts in supporting this story, in believing in me and in pushing me to continue doing what I love because you are waiting for me. I just want all of you to know that I am very happy and blessed at the same time that you happened to dropped by this story and became part of Coco's journey.

I'm so glad I was able to meet all of you through this medium and I hope that you have gotten something from me because my reason for writing is always to give people something they could treasure for life. May it be a lesson or an inspiration. THANK YOU! THANK YOU SOOO MUCH! ❤❤❤

And advance Happy New Year everyone! 🎉

Love,

Illinoisdewriter