╔══════════╗

Przechylała na boki kielich, przyglądając się czerwonej cieczy. Jej wzrok był nieobecny, jakby myślami była daleko stąd. Przytknęła do ust zimne naczynie i opróżniła je dwoma łykami. Z hukiem odstawiła je na stolik, aby następnie ponownie napełnić. 

Uśmiechnęła się czując, że trunek zaczyna wpływać na jej ciało i myśli. Była uzależniona od upijania się, aby zapomnieć o bólu, który ciągle dawał o sobie znać. Już tak długi czas była w żałobie i nawet na chwilę jej cierpienie się nie zmniejszyło. 

Oparła ciężką głowę na swojej chudej dłoni i westchnęła ciężko. Nie mogła dłużej znieść tej udręki, to było dla niej jak tortury. Czuła, że przyszedł jej czas na połączenie się z dziećmi.

－ Koniec mojej katorgi － szepnęła, podnosząc się z wielkich poduch ułożonych wokół drewnianego stolika. Wychyliła się przed komnatę i spojrzała na jedyną służącą, która miała za zadanie ją pilnować. － Mam ochotę na baklawę Bayram agi, przynieś mi.

－ O tej godzinie? － powiedziała niepewnie służka.

－ Pytałam cię o zdanie? Nie － syknęła i popchnęła ją lekko w stronę korytarza. － Nie wracaj bez niej. 

Młoda rusinka szybkim krokiem kroczyła w stronę kuchni. Bayram aga zbierał się, aby opuścić to pomieszczenie, kiedy ona zagrodziła mu drogę.

－ A ty tu czego? － spytał grubszy mężczyzna, patrząc na drobną niewolnicę. 

－ Huriçehre hatun zażyczyła sobie baklawy － mruknęła, kuląc się pod zdenerwowanym i zmęczonym wzrokiem kucharza.

－ Na Allaha!－ krzyknął i wrócił do pomieszczenia. － Baklawy się zachciało w środku nocy. Może jeszcze szerbetu wiśniowego i lokmy. 

Rusinka przegryzła wargę, obserwując mężczyznę wykładającego ostrożnie kawałki baklawy na srebrną tackę. Spojrzał na nią i przywołał ją ruchem dłoni.

－ Ile tej baklawy? Starczy?

－ Wydaję mi się, że możesz jeszcze kawałeczek dołożyć, Bayram ago. － Uśmiechnęła się, a kucharz zmierzył ją wzrokiem i pokiwał głową, dokładając kawałek ciasta. 

－ Masz i zabieraj się stąd. Już późno, muszę się położyć.－ Niewolnica pokiwała głową, biorąc w dłonie tacę i skłoniła się, a następnie wyszła z kuchni. 

Ukryła się za rogiem i upewniwszy się, że nikt jej nie widzi, wsadziła sobie do ust kawałek smakołyku i rozkoszowała się przepysznym jego smakiem. Kiedy wszystko przełknęła, kontynuowała drogę do komnaty Huriçehre. 

Próbowała otworzyć drzwi, jednak były zamknięte. Zmarszczyła brwi i zapukała kilka razy. 

－ Huriçehre hatun! － krzyknęła, stukając mocno w drewno. Jej serce zaczęło bić mocniej, a ona coraz bardziej panikować. － Proszę otworzyć drzwi, mam baklawę!

－ Co to za krzyki, hatun － syknął Haci aga, przechodzący obok. － Jest już późna noc. 

－ Huriçehre hatun wysłała mnie po ciasto i jak wróciłam to się okazało, że drzwi są zakluczone － powiedziała z przerażeniem, mając już najgorsze scenariusze w głowie. 

－ Odsuń się. － Eunuch zapukał mocno w drzwi, nawołując matkę zmarłych dzieci sułtana. － Huriçehre hatun, słyszysz mnie? － krzyknął pomiędzy waleniem w drewno. 

－ Co tutaj się dzieje? － Tym razem pojawiła się Lalezar kalfa w nocnym stroju. Rusinka opowiedziała jej to samo, co przed chwilą Haci adze. － Idę po straże, niech wyważą drzwi. 

Po kilku minutach czterem agom udało się otworzyć wejście do komnaty blondynki. Lalezar i Haci aga wbiegli do środka i z przerażeniem spojrzeli na widok przed sobą. 

Usłyszeli głośny pisk i uderzenie srebrnej tacy o twardą podłogę. Kobieta spuściła wzrok, a Haci aga spojrzał na czterech kastratów stojących w progu. 

－ Zdejmijcie ją natychmiast! － krzyknął i przetarł twarz dłońmi. 

Agowie ostrożnie ułożyli na ziemi blondynkę z odciśniętym na czerwono sznurem wokół szyi i siną twarzą. Lalezar podeszła do kobiety i spojrzała na nią.

－ Nie żyje? － spytał, aby być pewnym. Kalfa jedynie pokiwała smutno głową. 

Rozległ się głośny płacz rusinki, która ostatnie miesiące spędziła na usługiwaniu Huriçehre. W korytarzu dało się już słyszeć szepty nałożnic, które rozbudzone hałasem, udały się do jego źródła. 

－ Lalezar powiadom naszą sułtankę, a ja pędzę do władcy － powiedział i tym razem spojrzał na agów. － A wy zamknijcie drzwi i nikogo tu nie wpuszczajcie.

╠══════════╣

Słysząc hałasy za drzwiami, Nurhan podniosła się z wygodnych poduch i wyszła z łoża. Stanęła bosymi stopami na drewnianej podłodze i po cichu, aby nie zbudzić syna, przeszła do drzwi. Uchyliła je i zobaczyła jedynie biegające nałożnice, z przerażeniem wypisanym na ich twarzach. 

－ Dilruba! － syknęła w stronę pomieszczenia, w którym spała jej przyjaciółka. － Idź i dowiedz się co się dzieje, i natychmiast mnie powiadom － rozkazała, kiedy tylko brunetka pojawiła się przed nią. 

Usiadła na ottomanie, opatulając się jasnym szlafrokiem i spojrzała przez okno na niebo. Tego dnia nie widać było gwiazd, ani księżyca, a jedynie ciemne i ponure chmury. 

Z niecierpliwością czekała na wieści. Wiedziała, że nie zaśnie jeśli się nie dowie, co dzieje się w pałacu. 

－ Źle się dzieje! － krzyknęła szeptem Dilruba, kiedy zjawiła się w komnacie. － Huriçehre hatun... － zaczęła i przełknęła ślinę. 

－ Co się z nią stało? － spytała Nurhan podnosząc się ze swojego miejsca. 

－ Nie żyje.

－ Jak to nie żyje? － szepnęła przerażona, patrząc szeroko otwartymi oczyma na przyjaciółkę.

－ Powiesiła się － mruknęła brunetka i spuściła wzrok. Matka księcia przyłożyła dłoń do ust, a w jej oczach pojawiły się łzy. 

Natychmiast opuściła swoją komnatę, aby dotrzeć do umarłej blondynki, z którą miała przez ostatni czas dobry kontakt.

－ Pani nie możesz tam wejść － powiedzieli strażnicy, pilnujący wejścia. 

－ Wpuście mnie, natychmiast! － Przepchnęła się przez mężczyzn i wpadła do środka, a jej wzrok powędrował na ciało przykryte białym prześcieradłem. 

Klęknęła na podłodze i drżącymi rękoma odsłoniła je do połowy. Kobieta była sina, wokół jej szyi widać było czerwoną obręcz od sznura. Nurhan zacisnęła usta, a z jej oczu popłynęło więcej łez, spadając na drewnianą podłogę. 

－ Głupia － szepnęła i zacisnęła pięści. － Miałyśmy się zemścić razem i triumfować nad upadkiem Semsperi. Coś ty uczyniła. 

－ Musisz stąd wyjść, Pani. － Strażnik podniósł ją za ramię do góry. 

Nagle do komnaty wparował, jak burza, sułtan. Z przerażeniem spojrzał na nieżywą blondynkę. Jego usta były uchylone, a oczy mocno rozszerzone. Oddychał ciężko, przez chwilę zatrzymując się w miejscu i przyglądając ciału bez duszy. 

－ Huriçehre, co ty narobiłaś － warknął i klęknął obok swojej zmarłej faworyty, tak samo jak przed chwilą jego żona. Ujął jej bladą i delikatną dłoń w swoją, i odgarnął jasne włosy z czoła. 

Nurhan położyła swoją rękę na jego ramieniu.

－ Teraz jest ze swoimi dziećmi － powiedziała i otarła łzy z polików. － Już nie cierpi.

Władca jednak nie odpowiedział. Powoli odłożył trzymaną dłoń zmarłej i wstał, a następnie opuścił pomieszczenie. Agowie z powrotem nakryli ciało i wyprowadzili sułtankę na korytarz. 

╠══════════╣

Nurhan odrzuciła czarną chustę przykrywającą jej włosy na łóżko, a następnie usiadła na ottomanie. Wróciła z modlitw, które kilkanaście minut wcześniej dało się słyszeć w całym haremie. 

－ Sultanym... － W komnacie pojawił się eunuch, po tym jak kobieta zezwoliła na wejście. － Mam dla ciebie list od sułtanki Atike. 

－ Podaj mi. － Wyciągnęła dłoń i zabrała złotą tubę. Otworzyła ją i wyciągnęła list, a następnie spojrzała na kastrata, który nadal stał w jej komnacie. － Jak masz na imię?

－ Sümbül aga, pani. － Skłonił się nisko.

－ Skąd się wziąłeś w seraju?

－ Haci aga mnie wezwał na rozkaz Valide sułtan. Chciał, abym mu pomógł w haremie, on ma za dużo pracy z sułtanką, a za mało czasu － wyjaśnił, a Nurhan pokiwała głową. 

－ Możesz wyjść. 

Sługa skłonił się nisko i opuścił pomieszczenie. 

Nurhan rozwinęła papier i przeczytała starannie nakreślone literki. Uśmiechnęła się czytając dobre wiadomości, jednak z każdym kolejnym słowem jej uśmiech się zmniejszał. 

－ Złe wieści? － spytała Dilruba z Osmanem w ramionach. 

－ Sułtanka Atike jest brzemienna － mruknęła Nurhan, zwijając papier z powrotem w rulon. － Jednak pisze, że jej mąż prawdopodobnie ją zdradza. Chce się dowiedzieć, ale wszyscy tam są po jego stronie. Nikt złego słowa nie powie na paszę. 

－ Insallah urodzi zdrowe dziecko. － Uśmiechnęła się brunetka. － Jednak może sułtanka się myli, przecież tak krótki czas minął od ich ślubu. 

－ Może też szuka powodu do rozwodu. － Wzruszyła ramionami Nurhan. － No nic, muszę jej odpisać. Połóż Osmana w kołysce i daj mi papier, i atrament. 

Dilruba spełniła szybko rozkaz swojej sułtanki. Niebieskooka napisała wiadomość zwrotną, zawierając w niej przykre wiadomości z seraju.

－ Zajmij się księciem, ja muszę wyjść. － Dilruba pokiwała głową i usiadła przy kołysce, w której smacznie spał książę. 

Szła w stronę haremu, w dłoni trzymając tubę z wiadomością. Stanęła naprzeciw wejścia do głównej komnaty nałożnic. 

－ Destur! Haseki Nurhan Sultan, hazretleri! 

Wszystkie nałożnice podniosły się, aby oddać ukłon sułtance. Na końcu pomieszczenia, dostrzegła eunucha, którego zawołała dłonią. Szybkim krokiem kastrat znalazł się obok niej. 

－ Każ to wysłać do sułtanki Atike － powiedziała, podając mu list. Aga skłonił się i już miał iść, kiedy zatrzymała go, łapiąc za ramię. 

－ Pokaż mi, która z dziewcząt ostatnio odwiedziła alkowę władcy. － Sümbül wskazał na stojącą na samym końcu, ciemną brunetkę. Nurhan przyjrzała się jej z daleka i pokiwała głową. 

－ Czy przenieśliście ją na piętro faworyt? 

－ Jeszcze nie, pani. Przez tą tragedię, nikt o tym nie myślał － mruknął, patrząc również na brunetkę. 

－ Masz mnie powiadomić, jeżeli jeszcze raz będzie miała odwiedź sułtana, jasne? － Spojrzała na niego, a eunuch szybko pokiwał głową. 

－ Jak rozkażesz, sultanym... 

Nurhan odwróciła się i szybkim krokiem wróciła do swojej komnaty. Czuła zazdrość, ponieważ nałożnica była piękną kobietą o idealnych kształtach. Na pewno spodobała się władcy. 

－ Coś cię trapi? － spytała Dilruba, widząc skrzywioną minę sułtanki. 

－ Weź Osmana i idź do siebie. Chce zostać sama. 

Kiedy brunetka zniknęła z pola jej widzenia, niebieskooka zacisnęła pięści na ottomanie, szybko oddychając. Nie mogła poradzić sobie z myślą, że jej ukochany spędził noc z inną kobietą. 

－ Muszę się jej pozbyć. 

╚══════════╝