Η αξία αυτού του θησαυρού; Τεράστια! 400.000.000 δολάρια. Τόσο άξιζε. Αυτά ήταν τα χρήματα της αξίας του χρυσού. Και γι' αυτό πολλοί τον έψαχναν. Για να πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή ο Denmark Tanney ήταν ένας από τους μάγειρες του γνωστού πλοίου Royal Merchant και ο μοναδικός επιζών του ναυαγίου. Ο οποίος κατάφερε και έβγαλε τον θησαυρό στην στεριά και τον χρησιμοποίησε για να εξαγοράζει τους σκλάβους και να τους απελευθερώνει. Αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο κατηγορήθηκε και οδηγήθηκε στον θάνατο του."

2 χρόνια νωρίτερα.

Είχε επιτέλους φτάσει η ώρα. Είχαμε φορέσει σκούρα ρούχα, είχαμε πάρει φακούς και προσεκτικά μπήκαμε στην αυλή του σπιτιού της κυρίας Crain. Μόλις πήγαμε να πλησιάσουμε, το εξωτερικό φως άναψε και αμέσως κρυφτήκαμε όλοι πίσω από κάτι φυτά. Μέχρι που το φως ξανά έσβησε.

"Είναι αυτόματο." παρατήρησα. "Υπάρχει λειτουργία απενεργοποίησης αλλά πρέπει να βρίσκεται στην αυλή."

"Μπορώ να πάω μέχρι εκεί." απάντησε η Sarah. "Ξέρω να τον απενεργοποιώ."

"Και εγώ θα πάω μαζί της." πρόσθεσε η Kiara. "Περιμένετε για το σήμα μας."

Κάθισα στο έδαφος και κατέβασα το καπέλο μου, όσο πιο χαμηλά γινόταν. Αν υπήρχαν κάμερες, δεν θα ήθελα να με πιάσουν. Δέκα λεπτά αργότερα το φως έσβησε και ο John B σηκώθηκε.

"Αυτό πρέπει να είναι το σύνθημα." κατευθύνθηκε προς το πορτάκι και τον ακολουθήσαμε.

Αμέσως ο John B δέθηκε στο σχοινί και τα αγόρια πήραν θέση.

"Pope, JJ, το μόνο που ζητάω είναι να μην με ρίξετε.  Οκευ;"

Στην αρχή τον κατέβαζαν αργά μέχρι που καταλάθος του JJ του ξέφυγε το σχοινί.

"Νομιζα ότι σας είπα να μην με ρίξετε." ακούστηκε η φωνή του John B.

"Συγνώμη, μερικές τεχνικές δυσκολίες." απάντησε ο Pope.

"Εντάξει, συνεχίστε. Αργά, αυτή την φορά." τόνισε τις τελευταίες του λέξεις.

" Πολύ δεν αργούν η Ki και η Sarah; Μήπως να πάω να τις βρω;" ρωτήσα.

"Όχι! Θα έρθουν. Μην ανησυχείς." με καθησύχασε ο JJ.

"Pope σταματά!" ακούστηκε πάλι η φωνή του John B. " Κρέμομαι πάνω από κάτι λήμματα, σαν νερά."

"Θες να σε τραβήξουμε;" φώναξα εγώ.

"Μάλλον θα συνεχίσουμε." τον κατέβασαν λίγο ακόμα. "Εντάξει, είμαι στον πάτο."

"Πώς είναι εκεί κάτω;" ο JJ πήγε κοντά στην τρύπα.

"Χειρότερα από ότι πίστευα."

"Βρήκες καθόλου χρυσό;" πρόλαβα τον JJ.

"Τίποτα ακόμα. Περιμένετε. Νομίζω ότι κάτι άγγιξε το πόδι μου." έκανε παύση για να βουτήξει. "JJ σήκωσε με. Τράβηξε με πάνω. Ελάτε γρήγορα. Περιμένετε. Νομίζω ότι βρήκα κάτι."

"Τι είπες;" ρώτησε ο Pope.

"Δώστε μου ένα λεπτό. Περιμένετε." απάντησε ο John B και εξαφανίστηκε σε κάποια τρύπα.

Περιμέναμε πολύ ώρα τον John B να ξανά πιάσει το σχοινί, αλλά δεν υπήρχε κάποια κίνηση. Η Sarah και η Kiara ήρθαν τρέχοντας στο υπόγειο.

"Η κυρία Crain είναι επάνω." είπε γρήγορα η Kiara. "Προσπάθησε να μας σκοτώσει. Πρέπει να φύγουμε."

"Την κλειδώσαμε, αλλά δεν ξέρω για πόσο." η φωνή της Sarah με το ζόρι έβγαινε.

"Εντάξει, πάμε." ο JJ έσκυψε στην τρύπα. "John B ανέβα φίλε. Πρέπει να την κάνουμε."

"Βρήκα τον χρυσό!" απάντησε αλλά κανείς μας δεν κατάλαβε τι είπε.

"Τι λέει;" πλησίασα την τρύπα.

"Πνίγεται. Πρέπει να τον τραβήξουμε." φώναξε η Kiara.

"John B, πιάσου στο σχοινί για να σε τραβήξουμε πάνω." φώναξε ο Pope.

Είχαμε σχεδόν τραβήξει τον John B όταν η κυρία Crain κατέβηκε στο υπόγειο και άρχισε να πυροβολεί στο κενό.

"Έχει σκατά σημάδι." ψιθύρισα στην Kiara. "Ας τραβήξουμε τον John B χωρίς φασαρία και να του δίνουμε."

Έτσι και κάναμε. Δεν σταματήσαμε να τρέχουμε μέχρι να πηδήξουμε την μάντρα και να φτάσουμε στο Twinkie. Τότε και μόνο τότε νιώσαμε πραγματικά ασφαλείς.

"Φαίνεσαι αηδιαστικός." ο Pope κορόιδεψε τον John B.

"Τι διάολο έγινε μόλις;" πρόσθεσε η Sarah.

"Η σκύλα είναι δαιμονισμένη!" συνεχίσαμε να γελάμε.

"Δεν μπορεί ούτε να στοχεύσει."

"Πώς κινείται τόσο γρήγορα;" αναρωτήθηκα δυνατά.

Ο John B παρέμενε σιωπηλός και έβγαλε κάτι από την τσέπη του.

"Είναι αυτό που νομίζω;" η Kiara σοκαρίστηκε.

"Τα καταφέραμε!" φώναξε ο John B και όλοι ουρλιάξαμε.

Το επόμενο πρωί μαζευτήκαμε και πάλι στο σπίτι του John B για να δούμε πως θα βγάλουμε τον υπόλοιπο χρυσό από εκεί μέσα, αλλά και για να δούμε πως θα πουλήσουμε τις πλάκες χρυσού που ήδη είχαμε στην κατοχή μας.

"Καλησπέρα κύρια." μπήκαμε σε ένα ενεχυροδανειστήριο λίγο αργότερα. "Αγοράζετε χρυσό;"

"Αυτό δεν λέει η ταμπέλα;" η κυρία απάντησε στον JJ.

"Ελπίζω να αγοράζετε μπόλικο, γιατί θα σας τρελάνω τώρα." οι υπόλοιποι παρακολουθούσαμε τον JJ να κάνει τις διαπραγματεύσεις.

"Έχω αρκετή τρέλα, οπότε για δοκίμασε."

"Τι λέτε γι' αυτό;" ακούμπησε τον χρυσό στο γραφείο.

"Αυτό είναι ψεύτικο."

"Είναι ψεύτικο; Για νιώστε το βάρος του."

Η κι έκανε κάποια τεστ και ξαφνιάστηκε με το πόσο αληθινός είναι ο χρυσός.

"Κυρία μου, σας λέω, είναι αληθινός όπως σας βλέπω και με βλέπετε."

"Φαίνεται σαν κάποιος να πήγε να τον λιώσει."

"Η μαμά μου. Είχε πολλά κοσμήματα σκόρπια στο σπίτι, και σκέφτηκε να τα λιώσει." ο JJ σκέφτηκε αμέσως μια ιστορία. "Να τα ενοποιήσει."

"Τρία κιλά;" έβαλε τον χρυσό στην ζυγαριά. "Αυτά είναι πολλά σκουλαρίκια."

"Εντάξει για να πω την αλήθεια, δυσκολεύομαι να βλέπω την μαμά να διαλύεται από το Αλτσχάιμερ."

"Δώσε μου ένα λεπτό." η κυρία εξαφανίστηκε στο που μέρος και επέστρεψε μετά από λίγο. "Λοιπόν μίλησα το αφεντικό και μπορώ να σας δώσω 50.000 γι' αυτό."

"50.000; Λέτε να ήρθα χωρίς να ξέρω την τιμή στην αγορά; Κυρία μου, ξέρω ότι αξίζει τουλάχιστον 140.000, το λιγότερο."

"Σε ενεχυροδανειστήριο είσαι. Εδώ δεν είναι Ζυρίχη. Σου μοιάζω για Ελβετίδα;"

"90.000! Αλλιώς φεύγω!" είναι καλός στις διαπραγματεύσεις.

"70.000. Μισή τιμή και δεν κάνω ερωτήσεις."

"Μεγάλα χαρτονομίσματα, παρακαλώ."

"Υπάρχει ένα θέμα. Δεν έχω μεγάλα χαρτονομίσματα εδώ. Θα σου γράψω μιαγ επιταγή."

"Όχι! Τα θέλω σε μετρητά. Έτσι λέει η ταμπέλα. Μετρητά για τον χρυσό. Αυτό περιμένω."

"Πρέπει να σε στείλω στην αποθήκη. Εκεί έχω λεφτά. Σε πειράζει;"

"Που είναι η αποθήκη;"

Μας έδωσε την διεύθυνση και ξαναμπήκαμε στο βαν. Ο δρόμος φαινόταν πολύ περίεργος. Περνούσαμε μόνο από ερημιές και εγκαταλελειμμένα σπίτια.

"Δηλαδή κρατάνε λεφτά εδώ;" παρατήρησα. "Εγώ θα φοβόμουν."

"Έτσι είπε." απάντησε αδιάφορα ο JJ.

"Δεν έχω ακούσει ποτέ την οδό Resurrection." πρόσθεσε η Sarah.

"Ούτε εγώ." την συμπλήρωσα.

"Μπάτσοι." μας διέκοψε ο JJ.

"Γιατί μας σταματάνε; Τι κάναμε;" παραξενεύτηκε ο Pope.

Μέχρι να κρύψουμε τον χρυσό, ένας άντρας με όπλο, μας πλησίασε και απειλώντας μας έβγαλε και μας έβαλε να ξαπλώσουμε στην άσφαλτο, με τα κεφάλια στο έδαφος. Ο John B σηκώθηκε όταν ο τύπος μπήκε στο βαν και άνοιξε το αυτοκίνητο του. Αφού τον χτυπήσαμε ίσως λίγο παραπάνω από ότι θα έπρεπε ο JJ πήρε την ταυτότητα του και μας οδήγησε στο σπίτι του. Τον ακολούθησα μέσα ενώ οι υπόλοιποι παρέμειναν στο βαν.

"Λοιπόν, πιο είναι το σχέδιο;" τον ρώτησα ειρωνικά.

"Όπως αυτός έκλεψε από εμάς θα κλέψουμε και εμείς από αυτόν."

"JJ, αυτό είναι έγκλημα. Μήπως να το ξανασκεφτείς. Ξέρει ποιοί είμαστε. Είναι επικίνδυνος." προσπάθησα να τον λογικέψω, αλλά δεν με ακούσε.

Βγήκε έξω με τα λεφτά και μοίρασε από 5.000 στον καθένα. Κάνεις μας φυσικά δεν τα δέχτηκε και τα κράτησε για τον εαυτό του. Για να πληρώσει την αποζημίωση είπε, πριν φύγει μόνος του. Εκείνη την στιγμή ήταν που πραγματικά ένοιωσα άσχημα.

Δεν με νοιάζει αν έκλεψε 25.000 ευρώ ή όλα τα λεφτά, όταν βρέθηκε μόνος του εναντίον όλων μας και αναγκάστηκε να φύγει, κάτι μέσα μου έσπασε. Ήξερα ότι ένιωθα πράγμα για εκείνον, αλλά τώρα είμαι σίγουρη ότι ήθελα να είμαι το άτομο που θα τον βοηθήσει να γίνει καλύτερος άνθρωπος. Ήθελα να είμαι δίπλα του.

Nope nope .. δεν σας ξέχασα....

Απλά ήμουν στην δουλειά...

Ένα ολοφρεσκο κεφάλαιο μόλις βγήκε στην διάθεση σας ..

Ελπίζω πραγματικά να σας αρέσει και να μου αφήσετε τα σχόλια σας...

Επίσης θέλω να μου πείτε ότι παρατηρήσεις έχετε και αν θα θέλατε να δείτε κάτι συγκεκριμένο να έρχεται στην συνέχεια..

Τα λέμε την επόμενη Κυριακή...

Μέχρι τότε παρακαλώ απολαύστε το 3 κεφάλαιο της ιστορίας...

Many many kisses 💋