Ο πατέρας μου πριν πεθάνει μου έλεγε πως καλύτερα να μην λες πώς έπιασες πάτο. Πίστεψε με, έλεγε, πάντα έχει και πιο κάτω. Η κόλαση ξέρεις έχει πάντα άλλη μία από κάτω. Αλήθεια όμως, δεν ξέρω τι θα μπορούσε να είναι χειρότερο από το να καταδικαστεί ένας αθώος.

2 χρόνια νωρίτερα

Είχε περάσει μία εβδομάδα από όταν συνέλαβαν τον John B και σήμερα ξεκινούσε η δική του. Η αίθουσα ήταν γεμάτη. Με τα παιδιά καθόμασταν μπροστά και ο JJ μου κρατούσε το χέρι. Ο Topper δεν είχε έρθει. Μπορεί να μην το έλεγε, αλλά ήξερα ότι ήταν ακόμα κολλημένος με την Sarah, οπότε δεν τον πίεσα και πολύ.

"John Booker Routledge." η φωνή της δικαστού με έβγαλε από τις σκέψεις μου. "Σύμφωνα με τον νόμο 14 της Βόρειας Καρολίνας, κατηγορείστε για ανθρωποκτονία πρώτου βαθμού, με επιβαρυντικά. Αν καταδικαστείτε η μέγιστη ποινή θα είναι η θανατική."

Το σαγόνι μου έπεσε μέχρι το πάτωμα. Όλη η αίθουσα σείστηκε από τις φωνές. Κάνεις δεν πίστευε πραγματικά ότι ο John B θα μπορούσε να είχε κάνει κάτι τέτοιο.

"Είναι μόνο 17!" φώναξα πιο δυνατά απ'ότι νόμιζα. "Είναι δυνατόν;" ο JJ με σταμάτησε.

"John B θα βρούμε την άκρη." του φώναξε ο JJ.

Βγήκαμε από την αίθουσα και καθίσαμε στα σκαλιά. Είδα τον Ward με τους δικηγόρους του και σηκώθηκα. Η Kiara πήγε να με σταματήσει, αλλά την προσπέρασα.

"Ένα πράγμα θα σου πω μόνο." στάθηκα μπροστά στον Ward και την Rose. "Αν ο John B καταδικαστεί για κάτι που ο γιος σου έχει κάνει, ορκίζομαι πως αυτοσκοπός της ζωής μου, θα είναι το να σας καταστρέψω." ο Ward με κοιτούσε χωρίς να δίνει σημασία. "Μπορεί να με υποτιμάς Ward, αλλά ξέρεις τι; Ξέρω να παίζω με τα δικά σου χαρτιά. Μην ξεχνάς είμαι και εγώ kook." επέστρεψα πίσω στα παιδιά.

Μετά από αυτό μαζευτήκαμε όλοι στο σπίτι του John B. Όχι ότι είχαμε την δυνατότητα να κάνουμε κάτι άλλο. Η βροχή έπεφτε μανιωδώς και δεν έλεγε να σταματήσει, ώστε να επιστρέψω στο σπίτι.

"Θα δώσω ένορκη κατάθεση." η Sarah κοιτούσε έξω από το παράθυρο. "Ήμουν εκεί. Αρκεί να μιλήσω με την αδελφή μου. Ki έχεις το κινητό σου;" της το έδωσε. "Μόνο η Wheezie ξέρει ότι ο Rafe δεν ήταν σπίτι. Εγώ μας έμπλεξα. Εγώ θα προσπαθήσω να μας ξεμπλέξω." απομακρύνθηκε στο άλλο δωμάτιο.

"Καλά θα πάει και αυτό." της φώναξε ο JJ και τον σταμάτησα.

"Απλά προσπαθεί να βοηθήσει." πέρασα τα χέρια μου από τα μαλλιά του στρώνοντας τα. "Άφησε την!"

Καθίσαμε για αρκετή ώρα σιωπηλοί μέχρι που η βροχή σταμάτησε και τότε χτύπησε το τηλέφωνο μου.

"Topper, έγινε κάτι;" το σήκωσα αμέσως.

"Είδα τα νέα. Πώς είσαι;" με ρώτησε.

"Το προσπαθώ." είπα όσο πιο ήρεμα μπορούσα.

"Λυπάμαι πολύ Lydia." τον άκουσα να λέει. "Αλλά δεν σε πήρα γι'αυτό."

"Ριχ' το! Τι έχει γίνει;" ήξερα ότι αυτή η συζήτηση δεν θα βγεί σε καλό.

"Ελπίζω να κάθεσαι." αστειεύτηκε. "Η μαμά κάλεσε τους Cameron για δείπνο. Μας θέλει και τους 2 εκεί."

"Τι λες; Θα καταφέρουμε να προσποιηθούμε για ένα βράδυ ότι όλα είναι καλά;"

"Μαζί μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα Lydia. Θυμάσαι την υπόσχεση μας."

"Εγώ και εσύ εναντίον του κόσμου." ήμουν σίγουρη ότι χαμογελούσε. "Πάντα θα την θυμάμαι Topper. Τα λέμε στο σπίτι!" έκλεισα το τηλέφωνο."JJ, μπορείς να με πας σπίτι;" τον κοίταξα γλυκά.

"Έλα!" πήρε τα κλειδιά της μηχανής του. "Τι σου είπε ο Topper;"

"Πίστεψε με θα χαρείς πολύ άμα μάθεις." ειρωνεύτηκα. "Η μητέρα μου κάλεσε τους Cameron για δείπνο και μας θέλει και τους 2 εκεί."

"Θα είσαι εντάξει;" με ρώτησα αφήνοντας με έξω απ' το σπίτι μου.

"Θα είμαι μια χαρά." τον διαβεβαίωσα. "Άλλωστε θα είναι και ο Topper εκεί." τον είδα να έρχεται από μακριά.

"Γεια σου JJ." έκαναν μια αντρική χειραψία.

"Θα μου την προσέχεις;" τον κοίταξε ο JJ. "O Rafe τα έχει χάσει!"

"Τις προάλλες ήρθε από το σπίτι του John B. Είχε όπλο!" διευκρίνησα καθώς ο Topper με κοιτούσε περίεργα.

"Δεν χρειάζεται να ρωτάς. Πάντα την προσέχω." πέρασε το χέρι του γύρω μου. "Ελπίζω να κάνεις το ίδιο."

"Πάντα. Τα λέμε." μου έδωσε ένα γρήγορο φιλί και έφυγε.

Ανέβηκα στο δωμάτιο μου, έκανα ένα γρήγορο μπάνιο και άλλαξα ρούχα. Φόρεσα το αγαπημένο μου φόρεμα με ένα ζευγάρι λευκά sneakers και έστρωσα καλά τα μαλλιά μου. Κάθισα στον καθρέφτη και έκανα ένα ελαφρύ βάψιμο.

Το κουδούνι χτύπησε και μαζί με τον Topper κατεβήκαμε στο ισόγειο. Πήρα μια βαθιά ανάσα, φόρεσα ένα ψεύτικο χαμόγελο και άνοιξα την πόρτα.

"Καλησπέρα! Καλωσήρθατε!" η μητέρα μου με παραμέρισε και τους καλωσόρισε όλους.

Ο Topper μου έριξε ένα βλέμμα συμπαράστασης και του χαμογέλασα. Η μαμά ήξερε πολύ καλά πως να κρατήσει την θέση της ανάμεσα σε όλους αυτούς τους πάμπλουτους, αλλά εγώ σιχαινώμουν αυτό που γινόταν αυτή την στιγμή. Δεν μπορώ να γίνω τόσο ψεύτικη.

"Αυτό είναι για εσένα." ο Rafe στάθηκε μπροστά μου και μου έδωσε ένα κουτί.

"Ευχαριστώ!" το άφησα στην γωνία.

"Δεν θα το ανοίξεις;" με κοίταξε και τον τράβηξα λίγο πιο πέρα.

"Κοίτα Rafe, δέχτηκα αυτό το δείπνο γιατί ήξερα πόσο πολύ το ήθελε η μητέρα μου. Αυτό δεν σημαίνει ότι ξεχνάω τι έχει συμβεί μεταξύ μας." σταμάτησα να χαμογελάω.

"Είναι απλά ένα δώρο!"

"Όχι Rafe, δεν είναι απλά ένα δώρο. Δεν ξέρω τι ετοιμάζετε εσύ και ο πατέρας σου, αλλά για εμένα έχεις τελειώσει." πήγα στην κουζίνα να βοηθήσω την μητέρα μου.

"Γιατί δεν φόρεσες τα τακούνια που σου άφησα στο κρεβάτι;" με ρώτησε και την κοίταξα.

"Μαμά σε παρακαλώ! Σου έκανα την χάρη να παρευρεθώ σε ένα δείπνο που δεν θέλω. Άσε με λοιπόν να φοράω ότι θέλω." πήρα 2 πιατέλες και βγήκα ξανά στην τραπεζαρία.

"Μπορώ να ρωτήσω τι έχει μέσα η σαλάτα;" ακούστηκε η εκνευρίστηκή φωνή της Rose.

"Ναι φυσικά, αλλά δεν έχω ιδέα." ειρωνεύτηκα. "Η μαμά τα έχει ετοιμάσει όλα." χαμογέλασα για να καλύψω την γκάφα μου και είδα τον Topper που κοκκίνισε για να μην γελάσει.

"Δεν πειράζει κορίτσι μου. Ευχαριστούμε!" χαμογέλασα ψυχρά ο Ward. "Άλλωστε εσύ είχες και μία δική να παρακολουθήσεις."

"Μαμά, μπορείς να μας πεις τι έχει μέσα η σαλάτα; Η κυρία Rose προσέχει την διατροφή της." ο Topper με έβγαλε από την δύσκολη θέση.

Η μαμά άρχισε να αναλύει όλα τα πιάτα και εγώ κάθισα δίπλα στο. Topper.

"Ευχαριστώ!" ψιθύρισα πίνοντας μία γουλιά από το κρασί μου. "Θέλεις να σε σερβίρω κάτι;" χαμογέλασα στην Wheezie που καθόταν δίπλα μου.

"Άμα χρειαστώ κάτι θα σου πω. Ευχαριστώ!"

"Lydia, μου πιάνεις λίγο την πιατέλα με το χοιρινό;" χαμογέλασε ο Rafe και ήθελα να του την πετάξω στο κεφάλι.

Είδα την μαμά που συζητούσε με τον Ward και την Rose και χαμογελούσε, οπότε αποφάσισα να κρατηθώ για λίγο ακόμα.

"Ορίστε." του την έδωσα αγνοώντας τον.

"Τώρα που τελειώσαμε το δείπνο, ήρθε η ώρα να σας πούμε ποιος είναι ο λόγος αυτού." είπε η μητέρα μου μετά από λίγο και κάτι δεν μου άρεσε σε όλο αυτό. "Ward;"

"Lydia, Rafe, μπορείτε να σηκωθείτε λίγο;" μας κοίταξε και κάναμε αυτό που μας είπε. "Μαζευτήκαμε σήμερα εδώ για να ενώσουμε τις οικογένειες μας, με τα δεσμά του γάμου. Rafe, θα παντρευτείς την Lydia." ολοκλήρωσε.

"Συγνώμη;" τους κοίταξα. "Εμάς μας ρωτήσατε; Πώς παίρνετε τέτοιες αποφάσεις;" κοίταξα τον Topper και έδειχνε το ίδιο έκπληκτος. "Ward σου ορκίζομαι, ότι αν όλο αυτό έχει να κάνει με αυτά που σου είπα το πρωί, θα το μετανιώσεις." άρπαξα το τηλέφωνο μου και βγήκα έξω.

Έβγαλα τα παπούτσια μου και έκατσα στο έδαφος με τα πόδια μου μέσα στο νερό.

"Σου ορκίζομαι ότι δεν είχα ιδέα." ο Rafe έριξε το σακάκι του στους ώμους μου. "Τι έγινε το πρωί;" ρώτησε ύστερα.

"Είπα κάποια πράγματα, αλλά αυτό καλύτερα να μην το συζητήσουμε." πήρα το ποτήρι από το χέρι του και κατέβασα όλο το κρασί με την μία.

"Με το μαλακό." πήρε ξανά το ποτήρι από το χέρι μου.

"Rafe, γιατί είσαι εδώ;" τον κοίταξα.

"Ειλικρινά; Δεν ξέρω." κοίταξε τον ουρανό. "Κάθε μέρα παλεύω να κάνω το σωστό και κάθε μέρα δειλιάζω."

"Θα σου το πω άλλη μία φορά Rafe. O John B θα καταδικαστεί σε θάνατο για κάτι που δεν έκανε."

"Και τι θέλεις τώρα; Να πάρω εγώ την θέση του στην ηλεκτρική καρέκλα;" η φωνή του βάρυνε και απομακρύνθηκα λίγο.

"Να πεις την αλήθεια, θέλω. Ήδη το ξέρεις αυτό!" σηκώθηκα.

"Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ." με άρπαξε από το χέρι και με βούτηξε στην πισίνα, κρατώντας το κεφάλι μου μέσα.

"Δεν ξέρω πόση ώρα πάλευα να βγω από το νερό. Κάποια στιγμή ένιωσα το χέρι του από το κεφάλι μου, να απομακρύνετε. Ο Topper με βοήθησε να βγω από το νερό και άρχισα να βήχω με μανία.

"Αν την πειράξεις ξανά πέθανες." του έριξε μία μπουνιά και με τύλιξε με μία πετσέτα.

"Δεν θέλω να έρθω μέσα!" είπα σιγά. "Θα μου δώσεις τα κλειδιά της μηχανής;" πήρα το κράνος μου, από το γκαράζ.

"Να προσέχεις!" μου έκανε μια αγκαλιά. "Φόρα αυτό, μην κρυώσεις." μου έδωσε την ζακέτα του και έβγαλα την πετσέτα.

Πάτησα τέρμα το γκάζι και έφτασα στο σπίτι του John B. Τα φώτα ήταν όλα σβηστά.

"Μα καλά, που είναι όλοι. JJ, Sarah;" φώναξα. "Ki; Pope;"

"Εδώ είμαστε!" ο JJ ήρθε από πίσω μου. "Γιατί είσαι μούσκεμα;"

"Ο Rafe τα έχασε και παραλίγο να με πνίξει. Δεν ξέρω τι θα γινόταν αν ο Topper δεν ήταν εκεί." τον αγκάλιασα. "Εσείς που ήσασταν;"

"Το αγόρι σου από εδώ, έβγαλε από την φυλακή το λάθος άτομο." γέλασε η Kiara.

"Και σάς είπα να μην τον αφήσετε μόνο του." τον πείραξα.

"Έλα, θα σου δώσω μερικά ρούχα να αλλάξεις." με τράβηξε η Sarah. "Μην αρρωστήσεις."

"Ευχαριστώ." χαμογέλασα. "Ερχόμαστε σε λίγο."

Πάντα στην ώρα μου εεε;

Δεν έχω καθυστερήσει ποτέ κεφάλαιο..

Εντάξει εκτός από μια φορά, αλλά σας το έχω ξεπληρώσει με διπλό την επόμενη..

Λοιπόν για πείτε γνώμες. Μην με μισησετε σας παρακαλώ...

Τα λέμε την επόμενη Κυριακή. I hope.

Until then have fun and some homework if you have.