Ολίβια

Ήθελα να τον αγκαλιάσω. Να του πω ότι όλα θα πάνε καλά.

Τον έβλεπα συντετριμμένο και δεν το άντεχα. Νόμιζα θα μπορούσα να ξεπεράσω την ιδέα που μου μπήκε από εχθές το βράδυ στο μυαλό.

Νόμιζα πως τα αισθήματα που δημιουργήθηκαν μετά την αποκάλυψή του ήταν κάτι το παροδικό. Κάτι που θα μπορούσα να το διακόψω όποτε ήθελα.

Είχα κάνει μεγάλο λάθος.

Έβλεπα τις μελανιές που κάλυπταν όλο του τον κορμό καθώς μπαίναμε μέσα στην κρύα λίμνη. Δεν τολμούσα να του αφήσω το χέρι. Αν και είναι πολύ πιο μεγαλόσωμος από εμένα, πίστευα πως αν έπεφτε θα τον κρατούσα εγώ. Θα τον γλίτωνα από την θλίψη.

Αισθάνομαι πως έπρεπε να του το είχα πει όταν με ρώτησε. Έπρεπε να του πω ότι ούτε εγώ μπορούσα να κοιμηθώ εξαιτίας του. Ότι ο μόνος λόγος που βρισκόμουν 6:00 ώρα στο σπίτι του ήταν επειδή ήθελα να του πω πόσο μου αρέσει.

Δίστασα.

Δεν μου έχει ξανά συμβεί ποτέ κάτι παρόμοιο. Ούτε καν στο ελάχιστο δεν θα περίμενα ποτέ ότι θέλω να φιλήσω αυτά τα δύο χείλη όσο τίποτα άλλο την ζωή μου. Προς το παρόν διώχνω τις σκέψεις μου όταν παρατηρώ ότι το νερό φτάνει μέχρι το στήθος μου.

Αφήνει το χέρι μου για να με κοιτάξει. Και με κοιτάει πολύ βαθιά. Σαν να ψάχνει κάτι. Από αντίδραση του ρίχνω νερό. Τον βρέχω ξανά και ξανά, έτσι σαν να ξεκινάω πόλεμο. Παίζουμε σαν δύο μικρά παιδάκια νεροπόλεμο, ξημερώματα, στην μέση της λίμνης. Το γέλιο του αντηχεί στα αυτιά μου σαν μελωδία.

Σταματάω μόλις το προηγούμενο κύμα απελπισίας ξανά έρχεται στην επιφάνεια. Φαίνεται πως το συνειδητοποιεί και αυτός όταν με πλησιάζει.

"Τι συμβαίνει Ολίβια; Αφού σου μίλησα και εγώ να ξέρεις μπορείς να με εμπιστευτείς για τα πάντα." Προσπαθεί να πιάσει το χέρι μου καθώς κολυμπάμε.

Θέλω να βγάλω μία γρήγορη ερώτηση για να ξεφύγω από το να απαντήσω.

"Τι είδος μουσικής σου αρέσει;" Η αλήθεια είναι ότι ήθελα καιρό να τον ρωτήσω αυτό. Παρόλο που φαίνεται ανούσιο μπροστά σε αυτά που συνέβησαν ήταν το μόνο που πέρασε από το μυαλό μου τόσο γρήγορα. Ντροπαλά με κοιτάει και μετά κοιτάει την ανατολή.

"Μου αρέσει η χαλαρή μουσική. Εκείνη που καθώς την ακούς νιώθεις καλά. Απλώς καλά. Τίποτα παραπάνω. Δεν ξέρω πραγματικά άμα μπορείς να με καταλάβεις." Σταματάει αφού κάτι μπαίνει στο μυαλό του. Φαίνεται να τον προβληματίζει καθώς συνοφρυώνει ξανά τα φρύδια του και χάνει το χαμόγελό του.

"Τι σκέφτεσαι;" Του λέω καθώς προσπαθώ να μην βυθιστώ στο νερό που έχει βαθύνει απότομα.

"Ξέρεις... Θέλω να σου δείξω κάτι. Κάτι που νομίζω θα μας βοηθήσει πολύ στο παιχνίδι." Απαντάει και περνάει τα χέρια του μέσα στα βρεγμένα του μαλλιά. Το κάνει συχνά. Συνήθως όταν νιώθει αμήχανα. Όμως μπορώ να καταλάβω την διαφορά πλέον.

Δεν με νιώθει απόμακρη. Είναι άνετος. Είναι χαρούμενος. Τα μάτια του λάμπουν. Παρόλο που πρίν από λίγο ήταν έτοιμος να σκοτώσει άνθρωπο, τώρα είναι περίεργα ευτυχισμένος. Σαν να έχει συνειδητοποιήσει κάτι που επιτέλους τον βοήθησε να βρει το φως του.

Με κοιτάει. Και μπορώ να διαπιστώσω ότι έχει αλλάξει το βλέμμα του. Δεν αλλάζει το βλέμμα του κάθε φορά που τον έπιανα να με κοιτάει. Αυτή την φορά με έχει καρφώσει με τα μάτια του και δεν νιώθει ούτε ελάχιστη αμηχανία για να σταματήσει.

Ανοίγει διάπλατα την παλάμη του. Του ρίχνω μια μάτια και όταν σιγουρεύομαι ακουμπάω το δικό μου χέρι ξανά στο δικό του. Γελάω με τον τρόπο που πολύ αδέξια προσπαθεί να μας βγάλει από το νερό και αποτυγχάνει. Γελάω με τον τρόπο που το εσώρουχο του έχει κολλήσει πάνω του και προσπαθεί να καλυφθεί με το ελεύθερο χέρι του. Γελάω με τον τρόπο που είναι επιτέλους ο εαυτός του.

Με το που φτάνουμε στην όχθη δεν μπορώ να σταματήσω να γελάω πράγμα που τον προκαλεί να με σηκώσει. Λέει χαρακτηριστικά ότι θα προσπαθήσει να με σηκώσει και δεν θα με αφήσει κάτω μέχρι να σταματήσω να γελάω μαζί του.

Δεν έχει μύες, δεν είναι δυνατός. Όμως και πάλι ξέρω ότι θέλει να το κάνει. Και εγώ θέλω να το κάνει. Πότε μου δεν ένιωσα τόση μεγάλη θέληση για κάτι.

Μόλις με πιάσει σαν νύφη μετά τον γάμο της με σηκώνει στον αέρα. Και τότε νιώθω σαν να πετάω. Μία στιγμή αρκούσε για να το συνειδητοποιήσω επιτέλους.

Τον αγαπώ.

Η στιγμή δεν κράτησε για πολύ. Με την πρώτη πέτρα που βρέθηκε μπροστά του, σκοντάφτει. Και πέφτουμε μαζί σαν ένα μάτσο αδέξιοι.

Γιατί αυτό είμαστε. Δύο αδέξιοι έφηβοι, που πέφτουν σε παγίδες.

Αντί να είμαι στεναχωρημένη ξαφνικά τα έχω διαγράψει όλα. Παρατηρώ τον τρόπο με τον οποίο με σηκώνει τόσο απαλά παρόλο που ξέρω ότι πονάει. Γρήγορα βάζουμε και οι δύο τα ρούχα μας και χωρίς αμφιβολία βρέχονται και τα ίδια από τα βρεγμένα μας εσώρουχα.

Τον ακολουθώ πιστά. Θέλω να μάθω τι σχετίζεται με το παιχνίδι που δεν έχω ήδη μάθει. Αλλά μεγαλύτερη απορία έχω γιατί είναι ξαφνικά τόσο ενθουσιασμένος. Φτάνουμε μπροστά από το σπίτι του ξανά. Αυτή την φορά όμως τα αυτοκίνητα των γονιών μας λείπουν.

Κοιτάει για λίγα λεπτά την πόρτα του σπιτιού του. Εγώ περιμένω να ανοίξει αλλά δεν το κάνει.

"Ξέχασα τα κλειδιά το πρωί..."Με ένα ηττημένο ύφος μου εξηγεί.

"Και νομίζεις ότι αυτό είναι πρόβλημα;" Χαμογελάω γιατί έχω την λύση που ούτε καν φαντάστηκε ότι θα είχα. "Το πρωί πως νομίζεις ότι μπήκα μέσα; Τζόσουα η μαμάδες πάντα έχουν εφεδρικά κλειδιά πίσω από μία γλάστρα." Του λέω όταν βρίσκω το ίδιο κλειδί με το οποίο μπήκα το πρωί.

Αναστενάζει που δεν το σκέφτηκε πριν.

Μπαίνουμε μέσα κυριολεκτικά τρέμοντας. Τα ρούχα δεν πρόλαβαν να στεγνώσουν.

"Τζος..." Του λέω διστακτικά. Γυρίζει να με κοιτάξει. "Μήπως να πάω στο σπίτι να αλλάξω και να ξανά έρθω;" Δεν θέλω να τον αφήσω μόνο. Κυρίως επειδή δεν ξέρω αν όντως είναι καλά μετά το πρωινό σοκ ή υποκρίνεται.

"Είμαι τόσο βλάκας! Δεν το σκέφτηκα... Μπορείς να δανειστείς κάτι από μένα αν θέλεις." Ακόμα πιο διστακτικά μου προτείνει να φορέσω κάτι δικό του. Συμφωνώ. Με ανεβάζει στα πάνω δωμάτια όταν βλέπω μία ξεραμένη στάλα αίματος στα σκαλιά.

Ανατριχιάζω. Δεν αμφέβαλα ποτέ για αυτά που περνούσε ο Τζόσουα. Όμως δεν ήθελα για κανέναν λόγο να το δω με τα ίδια μου τα μάτια. Αυτό μου προκαλεί ακόμα μεγαλύτερο μίσος για τον πατέρα του. Μόλις μου δείξει το μπάνιο αφήνει ένα ζευγάρι κάλτσες μία, μεγάλη για εμένα, άσπρη μπλούζα, μια γκρι βερμούδα και ενα μποξερακι.

"Συγγνώμη αν φάνηκε περίεργο, όμως ξέρω πώς πρέπει να αλλάξεις και τα εσώρουχα αφού θα κρυώνεις και δεν έχω κάτι άλλο να σου δώσω αυτή την στιγμή. Ίσως έπρεπε να σε αφήσω να πας στο σπίτι σου και-" Τον διακόπτω όταν αρχίζει να φλυαρεί.

"Τζόσουα. Εντάξει. Δεν πειράζει. Ευχαριστώ πολύ για ότι έκανες..." Αφού του χαμογελάσω κλείνω την πόρτα για να αλλάξω. Τελικά το βάζω. Απλώνω τα βρεγμένα ρούχα στην απλώστρα που βρήκα και κατεβαίνω όταν τον ακούω να φωνάζει το όνομά μου.

Και ο ίδιος άλλαξε ρούχα. Στα χέρια του κρατάει ένα παλιό CD player και ένα πολύ παλιό CD. Δεν το αναγνωρίζω την αρχή. Δεν έχω ιδέα πως σχετίζεται αυτό με εμάς και το παιχνίδι όμως περιμένω υπομονετικά για να μου εξηγήσει.

Το βάζει να παίξει. Ακούω τους στίχους προσεκτικά. Και πάλι μόνο ο ρυθμός μου θυμίζει κάτι όμως όχι κάτι που φαίνεται να μας ενδιαφέρει.

Και τότε το κατάλαβα.

I'm going under and this time I fear there's no one to save me.

Το τραγούδι που χρησιμοποίησε η Σαμ. Κοιτάω τον Τζόσουα. Και αυτός κοιτάει εμένα. Όλο του το πρόσωπο έχει λάμψει με την καινούργια ανακάλυψή του.

"Μου χαρίζετε έναν χορό δεσποινίς;" Προεκτείνει το χέρι του προς το μέρος μου.

"Δεν έχω ιδέα πως να χορέψω!" Επιμένω.

"Ούτε εγώ! Αυτό είναι το ωραίο." Τελικά σταματάω να αντιστέκομαι.

Ανάμεσα σε αρκετές απρόσεχτες κινήσεις τον πατάω. Όμως το τραγούδι δεν σταματάει να παίζει και το μόνο που κάνουμε είναι να χορεύουμε αδέξια στην μέση του σαλονιού του.

Έχω παραιτηθεί πλέον από τον χορό και το ίδιο και αυτός. Συγκρατούμε μόνο τον ρυθμό στις μύτες τον ποδιών μας. Ακουμπάω το κεφάλι μου στο στήθος του. Όταν συνειδητοποιώ ότι τον πόνεσα απομακρύνομαι. Τώρα τα μάτια μου διατρέχουν το μήκος του κορμού του.

It's easy to say
But it's never the same

Ακούω από το τραγούδι και συμφωνώ. Μπορώ να του πω ότι τον αγαπώ. Όμως τίποτα δεν θα είναι το ίδιο μετά. Γι'αυτό κάνω το μοναδικό πράγμα που περνούσε από το μυαλό μου όλη νύχτα.

Τον φιλάω.

Και για μια φορά νιώθω ολοκληρωμένη. Νιώθω έτοιμη να αντιμετωπίσω ακόμα και την σκοτεινή πλευρά της ζωής. Αρκεί να είμαι μαζί του. Κάτι πάνω του με κάνει να θέλω να γίνω άλλη. Να μην γίνω αυτή που κυνηγούσε την φήμη. Να σταματήσω αυτή την τρέλα με την παγίδα της Σαμ.

Όμως γνωρίζω πωε είναι αργά. Το ξεκινήσαμε μαζί και θα το τελειώσουμε μαζί.

Αυτός είναι το μόνο πράγνα που μου δίνει κουράγιο πλέον για να συνεχίσω.

Ο Τζόσουα.