Ολίβια

Ήμουν στην μέση από ένα καυτό μπάνιο όταν άκουσα το κουδούνι της εξώπορτας να χτυπάει.

Δεν περίμενα κανέναν.

Η μητέρα μου ήταν στην δουλειά και ο μπαμπάς μου δεν έρχεται σπίτι χωρίς να μας ενημερώσει. Γι'αυτόν τον λόγο αποφασίζω να παραμείνω στην μπανιέρα και να εκμεταλλευτώ τα λίγα λεπτά χαλάρωσης.

Αυτή την φορά όμως χτυπάει την πόρτα και ακούγεται ένα δυνατό βουητό. Αναγκαστικά τυλίγω γρήγορα την πετσέτα γύρω μου και κατεβαίνω τις σκάλες για να βρίσω οποιονδήποτε είναι τόσο ανυπόμονος.

"Τι στο-" Ξεκίνησα να κατσαδιάζω το ανυπόμονο άτομο που βανδάλιζε κυριολεκτικά την πόρτα μου, όταν ξαφνικά βλέπω τον Τζόσουα να στέκεται ακριβώς πίσω της.

Τρεις μέρες του πήρε να επικοινωνήσει μαζί μου. Εκεί που νόμιζα ότι θα έχανα την μόνη ευκαιρία μου να πάρω την φήμη της γλυκύτατης κολλητής μου, τελικά ο Τζος...άλλαξε γνώμη;

"Λοιπόν, εμ...δεν έχουμε και πολύ χρόνο." Μου λέει αμήχανα καθώς παρατηρεί ότι ειμαι μόνο με την πετσέτα. "Αλλά σίγουρα έχουμε αρκετό χρόνο για να ντυθείς." Κρύβει ένα μικρό γελάκι κοιτώντας το πάτωμα. Μάλλον το χρησιμοποιεί για να μην κοιτάει εμένα.

Μέχρι και εγώ άρχισα να αισθάνομαι άσχημα που εμφανίστηκα έτσι.

"Δηλαδή αυτό σημαίνει ότι θα συνεχίσουμε;" Ρωτάω γεμάτη περιέργεια. Την θέλω την θετική απάντηση. Χωρίς αυτόν, δυστυχώς, δεν ισχύει τίποτα, όπως φρόντισε να μας εξηγήσει η Σαμ.

"Ναι... Αν και είμαι σίγουρος ότι ή ήταν τρελή και το έφτιαξε για να παίξει μαζί μας χωρίς αποτέλεσμα, ή μας έχει κρυμμένη κάποια παγίδα." Με διαβεβαιώνει ενώ συνεχίζει να μην με κοιτάει. Κρατάει στα χέρια του ένα μικρό χαρτί που δεν είμαι σίγουρη γιατί το έχει.

Μέσα στον ενθουσιασμό μου, χοροπηδάω, ξεχνώντας εντελώς για την πετσέτα που ξεφεύγει ελάχιστα από τα χέρια μου.

"Ω θεέ..." Γυρίζει τόσο απότομα την πλάτη του σε εμένα, όσο εγώ σηκώνω ξανά την πετσέτα.

"Εντάξει, εντάξει πάω να βάλω ρούχα." Χαμογελάω με την αντίδρασή του.

Τι μου έχει συμβεί; Άμα ήταν άλλο αγόρι θα ήμουν πεπεισμένη να μην ξαναβγώ από το σπίτι μετά από αυτό το φιάσκο.

Προσπαθώ να αγνοήσω τις σκέψεις μου και να οργανώσω το μυαλό μου. Είχε δίκιο όταν μιλούσε για την Σαμ. Πάντα είχε το μυαλό της αλλού. Πότε δεν την ένοιαζε για τους γύρω της. Παρόλο που τόσα χρόνια έτρεχα από πίσω της, έχοντας την ανάγκη να κερδίσω την φήμη της, αυτή φαίνεται είχε τελείως διαφορετικά σχέδια.

Πρέπει να τελειώσουμε μέχρι αύριο την πρώτη δοκιμασία. Βάζω ένα τζιν σορτς, μια άνετη κόκκινη μπλούζα ενώ δένω στην τσάντα μου μια φούτερ για το βράδυ. Τα χάπια είναι ήδη μέσα στην τσάντα οπότε χωρίς να καθυστερώ περισσότερο κατεβαίνω τις σκάλες.

Παρατηρώ τον τρόπο με τον οποίο βλέπει μια μία της εικόνες στον τοίχο. Σαν να έχει απορροφηθεί. Όμως πάντα έτσι δεν ειναι ο Τζος; Ελάχιστα παραπάνω περίεργος από τους άλλους.

Ή έτσι λένε όλοι τουλάχιστον.

"Πάμε;" Καταλαβαίνει την παρουσία μου όταν γυρίζει αντανακλαστικά προς το μέρος μου.

"Πρέπει πρώτα να σου πω κάτι..." Βγάζει με το ζόρι την πρόταση. Ανάμεσα στην ησυχία του άδειου σπιτιού, μπορώ να ακούσω την γρήγορη αναπνοή του. Έχει σφίξει τα χείλη του σε ευθεία γραμμή και μπορώ να παραδεχτώ ότι έχω αρχίσει να τρομάζω.

"Εμ, ναι. Πες μου." Του δίνω την ευκαιρία να συνεχίσει.

"Ξέχνα το. Που θα πρέπει να πάμε πρώτα;" Βγάζει οτιδήποτε βασάνιζε το μυαλό του. Αυτή την φορά κρύβει το μικρό χαρτάκι στην τσέπη του.

"Στον ζωολογικό κήπο. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε τον μεγαλύτερο φόβο μας, άρα εγώ πρέπει να ακουμπήσω αράχνη." Παίρνω μια αηδιασμένη έκφραση στο πρόσωπό ενώ αυτός αντιθέτως γελάει δυνατά.

"Καλά καλά. Δεν θα το σχολιάσω."

Μπαίνουμε στο δικό μου το αυτοκίνητο όταν βλέπω την ώρα. Είναι κιόλας 12:00. Ελπίζω πραγματικά να μην χρειαστεί να ξοδέψουμε και την επόμενη μέρα. Άλλωστε το να βγαίνω με τον Τζόσουα δεν κάνει καθόλου καλό στις φιλίες μου. Ίσως ακούγομαι σαν την Σαμ αλλά δυστυχώς είναι αλήθεια.

Είμαστε όμως τυχεροί τουλάχιστον που ο ζωολογικός είναι λίγο πιο έξω από την πόλη. Για να μειώσω την άβολη κατάσταση στη διαδρομή έχω δυναμώσει το ραδιόφωνο. Σε περίπου μισή ώρα έχουμε φτάσει και παρκάρω ακριβώς έξω.

Με προσπερνάει ο Τζόσουα στην είσοδο για να πάρει τα εισιτήρια. Δεδομένου ότι δεν έχει καθόλου κόσμο θα μπορέσω πιο εύκολα να τους παρακαλέσω ώστε να ακουμπήσω την αράχνη.

Βγάζω το πορτοφόλι από την τσέπη μου όταν τον βλέπω να πλησιάζει με τα εισιτήρια όμως δεν δέχεται να του δώσω χρήματα. Λέει πως αφού χρησιμοποιούμε το αυτοκίνητό μου είναι το λιγότερο που μπορεί να κάνει. Φυσικά και το βρίσκω αρκετά ευγενικό παρόλο που δεν μου αρέσει να πληρώνουν οι άλλοι για εμένα.

"Πάμε κατευθείαν στις αράχνες;" Ρωτάω με αμφιβολία καθώς τον βλέπω να κοιτάει με ενδιαφέρον όλα τα ζώα που βρίσκονται γύρω μας.

"Θα σου πρότεινα να κάνουμε τον γύρο πρώτα. Ούτος ή άλλος ο δικός μου φόβος δεν είναι καθόλου χρονοβόρος." Προσπαθεί να χαμογελάσει όμως μπορώ να καταλάβω πως κάτι δεν πάει καθόλου καλά.

"Είσαι καλά;"

Αποσπάω την προσοχή του από τα λιοντάρια όταν γυρίζει να με κοιτάξει. Είναι ελάχιστα πιο ψηλός από εμένα. Τα κάστανα μαλλιά του έχουν μεγαλώσει αρκετά και κρύβουν ελάχιστα τα μάτια του όμως ακόμα και έτσι μπορώ να δω τον περίεργο τρόμο που τον έχει κατακλύσει.

"Φυσικά... Το ήξερες ότι ένα αρσενικό λιοντάρι μπορεί να ζυγίζει μέχρι και 190 κιλά;"

"Τζος! Εγώ στεναχωριέμαι για εσένα και εσύ μου μιλάς για λιοντάρια;" Γελάω με την αθώα αντίδρασή του και αυτός γελάει αντίστοιχα με εμένα. Αν έχω συνειδητοποιήσει κάτι είναι ότι τελικά δεν είναι τόσο άσχημη η παρέα του.

Στο βάθος βλέπω την ταμπέλα που γράφει έντομα. Είμαι σίγουρη πως εκεί θα βρίσκονται και οι αράχνες. Απλώνω το χέρι μου για να πιάσω το δικό του και να τον οδηγήσω προς τα δεξιά, χωρίς να χάσω το βλέμμα μου από την ταμπέλα.

Πιάνω γερά την μπλούζα του όταν ακούγεται ένας δυνατός γδούπος.

"Αουτς;" Σηκώνει με περιέργεια τα φρύδια του ενώ είναι πεσμένος στο πάτωμα. Στο πρόσωπό του έχει σχηματιστεί ένα ίχνος πόνου και γέλιου ταυτόχρονα.

Εγώ από την άλλη δεν μπορώ να σταματήσω να γελάω με την έκφρασή του. Έχει απλώσει παντού τα άκρα του κυριολεκτικά σαν χταπόδι.

"Άντε γκρινιάρη. Σήκω γιατί έχουμε μια μεγάλη μέρα μπροστά μας." Αυτή την φορά του δίνω το χέρι μου καθώς, αφού σκουπιστεί, με ακολουθεί από πίσω μου.

Βρίσκω κάποιον υπεύθυνο του τμήματος των εντόμων και με υπερβολικά παρακάλια και νάζια με άφησε. Ο Τζόσουα κάθε λίγο αναστέναζε γιατί δεν τον άφησα να το ζητήσει ευγενικά αυτός. Του είπα προφανός πως ο πενηντάχρονος υπεύθυνος δεν θα ήθελε έναν ντροπαλό έφηβο σαν αυτόν και κάπως έτσι κάθισε στο βάθος χωρίς να μιλάει.

Μόλις βγάζει την ταραντούλα από το κλουβί, συνειδητοποιώ τι πρόκειται να κάνω. Νιώθω τα χέρια μου υγρά.

"Δεν μπορώ να το κάνω." Ψιθυρίζω. Κατεβάζω τα χέρια μου με μιας κάτω και αφήνω απομακρύνομαι ελάχιστα από τον υπεύθυνο που με κοιτάει δύσπιστος.

"Ολίβια." Ακούγεται η δυνατή αλλά τρεμάμενη φωνή του. "Ξέρεις πως πρέπει άμα θέλουμε να τελειώσουμε το ηλίθιο παιχνίδι της." Αυτή την φορά ακουμπάει τον ώμο μου. Κατά κάποιον τρόπο νιώθω αρκετά καλύτερα. Νιώθω πιο σίγουρη για αυτό που θα κάνω. Αηδιάζω και μόνο στην ιδέα ότι θα περπατήσει πάνω μου, όμως έχει δίκιο.

Πρέπει να το κάνω.

"Εντάξει." Μόλις το βάζει πάνω στο χέρι μου κλείνω με μιας τα μάτια μου. Νιώθω τα μικρά τριχωτά πόδια της να περπατάνε στην παλάμη μου. Μόνο δέκα δευτερόλεπτα άντεξα. Το έδωσα πάλι πίσω και έτρεξα μακριά.

Αμυδρά άκουσα το ευχαριστώ που έδωσε ο Τζος στον κύριο γιατί έτρεχα και δεν μπορούσα να σταματήσω. Έψαχνα την έξοδο. Ευτυχώς δεν είχαμε απομακρυνθεί αρκετά και την βρίσκω γρήγορα.

"Ολίβια σταμάτα! Να πάρει!" Τρέχει ακριβώς από πίσω μου. Σταματάω μόλις φτάσω στην έξοδο. Γυρίζω το κεφάλι μου για να τον δω να με πλησιάζει λαχανιασμένος από το τρέξιμο. Προσπαθώ να φανώ δυνατή και να συγκρατήσω τα δάκρυά μου.

"Δεν χρειάζεται να ανησυχείς τώρα. Ούτος ή άλλος φάνηκες πολύ δυνατή. Σε αντίθεση με εμένα..." Αφήνει ένα υπονοούμενο και κοιτάει ντροπαλά κάτω.

"Θέλεις να μου πεις τι τρέχει; Ποιός είναι αυτός ο γαμημένος φόβος σου που δεν μπορείς να ξεπεράσεις; Ολόκληρη ταραντούλα έβαλα στο χέρι μου!" Έχω αρχίσει να νευριάζω με την συμπεριφορά του. Την μια στιγμή φαίνεται δειλός, ενώ την άλλη ο πιο γενναίος άνθρωπος του κόσμου.

"Αυτό που θέλω να σου πω είναι..." Μόλις βρίσκει το κουράγιο επιτέλους μας διακόπτει κάποιος.

"Ολίβια; Τι στο καλό κάνεις εσύ εδώ; Και με αυτόν;" Παντού θα αναγνώριζα την μπάσα φωνή. Ο Τζόι. Ένας από τους πρώην της αγαπημένης μου Σαμ.

Γαμώτο. Φυσικά πρέπει να πάνε όλα στραβά. Μόλις μπόρεσα να αποσπάσω μια πρόταση από τον Τζος εμφανίζεται ο Τζόι. Προσπαθώ να μην κλάψω.

"Εγώ μόνος ήρθα." Με σώζει τελευταία στιγμή ο Τζος καθώς τον βλέπω να απομακρύνεται και από τους δύο μας.

Με την άκρη του ματιού μου παρατηρώ ένα ακόμα γράμμα, σαν το προηγούμενο που ήταν θαμμένο στο χώμα.

Αν κυνηγήσω τον Τζόσουα, ο Τζόι θα διαδώσει φήμες. Όμως αν δεν το κάνω... Όλα έγιναν για το τίποτα.

Αρπάζω το πεσμένο γράμμα με τα ονόματά μας όταν βλέπω μία την άγρια έκφραση του Τζόι και μια τον Τζος να περπατάει ηττημένος.

Όσο και να θέλω να τα παρατήσω, δεν μπορώ.

"Τζόσουα! Περίμενε."