Ολίβια

Είχαν περάσει πάνω από δέκα ώρες και δεν είχα ούτε ένα σημάδι ζωής από το Τζόσουα.

Αν κάποιος νόμιζε πως προηγουμένως ήμουν αγχωμένη, θα άλλαζε γνώμη από την στιγμή που έβλεπε την κατάσταση μου τώρα. Κάθε προσπάθεια να τον πάρω τηλέφωνο, με έβγαζε στον τηλεφωνητή του. Είχα ειδοποιήσει τους πάντες στην περίπτωση που τον έβρισκαν πρώτοι από μένα.

Ένιωθα τα πόδια μου να καταρρέουν. Χρειαζόμουν κάτι για κα συνέλθω. Ίσως καθαρό αέρα. Θα πήγαινα στην λίμνη, και ίσως με λίγη τύχη να τον έβρισκα εκεί. Δεν το πίστευα πραγματικά γιατί είχα χάσει κάθε ελπίδα, όμως και πάλι συνέχιζα να μην τα παρατάω.

Μόλις βγαίνω από την πόρτα του σπιτιού βλέπω τον ταχυδρόμο. Στην αρχή δεν του μίλησα όμως γρήγορα παρατήρησα ότι ερχόταν προς το μέρος μου.

Φρόντισε να με ενημερώσει πως έχει ένα γράμμα για εμένα. Του ζήτησα να το αφήσει στην πόρτα και ότι θα το έβλεπα μόλις είχα καθαρό μυαλό. Επέμενε όμως πως του έδωσαν οδηγίες να φτάσει εγκαίρως σε εμένα οπότε δεν έφερα άλλη αντίρρηση. Το μόνο που πραγματικά επιθυμούσα ήταν μοναξιά γι'αυτό με την πρώτη ευκαιρία το πήρα.

Δεν είχα σκοπό να το ανοίξω όταν παρατήρησα τον γραφικό χαρακτήρα.

Όχι πάλι...

Ήλπιζα βαθειά μέσα μου πως αυτή η καταραμένη παγίδα μας είχε αφήσει μια και καλή όμως προφανώς έκανα λάθος. Η Σαμ ακόμα και σήμερα είχε άλλα σχέδια.

"Τι θέλεις από εμάς;" Ψυθιριζω κοιτάζοντας τον ουρανό χωρίς στην πραγματικότητα να απευθύνομαι κάπου.

Ξαφνικά έχω αρχίσει να τρέχω. Η ανάσα μου κόβεται κάθε λίγο, όμως εγώ έχω βάλει στόχο να φτάσω στην λίμνη πριν τα μεσάνυχτα. Αποφασίζω να σταματήσω σε ένα δέντρο πριν πλησιάσω την λίμνη. Κάθομαι για λίγα λεπτά κάτω μέχρι να συνέλθω.

Φωνάζω το όνομα του Τζόσουα κοιτάζοντας με μανία. Ρίχνω γρήγορες ματιές γύρω μου περιμένοντας κάποια απάντηση.

Τίποτα.

Ακόμα στα χέρια μου έχω τον φάκελο. Αναμφίβολα αυτή την φορά είναι τα γράμματα της Σαμ. Γυρίζω τον φάκελο ανάμεσα στα χέρια μου. Δεν έχω ιδέα τι πρέπει να κάνω τώρα. Για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω ούτε τι κάνω, ούτε ποιά είμαι. Νιώθω εντελώς χαμένη μέσα σε μία πλάνη.

Δεν ήθελα αυτό το τέλος για εμάς τους δύο.

Σίγουρα είχα μεγάλες προσδοκίες και τώρα ζω τα τραγικά αποτελέσματα.

Μόλις ρυθμίσω την αναπνοή μου, ανοίγω το γράμμα. Πίστεψα για μια στιγμή πως έπρεπε να το κάνω τώρα αν θέλω να λυθούν κάποιες από τις απορίες μου. Ήταν εξάλλου το τελευταίο γράμμα.

Ολίβια και Τζόσουα,

Για να πήρατε αυτό το γράμμα σημαίνει πως όλα πήγαν όπως πρέπει. Φτάσατε στην τελευταία δοκιμασία. Πρώτα όμως έχω να γράψω κάποια πράγματα που βαραίνουν τον εαυτό μου.

Ας ξεκινήσω από αυτό, πάντα σας φοβόμουν. Ήξερα πως από την στιγμή που εσείς οι δύο βρίσκατε πόση μεγάλη δύναμη κρύβετε μέσα σας, θα ήταν το δικό μου τέλος. Γνώριζα πολύ καλά ότι είχατε κάτι το μοναδικό. Λειτουργούσατε με μία αρμονία που με τρόμαζε. Γι'αυτό και έπραξα όπως γνωρίζετε.

Τζόσουα, σου φέρθηκα άσχημα. Κυρίως επειδή ένιωσα πως είσαι ισχυρός. Μάλλον καλύτερα πιο ισχυρός από εμένα. Ζούσα με τον φόβο ότι θα μου έκλεβες την Ολίβια. Τότε που κατάλαβα ότι έτρεφες αισθήματα για εκείνη αποφάσισα πως έπρεπε να σας χωρίσω. Ήταν μια στιγμιαία απόφαση, και ακριβώς για αυτόν τον λόγο νομίζω πως σου οφείλω μια εξήγηση.

Συγγνώμη, όμως παρασύρθηκα. Είμαι μία εγωίστρια που δεν ικανοποιείται με τίποτα. Μικρή ήθελα όλα τα βλέμματα πάνω μου. Εσείς οι δύο θα ήσασταν το τέλος μου. Η δική μου παγίδα. Αυτο που ονομάζουμε το τέλειο ζευγάρι. Δεν υπήρχε περίπτωση να το επέτρεπα.

Ναι, το παραδέχομαι, εγώ ξεκίνησα τις φήμες για εσένα. Και γι'αυτό σε έδιωξα από την παρέα μας όταν ήταν ακόμα νωρίς.

Τις τελευταίες μέρες είχα μεγάλες τύψεις. Δημιούργησα αυτή την δοκιμασία και έβαλα μοναδικούς παίχτες εσάς τους δύο για να μπορέσω να επανορθώσω. Ήξερα το τέλειο δόλωμα για να σας παροτρύνω να ξεκινήσετε. Και χαίρομαι που το κάνατε.

Δεν υπάρχουν συμβουλές για να κερδίσεις φήμη εδώ μέσα Ολίβια. Δεν τις χρειάζεσαι πλέον αν όλα πήγαν όπως ακριβώς πιστεύω.

Και εσύ Τζόσουα, το κορίτσι σου το έχεις κερδίσει ήδη.

Η τρίτη δοκιμασία.

Αν δεν έχετε βγει ήδη, πρέπει να βγείτε ραντεβού. Σας προκαλώ να ξεκινήσετε μια σχέση. Αυτό το καλοκαίρι θα είναι ο χρόνος για να το προσπαθήσετε.

Μην μου κρατήσετε θυμό ή μίσος. Τα έκανα όλα για τις τύψεις μου όμως πάντα σκεπτόμενη πόσο απίθανο δίδυμο κάνετε εσείς οι δύο.

Ελπίζω κάποτε να με συγχωρέσετε.

 I tend to close my eyes when it hurts sometimes
I fall into your arms

Αυτός είναι ο τελευταίος στίχος του τραγουδιού που είναι σίγουρη πως καταλάβατε ποιο είναι. Μακάρι να ταιριάζει και σε εσάς τους δύο.

Τα λέμε στην επόμενη ζωή...

Έχω μείνει άφωνη. Στην τελευταία πρότασή της τα χέρια μου έχουν ήδη αρχίσει να τρέμουν και με το ζόρι την διαβάζω.

Όλα ήταν δηλαδή ένα ψέμα;

Ένα καλοδουλεμένο ψέμα με σκοπό την δική μου ευκαιρία να γνωρίσω καλύτερα τον Τζόσουα.

Με δυσκολία μπορώ να το χωρέσω αυτό στο μυαλό μου. Ήμουν σίγουρη πως η Σαμ ήταν ικανή για τα πάντα. Αλλά αυτό δεν μπορώ ούτε η ίδια να το συλλάβω στο νου μου.

Το τηλέφωνο χτυπάει στην τσέπη μου και με αποσπάει για λίγο από τις σκέψεις μου. Βαθειά μέσα μου ελπίζω να είναι ο Τζόσουα. Θέλω να προλάβω να του εξηγήσω τα πάντα. Να μοιραστώ μαζί του όλα τα τελευταία νέα.

Στην οθόνη όμως αναγράφεται το όνομα της μητέρας μου.

"Μαμά; Έμαθες κάτι;" Ξέρει απολύτως που αναφέρομαι. Την άφησα στο σπίτι όταν έφυγα, παρόλο που επέμενε να έρθει μαζί μου να ψάξει.

"Ολίβια μπορείς να έρθεις εδώ;" Η φωνή της τρέμει. Απευθείας καταλαβαίνω πως κάτι ξέρει. Κάτι φριχτό. Δεν την έχω ξανά ακούσει τόσο ταραγμένη.

"Δεν νομίζω ότι έχω το κουράγιο." Αν και ακόμα δεν έχω ακούσει από τα χείλη της την αλήθεια, ξεσπάω σε συνεχόμενους λυγμούς. Τα δάκρυα τρέχουν ανεξέλεγκτα από τα μάγουλά μου. "Είναι αυτό που νομίζω;"

"Πρέπει να σε δω. Δεν μπορώ από το τηλέφωνο." Το κλείνω. Και τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορώ με προορισμό το σπίτι.

Σκοντάφτω σε μερικά κλαδιά. Το γόνατό μου γεμίζει με αίμα και χώμα, όμως ούτε αυτό με σταματάει. Η καρδιά μου έχει γίνει χίλια κομμάτια.

Ανοίγω με φορά την πόρτα σαν να με περίμενε στέκεται η μητέρα μου ακριβώς από πίσω της.

Μόνο ένα βλέμμα αρκεί για να την κάνω να μου τα πει όλα.

"Ένα τροχαίο λίγο πιο έξω από την πόλη..." Και αυτό είναι αρκετό για να πέσω στην αγκαλιά της.

Επίλογος

Πίστευα εκείνο το βράδυ πως δεν θα ξημέρωνε. Ο ήλιος θα ήταν για πάντα κρυμμένος πίσω από το φεγγάρι και θα περίμενε μέχρι να φύγει η θλίψη μου ή μέχρι να γυρίσει πίσω ο Τζόσουα.

Είχα κάνει λάθος.

Για τα πάντα.

Αμφισβήτησα ακόμα και την ίδια μου την ύπαρξη.

Και τελικά συνειδητοποίησα πως δεν του είχα πει το αντίο που του αξίζει. Πώς τόσο καιρό ήμουν κολλημένη στο ότι έφυγε και δεν είχα δει την ουσία ότι με αυτόν τον άνθρωπο έζησα έστω και για λίγο στα ουράνια.

Γεύτηκα ελάχιστα την αίσθηση του παραδείσου. Θα ήθελα να κρατήσει για πάντα, όμως τα ωραία πράγματα κάποτε τελειώνουν, και επιστρέφουμε στην πραγματικότητα.

Δύο ανθοδέσμες κρατώ γιατί δύο ήταν οι φίλοι μου.

Δεν κρατάω κακία στην Σαμ. Μάλλον την ευγνωμονώ που με έφερε κοντά με τον Τζόσουα, παρόλο που δυστυχώς κράτησε λίγο.

Αφού αφήσω την πρώτη ανθοδέσμη στον τάφο της Σαμ, κατευθύνομαι στον τάφο του Τζος. Περίμενα να καταρρεύσω αλλά προς έκπληξή μου γελάω.

Δεν συνήθιζα να το κάνω αυτό. Αν με έβλεπε κάποιος θα με θεωρούσε τρελή. Όμως αυτή η αντίδρασή μου ευθύνεται στο συμπέρασμα που έβγαλα για την ζωη.

Η ζωή είναι μικρή, και αν δεν σταματήσω να θρηνώ κάθε μέρα που περνάει, θα μειώνονται ολοένα και περισσότερο οι μέρες μου.

Και τότε θα κάνω αυτό ακριβώς που δεν ήθελε ο Τζόσουα.

Δεν θα ζήσω ευτυχισμένη.

Με αυτόν τον τρόπο αλλάζω την διάθεσή μου και βγαίνω έξω από το νεκροταφείο με καινούργιο σκοπό ζωής. Να ζήσω.

Να ζήσω έχοντας πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου το αγόρι που αγάπησα.