Jude's P.O.V.

Ik kon nog steeds niet geloven dat Lyria onder dat marmer lag. Dat ze niets had vertelt, aan mij niet, en aan Joe niet. Ik keek naar David. Hij had nog opgezwollen, rode ogen en  er bleven constant geluidloze tranen stromen. Joe gaf hem een schouderklopje, en gebaarde naar mij dat ik maar beter mee kon komen. Ik knikte, en liep langs David. Ik bleef even staan. 'Het spijt me voor je.' Ik gaf hem ook een schouderklopje, en liep weg. Een paar meter verder keek ik achterom. David was gereduceerd tot een ontroostbaar hoopje mens, dat schokte en op zijn knieën zat, met zijn vuisten gebald naast zijn hoofd, en zijn ooglapje in zijn hand. Joe keek ook. 'Laat hem maar. Hij heeft gewoon tijd nodig. Beloof me wel dat je goed op hem let als jullie op Liocott zijn, oké... aanvoerder.'