We vertrokken die avond nog naar Hokkaido. Ik had de dokter gesmeekt om me te laten gaan, en hij had eindelijk toegestemd. David had twee plaatsen in de trein gereserveerd, en we waren er nu bijna. 'Waarom was je eigenlijk later?' vroeg ik aan Dave. 'Ik werd door coach Hillman. Hij vroeg of ik wou deelnemen in een internationaal team.' 'Echt? Cool, wat zei je?' Hij keek naar beneden. 'Ik zou er over na denken.' Ik keek naar hem. Hij wou er blijkbaar niet over praten, dus werd het weer stil. Na ongeveer een halfuur waren we op het station. We liepen de stad in, en keken onze ogen uit. Het was net Christmas all around! 'Wat doen jullie hier nou?' We keken naar onze linkerkant, en daar stond niemand minder dan 'Shawn!' We liepen naar hem toe. 'Wat doen jullie hier?' 'We wouden het Noorderlicht zien,' zei ik voor Dave iets kon zeggen, 'weet jij een mooie plek?' Hij dacht even na. 'Ja. Kom maar.'

We stonden in een sneeuwveld omgeven door bergen. 'Hier kan je mooi zitten.' Hij wees naar een afgevlakt stukje. 'Ik moet er weer vandoor, doei.'En hij was weg. We keken elkaar aan, haalden onze schouders op, en liepen naar het stukje. We waren net gaan liggen, en het begon. Het was veel mooier dan ik had gedacht. Ik kon niets uitbrengen, zo mooi was het. 'Heb je de uitslag al gehad?' Ik keek omhoog. '.........Ja.' 'En? Wat is het?' Dat vertel ik je zodra je me een kus hebt gegeven.' Dat deed hij. Ik wachtte even, want ik heb geen idee hoe ik dit moet vertellen. 'Beloof me dat je meedoet aan het team, en wint. Voor mij.' Hij aarzelde 'O-oké... Maar wat is de-' Ik keek hem aan. 'Dit is mijn laatste dag, Samford. Dat is de uitslag van de test. Ik. Ga. Dood.' Hij keek me aan met open mond, en er stonden tranen in zijn ogen. Hij ging weer langzaam op zijn rug liggen. 'Dus daarom wou je dit zien.' Ik knikte. Gek genoeg hoefde ik niet te huilen.

David's P.O.V.

We keken weer omhoog. Ik kon nog steeds niet goed bevatten wat ze nou eigenlijk zei. 'Weet Joe het?' 'Nee.' 'Jude?' 'Nope.' 'Het team?' 'Nah-ah.' 'Wil je dat ik ze het vertel?' 'Als je dat zou willen doen, David...' Ik draaide me op mijn zij, en keek in haar ogen. 'Voor jou doe ik alles.'

Lyria's P.O.V. (Ik weet dat dit stukje heel kort was, maar dat is alles wat ik voor hem heb)

A-alles? Dit is... nieuw. Ik voelde mijn levenswil uit me weg sijpelen. We keken elkaar nog een paar seconden aan, en toen bogen we ons naar elkaar toe. We deden onze ogen dicht en maakten contact. Raar genoeg voelde het best warm aan. Toen we weer loskwamen keken we omhoog, en met de Aurora als achtergrond, begon ik beelden van mijn leven te zien. Ik was twee, en ik zag mijn broertje voor de eerste keer. Ik was vijf en ik kreeg mijn eerste fiets. Ik was tien en ik zag mijn broer overreden worden. Drie jaar later zag ik Joe, David en mezelf bij de begrafenis van mijn ouders staan, een maand nadat ze waren omgekomen bij een aanslag op hun werk. Daarna zag ik mezelf voor het eerst bij het team staan, daarna bij Zeus, en toen bij Royal Redux. Ik hoorde de hele tijd de twee jongens praten, en ik pakte David's hand. Ik kneep erin, er gleed nog een laatste traan langs mijn wang aan de kant waar David lag, en toen werd het zwart.